Quint's Liefde - 22

Maandagochtend, vóór de kerstvakantie:

Uit een droom ontwaak ik. Het is het geluid van m’n wekker van m’n iPhone die m’n droom doorboort. Kreunend draai ik me om, pak m’n mobiel van m’n kastje en zet ik ‘m uit. Ik sla m’n hand in m’n gezicht en strijk die vervolgens door m’n haren. Ik zucht. Ik wrijf met m’n handen in m’n ogen. Zeven weken zijn voorbij gegaan, de laatste schoolweek van dit kalenderjaar is aangebroken. Ik ontgrendel m’n telefoon en beantwoord wat appjes van vrienden en ik lees wat appjes in groepsgesprekken. Maar al snel haak ik af omdat het te veel is om terug te lezen. En zoals gewoonlijk in groepsgesprekken: er gaan diverse onderwerpen door elkaar heen zodat het niet te volgen is. Ik open Instagram en direct zie ik dat Stenn een nieuwe foto heeft geplaatst. Ik voel kriebels in m’n buik, z’n mooie lieve lach, z’n stralende blauwe ogen maken me weer verliefd zoals ik altijd op hem was. Maar tegelijkertijd voel ik ook pijn en teleurstelling, dat we niet samen zijn. Ik mis hem intens. Maar in die zeven weken, sinds het uit is door het voorval met Jorne op het feestje, hebben we amper met elkaar gepraat, en als we praatten met elkaar, dan was dat omdat het wel moest voor één of andere opdracht op school. Of als we in hetzelfde team zaten met het vak ‘Sport & Bewegen’. Stenn ging weer met z’n eigen vrienden om, van z’n oude middelbare school. Ook al had hij geen problemen met mijn vrienden, wat tegelijkertijd ook zijn vrienden zijn, door het feit dat het onze gemeenschappelijke vrienden zijn, ontwijkt hij ze. En ik voel me schuldig, schuldig om het feit wat zich ’n paar weken geleden afspeelde…



Vrijdagmiddag ná de herfstvakantie:

Het is de vrijdag na de herfstvakantie. Net klaar met school, samen met m’n vriendengroep verlaten we het schoolgebouw. ‘Zo ik ben echt blij dat het weekend is’ begint Jelmer. Hij gooit z’n proefwerkblaadjes zo het schoolplein op, het proefwerk waar hij nota bene een onvoldoende voor kreeg. Ik begin te grinniken: ‘Die onvoldoende blijft wel staan hé!’ Jelmer begint me afkeurend aan te kijken. Maar Jelmer is niet de enige die me zo aankijkt. Ik voel een arm in m’n zij. Direct kijk ik Kim aan die op haar beurt naar de poort van het plein kijkt. Het groepje van Jorne en Kevin staat daar. ‘Ugh, hij had wel wat langer geschorst mogen wezen’ zeg ik. ‘Wat sta je te kijken?’ vraagt Thomas aan Jorne specifiek. ‘Kijken is niet verboden toch?’ antwoordt hij. ‘Hey Quint, kom je ook vanavond gezellig naar het feestje van m’n buurmeisje?’ vraagt hij. Ik kijk hem bedenkelijk aan. Ik heb vanavond een feestje, van Isa uit de klas, maar niet van zijn buurmeisje. Hij ziet me bedenkelijk kijken en zegt: ‘Kom je niet naar het feestje van Isa?’ M’n ogen beginnen naar rechts te rollen. ‘Kom we gaan’ zeg ik zuchtend tegen m’n vrienden. ‘Komt Stenn ook? Dan weet ik wie ik moet aan’pakken’ zegt hij met de nadruk op ‘pakken’. Ik wil op hem afstappen, wijs m’n vinger naar hem. ‘Als je ook maar één keer met je vieze vingers aan Stenn zit, of wat zegt met je smerige mond of hem alleen al aankijkt, ga ik je klappen vriend’ zeg ik hem woedend toe. Maar Jelmer en Thomas houden me tegen. ‘Quint, hij is het niet waard, kom we gaan’ zegt Kim en we lopen naar onze fietsen toe. Ik zie Jorne nog kijken, zoekend naar woorden, maar voordat hij alleen al kan antwoorden zijn we al weggelopen.

Niet veel later komt Stenn langs lopen, naar zijn eigen fiets toe. ‘Pfoe! Daar hebben we de enige echte Stenn! Kom je vanavond ook?’ roept Jorne naar hem toe. Stenn negeert Jorne en toont een ongeïnteresseerde gezichtsuitdrukking. ‘Hey Stenn’ klinkt Kim als hij naast ons z’n fiets van het slot af haalt. Zonder om haar aan te kijken zegt hij haar gedag, rijdt z’n fiets uit het rek en loopt naar de poort van het plein toe. ‘Jullie moeten het echt weer goed maken’ begint Zoey. Ik kijk haar boos aan. ‘Makkelijker gezegd dan gedaan hé?’ zeg ik haar geërgerd toe. En boos haal ik m’n fiets van het slot, spring erop en fiets zachtjes naar de poort van het plein toe. Hopend dat Stenn daar nog is. ‘Niet fietsen op het schoolplein Quint!’ roept de conciërge nog. Maar ik ben al bij de poort als ik van m’n fiets af stap. ‘Hey Stenn…’ zeg ik vlug, maar het lijkt alsof het niet aankomt. Hij beantwoordt nog wat laatste appjes op z’n iPhone. ‘En weekendplannen?’ zeg ik met een trillende stem. Nog steeds tikt hij door op z’n scherm en lijkt hij mij niet te horen. ‘Of heb je geen wedstrijd, haha’ lach ik met een boer als kiespijn. Hij tilt z’n hoofd op, opent z’n mond en draait z’n ogen naar boven met een diepe zucht. ‘Quint. Ik heb hier geen behoefte aan’ zegt hij en doet z’n mobiel in z’n zak. Hij zegt dat zonder me aan te kijken. ‘Stenn… We moeten er toch een keer over praten, we kunnen elkaar niet altijd negeren. Zeker niet als we bij elkaar in de klas zitten’ antwoord ik. M’n hart bonkt in m’n keel. Ik tril en ben hartstikke zenuwachtig voor wat hij gaat zeggen. Ik hoop dat hij er eindelijk eens op ingaat, we het uit kunnen praten en op z’n minst weer met elkaar om kunnen gaan. ‘Quint…’ en hij kijkt nog steeds recht voor zich uit. ‘Kijk me aan! Alsjeblieft’ smeek ik hem. Ik voel dat ik waterige ogen heb. Hij draait z’n hoofd naar me toe: ‘Ik weet niet of ik je nog wel terug wil.’ Het is stil. We weten beiden niks te zeggen. Ik probeer me groot te houden, tussen al die scholieren die ook via de poort fietsend of lopend het plein verlaten. Maar ook Stenn probeert zich groot te houden. ‘Fijn weekend, oprecht…’ zegt hij me nog toe, voordat hij wegfietst. Die kwam hard aan. Ik had overal rekening mee gehouden, behalve met dat. Ik dacht dat onze liefde zó sterk was, maar blijkbaar… ‘En wat zei hij?’ vraagt Zoey veel te nieuwsgierig en té enthousiast. Ze schudt aan m’n arm maar ik zit in een soort van trance. ‘Quint! Wat zei hij?!’ zegt ze met een glimlach. Maar ik ontwaak uit m’n gedachten en zie Kim haar hoofd schudden naar Zoey. Zonder wat te zeggen spring ik op m’n fiets en fiets ik de straat op. ‘Quint!’ roept Jelmer. ‘Laat ‘m maar…’ zegt Kim.

…

Een paar uur later is de avond van het feestje is aangebroken. Samen met m’n broers, m’n zusje en m’n moeder zitten we aan tafel het toetje te eten van het diner wat m’n moeder heeft gemaakt. M’n lieve kleine zusje brengt nog even onder de aandacht dat ze samen met m’n moeder naar de film gaan vanavond. Super schattig om te zien dat ze er naar uitkijkt! ‘En wat gaan jullie vanavond doen mannen?’ vraagt m’n moeder. ‘Wij gaan vanavond uit, in Amsterdam’ zegt Levi. ‘Goh wat verassend’ antwoordt m’n moeder. ‘En jij lieverd?’ en ze kijkt me aan. ‘Ik ga naar Isa d’r feestje’ zeg ik resoluut als ik m’n laatste hap van m’n toetje doorslik. ‘Och, is dat Isa van de lagere school, waar je mee in de klas zat?’ vraagt ze. Ik knik. ‘Komt Stenn ook vanavond?’ vraagt ze voorzichtig. ‘Mam…’ brengt Bram uit. Ik haal m’n schouders op. ‘Ik weet het niet.’ ‘Jullie moeten het weer goed maken, jullie zijn zo leuk samen!’ bedoeld ze lief. Maar ik vat het totaal anders op en uit boosheid sta ik op. ‘Denk je niet dat ik dat heb geprobeerd? Denk je niet dat ik niks liever wil dan hem terug?’ breng ik boos uit. Ik voel de hand van Levi aan m’n arm, die me rustig probeert te krijgen. ‘Kleine, chill man…’ ‘Nee, ik ga omkleden en dan ga ik’ en ik veeg m’n mondhoeken af met het servet wat op tafel lig en loop weg. Ik geef Anna nog een aai over d’r bol en een kus op d’r hoofd. ‘Veel plezier Anna vanavond’ en zonder om de rest aan te kijken loop ik boos naar boven.

Alles wat er de laatste tijd is gebeurd, vreet aan me. Ik kan het geen plek geven, ik probeer het te onderdrukken. Met succes, maar uiteindelijk kan je het niet meer onderdrukken tot de emmer overloopt. Ik sla de deur achter me dicht en ik laat mezelf neervallen op bed. Huilend. Ik kan en wil er niet over praten. Behalve met Stenn, maar die is er nu niet. En de kans dat hij terugkomt, is aanzienlijk klein als ik het reëel houd. M’n slechte coming-out op school, het ongeluk, m’n pa die me mishandelde én het verliezen van Stenn… Ik kan het niet meer. Ik merk aan mezelf dat ik een kort lontje heb en ik barst snel in woede uit. Ik hoor de steentjes kraken die op de oprit liggen. Het is m’n moeder die met m’n zusje met de auto vertrekt. Er klinkt geklop aan m’n deur. Ik geef geen antwoord, nog steeds vloeien de tranen over m’n wangen. De deur gaat open en ik hoor kleine voetstappen. Ik voel twee ferme handen over m’n rug glijden. Ik til m’n hoofd op en om de beurt kijk ik naar links en rechts. Het zijn Levi en Bram. ‘Laat het los, voor nu…’ zegt Levi. ‘Laat die hoop varen dat het goedkomt, jij en Stenn hebben beiden tijd nodig. Als je het nu gaat goed praten en het weer gaat proberen, kan ik je nu al zeggen dat het binnen een mum van tijd weer fout gaat’ vervolgt Bram. ‘En ga praten met iemand, want zo kennen we je niet meer. Desnoods brengt één van ons je er telkens heen, gaan we mee, maar dit kan zo niet meer langer.’ Stilzwijgend knik ik. Ze hebben ook gelijk. Ik kan het simpelweg niet meer in m’n eentje. Dat wat er gebeurd is met m’n pa, wat zich al jarenlang afspeelde, ik kan het niet in m’n eentje verwerken. ‘Ga je nog naar het feestje?’ vraagt Levi. Ik haal m’n schouders op. ‘Luister, wij halen je wel op vanavond als je niet meer wilt. Wij hebben eigenlijk geen zin meer om uit te gaan, dus als je het zat bent, halen we je op en gaan we met z’n drieën wel wat leuks doen. Deal?’ Ik knik.

Na dat afgesproken te hebben, en nog wat gepraat, trek ik vol goede moed m’n outfit aan en spring ik op m’n fiets. Samen met Jelmer, Thomas, Timo en Tom fietsen we naar Isa. Het meisje die haar feestje geeft. De jongens hebben het over wie ze vanavond gaan fixen, maar vragen bewust niet naar mijn plannen van de avond. Daar aangekomen geven we ons gezamenlijke cadeau en begeven we ons naar het feestje in de woonkamer. Het is leuk en gezellig, de muziek staat hard, alcohol wat de monden in vloeit. Hoewel ik er zo min mogelijk aan wíl denken, blijf ik telkens om me heen kijken of Stenn binnen is of binnen komt. Benieuwd naar wat hij aan heeft en hoe mooi hij er uit ziet. Maar ondertussen is het al elf uur en nog steeds geen Stenn. En Stenn is niet iemand die ‘casual te laat’ komt. Er klinkt wat gebrul, duidend op dat er iemand binnen komt. Benieuwd kijk ik naar de hal van de entree. Maar tot m’n teleurstelling: het zijn Jorne en Kevin. ‘Ugh’ denk ik bij mezelf. En ik drink één grote laatste slok op van het drankje dat ik nog in m’n handen heb. Ik vervolg het drankspelletje die ik speel met de meiden en de jongens. Ondertussen heb ik al twee keer gewonnen en ben ik heer en meester van het spelletje van vanavond. ‘Hier’ en Jorne drukt me ineens een beker met drinken in m’n hand. ‘Zullen we de strijdbijl begraven?’ vraagt hij met een serieuze gezichtsuitdrukking. Ik leg m’n arm om z’n nek. ‘Ja tuurlijk, laten we vergeten hoe je me telkens dwars probeert te zitten. En tuurlijk laten we vergeten hoe jij ervoor hebt gezorgd dat Stenn bij me weg is’ roep ik z’n oor in. Door de harde muziek moet ik wel roepen, maar niemand die me verder kan horen. ‘Gast… Ik bedoel het alleen maar-‘ en ik begint Jorne te onderbreken: ‘Geen denken aan man. Vergeet het.’ Ik haal m’n arm van hem af en geef hem een klein duwtje. Een duwtje wat aangeeft dat hij moet wegwezen. ‘Maar bedankt voor het drankje tho’ en ik hervat het spelletje vrolijk verder.

Dat drankje… Dat drankje wat ik beter niet heb kunnen nemen. Ik kan veel hebben, maar dit… De alcohol kickt gigantisch in. Zo erg, dat ik me dronken voel. Alles draait om me heen, voor m’n gevoel sta ik niet meer. ‘Ik ga even naar buiten’ breng ik uit naar Jelmer. M’n hoofd draait, gigantische hoofdpijn en ik voel me misselijk. ‘Jo gaat alles wel goed..? Kom, we gaan naar huis’ zegt Jelmer. Direct zwaai ik nee met m’n vinger: ‘Nee ik heb alleen frisse lucht nodig’ en ik waggel als het ware naar buiten. Het is een grote tuin. Het is koud buiten, en het voelt vochtig. Tegelijkertijd voelt alles cliché aan. Dat ik dit eerder heb meegemaakt. Ik zucht en kreun. ‘Oh man…’ breng ik zachtjes uit als ik m’n hoofd begin te ondersteunen. Ik grist m’n telefoon uit m’n zak, ik wil Levi en Bram appen. Maar onhandig laat ik m’n mobiel vallen. ‘Zo jij hebt al wat teveel op’ klinkt een stem. Ik probeer me om te draaien, naar waar het geluid vandaan komt, maar ik val achterover in het gras. Er klinkt gelach. Al snel voel ik twee armen onder m’n oksels die me overeind helpen. ‘Stenn ben jij dat?’ breng ik warrig uit. ‘Haha nee, sorry, het is Jorne’ krijg ik als antwoord. ‘Ik eh… Ik… moet m’n broers appen’ antwoord ik als ik overeind sta. ‘Waar is je mobiel dan?’ vraagt Jorne. ‘Ik liet het vallen’ antwoord ik. ‘Okay, blijf staan’ en Jorne zoekt in het donker, in het gras, naar m’n mobiel. Maar alweer val ik om, zo dronken ben ik. En het wordt zwart voor m’n ogen.

…

Een warme ochtendzon schijnt door de gordijnen naar binnen. Uitzonderlijk voor deze tijd van het jaar. Ik voel een tinteling over m’n buik heen gaan. Een kreun verlaat m’n mond als ik voel hoe m’n voorhuid naar achteren wordt getrokken. Ik voel een warme bries over m’n gevoelige en vochtige eikel heen gaan. Iets warms omsluit m’n eikel. Twee lippen, en een tong waar m’n eikel over heen glijd, tot ver naar achteren. Een zucht ontsnapt en een overheerlijk en een lekker gevoel overvalt me. Ik voel de dekens bewegen. Het voelt als een zalige droom, maar een droom kan nooit zo echt voelen. M’n benen schokken, en langzaam voel ik mezelf bij kennis komen. Een zware pijnsteek overvalt me, duidend op de hoofdpijn die ik heb gekregen van de drank van gisteravond. Net zoals ik merk hoe misselijk ik ben. Ik wrijf in m’n ogen, maar nog steeds word ik afgezogen. ‘Oh f*ck…’ kreun ik. Ik merk dat ik een droge mond heb. Langzaam doe ik m’n ogen open. Maar m’n piemel gaat diep het mondje in en ik sluit m’n ogen weer van genot. Ik breng één van m’n handen naar waar het beweegt onder de dekens. Ik voel zachte haren. Ik open m’n ogen weer en ik zie een plafondlamp. Een simpele plafondlamp, maar die me alles behalve bekend voor komt. Ik schrik merkbaar en ik deins een stukje naar achteren. Ik voel m’n piemel uit het mondje glippen. In één beweging trek ik de dekens weg. Een blonde bol ligt tussen m’n benen. Een blonde bol die langzaam z’n gezicht optrekt en omhoog kijkt, en me vervolgens aankijkt. ‘JORNE!’ schreeuw ik.

Een onverwachte wending in het verhaal. Hoe reageert Quint? Loopt het uit op een gevecht, of geeft hij juist toe aan het moment met Jorne… Hoe gaat het verder? Je leest het in deel 23!

Wordt vervolgd…

Ik ben bezig met het afschrijven van deze verhalenserie, dus dit is één van de laatste delen. Zodra het einde nadert, zal ik dat natuurlijk tijdig melden. Tot volgend weekend en wederom bedankt voor het lezen :)!