Rosalie Krijgt Een Beurt - 2

Verteld door Rosalie

De volgende dag stond ik voor de klas in mijn witte blouseje met mijn gele colbertje erover op een blauwe spijkerbroek. Mijn haar had ik opgestoken in een haarklem. Klas B5 kwam binnen en bij het zien van Julia sloeg mijn hart een keertje over. Ze grijnsde van oor tot oor en het voelde alsof ik onbedoeld in een soort val was gelopen.

Ze ging aan haar tafeltje zitten, links vooraan, waar ze altijd zat. Julia leek niet echt vrienden op school te hebben en zat ook vaak alleen in de pauze. Ze had haar mooie zwarte krullen in een nette vlecht gedaan en een paar plukjes die te kort waren danste om haar gezicht.

“Goed, pak allemaal jullie lesboek erbij op pagina zevenenzeventig. Jullie opdracht is om een liefdesgedicht te schrijven.” Ik liep met het tekstboek open door de klas om te kijken of iedereen de juiste pagina voor zich had. “Je mag zelf weten welke opmaak je je gedicht geeft en of het rijmt of niet.” Hier en daar begonnen leerlingen enthousiast te schrijven. Julia had haar ogen dicht en nog niks op papier staan. Ik kwam naast haar staan.

“Gaat het Julia?”

“Hmhm. Ik ben aan het luisteren naar de muziek.”

Ik spitste mijn oren en luisterde met ingehouden adem maar er was niks te horen. Ze had ook geen oortjes in. “Julia, ik hoor geen muziek hoor.” Dat Julia wel muziek hoorde baarde me ietwat zorgen.

“Luister goed mevrouw Montou, hoort u het niet? De muziek van dit lokaal? De geluiden die samen één geheel vormen?”

Die meid moest gisteren op haar hoofd gevallen zijn want ik hoorde niks. “Nee ik hoor het niet. Zou je alsjeblieft aan het werk willen gaan?”

“Jammer dat u het niet hoort. Misschien luistert u niet met uw oren.”

“Ja, dat zal het zijn. Ik weet niet waar ik anders mee moet luisteren maar misschien hoor ik daarom geen muziek.” Beet ik haar toe.

Ze grijnsde. “Soms werkt het heel ontspannend om gewoon je ogen dicht te doen en te luisteren naar wat je allemaal hoort. Rustig of juist lawaaierig. Een ware symfonie of juist een kakofonie.”

“Dat is fijn Julia maar voordat je in slaap valt door die zogenaamde muziek, wil ik toch echt dat je nu aan het werk gaat. Anders mag je straks nablijven.”

Ze deed haar ogen open en ik staarde in twee donkergroene rondjes. Ze glimlachte.

“Waarom zo’n haast mevrouw Montou?”

“Omdat ik wil dat je je gedicht aan het einde van mijn les bij mij inlevert.”

“Prima.” En ze sloot weer haar ogen.

Ik werd een beetje geïrriteerd van haar, al deed ze niet anders dan anders. Ze was altijd zo brutaal en koppig. Ik liep naar de andere kant van het lokaal, even weg van haar. Als ze haar gedicht niet af had dan mocht ze zeker weten nablijven. Hier was ik de baas.

Aan het einde van de les werden de gedichten bij mij ingeleverd. Julia verliet als eerste het lokaal maar ik had geen gedicht van haar gehad. Ik wilde haar achterna gaan toen een andere leerling wat aan me vroeg. Nadat ik die geholpen had was er geen spoor van Julia te bekennen. Ik liep naar het digibord om vast de volgende les voor te bereiden toen ik in mijn oor gefluisterd hoorde: “Je ziet er sexy en autoritair uit Rosalie. Staat je goed. Mijn gedicht ligt op je bureau. Tot donderdag.” Ik draaide me om en zag Julia nog net om de hoek van de deur wegrennen. Mijn hart bonkte en ik had het op slag warm. Snel liep ik naar het bureau toe en bovenop de stapel met gedichten lag, in haar mooie krullerige handschrift geschreven, het gedicht van Julia.

Verlangen

Streel me,

beveel me,

waar ik moet gaan staan.

Verleid me,

bevrijd me,

neem me met je mee.

Draai me in het rond,

gooi me op de grond,

en til me dan weer op.

Duw en trek me,

buig en strek me,

maar breek me niet.

Ik voel je hart sneller kloppen,

nog geen tijd om te stoppen.

Integendeel zelfs.

We zijn nat van het zweet,

en ik weet,

dat deel twee komen gaat.

Het tempo versnelt,

alsof je me verteld,

dat we er een schepje boven op gaan doen.

In je ogen een blik die ik ken,

en ik ren,

maar je hebt me te pakken,

Alsof alleen wij tweeën bestaan,

terwijl we zwijgend doorgaan,

draai ik nog een keer.

In het heetst van de strijd,

raak ik je even kwijt.

Maar dan voel ik je adem in mijn nek.

Ineens het hoogtepunt,

je laat me zien wat je kunt.

We gaan door tot het eind.

We hebben alles gegeven,

en dat alles duurde maar even.

Hebben we de strijd verloren of gewonnen?

Of zijn we vergeten waar we aan zijn begonnen?

Je kijkt me aan,

en laat me weer gaan.

Ik ben weer ik en jij bent weer jij,

maar even wij,

samen één.”

Mijn ademhaling versnelde en ik voelde me nat worden tussen mijn schaamlippen. Ik las het gedicht nog een keer en nog een keer. Ze had gezegd tot donderdag en een verlangen brandde tussen mijn benen. Een tintelend gevoel in mijn hoofd maakte dat ik moest gaan zitten. Wat zou ze donderdag met me doen? Wilde ik dit echt wel? Gisteravond had ik het als een spelletje gezien, om de vraag van Julia te beantwoorden door mijn gele colbertje aan te doen en mijn haar op te steken. Maar wilde ik het spel wel spelen? En waar had ik precies ja tegen gezegd? Ik had haar boekwerk, wat ze me gegeven had met informatie over de bdsm-wereld, nog niet gelezen. Dat had ik achteraf beter eerst kunnen doen. Als ik haar nu zou appen dat ik toch niet wilde zou dat ook oenig overkomen. En stiekem kon ik ook niet wachten tot het donderdag was.

Ik had mijn ogen dicht en lag op de bank. Mijn voet lag verbonden op een kussen en de pijn was intens. Ik had al alle pijnstilling die ik mocht hebben gehad en nog steeds deed het zo’n zeer. In het weekend was ik van de ladder gevallen toen ik de dakgoot aan het schoonmaken was. Gelukkig had ik niks gebroken maar mijn enkel was zwaar gekneusd wat volgens de arts op de spoedeisende hulp evenveel of misschien zelfs nog wel meer pijn deed. Door de pijn had ik de hele week niet kunnen werken. Ik had het geprobeerd, maandag, maar ik was zo misselijk en draaierig geworden dat een collega me naar huis heeft moeten brengen. Nu lag ik op de bank, de krukken lagen ergens verspreid door de woonkamer. Hector had het een leuke bezigheid gevonden om er mee door de kamer te lopen en te bedenken waar hij ze eens neer zou leggen. Ik had de moed, na een paar keer achter hem aan gehinkeld te hebben en boos te hebben gesnauwd dat hij ze moest loslaten, opgegeven. Deels omdat ik zo duizelig werd van de pijn dat ik besloot te gaan liggen.

De deurbel ging. Kut, dacht ik. Ik kwam overeind en sterretjes begonnen voor mijn ogen te verschijnen. Ik kreunde. Langzaam stond ik op en me overal aan vasthoudend begon ik strompelend mijn weg naar de deur. De deurbel ging nog een keer. “Ja, ja. Ik kom al.” Ik was chagrijnig maar dat verweet ik de pijn. Ik deed de deur open en daar stond Julia. Shit, het was natuurlijk donderdag en ik was haar vergeten af te zeggen. Ze keek bezorgd naar mijn voet. “Gaat het wel?”

“Nee. Sorry ik ben je vergeten af te zeggen Julia maar ik ben nu niet in de stemming. Ik heb veel te veel pijn.” Ze knikte. “Ik zie het. Gelukkig ben ik een dokter.”

“Jij was toch neuroloog.” Ik keek haar met samengeknepen ogen aan.

Ze glimlachte. “Dat klopt”

“Ik zie niet in wat mijn voet met mijn hersens te maken hebben.”

Ze lachte. “Pijn, Rosalie, is iets wat door de hersenen waargenomen wordt. Het zijn de hersenen die de elektrische signalen van het beschadigde weefsel in je voet, omzetten in het gevoel pijn. De werking van pijnstilling is dan ook om die elektrische signalen niet aan te laten komen bij je hersens waardoor je minder of geen pijn meer voelt. Maar ik zie aan jou dat de pijnstilling niet werkt. Afleiding kan ook pijn verminderen omdat je hersens met iets anders bezig zijn en je dus minder gefocust bent op de pijnsignalen.”

“Dank u dokter voor deze uitleg. Als je het niet erg vindt ga ik weer op de bank liggen en zie ik je volgende week misschien.” Ik wilde de deur dichtdoen maar een tegenkracht blokkeerde me.

“Zoals ik al zei Rosalie: ik ben er om je te helpen. Misschien kan ik boodschappen voor je halen of iets voor je in huis doen? Zal ik Hector voor je uitlaten?”

Mijn plan was eigenlijk geweest om de rest van de middag op de bank te liggen met mijn pijn en zelfmedelijden maar ik was deze week nog nergens aan toe gekomen en het deed zo veel pijn om steeds overeind te komen. Ik werd weer duizelig en ik moest me vasthouden aan de deur.

“Heb je al wat gegeten? En waar zijn je krukken?” Ze keek me doordringend aan.

“Ik heb nog niet veel gegeten nee, en mijn krukken liggen ergens in de woonkamer.”

“Nou, kom hier dan.” Ze sloeg een arm om mijn middel en haar andere arm drukte ze in mijn knieholtes. Een gilletje kwam uit mijn keel. Voor ik het wist had ze me opgetild en droeg ze me naar de bank. Ik wist dat Julia sterk was maar ik had niet verwacht dat ze me op zou kunnen tillen. Voorzichtig legde ze me op de bank.

“Ga lekker plat liggen, voor je flauwvalt. Doe je been goed hoog. Ik kom er zo aan.” Ze legde nog een kussen op het kussentje wat er al lag zodat mijn been hoger lag. Daarna liep ze weer naar de gang en ik hoorde de voordeur dicht gaan. Ze had haar jas opgehangen en liep naar de keuken om haar handen te wassen. “Wil je wat drinken?”

“Glaasje water graag.” Het was alsof ik de woorden omhoog in de lucht spoot en mijn uitzicht bestond uit het witte saaie plafond die, nu ik zo lag te kijken, wel eens opnieuw gewit mocht worden.

“De glazen staan in het linker kastje boven het fornuis. Neem zelf ook maar wat.”

Ze kwam op het randje van de bank zitten en gaf me mijn glas water. “Wil je ook wat eten?”

“Nee dank je, ik heb geen trek.”

Met haar hand aaide ze eenmalig over mijn voorhoofd en mijn haar. Ze had zelf ook een glas water en zette hem half leeg gedronken op tafel. Ik gaf haar de mijne aan. Ik voelde me slap dus ik ging weer liggen. Ik zag er alles behalve fraai uit. Ik had een joggingbroek aan en pyjamajasje, mijn haar zat half in een staart en half in de knoop en ik had geen puf gehad om me op te maken. Ik hield mijn armen voor mijn ogen. Een hand aaide zachtjes mijn buik onder mijn pyjamajasje. Ik voelde het warm worden op die plek.

“Ontspan lieve Rosalie. Je bent veilig en geliefd.”

Ik voelde me alles behalve ontspannen: misselijk, slapjes, opgelaten, verging van de pijn en ik schaamde me dat ik er zo uitzag.

“Kan ik iets voor je doen Rosalie?”

Verleid me, bevrijd me, neem me met je mee. Dacht ik bij mezelf.

“Nee hoor, ik zou niet weten wat.” Antwoorde ik.

“Zullen we een spelletje doen? Dan heb je een beetje afleiding.”

“Dat is lief van je Julia maar ik word misselijk als ik overeind kom.”

“Je mag gewoon blijven liggen lieverd. Ik zal je kennis eens testen op het gebied van je eigen lichaam. Eens kijken of jij je organen kunt opnoemen.”

Ik keek haar onderzoekend aan. Ze had nog steeds haar hand op mijn buik en draaide nu met een vinger om mijn navel met mijn hemd er nog tussen. Ik merkte dat ik er rustig door werd. Haar mooie donkergroene ogen stonden vriendelijk.

“Jij test mijn kennis over de Nederlandse taal in je les. Nu ga ik jouw kennis testen. Geloof me, de pijn wordt dan vanzelf minder.”

“Ik weet het niet Julia.”

Ze aaide mijn haar uit mijn gezicht. “Prima prinses, ik wil je alleen maar helpen.”

Ik zuchtte. “Dat is lief van je. Maar tenzij je mijn enkel eraf wil zagen denk ik niet dat je me kunt helpen.”

“Ik ben mijn zaag vergeten, helaas. Maar ik kan je wel afleiden door je hersens aan het werk te zetten zodat je minder pijn voelt. Uiteindelijk loop je lekkerder op twee voeten hoor.”

“Als u dat zegt dokter.” Zei ik op korte toon.

Ik keek in haar donkergroene ogen en voelde weer het verlangen in me opkomen.

“Je mag altijd appels of stop zeggen, lieverd. Dan stop ik direct. Nou, als je drie fouten hebt dan krijg je straf. Heb je alles goed dan zal ik je verwennen. En nee, dat hoeft beide niet nu omdat je niet lekker bent. Dat komt volgende week wel.”

“Wat voor straf? En wat ben jij streng zeg. Drie fout is nog steeds een zeven dus een ruime voldoende.”

Ze lachte met een gemeen trekje. “Niet bij mij Rosalie. En ik zeg je nog niet welke straf.”

Nog voordat ik wat kon zeggen had ze mijn pyjamajasje uit gedaan. Ik had geen bh onder mijn hemd en mijn tepels waren zichtbaar. “Rosalie, als ik volgende week donderdag kom wil ik niet dat je een hemd aan doet. Bh mag wel tenzij ik je anders heb gezegd. Begrepen.” Ik schoot in de lach van haar serieuze blik. “Ik meen het Rosalie. Ik maak tijd voor je vrij dan vind ik het ook fijn als je rekening houdt met mijn wensen.”

Ik schraapte mijn keel en knikte: “Ik beloof dat ik volgende keer geen hemd aan zal doen. Moet ik je nog op een bepaalde manier aanspreken of noemen?”

“Nee, mijn naam is gewoon Julia.”

Ze tilde mijn hemd op maar liet hem over mijn ogen heen zitten. Mijn armen staken boven mijn hoofd, mijn mond en oren waren vrij. Ik vond het spannend op een lekkere manier en een rilling ging door mijn rug. “Zoals ik al vorige week zei, Rosalie, het is vaak heel ontspannend om je ogen even dicht te doen. Nou, luister goed. Wat hoor je allemaal?”

Ik probeerde te luisteren: ik hoorde Hector snurken, een musje was buiten aan het piepen, Julia haar ademhaling was rustig en regelmatig, ik hoorde de koelkast zachtjes brommen, de wasmachine boven piepte dat hij klaar was, Julia nam een slok water en ik hoorde haar slikken, het glas werd op de houten salontafel gezet, ik hoorde mijn eigen ademhaling en daarna die van Julia dichterbij komen. Ik beet op mijn onderlip. Ik voelde haar adem in mijn nek gevolgd door een kus. Haar handen gleden over mijn ribben en ik voelde een tinteling door mijn lijf.

Ik dacht weer aan haar gedicht. “Ging je gedicht over seks, Julia?”

“Nee.”

“Waarover dan wel?” Ik was in de war want ik was er heilig van overtuigd geweest dat het over seks ging of over iets van de bdsm misschien.

“Misschien ontdek je dat nog een keer. Niet alles in de liefde draait om seks en niet alles is een seksueel verlangen. Nou lieve Rosalie welk orgaan zit hier.” Ze kuste me tussen mijn borsten en mijn ademhaling stokte even.

“Mijn hart.” Zei ik zacht.

“Heel goed. Je gouden hart.”

“En als ik vanaf je hart naar beneden zak en naar links, welk orgaan zit daar?”

Haar vingers kietelde de onderkant van mijn linkerborst en gleden iets naar beneden waar ze haar hele hand liet rusten.

“Mijn maag.”

“Precies.” Ik hoorde haar rommelen waarna ze zei: “mond open.”

“Ik ben allergisch voor melk.”

“Dat weet ik lieve Rosalie.”

“Echt heel erg allergisch. Ik krijg dan ademhalingsproblemen.”

“Hier zit geen melk in Rosalie. Mond open.”

Ik vond het doodeng maar deed het toch. Ik voelde iets hards naar binnen glijden. Iets zoets. Gevolgd door zachte lippen die me kuste. Een hand streelde mijn wang. Ik beet en proefde pure chocolade.

“Dat stukje chocolade gaat via je….” Haar vinger gleed over mijn keel naar beneden toen ik net doorslikte. “Slokdarm naar je maag om vervolgens door de reizen naar…” Met haar vingers maakte ze een beweging over mijn buik. “Waar gaat het naar toe Rosalie?”

“Dikke darm.”

“Nee lieve schat dat is één fout. Wat moet het wel zijn?”

“Dunne darm.”

“Inderdaad je dunne darm. En hier zit dan je?”

“Dikke darm.” Haar vingers gingen op en neer en heen en weer over mijn buik. Het kietelde en ik probeerde mijn lach in te houden.

Ze maakte de touwtjes van mijn joggingbroek los en trok hem iets naar beneden. Haar hand drukte op mijn blaas en ik kreunde. Ik hoorde gegrinnik. “En wat zit hier?”

“Dat is mijn blaas en als je nog harder drukt plas ik mijn broek Julia.”

Haar hoofd kwam naast mijn oor en zachtjes zei ze: “Dat weet ik.” Ik voelde mijn schaamlippen kloppen.

Beide handen gleden van mijn heupen naar mijn ribben. Aan elke kant had ze een hand op mijn ribbenkast.

“En wat zit hieronder?”

“Mijn longen?”

“Adem eens diep in. Heel goed en nu weer uit zover je kunt. Dat zijn inderdaad je longen.”

Ze kuste me weer op mijn lippen en bracht haar tong naar binnen. Ik had nog nooit een meisje gezoend. Haar lippen waren zo zacht en soepel en smaakte zoet naar chocolade. Haar tong draaide rondjes om de mijne en ik wilde meer maar ze trok zich terug en kuste mijn nek onder mijn kin, het kuiltje onderaan mijn nek en toen helemaal naar beneden. Zachtjes en aangenaam. Elke kus werd met aandacht en liefde gegeven en zonder twijfel. Ik voelde dat ik begon te zweten en het werd soppig tussen mijn schaamlippen. Bij mijn navel blies ze op mijn buik en ik begon te lachen van de schrik en het kietelende gevoel. Ik hoorde haar glimlachen. Ze kuste mijn tepels en met haar tong draaide ze mijn tepels stijf. Mijn ademhaling werd zwaarder.

“Hoe is het nu met de pijn?”

Nu voelde ik mijn enkel pas weer. Al die tijd was ik zo gefocust op wat ze deed dat ik de pijn in mijn enkel niet meer had gevoeld. “Dat bedoel ik.” Zei ze zonder mijn antwoord af te wachten.

Haar vingers begonnen op de plek van mijn hart, gleden omlaag langs mijn rechter borst waar haar hand onderaan mijn ribben bleef rusten. “Welk orgaan zit er hier?”

Ik wist het antwoord even niet. Ik was afgeleid door het fijne gevoel dat ik kreeg van haar vingers.

“Nou?” Vroeg ze op strenge toon.

“Ik weet het niet.” Piepte ik.

“Dit weet je wel. Die pillen die jij tegen de pijn neemt vind dit orgaan niet zo fijn. Tevens kun je er ook een stuk van doneren want het groeit vanzelf weer aan.”

Ik dacht na. “Mijn lever?”

“Precies en wat zit daar nog meer in de buurt wat je eigenlijk niet echt nodig hebt?”

“De galblaas.”

“Zie je wel, je weet het wel. En als ik dan een streep trek op dezelfde hoogte naar de andere kant. Wat zit daar?”

Maag hadden we al gehad of het moest een strikvraag zijn. Zat daar nog iets?

“Ik weet het niet Julia.”

“Je milt Rosalie. Kun je beter niet scheuren want dan bloed je snel dood. Dat is dus je tweede fout. Nog eentje mooie meid.”

Ik zat koortsachtig te bedenken welke organen we nog niet hadden gehad maar mijn denkvermogen werd verstoord door het gekriebel op mijn buik en toen het gekneed van mijn borsten wat mijn ademhaling deed versnellen.

“En welke organen zitten hier?” Haar handen gleden langzaam met haar nagels over mijn huid naar beneden tot net boven mijn heupen en toen iets naar achteren onder mijn rug. Ze tilde zonder problemen mijn onderkant iets omhoog.

“Nieren.” Blij dat ik die wist.

“Knap van je en welke organen zitten er bij?”

“Bedoel je de bijnieren?”

Ik kreeg weer een kus op mijn mond en ik kreunde zachtjes. Haar tong gleed weer naar binnen en ondertussen voelde ik dat ze mijn broek iets verder naar beneden deed. Ze schoof mijn onderbroek ietsje naar beneden en kuste me net boven het randje. Een geweldige tinteling bereikte mijn schaamlippen. “Wat zit hier Rosalie?”

“Weet je dat niet dokter?” Vroeg ik speels.

“Moet ik hem fout rekenen? Kan hoor.”

“Nee, daar zit mijn baarmoeder.” Zei ik snel.

“Precies, je baarmoeder, je babykamer waar je vast nog een keer hele mooie kinderen in gaat dragen.”

Ik was een aantal jaar geleden bevallen van een tweeling maar doordat ze te vroeg geboren waren hadden ze het helaas niet gered. Dat heeft me heel veel verdriet gedaan en Julia wist het gelijk toen ze de eerste keer bij me op bezoek kwam. Ze had het gezien zei ze, Julia zag wel meer dingen die andere niet opvielen. Niet dat ze gek was, absoluut niet. Ze had de paarse ster-sticker gezien op de kalender in de wc. Die werd op het wiegje geplakt van het kindje dat een deel van een tweeling was geweest maar waarvan de ander gestorven was, zo konden andere mensen zien dat er dus eigenlijk twee kindjes hadden moeten zijn. De foto van de echo die in het nisje stond achter de foto van mijn vader en de struik die prachtig bloeide, rechts achter in de tuin waar ik mijn beide dochters uitgestrooid had.

Haar handen drukte ze zachtjes in de zijkanten tussen mijn bekken net boven mijn poes.

“Wat zit hier?”

Ik was even de kluts kwijt omdat mijn plasgaatje zachtjes samentrok en weer ontspande door kriebels in mijn buik.

“Rosalie?” Haar toon was streng en fel.

“Mijn eierstokken.”

“En?”

“Eileiders?”

“Heel goed.”

Haar hand gleed over mijn slipje waardoor de stof vochtig werd. “En welk orgaan is dit?”

Ik wist niet dat dat ook een orgaan was. “Vagina.” Bracht ik zacht uit. Ik genoot van haar hand over mijn schaamlippen.

“Lekker?”

“Ja.”

Ze kuste me op mijn voorhoofd. “Welk orgaan zit daar?” Maar ik kon niks uitbrengen omdat een genotsgolf door mijn lijf ging en ik kippenvel kreeg.

“Kom op slimme meid, wat zit daar?”

“Hersens!” Riep ik iets harder dan ik wilde.

“Gelukkig wel.” Grinnikte ze.

Haar hand op mijn slipje hield op en met de vingers van haar beide handen begon ze over mijn benen te strelen.

“Welke orgaan is het grootste?” Ik wilde hersenen zeggen maar wist me nog net op tijd in te houden.

“De huid.”

“Gelukkig zei je niet de hersenen zoals de meeste mensen zeggen wanneer ik het ze vraag.”

Haar vingers klemde zich in mijn vingers boven mijn hoofd.

“En dan de laatste voor vandaag lieve Rosalie.” Fluisterde ze in mijn oor.

Bedoelde ze mijn handen? Ik was even in de war.

“Het zit in je oor.” Haar adem in mijn oor voelde warm en kietelend aan. Ik wist het niet. Ik kon niet meer denken. Ik wilde geen straf. Zeker niet omdat ik niet wist wat ze zou gaan doen. Zou ze me pijn doen? Zou ze me vastbinden en vernederen? Ik raakte een beetje in paniek en mijn hoofd werd wattig.

“Ik weet het niet.” Stammelde ik met paniek in mijn stem.

Mijn hemd werd iets omhoog getrokken en ik kon haar ogen zien. Ze glimlachte breed.

“Dat is drie, Rosalie.” Ze keek ondeugend.

“Dat betekend straf mooie prinses. Het antwoord was evenwichtsorgaan. Nou zijn we nog een paar organen vergeten maar de meeste hebben we gehad.”

Ik vond het flauw, evenwichtsorgaan wie bedenkt dat nou.

“Dat is flauw, je evenwichtsorgaan is niet zoals die andere organen.”

“Zeker wel. Als je die niet had kon je niet eens lopen. Je kunt dus beter je galblaas missen dan je evenwichtsorgaan. Je mag het misschien flauw vinden maar je had hem niet goed.” Ze keek me onderzoekend aan alsof ze mijn gedachte probeerde te lezen.

“Geen zorgen lieve Rosalie. Omdat het je eerste keer is zal ik geen zware straf doen. Ik wil dat je volgende week donderdag zonder onderbroek naar school komt, dat valt mee toch?”

Ik keek haar lichtelijk in paniek aan. Zonder onderbroek?

“Dus of je een rokje, jurk of gewoon een broek aan doet mag je zelf weten. Maar geen onderbroek eronder. Begrepen. En omdat het je eerste keer is, zal ik het controleren.”

“Controleren?”

“Discreet natuurlijk. Niemand hoeft verder te weten dat jij geen onderbroek aan hebt of dat ik daar nieuwsgierig naar ben.” Zei ze met een knipoog.

Ze deed mijn hemd weer over mijn ogen en ik voelde hoe haar tong weer met mijn tepels speelde. Haar vingers kietelde mijn slipje weer en ik was op slag mijn paniek over mijn straf kwijt. Mijn lippen werden weer gekust en ze beet zachtjes op mijn onderlip. Ik kreunde want haar vingers hadden mijn slipje opzij geschoven en ze was met mijn clitoris aan het spelen. Ik begon te hijgen, zette mijn goede voet neer en tilde mijn rug van de bank omhoog maar haar hand duwde me terug. Mijn been begon te trillen en ik voelde een kietelende druk in mijn onderbuik. Ik kreunde: “ja, alsjeblieft. Bijna! Oooh….. Oeoeoe……. Juliaaaaaaaa………”

Het gevoel was zo lekker en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ze had haar hoofd naast de mijne gelegd en haar warme adem brandde in mijn nek. Zweet liep over mijn buik en mijn benen.

Voor drie seconden ontspande mijn hele onderlichaam om daarna ritmisch samen te trekken. Ik voelde mijn plasgaatje een paar keer open en dicht gaan. Mijn vagina verloor vocht en slijm. Mijn clitoris was gevoelig en mijn ademhaling snel.

Ik voelde een zachte doek tegen mijn poes aangedrukt worden. Ze maakte me voorzichtig schoon. Ik hoorde gerommel en een plastic verpakking die open werd gemaakt terwijl ik lag uit te hijgen. Ze schoof mijn onderbroek weer omhoog. Er zat iets in, ik kon zo snel niet thuisbrengen wat het was. Daarna schoof ze mijn joggingbroek weer ophoog. Ze deed mijn hemd omlaag en mijn armen en ogen waren weer vrij. Ik wilde mijn armen naar beneden doen maar die waren gevoelloos geworden en ik kon ze niet bewegen. Julia keek me aan en begeleide mijn armen voorzichtig naar beneden. Ze glimlachte.

“Wat zit er in mijn onderbroek?” Vroeg ik zacht.

“Een maandverbandje. Je onderbroek is nat en dat zit niet lekker.”

Ik knikte dankbaar. De kracht in mijn armen was weer terug gekomen, ik greep haar hoofd met beide handen vast en drukte haar lippen op de mijne. Ze schrok iets maar herstelde zich snel. Ik strengelde mijn vingers in haar haar waardoor haar vlecht uit model raakte. Ze aaide mijn armen met haar vingers en kuste me terug. Haar tong speelde heerlijk in mijn mond en ze glimlachte.

“Had je dit willen missen lieve Rosalie?”

Ik schudde mijn hoofd, haar ogen glommen. Ik verloor mezelf erin en waadde me in het bos. De zon scheen en de geur van regen hing in de lucht. Ik keek omhoog naar het bladerdak waar de zon overheen scheen. Alles zag er zo prachtig fris en groen uit. Zo groen als de ogen van Julia.

“Ik ga wat eten voor je klaar maken. Ergens bepaalde trek in prinses?”

“Jou” het kwam er uit voordat ik er erg in had.

Ze lachte: “geloof me, ik ben te veel voor je.” Ze gaf me een knipoog.

Een beetje beschaamd lachte ik terug. “Broodje doen? Wat wil je erop?”

“Doe maar iets.”

“Ik zal kijken waar dat staat.” Zei ze sarcastisch en ze liep naar de keuken. Ik hoorde dat ze haar handen ging wassen.

Ik zuchtte en ging rechtop zitten. De pijn in mijn enkel was bijna weg. Met trillende handen deed ik mijn pyjamajasje weer aan. Daarna keek ik vanaf de bank hoe Julia bezig was. Mijn arm leunde op de rugleuning en mijn vinger had ik gekromd in mijn mond, genietend van het uitzicht. Julia bewoog zo soepel en makkelijk. Ze had een zwarte strakke spijkerbroek aan en haar billen vulde die broek goed. Ze had een simpel blouseje aan maar ze droeg het alsof het haar de koningin maakte. Haar vlecht zat in de war wat haar juist erg aantrekkelijk maakte. Ik had nog nooit op die manier naar vrouwen gekeken en ik voelde dat ik begon te blozen. Ze kwam aangelopen met een bord en een glas sojamelk. Mijn vinger was week van het gesabbel. Ze ging naast me op de bank zitten. “Alsjeblieft” zei ze.

“Lekker dank je wel.” Ze had een broodje met jam en een broodje met pure chocoladepasta gesmeerd.

“Wat eet je vanavond?”

Ik haalde mijn schouders op. Ik had een broodje willen eten of misschien zonder eten naar bed willen gaan maar dat zei ik niet tegen haar.

“Je moet wel goed eten lieve Rosalie, het kost je lichaam energie om je enkel weer te genezen. Zal ik Hector zo even uitlaten en wat boodschappen voor je doen?”

Ik vond niet dat ik dat van haar kon vragen. “Nee, dat hoeft niet. Je hebt me al genoeg geholpen. Bovendien is Hector nogal moeilijk aan de lijn.” Zei ik met volle mond.

“Hector, kom eens hier. Ga jij moeilijk doen aan de lijn?” Hector kwam kwispelend naar haar toe gelopen. “Nee toch, jij gaat niet moeilijk doen hè? Zit!” zei ze streng tegen hem. Ik keek mijn ogen uit, hij ging verdomt nog zitten ook. “Hoe? Waarom? Hè? Dat heeft hij bij mij nog nooit gedaan!” Ze lachte.

“Kwestie van laten zien wie de baas is, Rosalie.” Ze knipoogde.

“Kom Hector dan gaan we even wandelen.” Ze stond op, Hector volgde haar gedwee naar de deur. Ik bleef verbaasd achter.

Nadat ik gegeten had was ik erg moe. Ik rolde me op in de foetushouding en deed mijn ogen dicht. Ik was bijna weg toen ik een kus op mijn voorhoofd voelde en er zacht werd gefluisterd: “Droom fijn, prinses.”

Ik voelde dat er iets over me heen werd gelegd en kreeg het lekker warm. Ik wilde zeggen dat ze niet weg moest gaan, dat ze niet weg mocht gaan. Maar ik was te moe om mijn ogen open te doen en al snel gleed ik in een diepe slaap.

Toen ik wakker werd was het donker buiten. Ik kwam overeind en keek om me heen. De jas van Julia had me warm gehouden. De lamp in de hoek van kamer stond aan zodat het niet helemaal donker was. Mijn krukken stonden netjes tegen de bankleuning aan. Op de salontafel zag ik een kartonnen doosje pillen en een briefje liggen.

Lieve Rosalie,

Er staan drie maaltijden in je koelkast, die hoef je alleen op te warmen. Geen zorgen, er zit geen melk in.

De pijnstillers die hier op tafel liggen kun je innemen in plaats van de andere die je in huis hebt. Deze zijn wat sterker en alleen met een doktersrecept te verkrijgen. De dosering staat op het doosje. Ook hier zit geen melk in.

Probeer, als de pijnstilling helpt, je voet wat meer te gaan bewegen lieverd. Dat helpt bij de genezing en houdt je spieren soepel en sterk.

Hopelijk tot maandag en anders sowieso volgende week donderdag. Beterschap!

Liefs,

Julia.