De Weg Naar Overgave

Dit is mijn eerste verhaal. Ik hoor graag reacties! Omdat het een beetje een trage opbouw heeft zijn hier alvast de eerste twee delen in één keer.

Deel 1

Hij is vijfentwintig, een gezonde Hollandse jongen met bruin haar en blauwe ogen. Hij heeft communicatiewetenschappen gestudeerd en werkt nu voor een bedrijf dat trainingen verzorgt door heel Nederland. Als hij thuis is, hij woont aan de rand van de stad, bakt hij taarten of speelt hij trompet. Daten en seks gaan, zoals dat bij iedereen gaat van vijfentwintig, met een app. Soms is het een tijdje ‘’leuk’’ met iemand. Seksuele verlangens verschijnen steeds vaker op de profielen. ‘’Ik ben dominant, behalve als ik naakt ben.’’ ‘’Ik zoek een sterke man die weet wat hij wil.’’ ‘’Wreck my pussy not the earth.’’ Hij is in bed precies zo dominant als hij moet zijn. Bij de één dus wat meer dan bij de ander. Als ze op haar billen geslagen wil worden, slaat hij op haar billen. Als ze dat niet wil, doet hij dat niet. Hij is nooit iemand grens over egaan op een date. Bij een dronken massage aan een kampvuur zijn zijn handen één keer tegen de rand van een bh gekomen. Ze riep: ’zeg hallo!’ , hij trok ze terug en mompelde excuses. Het was okee. Hij denkt er niet vaak meer aan.

Zij is zevenendertig. Ze heeft zwart haar en blauwe ogen. Verder weten we niets anders over haar dan dat hij vandaag met haar heeft afgesproken.

Als hij uit het station loopt, staat ze op hem te wachten. Ze is heel klein, misschien twee koppen kleiner dan hij. Ze draagt een lange bruine jas en daaronder gympen. Haar lippen zijn rood gestift. Felrood, net als dat haar haren ravenzwart en haar ogen feblauw zijn. Alles aan haar gezicht is fel. Hij glimlacht als hij haar ziet en zwaait verlegen. Dan loopt hij naar haar toe. Ze geeft hem een hand. Dat doet niemand bij een date. Meestal is het een knuffel, soms een halve kus, maar geen hand. Hij pakt hem. Ze knijpt harder dan hij.

‘Jij moet Maarten zijn,’ zegt ze.

‘Dat klopt, dan ben jij zeker Sarah?’

Ze glimlacht. ‘Inderdaad.’ Dan laat ze hem los. Ze bekijkt hem van top tot teen. Of eigenlijk van teen tot top. Ze bekijkt zijn voeten, zijn lange benen, zijn onder zijn jas verstopte buik, en dan kijkt ze hem aan. Ze moet weer lachen. ‘Wat is er?,’ vraagt hij.

‘Ik wil je gewoon even aankijken.’

Er tintelt iets in hem. Hij gaat rechtop staan en staat stil zodat ze hem goed kan aankijken. Ze is duidelijk geamuseerd. ‘Dit wordt wel wat,’ zegt ze zacht.

‘Wat bedoel je?’

‘Kom, we gaan koffiedrinken.’

Ze hoort hem drie-en-een-half uur uit over wie hij is, waar hij woont, wat hij graag doet en waarom, over wat hij leest, over wat hij gestemd heeft, of hij wel eens écht bang is geweest, over zijn exen, over zijn familie, over de muziek die hij mooi vindt. Om de zoveel tijd bestelt ze voor hen allebei hetzelfde. Twee rondjes koffie, één rondje thee, drie rondjes wijn. Ze vraagt of hij aan sport doet. ‘Kun je dat niet zien?’ Hij zegt het zogenaamd geschokt.

‘Jawel,’ zegt ze. ‘Maar ik moet streng blijven. Eet je vlees?’

‘Ik ben vegetariër.’

Hij wil iets zeggen over dat streng blijven maar hij weet niet wat.

Als het tijd is om af te rekenen (dat bepaalt Sarah) hoeft ze haar vinger maar op te steken om iemand van de bediening te laten verschijnen. Daar heeft hij zelf altijd moeite mee. Hij wil zijn portemonnee pakken maar ze is hem voor. ‘Doe maar zestig,’ zegt ze met een knipoog.

Als ze weer buiten komen is het donker. Maarten twijfelt. Dit is normaal gesproken het moment dat er iets van hem verwacht wordt. Het moment waarop er, op zijn initiatief wel of niet gezoend wordt. Hij weet waar hij op moet letten, het is een bepaalde houding, soms een blik. Als hij goed kijkt weet hij altijd wel of iemand wil zoenen. Sarah is onleesbaar.

Het is koud. Hij kijkt hoe ze haar handschoenen uit haar jaszak pakt en aantrekt. Hij haalt adem om te vragen of hij haar een kus mag geven.

‘Kom,’ zegt ze. ‘Ik breng je naar de trein.’

Ze lopen in stilte naar het station. Hij heeft honderd vragen maar hij durft ze niet te stellen. Wat is er met deze vrouw? Waarom laat hij toe dat zij alles bepaalt? Waarom heeft hij het gevoel dat ze liever niet heeft dat hij iets vraagt? Hij bijt zijn tanden op elkaar en schudt zijn hoofd. Hij loopt zichzelf gek te maken terwijl er niets aan de hand is. Bovendien, hij kan het niet ontkennen, voelt het goed. Het voelt goed om naast haar te lopen en rustig te wachten tot ze weer iets aan hem vraagt. ‘Heb je het koud?’ vraagt ze.

‘Een beetje,’ zegt hij.

‘Goedzo.’

‘Is dat goed?’

‘Ja,’ zegt Sarah. ‘Anders loop je maar over mij te piekeren.’

Hij kijkt op. Ze blijft staan en kijkt hem aan, ‘Het is heel normaal wat je voelt. Dat effect heb ik op mannen. We gaan over twee weken weer op date en dan wil ik dat je me kan uitleggen wat Femdom is. Heb je dat begrepen?’

‘Ja Sarah,’ zegt hij.

Ze glimlacht weer. Hij voelt dat dat is omdat hij met twee woorden sprak.

Deel 2

Maarten veegt een paar regendruppels van het scherm van zijn telefoon. Met de navigatie-app probeert hij het adres te vinden waar hij zich van Sarah ‘’mocht melden’’ voor hun tweede date. Zijn IPhone heeft hem naar het hart van een woonwijk gevoerd. Zou hier een café zitten? Hij voelt paniek als hij bedenkt dat hij het adres misschien verkeerd heeft ingevoerd. Hij voelt vooral paniek als hij denkt aan Sarahs reactie. Hij trekt zijn jas over zijn telefoon tegen de regen, opent zijn whatsappgesprek met Sarah en scrolt terug naar het adres. Hij heeft het juiste. Als hij zijn telefoon weg wil stoppen krijgt hij een bericht.

Sarah Date: Je bent te laat.

Ze heeft gelijk. Het is twee over acht. Moet hij nu rennen? Dan komt hij bezweet aan.

Maarten: Ik kom eraan.

Hij zet grote passen, maalt niet meer om de plannen op de stoep, twijfelt niet meer aan zijn navigatie. Onder zijn jas krijgt hij het warm. Hij hijgt en hoopt dat er straks geen zweetrug onder vandaan komt. Het aangegeven adres blijkt een woonhuis te zijn. Het heeft witte muren en een rode deur. De voortuin is een beetje verwilderd. Hij loopt het pad op en belt aan. Hij kan zijn hart in zijn nek voelen kloppen, en dat is niet alleen van zijn wandeltempo. Ergens kan hij het niet geloven. Hij bedenkt wat hij doet als niet Sarah maar iemand anders de deur opent. In de gang gaat een lamp aan. Door het matte glas naast de deur ziet hij een kleine gedaante lopen. Hij gaat rechtop staan, haalt diep adem, hoort de sleutel in het slot. Sarah doet de deur open.

‘Goeienavond,’ zegt ze. ‘Waarom was je te laat?’

‘Ik wist niet zeker… ik twijfelde over… ‘

‘Of het hier wel zou zijn?’

‘Ja.’

‘Waarom twijfel je daaraan?’

Ze zegt het niet boos, maar het voelt als falen.

‘Ik wist het gewoon niet zeker. Sorry Sarah.’

Er vlamt iets op in haar ogen. Ze geniet hiervan.

‘Kom maar binnen. Je bent net een verzopen katje.’

Als hij zijn jas op de kapstok heeft gehangen laat ze hem het huis zien: De open haard, de houten boekenkast, de platenspeler die als een soort altaar op een laag kastje is gezet tegenover de grote rode bank. In de keuken is een soort barretje gemaakt, daar laat ze hem zitten. Sarah doet haar vest uit. Voor het eerst ziet hij armen, welgevormd en pezig als bij een balletdanseres. Hij zou er de rest van de avond naar kunnen blijven staren.

‘Woon jij hier?’ vraagt Maarten.

‘Nee.’ Sarah duikt de koelkast in en pakt een fles witte wijn. Als ze voorover bukt kijkt hij naar haar spijkerbroek. Het voelt alsof hij een domme vraagt heeft gesteld want Sarah zegt niets meer. Neuriënd zoekt ze in een laatje naar een kurkentrekker. Als dit niet haar huis is, bij wie zijn ze dan? Komt er zo nog iemand?

‘Als je iets wil weten, mag je het altijd vragen.’ Sarah heeft de opener gevonden.

‘Waar zijn we?’ vraagt Maarten.

‘In het huis van een vriendin van me. Ze is op wereldreis.’

‘Oh.’

Sarah draait zich om om de fles open te maken. Maarten kijkt weer naar haar armen, en de bewegende spieren onder haar huid. Hij hoort een zachte plop, Sarah schenkt twee glazen vol en komt tegenover hem aan de bar zitten. Hij pakt het glas van haar aan en heft het op.

‘Cheers.’

‘Op een mooie avond.’

Maarten tilt het glas op.

‘Ik vind het fijn als je wacht tot ik een slokje heb genomen.’

Ze zegt het zo streng dat hij meteen zijn glas neerzet. ‘Sorry,’ stamelt hij. ‘Dat wist ik niet.’

‘Je had het kunnen bedenken.’

‘Eh…’

Ze neemt een slokje. Mag hij nu dan wel drinken? Sarah kijkt hem zo aan dat hij niet terug durft te kijken. ‘Begrijp je dat je dat zelf had kunnen bedenken?’

‘Eigenlijk niet.’ Hij fluistert het bijna.

‘Dan leg ik het je uit. Ik schenk wijn voor je in. Jij pakt meteen je glas en wil proosten. Misschien was ik nog niet klaar. Misschien wilde ik wel een schaaltje olijven pakken.’

Ze neemt nog een slokje. ‘Als ik jou iets geef, gris je het niet als een hond weg als het voor je neus staat. Door te wachten tot ik een slokje neem, weet jij zeker dat ik zover ben.’

Hij knikt. ‘Bovendien is het gewoon beleefd.’

‘Ja,’ zegt hij nu. ‘Dat natuurlijk ook. Ik begrijp het.’

‘Goedzo,’ zegt ze genadig. ‘Hoe is het gegaan met je huiswerk?’

Huiswerk? Zijn onderzoek naar Femdom schiet hem meteen te binnen. Toen hij het googelde kreeg hij porno te zien van zwaar opgemaakte vrouwen in leren jurken die mannen bewerkten met een zweep.

Hij wordt weer rood. ‘Wel goed denk ik.’

‘Wel goed?’

‘Ja.’

‘Weet je nu wat het is?’

‘Seks waarbij de vrouw dominant is en de man onderdanig? En dat dan altijd zo is.’

‘Is dat alles?’

Hij zucht.

‘Ja en natuurlijk gewoon met meesteressen en zwepen en mannen die aan een halsband achter ze aankruipen enzo.’

Sarah pakt de kurkentrekker van het aanrecht. Het is een simpel houten staafje waar een stalen kruldraad uit steekt. Ze speelt ermee. Maarten slikt.

‘En ik zag dat die mannen dan de laarzen van de meesteres moesten kussen.’

Sarah kijkt op. ‘En wat vond jij daar van Maarten?’

‘Spannend.’

‘Spannend?’

‘Jawel. Ik heb zoiets nog nooit gedaan.’

‘Je hebt vast ook nog nooit geteld hoeveel stokken er in het bos lagen.’

‘Nee,’ zegt Maarten.

‘Lijkt je dat ook spannend?’

‘Nee.’ Hij voelt zich dom.

Sarah zet zachtjes de kurkentrekker op de rug zijn hand.

‘Je vond het geil. Het was nieuw voor je. Je had er nooit over nagedacht dat het iets voor je zou zijn en je weet niet wat je erbij moet voelen. Je denkt een paar keer per dag aan hoe het is om de schoenen van een vrouw te kussen. En het lukt je niet om dat uit je hoofd te zetten. Hoe vaak je jezelf ook aftrekt,

‘Ja.’ Het is allemaal waar. Hoe weet ze dat?!

‘Mooizo. Neem nu maar een slokje.’ Maarten neemt een slokje wijn en zet voorzichtig zijn glas weer naar. Het is even stil. Sarah kijkt hem aan en zet de punt van de kurkentrekker op de rug van zijn hand.

‘Ik wil je kennis laten maken met Femdom Maarten. Volgens mij kunnen wij, als jij ervoor open staat, een fantastische tijd beleven.’

Zijn binnenste wordt vloeibaar. Het voelt als angst, maar dan beter, Maartens mond wordt droog. Zijn hart hamert in zijn borst.

‘Word jij dan mijn Meesteres?’

‘Daar is nu geen sprake van. Het is nog allemaal veel te nieuw voor je. Ik wil nu dat je begrijpt wat Femdom is.’

Ze krast zachtjes over de rug van zijn hand. Het voelt best lekker.

‘En dat is?’

‘Het betekent bijvoorbeeld dat je op tijd komt.’

‘Ik weet het,’ zegt hij nederig. ‘Sorry.’

‘Weten is niet genoeg. Begrijp je waarom ik wil dat je op tijd komt?’

‘Dat is gewoon fijn.’

‘Het is veel meer dan dat. Mijn tijd is kostbaar.’

Hij knikt en hoopt dat ze over iets anders begint.

‘Heb je je bedacht dat het voor mij, als vrouw alleen in een huis, in een wijk waar ik niemand ken, niet zo prettig is om ’s avonds voor een onbekende de deur open te doen?’

Hij grimast. Dat had hij zich inderdaad niet bedacht.

‘Als precies om acht uur de bel gaat, weet ik bijna zeker dat jij het bent.’ In de toekomst wil ik dat je over dit soort dingen nadenkt. Mijn comfort is belangrijk.’

‘De volgende keer ben ik op tijd.’

‘Aan beloftes heb ik niets Maarten.’

‘Oh..’ Kan hij dan nooit iets goed zeggen?

‘Daarom ga ik je straffen.’ De kurkentrekker trekt onderhuidse witte lijntjes op zijn hand. Wat zegt ze? Maarten kan het bijna niet geloven dat hij diep van binnen vindt dat ze een punt heeft. Sarah giechelt. ‘Oh wat is dit heerlijk. Wij gaan zoveel lol hebben samen. Je vindt toch dat je straf verdient?’

‘Ja,’ zegt hij met een heel klein stemmetje.

‘Ja wat?’

‘Ja ik verdien straf.’ Maarten kan bijna niet meer normaal ademen van spanning, ongemak, ongeloof en nog iets waarvan hij niet weet wat het is.

‘Ga maar staan, zet je handen tegen de bar en steek je billen naar achteren.’

Ze tilt de kurkentrekker op zodat zijn hand vrijkomt. Hij doet wat ze zegt. Sarah komt achter hem staan. Er tintelt iets in zijn onderbuik. ‘Blijf voor je kijken.’

Maarten kijkt strak naar voren en wacht op de eerste tik op zijn kont.

Opeens kriebelt er iets bij zijn broeksband. Een hard scherp ding schiet over zijn rug, steeds dieper en komt door de nekopening van zijn trui weer naar buiten. Het brandt. ‘Auw!’ roept Maarten. Hij voelt dat het spoor dat het ding zijn schouderblad naar zijn nek heeft gemaakt blijft nagloeien.

‘Doet het pijn?’ vraagt Sarah. ‘Of ben je geschrokken?’ Ze komt voor hem staan en laat de kurkentrekker zien. Haar ogen fonkelen.

Hij haalt diep adem. Nu hij weet dat het de kurkentrekker was, is er niet zoveel aan de hand.

‘Vooral dat laatste. Het doet een beetje pijn.’

‘Ja?’

‘Ja.’

‘Mooi.’ Ze komt weer achter hem staan en steek haar arm, dit keer zonder kurkentrekker onder zijn trui. Met één vinger aait ze over zijn schouderblad.

‘Je was ook maar een beetje te laat.’