Stille Jongen - 3

,,Gaat wel goed komen, he?’’ Hun moeder keek ons gerust aan. Voor haar werk moest ze een weekendje weg. Teambuilding. Daar was Nicole vast goed in… Maar het ging wel goedkomen. Anjelica had de verantwoording gekregen en waar ik en Samentha verder stil bleven, wist ik dat ze ongetwijfeld met dezelfde spanning naar dit weekend had toegeleefd als dat ik dat had gedaan. Ik moest nog wel werken, en zij had nog wel een wedstrijd. Maar we vonden vast wel een moment om samen te zijn. Want dat hadden we afgesproken. Ik was akkoord gegaan, als je het zo kan noemen. Ik had gewoon toegegeven aan wat ik zelf wilde, wat toevallig relevant werd doordat zij zo eerlijk was geweest. En nu zwaaiden we Nicole uit, verliet Anjelica ons al snel en waren we al alleen op de vrijdagavond. Anjelica sprak graag met jongens af, maar Nicole was vrij streng op dit gebied. Samentha had het in ieder geval niet van een vreemde: deze ‘gezonde’ interesse naar het intieme.

-

Anjelica had eigenlijk nauwelijks meer vervelend gedaan. Dat kwam ook omdat Samentha naar haar zweeg. Voor het eerst leek Samentha meer van mij te willen dan van haar eigen zus. En dat was fijn. En als snel bleek dat dit ook echt de waarheid was.

,,Ik wil je vanavond even spreken.’’ had ze wat heugelijk en hoopvol gezegd. Ik knikte alleen, waarna ze snel naar haar kamer ging. Door de spanning die daarna snel groeide, besloot ik me maar af te zonderen. Ik was nog steeds die stille jongen die in de meeste situaties zich geen raad wist. Nog steeds.

-

Vriendelijk en kinderlijk had ze me gevraagd of ik haar over tien minuten kon zien achter in de tuin. Even keek ik m’n ogen uit voordat ik knikte. Noem het niet bijzonder, maar voor haar doen zag er plots een stukje volwassener uit, en dat beviel. Het was heerlijk warm weer geweest en in de vroege nog lichte avond liep ik door de stille tuin heen en kwam ik achter de schuur uit. Daar hadden we nog een stukje wat doorliep tot aan het water. We woonden op een stil dorp, zeker niet boers. Daar kon ik m’n gelukzalige lach niet inhouden. Ze had een kleedje uitgespreid en rondom op de tuinmeubels wat kaarsjes verspreid. Romantisch zowaar. Dit had ik nooit achter haar gezocht. En met haar handen achter haar rug stond ze me dan op te wachten. Weer bekeek ik haar even. Eigenlijk liep ze er eenvoudig bij. Een strakke witte broek, en een los zwart, mouwloos hemdje. Los, maar toch strak rond haar middel. Haar lange haren in een staart, en met haar lieve gezicht en blote hals was ze al onweerstaanbaar. Dat had ze vast niet door.

-

,,Sinds wanneer draag jij een push-up?’’ wilde ik heel graag weten. Ze liep echter meteen rood aan, en ik was bang dat ze me verkeerd begreep.

,,Ziet het er stom uit?’’ vroeg ze meteen.

,,Nee! Zeker niet. Helemaal niet zelfs. Maar…’’ Ze begon al te gniffelen.

,,Fijn dat je het mooi vind.’’ zei ze toen alweer snel en verlegen wenkte ze me dichterbij te komen. Ook de manier waarop ze daar stond te wachten met haar handen achter haar rug, die ze nu verlegen voor haar hield, vond ik ongekend sexy. Haar borst kwam al naar voren zo. Ze had duidelijk haar best gedaan. Nu maar hopen dat ik aan de verwachtingen kon voldoen. Wat ze dan ook precies verwachtte, want daar hadden we het nooit over gehad.

-

Ze had twee biertjes uit de koelkast gepakt. Even keek ik haar streng aan. Maar het was wel nodig. We waren meteen alweer gespannen. En toen zaten we plots op dat kleedje. Heel ongemakkelijk. Wat was ze toch mooi. Ik vond het moeilijk te geloven dat ze dit allemaal had geregeld voor mij. Hoelang had ze dit al in haar hoofd? Het was prachtig hier. Een en al rust. Over het stille water keek je naar de overkant naar een verwilderd weiland. En dan de lucht daarboven die langzaam oranje werd. En wij maar stil om de beurt een slokje bier nemen. Ze vond het duidelijk niet lekker. We gniffelden naar elkaar, maar meer geluid wisten we ook nauwelijks te maken. Het was duidelijk dat de zenuwen grip op ons hadden.

-

,,Dit is leuk.’’ zei ik toen maar. Ik had me even los geworsteld van de gedachten dat ze alleen maar seks met me wilde hebben. En toen realiseerde ik me plots dat dit echt leuk was. Ik vond het zowaar fijn om samen te zijn met iemand. Ze lachte er lief om.

,,Mag ik je wat vragen?’’ kwam ze toen niet veel later. Ik knikte rustig en keek haar vriendelijk aan. ,,Toen je zei dat je dingen over me dacht; wat denk je dan?’’ vroeg ze stil en gelijk weer nerveus wachtte ze met de fles aan haar mond. Ik moest er om lachen. Ik was wel wat spanning kwijt ondertussen. Ik kon ook totaal niet tegen alcohol. Zelfs niet een klein beetje.

,,Je weet wel.’’ antwoordde ik dan wat flauw. Toch bang om eerlijk te zijn. ,,Zelfde als jij, denk ik.’’ en probeerde zo ook wat van haar gedachtes los te peuteren. Maar ze reageerde er niet echt op. Dat maakte me dan weer onzeker.

-

,,Zoenen?’’ vroeg ze me toen. Ik lachte er stil om. Ik dacht wel aan veel meer dan zoenen. Maar zij dus niet? Ik voelde me lullig.

,,Ja… tuurlijk.’’ bracht ik dan ook lomp uit.

,,Ik ook.’’ zei ze dan. Ze ging wat meer recht op zitten en leunde achterover op haar gestrekte armen om over het water te kijken. Mijn ogen trokken meteen naar dat fantastische lijf van deze heerlijke meid. Hoe kon het dat we alleen nog aan het praten waren? Al was het misschien wel een wonder dat we al aan het praten konden raken. Dit was het moment om haar te vertellen wat ik wel en niet met haar wilde doen.

-

,,Je bent lief.’’ zei ze een fractie voordat ik dacht een ‘move’ te maken op haar. Ik kroop meteen terug in m’n schulp. Ik vond het fijn dat ze dacht dat ik lief was. Ik wilde zeker niet bekend staan als de foute oudere stiefbroer, die ik wel graag wilde zijn. Maar dit was ook fijn. Het kon alleen fijner. Ze ging weer wat voorover zitten toen ze mij betrapte op het gluren naar haar borst. ,,Stom, he?’’ reageerde ze vervolgens, doelende op haar borstvorming. ,,Ik weet ook niet waarom ik dacht dat ik dit nodig had.’’ Oh, ze was zo onzeker. Ik wilde dit beschermen. Haar lieflijkheid. Ik vond het fijn dat ze geen andere jongens goedkeurde, maar ook ik was niet goed genoeg voor haar.

,,Ik vind je heel erg mooi.’’ stamelde ik dan wat ongelukkig uit. Het klonk zelfs ongeloofwaardig.

-

,,Zou het niet makkelijker moeten gaan?’’ vroeg ik haar na een korte stilte met directe toon. Ze begreep meteen waar ik het over had.

,,Nee, ik denk het niet.’’ zei ze tot mijn verbazing. ,,Zoiets is toch altijd spannend. En zeker in onze situatie.’’ grapte ze naar de waarheid. Slimme meid. ,,Misschien moeten we gewoon wat doen?’’ stelde ze daarna ook gelijk voor. Ik kreeg meteen een brok in m’n keel.

,,Zoals wat dan?’’ vroeg ik haar angstig. Echt een knuppel, dat ik was. Maar ze was lief. Nog steeds. En ze lachte er dan ook lief om. Maar ze haalde haar schouders vervolgens ook weer onwetend op. Ze durfde net zo min zich uit te spreken. Het bier had niet geholpen.

-

,,Fantaseer je er over?’’ vroeg ze me vervolgens een minuutje later. Het leek me vanzelfsprekend. Ik dacht zij ook.

,,Tuurlijk.’’ gaf ik dan voorzichtig toe.

,,Maar wat dan?’’

,,Nou… over… je weet wel; ‘het’.’’ En zo kon het nog wel even doorgaan. We durfden het niet eens echt te benoemen. Niet meer. En de ongemakkelijkheid duurde nog voort.

-

Het werd al donker nu. Maar dat was niet erg. Het werd ook iets koeler. En ze was al wat dichterbij komen zitten. De kaarsjes maakten het nu helemaal bijzonder. Maar zelfs een arm om haar heen slaan, durfde ik niet. En ze had geen woorden nodig om te duiden dat ze dat toch echt niet erg zou vinden. Ik voelde me echt zo’n kneus. Ik wilde zo graag een jonger meisje, want dan dacht ik meer controle te hebben. Over mijzelf dan wel te verstaan. Maar dat bleek dus niet waar te zijn. En toch wilde ik haar nog steeds. Natuurlijk wilde ik haar. Ik was wanhopig, maar naast dat voelde ik me ook echt ontzettend tot haar aangetrokken. Steeds meer sinds. Elke dag iets meer.

-

En frustraties bouwden zich in me op en ik was bang dat ik straks totaal blokkeerde. Ik wist niet meer wat ik kon zeggen of doen, en als ik nog veel langer zou wachten, is het misschien wel te laat. Dit was toch manonwaardig. Maar zo ging het eigenlijk altijd. Zo was ik. Ik wist niet anders. Ik maakte iedereen ongemakkelijk en zij mij. En zelfs Samentha was geen uitzondering. Ik dacht echt dat ze hier al een stuk verder met me wilde gaan. Een eerste keer voor alles, en voor ons nog een hoop. Die hoop kon iets minder zijn deze avond, maar al snel keek ze me aan met een blik waarin ik de hoop zag vervliegen. Ik kon me verontschuldigen en liet haar achter. Wat haatte ik mezelf.

-

Ik kon het niet.