‘Kom op
Eline het is bijna tijd om te vertrekken.’ Riep ik naar boven terwijl ik zelf nog mijn hemd in mijn broek aan het stoppen was. ‘Ik ben bijna klaar Thomas, dus hou je kop!’ Riep Eline vanuit haar kamer. Je merkte dat ze net zoals ik gespannen was. Vandaag was een dag waar we allebei tegen op hebben gezien. Zelfs toen we nog kinderen waren was deze dag al in onze kalenders geschreven. Het zou onze levens volledig veranderen.
Daar kwam ze dan, het meisje waar ik nu al vijf jaar smoor verliefd op was. Eline liep elegant de trap af, ze had zich tegen haar zin volledig opgetut en zag er vrouwelijker uit dan normaal. Eline was het soort meisje dat liever met de jongens ging voetballen dan naar een of ander dom feestje te gaan, dus was het een beetje vreemd haar daar in een lange rode jurk te zien. Haar borsten en strakke kontje waren goed zichtbaar onder de fijne stof, alsof ze er uit wouden springen.
Ik slikte even, ‘je ziet er prachtig uit.’ Ze glimlachte maar zwakjes, ‘Thomas ik wil niet. Kunnen we niet gewoon thuis blijven. Ons verstoppen, misschien komt niemand het te weten en kunnen we gewoon verder samen blijven.’ Ze stopte met praten en liet haar blik naar de grond zakken. Het had geen zin, iemand zou het opvallen. En we zouden onze families en vrienden in gevaar brengen. Ik liep dichter naar Eline en gaf haar een dikke knuffel en een zacht kusje in haar nek. Het komt allemaal wel goed, er is een kleine kans dat wij samen terecht komen. En dan kunnen we voor de rest van ons leven in rust verder. Zonder enige waarschuwing begint Eline te snikken, ‘Ik hou van je schat! Ik wil je niet kwijt!’ Even had ik het moeilijk om me sterk te houden, het was ook zo oneerlijk. ‘Kom laten we vertrekken, het komt allemaal wel goed, loog ik.’
Na vijf minuten buiten gewacht te hebben werden we beide opgepikt door de collectebus om naar onze nieuwe thuis te vertrekken. Onze spullen zouden later wel volgen, maar toch leek het wel of ik alles achter liet. Alles dat ik ooit lief had lag daar opgeborgen, het was een plek van liefde en geluk geweest. Maar dat ligt nu achter mij. De rit duurde vrij lang en na elke kilometer sloeg mijn hart minstens een slag over. Eline was op mijn arm in slaap gevallen, misschien was ze te moe geworden van al die stress. Na enkele uren doemde het eerste bordje op. ‘Welkom bij OmegaPlex, de toekomst van ons voorbestaan.’ De reacties in de bus waren verdeeld. Sommigen konden niet wachten om er te geraken en keken vol verwondering naar het grote glazen complex dat voor ons opdoemde. Anderen zoals ik en Eline doken wat dieper in onze zetel.
De bus kwam tot stilstand bij de grote stalen poort waar het OmegaPlex logo sierlijk in was gegraveerd. De deuren van de bus gingen open en een iets oudere vrouw stapte op de bus. Ze zag er vrij vriendelijk uit. Haar haren waren strak in een staart gebonden en haar kledij was simpel waar warm. Ze nam de microfoon van de buschauffeur aan en kuchte even voor ze begon te spreken. ‘Welkom allemaal bij OmegaPlex. Hier zal u en uw leeftijdsgenoten zich voor de komende tijd vertoeven. Maar maak u geen zorgen, u gaat een geweldige tijd tegemoet. We zijn trots op onze faciliteiten en hebben alles wat u maar kan wensen.’ Even nam ze pauze en keek ons met een brede glimlach aan. Misschien verwachtte ze applaus of was ze gewoon verbaasd onze reactieloze gezichten te zien. ‘Goed, straks als de bus tot stilstand is gekomen wordt bij jullie een staaltje bloed en een dna test afgelegd. Dit is zoals jullie weten nodig voor de test. Hierna verzamelen jullie zich in de grote zaal voor een presentatie. Daar zullen jullie verdere instructies krijgen. Het was mij een eer om jullie gezichtjes voor het eerst te mogen bewonderen en mag ik jullie een werkelijk fantastisch verblijf op OmegaPlex toewensen.’ De bus kwam eindelijk tot stilstand en de vrouw verdween even snel als ze was verschenen.
Langzaam begon iedereen uit de bus te stappen. Eline was ondertussen ook wakker geworden en hield mijn hand stevig vast terwijl we langzaam de bus uitstapten. OmegaPlex was werkelijk een gigantisch. Grote witte gebouwen lagen over het hele terrein verspreid waardoor het moeilijk was zijn ware grootte te aanschouwen. De omheining leek sterk op die van de Berlijnse muur, dat zei mijn vader toch altijd. Om de honderd meter was er een wachttoren opgetrokken met daar aan verschillende camera’s en volautomatische machinegeweren. Niets kon ongemerkt uit of in het complex zonder daar toestemming voor te hebben.
'Doorlopen jongeren!’ Riep een man in militair kostuum naar ons. Snel liepen we door en sloten bij de rest van de groep aan. ‘Jongens links, meisjes rechts.’ Riep nog een andere man naar ons. Eline keer me angstig aan maar ging toen zonder veel te zeggen naar rechts en verdween uit mijn zicht toen ze door de grote stalen deur ging. Ikzelf ging ook naar mijn aangewezen deur en kwam in een grote zaal terecht. De zaal was werkelijk gigantisch en stond vol met kleine kotjes gevormd door smalle witte doeken. ‘Komt u maar met mij mee meneer’, riep een man naar mij. De man droeg net als de meesten in deze zaal een lange witte labojas. Zijn haar was keurig kort gekipt en in zijn linkerhand had hij een OmegaReader vast. Ik volgde hem naar een van de kotjes en nam plaats op de onderzoekstafel. ‘Goed, laten we beginnen door je volledig uit te kleden en je kleren in de mand te gooien’. Zonder tegen te pruttelen deed ik dit en voor ik het wist stond ik in mijn blootje voor de vreemde man. ‘Je mag nu een douche nemen en je intieme delen scheren. Dit laatste is verplicht aangezien de meeste vrouwen dit liever hebben.’ Ik keek hem met een vreemde blik aan en nam plaats onder de douche. De man draaide zich om en begon wat op zijn OmegaReader te schrijven. Het was een beetje vervelend om me te douchen en te scheren waar deze man bij stond maar na tien min was ik klaar. Het voelde vreemd om terug kale ballen te hebben. Ik voelde me plots terug vijf jaar. Nadat ik klaar was, nam de man wat bloed van me af. Na een nog een ongemakkelijke uitleg van de man over hoe ik zo veel geluk had vandaag gaf hij me het standaard Omegaplex uniform en werd ik naar de volgenden hal gestuurd.
Daar zag ik terug meisjes rondwandelen en meteen ging ik op zoek naar Eline maar kon haar nergens vinden. Plots gingen de lichten uit en begon er een film op het grote witte doek tegen de muur te spelen. ‘Welkom iedereen bij OmegaPlex, de faciliteit verantwoordelijk voor het voorbestaan van het menselijk ras. Sinds de oorlog van 2210 merkte we op dat er een te kleine diversiteit in DNA overbleef en slechts een klein deel van onze wereldbevolking vruchtbaar was. Het bevolkingsaantal was van 7 miljard tot ettelijke mijoenen gezakt. Er moest wat gedaan worden, dus besloten wij om onze vruchtbare kinderen te matchen met een ideale partner om zo voor een goede diverse genpoel te zorgen. Die dag is voor jullie aangebroken. Straks zullen jullie in een kamer gezet worden met jullie ideale partner en gaan jullie een week van bonden te Tegemoet. Aan het einde van deze week verwachten wij dat jullie voor de volgende generatie mensen zullen gezorgd hebben. Proficiat de rest van jullie levens start vandaag!’ Er volgde geen applaus…
