Op een zonnige doordeweekse dag was ik gewapend met mijn camera een van de willekeurige wijken in Amsterdam ingelopen met als een doel de specifieke bouwstijl vanuit zoveel mogelijk invalshoeken fotografisch vast te leggen. Deze bouwstijl staat ook bekend als de Amsterdamse stijl. Ik, ik ben een sportieve man van midden 50 die nog midden in het leven staat.
Ik was lekker op dreef en nam de moeite voor de compositie en lichtinval. Op een zekere plek sta ik uitgebreid een hoek van twee straten te bewonderen. Op de begane grond is een winkel gevestigd met een groot raam en de weerspiegeling van het licht maakt dat ik op deze plek iets langer dan gebruikelijk probeer mijn plaatjes te schieten. Uit het niets verschijnt er een vrouw die telefonerend de hoek om komt lopen. Als ze min of meer voor de winkelruit staat houdt ze in en staat ze stil. Ik zoom in en zie dat ze gekleed is in een zwart jurkje. Verder valt het op dat ze mooi lange benen heeft en aan haar voeten heeft ze een paar knalrode korte laarsjes. Ik maak verschillende foto’s en als ik haar door mijn lens verder observeer zie ik een weelderige bos donderblond krullend haar bovenop een bijzonder aantrekkelijk gezicht. Haar lippen zijn rood en lijken precies dezelfde kleur als haar laarsjes te hebben.
Vanuit de hoek waar ik sta zie ik haar dubbel omdat ik haar weerspiegeling ook in de winkelruit kan bewonderen. In die weerspiegeling zie ik dat ze behoorlijke grote borsten heeft en ik prijs mij gelukkig want dit is gewoon een bloedmooie vrouw. Ze straalt iets uit wat je dwingt naar haar te blijven kijken. Niet kijken is zonde en ik voel me een voyeur pur sang en ik schaam mij er niet voor. Ongegeneerd blijf ik foto’s van haar maken en ik probeer maximaal in te zoomen. Ze blijft in haar telefoongesprek hangen en maakt wilde gebaren met haar handen. Haar lichaam beweegt sierlijk, gracieus, vloeiend en opwindend.
Uit het niets is er een windvlaag die de onderkant van haar jurk doet opwaaien. Ik geniet van de volle lengte van haar benen en zie dat ze een rode slip draagt die als gegoten om haar perfecte billen zit. Wauw, wat een vrouw is dit en terwijl ik dit via mijn lens aanschouw maakt mijn camera de ene na de andere foto van haar. Ik kan mijn vinger gewoonweg niet van de knop houden.
Al bewegend draait ze rond en met haar hand duwt ze haar jurk weer naar beneden en……… ze kijkt me aan, recht in mijn lens. Ik zie haar mooie bruine ogen nu nog beter en daarbij zie ik haar gezichtsuitdrukking veranderen van al druk pratend naar een woedende blik. Ze zegt iets tegen de persoon aan de telefoon, verbreekt kennelijk de verbinding en komt woedend op mij aflopen.
“Zo meneertje, staan we hier ongevraagd foto’s te maken. Kunt u het zien, Wie denkt u wel dat u bent?”, zegt ze in met een Amsterdams accent. Even ben ik van mijn stuk gebracht maar ik herpak me snel, steek mijn hand uit en stel me voor. “Hoi, Ik ben Robert” in antwoord op de vraag wie ik ben. Vlak voor staat ze stil, neemt mijn hand niet aan maar is wel even uit het veld geslagen. Nu ze vlak voor me staat is ze nog mooier dan door de cameralens. “Ja sorry hoor maar ik sta hier foto’s te maken van de gebouwen en jouw schoonheid komt in beeld. Dan kan je van een gezonde kerel niet verwachten dat ik wacht totdat je voorbij bent gelopen. Bovendien kijken alle mannen die langslopen ook naar en ik ben daar geen uitzondering op”
“Hoeveel foto’s heeft u gemaakt en ik wil ze zien en weten wat je er ermee gaat doen” vraagt ze. “Dat kan, kom maar naast me staan” antwoord ik haar. Ik draai mijn camera naar haar en met de draaiknop laat ik haar de foto’s zien. Het scherm van de camera is niet erg groot dus ze moet echt dicht tegen mijn aanstaan om mee te kunnen kijken. Daarbij draait ze haar lichaam zodanig dat haar borsten langs mijn armen schuiven. Tjonge wat is dit een heerlijke vrouw. Een voor een bekijken we de foto’s op het kleine scherm. Als we bij de foto’s aankomen waar ze in haar rode slip te bewonderen is houdt ze hand vast om te voorkomen dat ik doordraai.
“Tja zegt ze, eigenlijk kan ik niet zo goed zien want ik hem mijn lenzen niet in en ik wil ze toch graag beter bekijken en eigenlijk ook wel hebben.” “Ok”, antwoord ik, “hoe stel je je dat voor”.
“Nou” zegt ze, “ik woon in dat huis daar en daar kunnen we foto’s gelijk even op mijn computer bekijken. Bovendien wil een kopie van alle foto’s waar IK opsta”. Hierbij wijst ze naar het huizenblok wat onderwerp van mijn fotomiddag was en ik zie zo’n typisch Amsterdamse deurengalerij die als ingang dient voor een van deze woningen.
“Dat is goed ehhhh, hoe heet je eigenlijk?” waarop zij haar hand uitsteekt en zich voorstelt, “Ik heet Veronica, Robert” en daarna draait ze zich om en loopt in de richting van de ingang van haar woning. “Kom je nog, ik heb niet de hele middag de tijd”. Ik loop achter haar aan en geniet van het dansen van haar heerlijke billen en voel de spanning in mijn lul toenemen. Ik word geil.
Als we bij de woning zijn aangekomen, opent
Veronica een van de deuren met een sleutel die ze inmiddels uit haar schoudertas gevist heeft. Het mooie van deze bouwstijl is dat de deuren allemaal een latei hebben met in het midden een extra vorm die uitspringt. Bij haar deur is het een mooie ronde bal en ik heb het gevoel dat ik via een speciale deur een andere wereld ga binnenstappen. Het heeft iets supervrouwelijks en iets super erotisch. Mijn opwinding neemt verder toe.
“Ik woon op tweehoog” zegt ze terwijl ze de deur achter me sluit. “Zal ik vooroplopen?” vraag ik hoffelijk want ik zie dat de trap best erg stijl is. De hoffelijke kant van mij dwingt me deze vraag te stellen; de geile kant van me hoopt op iets anders. Ze kijkt me aan en antwoordt; “je hebt me toch al in mijn ondergoed gezien dus dit kan er ook wel bij” en zelfbewust loopt voor mij trap op. Ik kan me niet bedwingen om niet omhoog te kijken, volg haar goddelijke lange benen en zie haar billen bij iedere tree op en neer bewegen. Ik zweef over de traptreden. Ik zie dat ze een beetje naar beneden kijkt en ze ziet me haar benen en kont bewonderen. Met haar rechterkant gaat ze via de zijkant onder haar jurk en ze trekt haar slip ongemerkt recht over haar goddelijke billen. Wanneer wij boven aangekomen zijn is mijn hoofd haast net zo rood als de kleur van haar rode schoenen. Mijn lul vertelt mij dat ik nog geiler geworden ben. Bij haar voordeur aangekomen draait Veronica zich om en vraagt “Ik kan je toch wel vertrouwen, he Robert”. Ik strek mijn rechterarm uit en duw een blonde lok krullend haar naar achter, raak haar licht in haar hals aan en zeg, “er gebeurt niets waar je zelf niet achterstaat Veronica, wees gerust.” Daarna draait ze met de sleutel haar deur open en vraagt me binnen te stappen, waarna ze de deur weer achter mij dicht doet.
