Mijn naam is Anna, ik ben 40 jaar, blond, 1,65 en met de nodige rondingen. Zeggen we het maar zo, Rubens had er zijn plezier aan gehad. Ik vond mijn borsten ietsje te groot, maar het is voor vele mannen een blikvang. Sinds mijn scheiding 8 jaar geleden ben ik een gelukkige single. Dat betekend niet dat ik thuis zit en wacht tot de passende man voorbij komt. In mijn dagelijks leven heb ik de nodige verantwoording en ben zeker ook erg dominant. Ik heb een actief sexleven waarbij BDSM een grote rol speelt. Ik ben dan devot en masochistisch. De basis is vermoedelijk al in mijn kindheid gelegd.
Op mijn 14de zat ik op de MAVO. Bij Van Dongen, een leraar van de oude stempel die vlak voor zijn pensioen stond, had ik tekenen. Ik vond tekenen echt tijdsverspilling. Dat vakken als Engels en Handelkennis belangrijk waren kon ik nog begrijpen, maar tekenles, dat waren 50 minuten die ik liever niet op school doorbracht. Van Dongen gaf zelfs huiswerk op. Die week kwam hij met de opdracht een herfstmotief te tekenen. Dat zou betekenen dat ik in het weekend naar het bos moest en daar blaadjes tekenen. Op zaterdag en zondag was het weer druilerig en natkoud. Ik besloot dat ik geen huiswerk maakte en dat Van Dongen maar iets anders moest verzinnen.
Als hoogtepunt van zinlose tijdsverspilling hadden we tekenen op onze lange schooldag en dan nog als laatste uur. Een aantal klasgenoten spijbelden de les, maar dat durfde ik niet. Uiteindelijk stonden de ontbrekende uren op het rapport en dat moest door mijn ouders worden getekend.
Van Dongen stond gefrustreerd voor de klas. De helft was niet gekomen. Hij vroeg ons het huiswerk op de tafel te leggen, zodat hij het kon inzamelen. Iedereen graaide in de schooltas. Ik keek om mee heen, schijnbaar was ik de enige die geen huiswerk had gemaakt. Van Dongen liep door de rijen en bleef bij mijn tafeltje staan. „Anna, je huiswerk?“ „Dat heb ik niet gemaakt, meneer“, zei ik voorzichtig. Ik wilde zeggen, dat ik het zinloos vond, maar de anderen keken me aan. „Wat gaan we daar aan doen?” Nu werd ik moediger, “U zou het zelf kunnen tekenen, dan hebben we het opgelost.” De klas lachte en Van Dongen liep woedend naar het volgende tafeltje.
De rest van de les observeerde Van Dongen me. Ik voelde me onrustig. Was ik misschien te ver gegaan? Tegen het einde van de les gaf Van Dongen huiswerk op. „Voor de volgende week verzoek ik jullie een portret te tekenen. Let daarbij goed op de contouren. Anna, ik wil dat jij na de les nog even blijft zitten, de rest wens ik een fijne avond.“
Ik staarde op mijn tafeltje terwijl de rest naar huis ging. Van Dongen ging op het tafeltje voor me zitten en keek me aan. „Anna“, zuchtte van Dongen, „Kun je me zeggen waarom je geen huiswerk hebt gemaakt.“ „Hmm, ik vond het gewoon te koud om naar het bos te gaan en een herfstmotief te tekenen“. Van Dongen schoot in de lach. Ik keek verbaasd op. „Hebben jullie thuis geen natuurboeken, daar had je vast en zeker ook een foto met een herfstmotief gevonden“. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Op dat idee was ik nooit gekomen. „Maar dan sta ik de boel toch te belazeren meneer“, zei ik verbaasd. „Anna, de rest heeft het vermoedelijk ook zo gemaakt en ik vind het prima. Het gaat toch om het tekenresultaat. Ik wil zien of je kunt observeren en dat omzetten, dat is de zin van de opdracht“. Zo had ik het nog nooit bekeken. „Dus ik mag bij het portret ook een foto gebruiken en niemand hoeft stil te zitten?“ „Precies, niemand hoeft model te zitten“. „Nou zo gezien, dan zorg ik ervoor dat ik voor de volgende week mijn huiswerk maak“. „Maar wat gaan we er aan doen, dat je deze week je opdracht niet hebt uitgevoerd. Ik zal je hiervoor moeten bestraffen“. Van Dongen stond op en baande ind gedachten verzonken op en neer. Plotseling draaide hij zich op zijn hakken om, liep naar de deur van het lokaal en sloot deze af. Van Dongen gebaarde me naar voren te komen. Uit zijn bureau haalde hij een houten liniaal. „De goede ouwe liniaal. Daarmee zijn generaties van scholieren bestrafd, dat is passend voor vergeten huiswerk“. Ik dacht angstvallig na. Ik herinnerde me de woorden van mijn vader. Hij werd vroeger door de leraar met een liniaal op zijn vingers gemept. Ik stak mijn handen uit en wachtte op wat zou komen. Van Dongen lachtte. „Nee Anna, zo streng ik wil ik ook niet met je zijn“. Hij pakte de liniaal op. „Doe je jeans maar naar beneden, 10 tikken op je billen zijn genoeg“. Ik stond stokstijf aan de grond genageld. Voorzichtig maakte ik mijn broek open en liet deze op mijn enkels zakken. „En nu je slip Anna“. Ik wilde naar huis, er was niemand meer op school en deed wat me gevraagd werd om niet nog meer problemen te krijgen. „Buig je maar naar voren tegen de tafel en tel maar mee“. Daar stond ik, in mijn blote kont, mijn handen op het bureau en Van Dongen met een liniaal achter me en keek direct op het lijdend voorwerp. De eerste klap kwam onverwacht snel. Ik gaf een gil. „Je zou tellen en niet gillen“, zei Van Dongen. „Opnieuw en nu tellen“. Van Dongen begon monotoon te slaan en ik telde luid en duidelijk mee. Bij de tiende klap was ik er bijna aan gewend geraakt. Mijn billen brandden, maar eerlijk gezegd vond ik het wel
spannend. „Prachtig rood“, zei Van Dongen en bewonderde zijn werk. „Doe je broek maar weer aan. Ik hoop dat je er iets van geleerd hebt“.
Ik verliet de school en liep naar het fietsenhok. Ik trapte snel naar huis, ik kon bijna niet op het zadel zitten. Mijn moeder had al gekookt en keek geïrriteerd waarom ik zo laat was. Tijdens het eten draaide ik onrustig op mijn stoel. Na het toetje ging ik op mijn kamer, huiswerk maken gaf ik als smoesje aan. Ik ging naakt voor de spiegel staan. Op mijn billen was duidelijk de afdruk van de liniaal te zien. Ik raakte van de aanblik opgewonden. Ik ging op mijn bed liggen en begon mezelf te vingeren tot ik klaar kwam. Van Dongen mocht dan tot de oude garde behoren, maar hij had iets in me gewekt. Dit wilde ik vaker. Ik had beloofd mijn huiswerk voor de volgende week te maken, maar ik zou vast en zeker vaker iets bedenken, waarvoor hij mij zou bestraffen. Vanaf nu verheugde ik me op tekenles.
