Stille Jongen - 1

,,Wat doe je?’’ Op het geluid van mijn telefoon, die uit elkaar spatte tegen de muur, kwam een mooi blond meisje op af gelopen. Mooi, maar meer ook niet. Ze was niets meer. Niet meer.

,,Niks, laat me met rust.’’ chagrijnde ik haar dan toe.

,,Jezus. Sorry hoor. Je gaat weer lekker, zie ik.’’ keek ze me dan verontwaardigd aan. Het was m’n zus. M’n boze oudere stiefzus. Overdrijven is ook een kunst, maar wat haatte ik haar. Anjelica is haar naam. Klein van stuk, tenger, en knap. Ja, dat wel. Maar dit was niet een zus voor mij, zoals ik me dat zou kunnen voorstellen. En ook al kwam ze nu kijken of alles goed was, hoorde ik haar een paar minuten later alweer hetgeen door roddelen aan een van haar vriendinnen aan de telefoon. ,,M’n broertje was weer bezig…’’ hoorde ik haar dan puffen.

-

Ik was er zo klaar mee. Met alles en iedereen. Het idee dat Namjoo simpelweg een ander had gekozen na alles, kon ik niet aan. Ik trok de dekens over me heen, rouwde geen moment om mijn telefoon en kwam er in de avond pas weer uit om een stukje te gaan hardlopen. Het kon toch anders. Het moest anders. Nooit meer zou ik me zo aan het lijntje laten houden door iemand, en zeker niet door een meisje. Hoe vaak vroeg ze me wel niet of ik haar mistte en zei ze me dat ze uitkeek naar haar volgende bezoek aan Nederland? Hoe vaak?! Misschien wel te vaak. Ik had het kunnen zien aankomen, dacht ik nu achteraf. Ik was gewoon dom en naïef. Jong nog. Te jong. Maar niet te jong voor meisjes. Ik wilde zo graag een vriendin hebben. Iemand om van alles mee te doen. Alles! En Namjoo, hoe dom ook, leek me al een paar jaar het beste alternatief. Zo goed dat ik misschien wel kansen om me heen gemist had. Ik dacht dat ik bij Namjoo wel mezelf kon zijn. Doordat ik stil was geweest, had ze me godverdomme toch gezoend? Of kwam het door iets anders? Dat moest wel. Geen enkel meisje wilde mij sindsdien zoenen omdat ik zomaar stil was. Niet dat het daar om ging. Maar ik greep dit moment wel aan meer te veranderen. Het te proberen, in ieder geval. Ik was toch niet lelijk? Ik sportte behoorlijk, was goed in m’n vak en m’n bijbaan, waarbij ik alles behalve stil moest zijn. Maar op het moment dat ik mezelf wilde zijn, koos ik toch voor die stille kant. Stappen deed ik liever niet, laat staan socializen. Wat had ik daar een hekel aan. Maar hoe wil je een vriendin krijgen als je niet eens met een meisje wil praten. Het kraakte in m’n hoofd en haastig en wanhopig wilde ik een uitweg vinden uit dit stille bestaan. Ik wist niet eens waar ik moest beginnen.

-

De volgende dag deed ik iets nieuws:

,,Goeiemorgen.’’ zei ik toen ik beneden kwam en werd door drie paar ogen wat verbaast aangekeken.

,,Hallo, goeiemorgen.’’ bracht m’n stiefmoeder als eerste licht verbaast uit, waarna mijn jongere stiefzusje me voor het eerst in m’n leven een glimlach gaf terwijl ze haar yoghurt door lepelde. ,,Lekker geslapen?’’ werd me toen zelfs gevraagd. Ik knikte verder alleen en hield het even daarbij, en ging bij ze aan tafel zitten. Ook daar keken ze van op.

,,Jasper z’n telefoon is stuk.’’ bracht Anjelica toen op, lichtelijk verveeld en duidelijk kwaad nog na mijn reactie op haar gisteren.

,,Oh, wat vervelend? Heb je geld voor een nieuwe? Anders leen ik je wel wat.’’ M’n stiefmoeder was duidelijk van slag door het feit dat ik er een keertje bij was, en haar reactie leidde tot grote ogen bij de twee meiden.

,,Zo! Ik moet werken voor zoiets, en hem geef je zomaar geld?’’ reageerde Anjelica dan ook fel, waarna het aanbod ook meteen weer werd ingetrokken.

,,Nou, je wordt weer bedankt.’’ spotte ik toen maar, en op Anjelica na, kregen de anderen zowaar nog een glimlach op hun gezicht van deze opmerking. Het was toch wel verdomd lang geleden dat ik me thuis gevoeld heb in ons huis, en dit leek er wel een beetje op.

-

,,Hey, gaat alles wel goed?’’ Samentha, m’n jongere zusje, was net naar school, en Anjelica zat beneden tv te kijken toen mijn stiefmoeder op m’n deur klopte met deze vraag. Ik knikte en zei van wel. ,,Vervelend van je telefoon. Als er wat is kan je het me vragen, he?’’ rommelde ze wat vlug door. Haar nam is Nicole. En het is altijd ongemakkelijk geweest tussen ons. In het begin probeerde ze heel erg haar best te doen voor mij, maar ik gaf nauwelijks een reactie op haar pogingen. Het leek haar altijd heel erg onzeker te maken. Wat ik gek vond. Als je haar ziet, denk je niet meteen aan onzekerheid. Sterker nog, het was haar uiterlijk wat juist mij altijd een beetje onzeker maakte. Dat van haar en van haar dochters. Dit is zeker niet het ergste wat me is overkomen… maar het was niet makkelijk om je vader te verliezen en dan met deze drie achter te blijven. Drie vrouwen die je niet goed kent, die niets van je willen, die je familie moeten voorstellen, en die je misschien stiekem wel erg aantrekkelijk vind. Dat laatste liet ik zeker nooit blijken, maar de rest was voor iedereen wel duidelijk. We waren zeker geen gezin. Hun wel.

-

Soms vond ik het wel jammer. Anjelica was gewoon een ongelofelijk trut. Maar vaak had ik gehoopt dat zij de veel te lieve oudere zus kon zijn die niet doorhad hoe aantrekkelijk ze was voor haar jongere stiefbroertje. Maar ze wist wel dat ze lekker was. Helaas. Daardoor gedroeg ze zich vaak ook zo. Echt een bitch. Maar ze is wel lekker. Samentha was anders. Ik scheelde met beiden maar twee jaar, en de jongere van de twee viel me nu zo’n drie jaar op. Toen werd ze plots knap, en nu is ze een mooie jonge meid van zeventien. Zij was niet vervelend. Ook meer het verlegen type. Zij wist nog niet dat ze lekker was, zal ik maar zeggen. Maar beiden vond ik ze erg aantrekkelijk. Dat leverde vaak ongemakkelijke situaties op, omdat zij ook wel wisten, en zeker Anjelica, dat ik toch echt een jongen was en zeker geen familie van ze. Met name rondom de badkamer wilde er nog wel eens wat frustraties ontstaan, wat je op meerdere manieren kan interpreteren. En die vrouw die nu in m’n deur stond, daar hadden ze hun uiterlijk duidelijk van geërfd. Alle drie blond, om mee te beginnen. Alle drie gezegend met lange benen, een platte buik, en een knap gezichtje. Ik kon alleen maar hopen dat die twee hun moeder achterna zouden gaan, want als ik echt heel eerlijk ben, was Nicole nog wel de aantrekkelijkste. Ook al was ze ruim twee keer zo oud, had ik maar weinig meiden of vrouwen gezien die dat hadden wat zij had. Ze zou eerder een nog oudere zus kunnen zijn van de twee. Wat een lijf… En hoe fout dit soort gedachtes ook zijn, was het gewoon de waarheid. Lekker om over te fantaseren, maar moeilijk om mee te leven. Ook hier dacht ik vaak een reden te zien om een vriendin te zoeken. Zeker in de zomer, met of zonder lekkere vriendinnen erbij, zat er wel eens eentje in de tuin in een bikini. Of paradeerde er eentje in niets meer dan een handdoek over de gang voorbij mijn kamerdeur die dan toevallig onwetend openstond. En dan zag ik dat, en dan begon ik te verlangen.

-

Ik was ook niet vaak thuis. Het was zeldzaam dat we met z’n allen aan het ontbijt hadden kunnen zitten. Samentha zat op het vwo, en dus elke ochtend vroeg naar school. Anjelica studeerde aan de uni, en ondanks haar oppervlakkige aard, spendeerde ze veel tijd daaraan. Meer thuis dan op school, maar toch. En ze werkte ook al bij, en ging ook regelmatig uit, en was dus niet vaak thuis. En Nicole werkte echt heel veel. Veel te veel. Zo vaak dat zij gestrest thuis kwam, dat was echt niet gezond. En zeker sinds ze weer alleen is, nam ze al helemaal geen rust in haar vrije tijd, als ze die had. Ik wist niet eens wat ze echt deed. Dacht wel eens – eerder een fantasie – dat ze haar hoge status aan haar lijf te danken had… Flauw natuurlijk. Nee joh, als ze niet aan het werk was, was ze wel aan het sporten of bij haar zussen, die ook nog knap waren, dus dat ging wel goedkomen. En ik zelf studeerde dan aan het HBO, en moest de meeste dagen dus naar school, en anders was ik alleen, als het kon buiten. Ik had een reden thuis te zijn, wat een reden was geworden van thuis weg te blijven. Een paar weken terug nog, was ik betrapt op het begluren van Samentha, die zich aan het omkleden was, en ik liep, min of meer, toevallig dicht langs de deur die op een kiertje stond. Niet door haarzelf, maar door Anjelica, die daar later echt heel kwaad om was geworden. Ik wist me totaal geen raad met de thuissituatie, en vroeg m’n bed uit om ‘’goeiemorgen’’ te verkondigen was voor nu wel even meer dan genoeg. Als ik overal nou iets meer uit m’n schulp weet te kruipen, loopt het wellicht vanzelf wel los.

-

Ik wilde dus wat meer uit m’n schulp komen, het stille achter me laten, en een vriendin zoeken. Er was genoeg potentieel. Ik was misschien zelf ook aan de oppervlakkige kant, maar op de een of andere manier was het me gelukt om waar ik ook was, wel een of twee potentiële doelwitten in de buurt te hebben. Ik wilde een meisje wat lief en lekker was. Is niet zo veelgevraagd, toch? Maar waar ik ook kwam, viel ik nauwelijks op. Niet bij die doelwitten in ieder geval. Ik heb wel wat te willen hebben, maar daar hield het dan ook wel bij op. Ik was gewoon geen materiaal wat leuke meisjes aansprak. Letterlijk en figuurlijk. Soms op het eerste gezicht, leek ik indruk te maken. Ik was namelijk vrij lang, kon nog wel een lieve, verlegen lach opzetten, maar op het moment dat er gesproken moest worden, ontbrak die functie plots. Heel frappant. Niet interessant.

-

Ik maak er zeker geen geheim van dat ik me voel aangetrokken tot m’n stieffamilie op manieren die niet zouden mogen. Het is ook een vreemde situatie geworden, met dat we allemaal ouder werden. Ik liet het echt zo min mogelijk blijken, maar man, wat had ik het vaak moeilijk. Als het gewoon aan mij lag, zou ik er een van die drie kiezen. Het liefst gewoon alle drie, natuurlijk. Maar het lag niet aan mij. Ik vind het moeilijk om goed duidelijk te maken hoe mooi die drie alleen al waren. Ook al was het familie, waren het zeker geen klonen van elkaar. Zo hadden elk iets wat mij aantrok. Zelfs Anjelica. Toch was het Nicole die me nog het meest aantrok. Zo fout. De vrouw van m’n vader, zelf een tienermoeder geweest, en misschien daarom nog wel zo lekker strak en fit en vol in het leven. Nicole kwam als onzeker over, en was altijd wel lief voor me geweest. Ik alleen nooit voor haar. En dat had meerdere redenen, waaronder ook zeker het feit dat ik naar haar verlangde tot op een zekere hoogte. Maar ja, dat kon natuurlijk niet.