In tegenstelling tot wat we allen hadden gedacht, zei Nico meteen: “Ja hoor!”
“Wow, ik had nu
stiekem gehoopt dat jij zou weigeren en dus al meteen half zou strippen, want dan zaten we min of meer in gelijkaardig outfit. Maar goed, jij hebt dus het lef om in je piemelblootje door het ven achter de bungalow te lopen en over het bruggetje terug te rennen?”
“Ja natuurlijk,“ repliceerde Nico, “ik zei al dat ik het spel niet wil laten verzanden in een quiz-achtige toestand van truthvraag-en-antwoord, maar dat ik het actiever wil.”
Er klonk goedkeurend, lacherig gemompel bij de anderen.
“En besef je dat mijn dare ervan uitgaat dat je dat doet met je handen op je hoofd?”
Maar toen reageerde Nico meteen lachend: “Ach, maar misschien had je het nog niet opgemerkt, het is intussen behoorlijk donker daar buiten, iedereen zit knus in de bungalow, en de kans dat iemand mij ziet is behoorlijk klein, denk ik. De enigen die me bloot zullen zien, zijn jullie. Dus ja, ik durf dat te doen, en ja, ik zal mijn handen op mijn hoofd houden van zodra ik met beide voeten buiten op het terras sta, tot ik weer aan het schuifraam ben. Tevreden?”
Ik was verbaasd dat Nico dit durfde, maar anderzijds gaf ik hem wel gelijk. Het was al donker buiten, en bovendien, van alle jongens hier had Nico de bruinste huid. Wellicht zaten er ergens Spaanse (of andere Zuiderse) roots in zijn genen, want hij had een prachtige diepbruine kleur ook al was hij van origine volbloed Nederlander.
Zonder verder aarzelen liep hij naar het schuifraam aan de achterkant, trok zijn T-shirt en short uit, waardoor we alleen maar zicht kregen op zijn blote kontje, waarvan de billen slechts verrassend een heel klein beetje minder bruin waren dan de rest van zijn bronzen lijf, legde zijn handen op zijn hoofd, en liep meteen naar het ven. Even leek hij te twijfelen voor hij zijn eerste blote voet in het water zette, en hij keek even rond voor hij verder ging. Maar daarna stapte hij snel de ondiepe plas binnen, tot ook hij, net zoals Jeroen daarnet, tot aan zijn middel in het water stond.
In een sneltempo waadde hij naar de overkant, véél trager dan Jeroen, omdat hij gehinderd werd door de ongemakkelijke houding die hem was opgedragen, maar toen hij strompelend uit het ven was geraakt, liep hij meteen naar het brugje, en eenmaal hij daarover heen was, spurtte hij zo goed en kwaad als dat ging terug naar onze bungalow. Poedelnaakt, met het water dat nog langs zijn gebronsde dijen liep, stond hij buiten aan het schuifraam te wachten. Aangezien hij weer aan het schuifraam stond, haalde hij zijn handen van boven op zijn hoofd, en met zijn beide handen vormde hij nu een schild waarmee hij zijn geslachtsdelen bedekte, tot spijt van iedereen in ons vakantiehuisje, want we waren allemaal best nieuwsgierig om zijn mannelijke delen te zien.
“Mag ik een handdoek?”
Eventjes kregen we een blik op zijn toch wel redelijk bruine penis en balzak toen Jeroen hem van op afstand een handdoek toewierp waardoor hij zijn handen van voor zijn onderbuik moest weghalen om de handdoek te vangen. Maar daarna bedekte hij supersnel weer zijn genitaliën, boog zich voorover zodat zijn bovenlichaam ons het zicht belette, om zijn benen en voeten af te drogen, en kwam toen met de handdoek om zijn middel terug binnen. Hij trok zijn T-shirt aan, en daarna zijn short, waarbij hij vakkundig spelend met de handdoek, vermeed dat we nogmaals zijn jongeheer te zien kregen.
Opgelucht en blij nam hij zijn plaats in de kring weer in, en vroeg opgetogen:
“En? Was deze dare goed vervuld?”
Natuurlijk moesten we dat beamen.
“Ok dan,” en hij keek me blij aan, “ik denk dat ik opgemerkt ben door één van de buren. Ik had de indruk dat in de bungalow links van ons, het gordijn was weggeschoven, en dat iemand stond te kijken. Ik ben het niet 100% zeker, maar ik moest hoe dan ook heel dicht langs dat raam passeren, en ik focuste me op zo snel mogelijk terug binnen zijn hier, maar ik denk dat ik een gezicht heb gezien. Nou ja, die kan er maar van genoten hebben, hé? Het was trouwens het gezicht van een jongen van onze leeftijd, dus wat maakt het uit, he?”
Toen ging hij verder: “Jouw beurt, Tom, wat mag het zijn? De truth of een dare?”
“Ik zal jouw voorbeeld volgen, Nico, en kiezen voor de uitdaging. Doe maar een dare!”
“Tom, euh”, en Nico dacht even na, “Durf je...euh” en weer wachtte hij even.
“Durf je met je hoofd pal onder één van ons te gaan liggen, terwijl die zichzelf verplicht vijf minuten lang masturbeert, zijn penis ingesmeerd met olie? En met het risico dat hij dus klaarkomt en jouw gezicht bespuit?”
“Wow, heftig,” reageerde Bas, “En wie moet dat dan wel zijn, die zo risicovol met zichzelf speelt?”
“Wel,” zei Nico, “eigenlijk wil ik dat het diegene van ons is die na een mogelijk orgasme niet meteen naar bed wil om te slapen. Is er iemand die niet meteen zijn
verlangen om verder te spelen kwijt raakt na een mogelijke spuitbeurt, en die dit durft te doen?”
“Wel, ik zou dat wel durven doen,” reageerde Bas, “ maar ik moet eerlijk bekennen aan Tom dat ik door de pijpbeurt van Henk daarnet nog steeds behoorlijk opgewonden ben, en ik vermoed dat ik na amper twee minuutjes gegarandeerd mijn zaad op zijn gezicht spuit. Laten we gewoon het lot beslissen? En spreken we metéén af dat diegene die zich moet rukken, zweert dat hij in het spel blijft, wat er ook moge gebeuren?”
“Dat is ok voor mij,” zei Nico, “ik stel voor dat Tom zélf helpt bepalen wie de hand aan zichzelf slaat, zoals ze dat zo mooi zeggen, nietwaar? Wie trekt er aan het kortste eind?”
En meteen gaf hij mij vijf houten cocktailprikkertjes die in een doosje lagen naast de kaasblokjes op één van de bijzettafeltjes.
“Breek van ééntje een stukje af en laat ons dan om de beurt een houten stokje trekken uit je hand. Wie het kortste trekt, mag zich amuseren boven jouw hoofd.”
“Euh, Nico, “ zei ik, “maar ik heb helemaal nog niet gezegd dat ik deze dare durf te doen, hé?”
Ik zag plots alleen maar beteuterde gezichten. Ze hadden er blijkbaar op gerekend dat ik dit zou doen, en stiekem zag ik ze hopen dat mijn gezicht straks besproeid zou worden met vers en warm zaad.
Ik moest plots onbedaarlijk lachen.
“Maar natuurlijk wil ik die dare aangaan.” Ik nam de vijf houten stokjes aan, draaide me om zodat de anderen me niet zagen, brak van één stokje het puntje af, legde ze alle vijf naast elkaar in mijn hand en bedekte de onderkant ervan met mijn vingers.
“Wie begint? Of moeten we nog afspreken wat we doen als iemand weigert?”
“Nee, dat is eenvoudig: wie weigert moet een kledingstuk uittrekken, zoals we ook voor de rest van het spel hadden afgesproken, toch?”
“Ok, dan, wie mag het eerst een stokje kiezen?”
