Kerstavond - 1

.

Lieve lezers, het is zo ver, Sint-Nicolaas is op de terugweg naar Spanje en Kerstmis is in aantocht. Het wordt min of meer een traditie, de komende tijd plaats ik hier voor jullie weer wat kerstverhalen. In totaal worden het er zeven en ze hebben allemaal gemeen dat ze op of rond Kerstavond spelen. Ieder verhaal staat op zich, ze zijn dus los van elkaar te lezen.
Enjoy! Zazie



De sneeuw valt steeds dichter, ik heb nog maar nauwelijks voldoende zicht. Ik ben dan ook opgelucht als ik de afslag naar het Autohof kan nemen, net voor Sankt Pölten, niet ver van Wenen. Als ik vijf minuten later de gigantische parkeerplaats van het Autohof opdraai, zie ik een meisje staan onder het afdakje, dat dient als oppikplaats voor de hoertjes die hier hun werk doen. Deze parkeerplaats staat erom bekend en veel van mijn collega’s scoren er hier regelmatig een. Zelf liet ik ze tot nu aan me voorbijgaan, ik weet thuis altijd genoeg aan mijn gerief te komen, er zijn single meiden zat die daarvoor open staan. Maar vandaag stop ik, in een impuls, waarop ik de deur voor het meisje open. Waarom? Niet voor de seks in ieder geval. Omdat het steeds heftiger sneeuwt en het hier al totaal uitgestorven is? Omdat het Kerstavond is? Geen idee…



Het was een lange dag, waarin er van alles tegen zat. Eerst dat ene grote ongeluk bij Keulen, waardoor het verkeer urenlang vastzat. Daarna begon het bij Neurenberg te sneeuwen, waardoor het al vrij snel éen grote file richting Oostenrijk werd. Inmiddels is er zo’n zware sneeuwjacht, dat het niet meer verantwoord is door te rijden, je ziet zowat geen hand meer voor ogen.

Op deze laatste dag voor Kerstmis had ik al om twaalf uur op mijn eindbestemming op een groot industrieterrein aan de oostzijde van Wenen moeten zijn, om nog gelost te kunnen worden. Maar omdat het al zes uur is zit dat er niet meer in en zal ik tot Tweede Kerstdag moeten wachten. Vervelend, maar het is niet anders, dat wordt dus Kerstmis in Oostenrijk. Het maakt me eerlijk gezegd ook niet veel uit, dan maar geen kerstdiner bij mijn ouders. Ik heb er niet zoveel mee, daarom heb ik me ook vrijwillig aangemeld voor deze klus, zodat mijn baas oudere getrouwde collega’s kon ontzien.

Oké, nu eerst maar eens voorstellen. Ik ben Robbie, vierentwintig jaar oud en sinds een paar jaar vrachtwagenchauffeur. Mijn ouders hebben een boerderij en willen me daar het liefst ook hebben, als hun opvolger. Maar ik zie dat absoluut niet voor me, boeren heeft zoals het nu gaat in Nederland echt geen toekomst, laten ze in Den Haag eerst maar eens wat goede besluiten nemen over die stikstof en zo. Daarom leerde ik op het mbo voor loodgieter, maar kwam er al gauw achter dat ik dat niet een heel leven lang voor me zag, om voortaan van storingen naar nieuwe cv-ketels naar lekkende kranen te moeten rennen.

Dus haalde ik mijn groot rijbewijs. Sindsdien rijd ik voor een expeditiebedrijf dat een lijndienst op een aantal grote steden in Duitsland en Oostenrijk onderhoudt. Omdat ik me in het begin niet altijd veilig voelde ging ik op een karatecursus, waarna ik me een stuk zekerder ben gaan voelen. Sindsdien heb ik nog geen dag spijt gehad. Het is een vrij leven, samen met de onregelmatigheidstoeslagen verdient het supergoed en altijd is er onderweg wel wat te beleven. Zoals nu dus, met dit verkleumde hoertje dat instapt.

Mitzy het verzopen katje

Het meisje is absoluut niet gekleed op dit weer. Ze draagt een rood kort rokje en een bling-bling spijkerjackje, met daaronder netkousen die zero warmte geven. Ze stapt dan ook zo ongeveer klappertandend in en zonder iets te zeggen pak ik van het bed achter mij een fleecedekentje, dat ik haar geef. Het meisje kijkt me dankbaar aan, waarna ze het om zich heen vouwt. Ik rijd een eco-combi, zo’n extra lange vrachtwagen met twee opleggers, die door zijn vijfentwintig meter lengte niet altijd gemakkelijk te parkeren is. Behoedzaam rijd ik door naar een geschikte plek, zo dicht mogelijk bij het restaurant van het Autohof. Ze hebben hier een redelijk gezonde keuken en ik was van plan er het avondeten te gebruiken, om daarna hier in mijn wagen te gaan pitten. Tot dus dit meisje instapte.

Nadat ik de truck heb stilgezet krijg ik de tijd het meisje eens goed te bekijken. Ze kijkt me schuw aan en het lijkt me verstandig haar meteen maar te melden dat ik haar niet heb opgepikt voor seks. Ze kijkt me verbaasd aan en haalt dan haar schouders op, waarna ze aanstalten maakt om weer uit te stappen. ‘Bitte, warte’ reageer ik, ‘het is echt geen weer om opnieuw de sneeuwstorm in te gaan. Als je wilt kun je hier bij mij wachten tot die gaat liggen.’ Het meisje aarzelt even, maar dan ontspant ze zich en leunt weer achterover.

Jeetje, ik heb gewoon medelijden met haar. Ze ziet eruit als een totaal verlopen en tegelijk verzopen katje, en ik mag een biet zijn als ze al twintig is. Dan steek ik haar mijn hand toe en stel me voor: ‘hallo, ik ben Robbie en kom uit Holland. En jij…?’ Eerst lijkt het meisje alsof ze me niet de hand wil schudden, maar na wat aarzeling doet ze het toch: ‘Ich bin Mitzy.’ Grappig, ook nog de naam van een katje, past wel bij haar. Blijkbaar is die gedachte van mijn gezicht af te lezen want tot mijn verrassing klinkt er een zacht giecheltje, waarna ze zegt ‘nou ja, eigenlijk heet ik Michaela, maar iedereen noemt me altijd Mitzy.’ En terwijl ze haar schouders ophaalt rondt ze, alsof ze spijt heeft van haar volzin af met ‘…geen idee eigenlijk waarom...’

En dan valt het stil. Ik was eigenlijk van plan nu te gaan eten, maar ik kan dit meisje niet meteen weer naar buiten sturen. Ik zet zacht een lijstje met kersthits op en dan eerst maar eens mijn administratie doen. Ik breng de rijtijdencontrole op orde en app dan m’n bedrijf dat ik oponthoud had, en pas Tweede Kerstdag gelost kan worden. En ook dat ik nu niet ver van Wenen de nacht door ga brengen. Vanuit het bedrijf wordt er bijna per ommegaande gereageerd, dat ze dat voor me spijt en dat ik op kosten van de zaak een hotel mag zoeken. Hmm, dat is tof, maar ja, ik heb nou wel dit grietje hier naast me zitten, dat zowat in slaap sukkelt.

Als ik een beetje door haar uitgelopen mascara heen kijk is ze eigenlijk best wel leuk om te zien. Ik val wel op dit type meisjes, niet erg groot, want dat ben ik zelf ook niet. Ze heeft blonde krulletjes en een tenger lijf. Zo te zien heeft ze niet erg veel volume aan tietjes, maar zelfs dat vind ik wel oké, ik hoef niet zo van dat hele grote handenvolle werk. Onwillekeurig beweegt mijn pik even in mijn broek, maar meteen roep ik mezelf tot de orde. Hou op Robbie, je gaat hier niet alsnog dat grietje bespringen. Inmiddels slaapt ze, en er ontsnappen haar lieve zachte snurkjes. Ik heb gewoon met haar te doen, hoe kan het bestaan dat leuk zo’n jong ding zich moet laten gebruiken als hoer. Sneu…

Ik check nog even het weerbericht en voorlopig houdt het niet op met sneeuwen. Nou ja, dan ga ik ook maar even onderuit. Deze wagen heeft een ruime cabine, die op een grote accu wordt verwarmd die het minstens een etmaal volhoudt. Ik zet hem nog een graadje of wat hoger en zak dan ook onderuit…

Mitzy’s make-over

Als ik wakker schrik en mijn horloge check is er een half uur voorbij. Mitzy is ook al wakker en kijkt me aan, met een flauw glimlachje om haar mond. ‘Je snurkte’ zegt ze dan. Geen idee waarom ik dat leuk vind. Nou ja, niet dat ik snurk natuurlijk, maar dat ze dat blijkbaar amusant vindt. ‘Ik heb honger’, zeg ik dan. ‘Ga je mee eten?’ Als ik zie dat ze twijfelt voeg ik eraan toe dat ik trakteer.

Zodra we de cabine uitklauteren slaan de wind en de sneeuw ons in het gezicht en zo snel als we kunnen zorgen we dat we het restaurant binnenkomen. Het is er lekker warm, en ook best wel gezellig. Midden in de ruimte staat een grote Kerstboom en daaromheen zijn aardig wat tafeltjes bezet. Ik vermoed dat het allemaal mensen zijn die hier de ergste sneeuwval afwachten. Maar hoewel het er wat mij betreft dus best wel warm is staat Mitzy toch weer te kleumen, wat ook niet anders kan, met die paar dunne kleren die ze aan heeft. Bovendien is ze zo overduidelijk een hoertje om te zien, dat ik vind dat er iets aan haar looks moet worden gedaan.

In de naastgelegen winkel van het benzinestation is een kleine shop met gemakkelijk zittende kleding, voornamelijk gericht op vrachtwagenchauffeurs. Veel van ons dragen het liefst een joggingpak, daarom zijn die nogal oververtegenwoordigd. Daar neem ik Mitzy mee naar toe en zeg dan ‘zoek maar uit, je krijgt van mij een set warme kleren.’ Ze kijkt me aan, of ik dit wel meen, en als ik haar dan toeknik, begint ze de rekken met kleding te checken of er iets voor haar bij is. Al gauw vindt ze een donkerrode joggingset die haar maat blijkt te zijn. Ook zeg ik haar een bijpassend warm jack met das en muts en handschoenen uit te zoeken. Nadat ik de kleding heb afgerekend verdwijnt ze ermee naar de toiletten. Zelf zoek ik alvast een goed tafeltje en heb daarbij geluk, want pal naast de kerstboom komt er net een vrij.

Er komt een wat oudere dame opnemen wat ik wil eten en drinken. Omdat ik op Mitzy wil wachten tot ik eten ga bestellen vraag ik alleen om een weiszenbier, en maak meteen van de gelegenheid gebruik om de vrouw te vragen of ze in de buurt een goed hotel of bed and breakfast weet. Ze knikt en zegt: ‘hierboven een stukje de berg op ligt Ober-Grafendorf, daar is een prima hotel, waar ze waarschijnlijk nog wel enkele kamers beschikbaar hebben. En met ‘ik zal even voor je informeren’ verdwijnt ze om mijn bestelde bier op te gaan halen. Wat een aardig mens.

Net als ik mijn eerste slok neem komt Mitzy terug en ik weet niet wat ik zie. Niet alleen het best wel goed zittende joggingpak maakt haar een heel ander meisje. Ook verwijderde ze al haar make-up en nu pas is echt goed te zien wat een leuk snoetje ze heeft, met daaromheen die schattige blonde krulletjes. Het lijkt wel een volledige make-over, er is niks meer van het hoertje te bekennen.

Mitzy’s verhaal

Als de dame onze bestelling op komt nemen vertelt ze dat het hotel nog éen kamer overheeft. Daar ben ik blij mee, maar zeg dan dat ik me niet met m’n vrachtwagen van vijfentwintig meter de besneeuwde berg op zie rijden. Daar moet ze om lachen en reageert dat we zo meteen wel met een van de koks mee kunnen rijden. Zijn dienst zit er bijna op en hij moet toch die kant op. Hij heeft een cross-over four-wheel-drive, waarmee er goed door de sneeuw is heen te komen. Als ze weer weg is reageert Mitzy wantrouwig wat of ik eigenlijk aan het doen ben. ‘Nou, dat lijkt me wel duidelijk, wat dacht je van een goed bed zoeken om in te slapen? Of ga jij zo meteen op zoek naar een taxi om hier weg te komen?’

Als reactie gaat ze een beetje zitten mokken, bizar, wat mankeert haar ineens? Is dit haar dank? Als ik bij haar aandring om iets te zeggen komt het eruit: ‘denk je dat ik niet zie waar jij mee bezig bent? Ik mag bij je schuilen, je geeft me kleren, ook nog te eten en dan zo meteen samen in éen bed. Echt, alle kerels willen hetzelfde, eerst pakken ze je in en dan moeten ze er seks voor terug hebben.’ Oké, gezellig wel, dit. Ik baal hiervan en zeg dat ze haar seks kan houden, dat het me daar helemaal niet om te doen is. En voor ik het weet zeg ik er iets gemeens achteraan, dat ik er echt geen behoefte aan heb om mijn paal ergens naar binnen te steken waar Jan en alleman al in te keer is gegaan.

Ik schrik er zelf van, want zo bén ik helemaal niet. Ik realiseer me dat ik haar echt leuk vind en dat ik daarom zo vinnig reageer. Als zo ongeveer op datzelfde moment onze pizza’s worden gebracht werken we die in stilte naar binnen. Hoe vervelend ik het ook vind, ze moet het echt maar even zelf uitzoeken, ’t is graag of niet.

Pas tegen het einde van de maaltijd begint Mitzy er weer over. ‘Entschuldigung’ zegt ze dan, ‘dat was niet aardig.’ Eerst bok ik nog wat maar dan bedenk ik me dat het Kerstavond is en dat ik er geen zin in heb om die verder te laten verpesten. Dus kijk ik haar aan, raak dan kort haar hand aan en zeg ‘schon gut, ik was ook niet zo aardig.’ Opnieuw blijft het even stil dan zegt ze, zo zacht bijna dat ik het bijna niet kan verstaan: ‘ik vind het moeilijk om mensen nog te vertrouwen.’ Als reactie leg ik nu mijn hand vol over de hare en vraag haar hoe dat komt, hoewel ik er natuurlijk wel naar kan raden. Die meiden gaan meestal echt niet voor niks tippelen.

‘Wil je me er bitte iets over vertellen?’ dring ik dan aan. In haar mooie blauwe ogen beginnen zich tranen te vormen, als ik haar een servetje geeft droogt Mitzy die en dan begint ze te praten. Het lijkt wel een waterval die op gang is gekomen. In éen rush vertelt ze me over de misère die haar is overkomen. Hoe haar eigen vader vorig jaar overleed toen ze zestien was en hoe haar moeder nog binnen het jaar een nieuwe vriend kreeg. Amper woonde die bij hen of hij begon haar lastig te vallen. Dat ging zo door tot ze op een avond door hem werd verkracht. Ze had al heel vaak bij haar moeder aan de bel getrokken, maar die zat toen al zo onder de plak bij die kerel, dat ze alleen maar haar schouders ophaalde. Toen haar moeder niet wilde geloven dat ze in hun eigen huis was verkracht, was voor Mitzy de maat vol en liep ze weg.

In Wenen kwam ze terecht in een opvanghuis voor vrouwen. Daar woonde ze enkele weken om weer wat tot zichzelf te komen, waarna ze haar doorverwezen naar een instelling voor jeugdzorg. Daar bleek ze echter van de regen in de drup terecht te zijn gekomen, er zaten daar allemaal getroebleerde kids. De ene jongen na de andere viel haar lastig, tot ze ook door een van hen werd verkracht. Dat gebeurde ruim een maand terug en opnieuw liep ze weg. Omdat ze nog geen achttien was én geen cent te makken had werd ze dakloos. Na enkele dagen op straat te hebben gezworven kwam ze een vent tegen die haar onderdak beloofde, maar wilde als tegenprestatie wel seks met haar. En al na een week begon hij haar te pushen om zich voor geld door andere kerels te laten neuken, omdat anders haar schuld aan hem steeds hoger op zou lopen.

Een tijdje wist ze dat te ontwijken, maar uiteindelijk was er geen houden meer aan. Haar schuld aan die vent bouwde zich snel op, en hij werd langzamerhand zo agressief, dat ze toegaf. En zo kwam het dat ze sinds een week moet toestaan dat allerlei vreemde kerels zich uitleven op haar lichaam. Eerder vandaag was ze bij een keurig geklede heer in de auto gestapt die zei haar te willen helpen om uit dit leven te stappen, en haar wel naar een goede instelling voor opvang in Salzburg wilde brengen. Maar amper waren ze Wenen uit of hij stopte met haar bij een klein motel, waar hij zich aan haar vergreep. Vervolgens zette hij haar bij dit Autohof uit de auto, waar ik haar dus onder dat afdak voor hoertjes aantrof. Tjonge, wat een puinhoop.

Stille nacht

Tegen de tijd dat ze haar verhaal volledig heeft verteld snikt Mitzy het uit en rollen de tranen over haar wangen. Troostend sla ik een arm om haar schouders en ervaar dan pas echt wat een tenger meisje het is. Hoe is het mogelijk dat haar moeder haar nieuwe vriend belangrijker vond dan haar dochter te beschermen! Terwijl we zo zitten komt de serveerster weer naar ons toe en zegt dat het hotel de kamer voor ons heeft vastgehouden. En of we nog met haar college mee willen rijden naar dat dorp, hij vertrekt over tien minuten. Ik knik en nadat de vriendelijke dame weer is verdwenen kijk ik Mitzy aan en vraag, zachtjes: ‘ga je mee? Dan heb je Eerste Kerstdag in ieder geval een goed dak boven je hoofd en daarna breng ik je Tweede Kerstdag naar een veilige plek. En ik zal niks doen wat je niet wilt. Oké?’

Mitzy twijfelt even, maar ze heeft in dit weer natuurlijk niet echt een alternatief en dus stemt ze in: ‘oké. Maar blijf je wel van me af dan?’ Ik knik: ‘beloofd, echt waar.’ Daarna sta ik op en zeg haar hier te wachten, ik moet nog even wat spullen uit de vrachtwagen halen. Als ik buiten kom slaat de sneeuwjacht me fel tegen het lijf, whow, het is nog harder gaan sneeuwen en waaien en het is maar goed dat ik nu niet meer hoef te rijden. Ik check snel de hele combinatie, en prijs me nu gelukkig dat er alleen maar machineonderdelen inzitten, niet echt iets waar dievenbendes op af komen. In de cabine doe ik mijn spullen in de weekendtas die ik altijd bij me heb. Ook stuur ik het bedrijf een appje, met de vraag of ze op afstand de vrachtwagen mee in de gaten houden en waar ze me kunnen bereiken. Ik krijg direct een thumb-up retour.

Niet veel later zitten Mitzy en ik bij Dieter, de kok in zijn Landcruiser, Mitzy achterin en ik voorin, naast hem. Het is nu absoluut geen luxe om zo’n zware auto te hebben, de sneeuw is toch al zeker twintig centimeter diep en behoedzaam rijdt hij een weg op die met een toenemend aantal bochten tegen de berghelling omhooggaat. Gelukkig is goed te zien waar de bochten zijn omdat er van die sneeuwpalen in de berm gestoken staan. Na een klein halfuur komen we aan het dorp, Ober-Grafendorf. We stoppen op een plein, pal voor het hotel en hem hartelijk bedankend stap ik uit, waarna ik Mitzy naar buiten help. Bij de receptie krijgen we de sleutel van de kamer en die blijkt perfect te zijn. Ruim, een badkamer met een bubbelbad, een zitbank en een ruim tweepersoonsbed.

Ik zie Mitzy een beetje benauwd naar dat bed kijken en reageer dat zij dat mag hebben, ik slaap wel op de bank. Ik ga voor het raam staan en zie tot mijn plezier dat we uitzicht hebben over het pleintje, waar net nogal wat mensen zich een weg banen door de sneeuw naar de kerk aan de overkant. Het ziet er ontzettend romantisch uit, met die vallende sneeuw, de lantaarns, de grote met lichtjes versierde kerstboom midden op het plein, de huizen rondom. Van de kerk staan de deuren uitnodigend open, van waaruit een steeds breder wordende lichtbaan naar buiten valt en ook van de huizen rondom zijn de ramen verlicht.

Dan krijg ik een inval. Jarenlang gingen mijn vader, mijn zusje en ik naar de nachtmis, omdat dan het koor zong waar ook mijn moeder lid van was. Zo vaak vond ik dat vervelend en vooral ook saai, maar nu ineens verlang ik ernaar om dat weer eens mee te maken, zo’n heilige mis met Kerstmis.
En dus stel ik Mitzy voor dat ze lekker een bad neemt en het bed induikt, terwijl ik ondertussen naar de mis ga. Ik zie aan haar ogen dat dit voorstel haar oplucht, dat ze even de ruimte krijgt voor zichzelf. Als ze antwoordt ‘gern’ reageer ik met een lachje en houd mijn hand voor haar op, waarna ze me een high five geeft. Ik poets in de badkamer mijn tanden, trek wat schone nette kleding aan, doe mijn warme jas en handschoenen aan en vertrek met een ‘Tot straks, Mitzy.’ Ze schenkt me een lief glimlachje, wat me goed doet, want zo scheutig is ze daar tot nu toe niet mee geweest.

Aan de receptie informeer ik of ik zomaar de kerk binnen kan gaan, of dat er nu met Kerstmis een reservering nodig is. Gelukkig, ik kan gewoon naar binnenlopen, maar de man zegt dat het dan wel goed is dat ik nu direct ga, het zal druk worden. Want, vertelt hij me, ‘dit is dan wel de vroegmis, maar die wordt net als de nachtmis van twaalf uur heel druk bezocht’. Eenmaal buiten word ik overvallen door een echte Kerstsfeer. Het voelt alsof ik een levende ansichtkaart ben binnengestapt en ik heb geen idee waarom, ineens voel ik me heel gelukkig. Dat ik hier mag zijn, dat ik mijn leven kan leiden zoals ik graag wil en misschien ook wel omdat ik juist vandaag dat mooie meisje kan helpen. Ik hoop echt dat ze nu in een heerlijk warm bad stapt, dat zal haar opknappen en misschien ook helpen om de nare tijd die ze had een beetje van haar af te spoelen.

In de kerk vind ik nog redelijk vooraan een plekje, maar amper een kwartier later zit het helemaal vol en komen er mensen zelfs in de zijpaden te staan. Het orgel speelt zachtjes wat muziek van uit het Weihnachts-oratorium van Bach, ik herken die omdat mijn moeder die vaak zong met haar koor. Terwijl ik eens om me heen kijk valt het me op dat er een fijne kerstsfeer hangt in dit gebouw. Links van mij, in een zijkapel, staat een klein bos van dennenbomen opgesteld, met centraal daarin een kerststal. Maria en Jozef zijn er al, maar het kindje moet nog geboren worden. Van herders is ook nog niks te bekennen, die lopen nog achter hun schapen aan te rennen, bedenk ik me met een binnenpretje.

Voor bij het altaar staat inmiddels het koor al klaar en om hen heen is het echt mooi versierd met bloemstukken. Op het altaar staan tientallen brandende kaarsen, die alles op een zachte manier verlichten. Als even later het orgel vol inzet en de drie priesters en hun misdienaren binnen komen staan alle mensen op en zingen ze samen met het koor ‘Nu zijt Wellecome’. En zo is het ook, op de een of andere manier ik voel me heel erg welkom en, wat ik me vroeger nooit had kunnen voorstellen, ik geniet ervan! De hele mis lang herken ik alle rituelen en het voelt als een warm bad. Als tot slot het ‘Stille nacht’ wordt ingezet zing ik met tranen in mijn ogen mee. En niet te vermijden denk ik daarbij aan Mitzy, die nu hopelijk betere tijden tegemoet gaat.

Elkaar verwarmen

Na afloop is het op het plein een drukte van belang. Hoewel het nog steeds hard sneeuwt blijven veel mensen staan, om elkaar een gelukkig Kerstfeest toe te wensen en nog wat na te praten. Langzaam, loop ik tussen hen door terug naar het hotel, waar ik even later onze kamer binnenloop. Mitzy ligt al in bed, op haar zij, met de ogen dicht. Even bekijk ik haar, wat is ze toch lief om te zien. Maar zo tenger, ik vraag me af of ze de laatste tijd wel goed gegeten heeft, en ik neem me voor haar deze Kerstdagen eens flink te gaan verwennen. Ik mocht van de baas een hotel nemen dat hij betaalt, en dat zal hij weten ook.

Inmiddels ben ik ook wel moe en nadat ik me heb nog snel even heb gedoucht duik ik in mijn joggingpak op de bank. Het is warm in de kamer en voor de frisse lucht zet ik een raam op een kier. In een kast vond ik al wat extra dekens en nadat ik me goed heb toegedekt lig ik nog wat na te genieten van deze onverwacht sfeervolle Kerstavond. Maar net als ik begin weg te doezelen hoor ik ‘Robbie?’ Ik kom wat omhoog en dan zegt Mitzy, fluisterend bijna: ‘ik heb het zo koud … wil je even tegen me aanliggen?’ Oké dan, dit is wel heel bijzonder. Maar dan kom ik van de bank, loop naar het bed en ga naast haar liggen, op mijn zij, naar Mitzy toegekeerd.

Nou, ik snap wel dat ze het koud heeft, ze heeft alleen maar een hemdje en een broekje aan. Ja, natuurlijk, ze is vanmorgen vast niet op pad gegaan met een warm nachthemd in haar tas.
‘Kom maar’ fluister ik dan en niet veel later liggen we als twee lepeltjes in stilte tegen elkaar aan.
Ze voelt heerlijk aan tegen mijn lichaam. Ik weet niet goed waar ik mijn linkerarm moet laten, sla die uiteindelijk toch maar om haar heen. Mitzy’s reactie is dat ze zich nog iets steviger tegen me aandrukt en echt, nog heel even, dan begint ze ook nog te spinnen als een poesje. Door de druk van haar billen in mijn kruis moet ik me beheersen om te voorkomen dat ik een stijve krijg. Maar dan wint de slaap het van wat dan ook en niet veel later ben ik vertrokken.

De volgende morgen word ik wakker als Mitzy het bed uitglipt, waarna ik haar in de badkamer hoor rommelen. Het is negen uur, wauw, we hebben een flinke ruk gemaakt vannacht. Als Mitzy terugkomt, aangekleed en wel, lijkt het alsof ze een metamorfose heeft ondergaan. Ze ziet er ontspannen uit en heeft zich opgemaakt, niet als het hoertje van gisteravond, maar als een meisje dat zich aan het begin van de dag gewoon een beetje leuk optut. Om haar heldere blauwe ogen heeft ze dunne randjes getrokken, waaromheen haar blonde krullen vrolijk dansen. Ze is echt een mooi meisje om te zien, dat veel beter verdient dan zich te moeten prostitueren.

Ik heb nog steeds mijn joggingpak aan. Als ik uit bed stap en op Mitzy toeloop om haar een ‘frohe Weihnachten’ toe te wensen reageert ze met me een snel kusje te geven, op mijn lippen. Het verrast me, dit had ik totaal niet verwacht, het maakt me blij. Ik fris me op, trek de kleding aan die ik gisteravond ook aan had naar de kerk en even later wandelen we samen naar de ontbijtzaal. Het is er al gezellig druk en we hebben geluk, net als wij arriveren maken er mensen een tafeltje aan het raam vrij. Het eerste wat we allebei doen is een tijdje naar buiten gaan zitten kijken.

Nu pas kunnen we in het daglicht zien waar we terecht zijn gekomen en hoe mooi het hier is. Het sneeuwt nog steeds, maar al een stuk minder. Het plein ziet er schitterend uit, met centraal een grote kerstboom met talloze flonkerende lichtjes. Verder is de hele wereld om ons heen bedekt met een dikke witte deken van sneeuw. Vanaf de plek waar we zitten hebben we ook een prachtig uitzicht op de bergen in de verte, die er adembenemend mooi uitzien, helemaal wit, met af en toe een huis of boerderij er tegenaan geplakt.

Gisteravond had ik dat gevoel ook al, het lijkt hier op een van de ansichtkaarten die mijn ouders vaak verstuurden rond de feestdagen, het enige wat nog ontbreekt is de kerstman in zijn arrenslee, ho ho ho.

Toenadering

Als er iemand aan onze tafel arriveert met de vraag wat we willen eten voor ons ontbijt, moeten we allebei bekennen dat we nog niet de kaart bekeken, waarna we dat alsnog doen. En daar zitten we dan, nog steeds behoorlijk verlegen tegenover elkaar. Ik ben blij als Mitzy me vraagt hoe de kerkdienst was, ik neem uitgebreid de tijd om daar van alles over te vertellen. Wat het met me deed, alsof ik terug in de tijd ging, toen mijn ouders met mijn zusje en mij nog naar de kerk gingen. Mitzy wordt er stil van en als ik vraag wat er is komt het eruit, een beetje sneu, dat ze dat ook zo gemist heeft sinds haar vader dood is. Dan leg ik mijn hand op de hare, om haar te troosten, en zo zitten we nog als ons eten arriveert.

Het smaakt ons heerlijk en als we het ontbijt achter de kiezen hebben kleden we ons dik aan, we gaan er op uit! Ik ben blij dat ik voor Mitzy gisteren ook een dikke jas kocht, die heeft ze nu hard nodig. Amper zijn we buiten of Mitzy maakt een sneeuwbal die ze vrij precies tegen mijn hoofd weet te mikken. Even later gaan we helemaal los, en als er dan op het plein ook nog wat kinderen en andere volwassenen mee beginnen te doen hebben we de grootste lol. Terwijl ik de ene na de andere sneeuwbal gooi besef ik dat ik in jaren niet zo’n leuke Kerst heb gehad. Mitzy, Oostenrijk, dit dorp, het hotel, alles bij elkaar maakt dat ik het hier heerlijk vind.

We maken een lange wandeling. Inmiddels is het helemaal opgehouden met sneeuwen en de sneeuwschuivers hebben al flink wat wegen vrijgemaakt. We lopen tot ver buiten het dorp, ondertussen onze ogen tegoed doend aan het prachtige landschap. Op een gegeven moment vraagt Mitzy hoe het is om een zusje te hebben. Die vraag overvalt me een beetje, want ik was daar nooit zo mee bezig, Rietje was er gewoon altijd. Ik denk erover na, met als gevolg dat ik me misschien wel voor het eerst in mijn leven realiseer dat mijn zusje familie is. Ik zal haar mijn hele leven kennen en misschien moet ik haar aanwezigheid in mijn leven iets bewuster mee gaan maken. Dat is wat ik Mitzy vertel, dat ze mijn genegenheid voor Rietje als het ware wakker maakt.

Als Mitzy daarna stil blijft vraag ik: ‘en jij? Hoe was het om alleen op te groeien?’ Ze haalt haar schouders op en reageert: ‘tot mijn vader overleed was alles fijn, ik vond het nooit erg om alleen te zijn. Maar toen ik achterbleef met mijn moeder, en later dat gedoe begon met haar vriend, echt, ik zou toen zo graag een broer of zus gehad hebben.’ Ja, dat begrijp ik volledig, ze is in haar uppie door een hel gegaan. Zonder erbij na te denken neem ik haar hand, want nú is ze in ieder geval niet alleen. Zo lopen we verder en het doet me goed om zo met haar te lopen.

Als we terug in het hotel komen voelen we ons allebei rozig en vallen we naast elkaar op het inmiddels weer perfect opgemaakte bed in slaap. Na de meer dan uitvoerige lunch nemen we het ervan, opnieuw duiken we op het bed, we zijn het eens dat we eens flink gaan chillen. Het hotel heeft gelukkig Netflix en eensgezind bekijken we drie zoetsappige kerstfilms, achter elkaar. Als de derde film eindigt kijkt Mitzy me aan en vraagt ze, zachtjes: ‘geloof jij in dat soort romantiek?’ ‘…ehm, ja, eigenlijk wel’ reageer ik. ‘Kijk maar naar ons’ zeg ik dan, met een knipoogje, alsof ik een grapje maak. Maar als meteen daarna Mitzy mijn hand vastneemt weten we allebei dat er tussen ons iets gebeurt. We hebben elkaar ontdekt en er is iets diepers gaande dan het tot nu toe leek.

Vriendschap en meer…

Heel even schiet me door het hoofd dat ik het wel aan het aanleggen ben met een hoertje. Ik schrik van die gedachte, maar tegelijk besef ik dat het me eigenlijk al niks meer kan schelen. Wat er vóor mij is gebeurd gaat me niet aan, wel wat er nu en misschien in de toekomst gaat gebeuren. Ik besluit Mitzy volledig te vertrouwen en draai me naar haar toe, wetend dat ik nu een grens overga die ik misschien niet meer terug over kan steken. ‘Weet je al wat je morgen gaat doen?’ vraag ik dan, zacht, om het gevoel tussen ons niet te verstoren. ‘’ Als je wilt mag je ook bij mij blijven. Ik moet morgen lossen en ga dan terug naar Holland, waarna ik een week later weer deze kant op ga. Ik zou het leuk vinden als je nog een tijdje bij me blijft…’

Nu pas zie ik aan Mitzy dat dit haar blijkbaar enorm bezig hield. Haar ogen vullen zich met tranen en dan zegt ze hoe dit haar oplucht, dat ze al zo tegen morgen opzag, dat ik dan zou vertrekken. ‘Maar mijn pooier dan? Ik wil daar niet meer wonen.’ ‘Ohw, nou, weet je, volgens mij ben jij baas over je eigen leven. Als je wil ga ik wel met je mee om je spullen op te halen, en als hij moeilijk doet betaal ik hem wat hij nog van je tegoed heeft. Daarna zou je een tijdje op de boerderij van mijn ouders kunnen wonen. Ze hebben altijd wel iemand nodig om te helpen, en dan kan je een beetje tot rust komen, tot je weet hoe je verder wilt. Is dat wat?’

Mitzy vliegt me om de nek en drukt zich met haar hele lichaam tegen me aan. Ik wil niets liever dan dit, haar tegen me aan voelen en als het kan nog meer. Maar ik wil geen misbruik maken van deze situatie. Maar Mitzy denkt daar anders over, ze duwt me op mijn rug en komt dan op me liggen, waarna ze me eerst lang aankijkt, waarbij ze me bijna hypnotiseert met die heldere blauwe kijkertjes van haar. Langzaam brengt ze haar hoofd dichter naar het mijne, tot onze lippen elkaar raken. Als ze dan haar tong tussen mijn lippen steekt kan ik niet anders dan die van elkaar doen. Wat daarna gebeurt heb ik nog nooit eerder zo ervaren. Ik heb het toch best al wel met behoorlijk wat meisjes gedaan, maar nooit eerder had ik er het gevoel bij dat ik nu krijg. Dit is meer dan zomaar een kus, dit is hoe je je voelt als je na een lange reis thuiskomt en je met open armen ontvangen wordt. Zo voelt ze voor me, als een thuis.

Met een steeds grotere passie onderzoeken we met onze tongen elkaars mond, steeds weer dan bij en dan bij haar en niets laten we onontdekt. Ze smaakt heerlijk, zo helemaal naar het meisje dat ik in haar zie, lief, een beetje beschadigd, maar ook naar iets waardoor ik weet dat het helemaal goed gaat komen met haar. En met ons. Ik voel het, ze geeft me haar vertrouwen en ik weet dat ik dat hélemaal waard ga zijn. Ondertussen raken we allebei steeds meer opgewonden en het duurt niet lang dat we het punt passeren waarop gedachten en overwegingen er niet meer toe doen en we alleen nog maar twee mensen zijn die in elkaar op willen gaan.

Als Mitzy omhoogkomt om haar kleren uit te trekken doe ik hetzelfde en niet veel later liggen we tegen elkaar, maar dit keer naakt. Nu is het míjn beurt om op haar te gaan liggen, maar pas nadat ik haar eerst uitvoerig heb bekeken. Ze is zo’n mooi meisje, genietend laat ik mijn ogen over haar lichaam dwalen. Haar leuke gezichtje, die helderblauwe ogen waar ze me mee aankijkt, haar blonde krullen, ze is net zo’n kerstengeltje om te zien. En dan haar lichaam, zo tenger, zo pril nog bijna, als ik me realiseer wat haar daarmee allemaal al is overkomen beklemt het me gewoon. Dan buig ik me voorover en kus haar weer. Deze kus duurt nog langer dan de vorige en dan neemt Mitzy het initiatief weer over.

Ze duwt me op mijn rug, komt op me liggen, waarbij ze ervoor zorgt dat mijn al harde pik tussen haar benen terecht komt. En terwijl ik haar eerst nog had willen verwennen vindt zij dat het al tijd is om mij in haar te krijgen. Ze beweegt zich wat met haar bekken op en neer tot mijn pik goed voor haar poesje terecht komt, waarna ze zich over me heen schuift. Ik kan gewoon niet bevatten wat me overkomt. Ze voelt zo heerlijk zoals ze nu om me heen is, zo warm, zacht, paradijs, thuis. Als Mitzy een zacht kreuntje laat horen sla ik mijn armen om haar heen, om haar dicht tegen me aan te voelen en haar te laten weten hoe fijn dit is.

Dan begint ze te bewegen, eerst rustig nog, met kleine bewegingen schuift ze op en neer over mijn pik. Maar algauw wordt ze steeds heftiger, haar hele lichaam gooit ze in de strijd. Het voelt wezenloos fijn zoals ze over me op en neer glijdt, hoe haar harde tepels in mijn vel krassen, hoe haar poesje zich rond mijn pik beweegt die zich diep in haar verschanst heeft, hoe ze haar gezichtje naast het mijne houdt en me zo ongeveer in mijn oor ademt, de zachte kreuntjes die ze af en toe laat horen. En dan komt ze klaar, gillend bijna, haar hele lichaam verkrampend, terwijl ze haar poesje nog dwingender rond mijn paal tekeer laat gaan.

Niet veel later merk ik dat ze huilt, als haar tranen mijn schouders nat maken. Ik duw haar wat omhoog om haar aan te kunnen kijken en vraag ik wat er is. Eerst kan ze niks zeggen maar dan komt het eruit: ‘ik was zo alleen, Robbie. Ik ben zo bang geweest…’ Echt, mijn hart begeeft het bijna, ze is zo lief, ik ga er absoluut voor zorgen dat haar niks naars meer overkomt.


Het komt bij ons geen van beiden op om naar de avondmaaltijd te gaan. We hebben het druk met elkaar te ontdekken, elkaars lichaam en alles wat je daar samen mee kan doen. Maar het gaat ook dieper, want tegelijk met de seks stellen we ons in onze minds voor elkaar open. Ik voel me zachter worden bij haar, een ander mens en bij Mitzy is dat ook zo, ik vóel het, langzaam maar zeker laat zij het meisje tevoorschijn komen dat in haar verscholen zat. En daarmee komen haar vrolijkheid en haar onbezorgdheid tevoorschijn. Ik geniet met volle teugen van wat er tussen ons gebeurt en ik denk niet dat ik deze Kerstmis gauw vergeten zal…


Liefs,
Zazie