Cindy & Dirk

Op een heerlijke lentedag fietsten Cindy en Dirk naast elkaar door de duinen. Ze hadden elkaar net ontmoet toen Cindy aan Dirk de weg vroeg. Dirk had aangeboden een eindje mee te fietsen, maar het eindje duurde nu al uren en ze waren kilometers verder dan eigenlijk de bedoeling was... Al fietsend werden ze steeds stiller. Tenslotte zeiden ze bijna niets meer, maar hun steelse blikken schoten als bliksemstraaltjes heen en weer… ook toen ze bij een picknickplaats even pauzeerden, kwamen de enige geluiden van de duinvogels en de zee in de verte. Zwijgend gingen ze weer verder, maar waarheen, wisten ze allang niet meer… Toen ze het bos in reden, achter elkaar omdat het pad te smal was, zag Dirk hoe Cindy’s zadel haar billen streelde. Zijn ballen begonnen te tintelen, hij kreeg het warm, het zweet brak hem uit… en toen Cindy steeds langzamer ging fietsen en ook nog begon te kreunen, kreeg hij een hemels visioen. Maar hij kon zich nog net beheersen. Uiteindelijk stopte ze helemaal en boog zich over haar stuur. Beleefd vroeg hij: “Wat is er, Cindy? Moet je… nodig?” “Oh… oh Dirk…” hijgde ze, “ik houd het niet meer… ik kom…” ze stapte af, liet haar fiets vallen… en besprong hem als een roofdier. Hij ving haar billen in zijn jeukende handen, voelde hoe nat ze was… en verloor zijn laatste restje zelfbeheersing. Zijn fiets viel ook om, hij duwde haar tegen de dichtstbijzijnde boom en dook tussen haar zwellende, deinende borsten. Ze gilde, maar niet van angst, nee, hij hoorde pure wellust in haar stem… Er volgde een wilde worsteling, maar geen strijd; kleren scheurden, lichaam streelde lichaam, tong likte tong… en toen werd het stil in het bos. Geen vogel zong nog, de wind was weg, zelfs de zee zweeg… totdat zich bij het zijdezachte streelgeluid van huid langs huid een aanzwellend, soppend ritme voegde. “Dieper…” hijgde Cindy’s blinkende mond, haar hoofd achterover, “dieper, dieper, neuk me, neuk me!” en terwijl Dirk geen woord kon uitbrengen, schalde haar heldere stem steeds luider en hoger: “Ja! Ja! Ja!! JA!!! JA!!!!” Soepel veerde de boom mee, de bladeren zwaaiden ruisend langs de blauwe lucht… totdat Cindy zich langs de gladde stam op haar rug liet zakken. Het zachte, vochtige mos dat zich tussen haar billen nestelde, vormde zich naar haar figuur terwijl Dirk haar bereed. Haar eindeloze benen zwaaiden sierlijk door de geurige boslucht die zich mengde met het aroma van de liefde dat het jonge paar omgaf. De vogels begonnen weer te zingen, de lentebries stak opnieuw op, en in de verte rees de vloed, de branding ging gelijk op met hun hartstocht…

De zon zakte al in zee, toen de kluwen van hun lichamen zich langzaam ontwarde. Ademloos lagen ze naast elkaar tussen de struiken, vol vegen en bedekt met bladeren. Cindy stond het eerst op. Haar lichaam stak scherp af tegen de invallende schemering. Dirk bleef nog even liggen om haar intiemste details te bewonderen, en zag hoe ze zachtjes begon te deinen en heupwiegend door haar knieën zakte in een verleidelijke liefdesspagaat. Hij kwam overeind maar kreeg geen kans om op te staan: voordat hij het wist ving ze zijn hoofd tussen haar dijen. Hij viel om en liet zijn gezicht masseren door haar soppende kruis. Ze was nog net zo wild als vanmiddag, net zo nat, net zo geil… haar kreten galmden door het stille bos toen Dirks handen langs haar figuur omhoog gleden, ze hief haar armen en liet hem haar dansende borsten masseren, hij voelde hoe haar tepels sidderden en zag ze schitteren tussen de eerste sterren, haar mond blonk in het licht van de opkomende maan toen haar tong langs haar lippen gleed, ze keek met halfgesloten ogen op hem neer onder haar fonkelende wimpers… “Ga door!” gilde ze, “oh, ga door, ga door!!” hij kon niet anders, wilde niet anders… het ritme van zijn tong golfde van onder tot boven door haar heupen, haar buik, haar borsten… ze bewoog steeds heftiger, steeds sneller, hij voelde hoe haar dijen begonnen te trillen, vlakbij zijn mond graaiden haar vingers in haar schaamhaar, hij hoorde hoe ze sopte, sopte, sopte… Opeens sprong ze schreeuwend op, draaide zich om en dook bovenop hem zodat haar kruis opnieuw in zijn gezicht terechtkwam. Ze omhelsde hem met haar dijen, sloeg haar armen om zijn heupen, streelde zijn ballen… en hapte toe. Terwijl ze met hun gezichten aan elkaars kruis vastkleefden, ontstond een nieuwe worsteling zonder weerstand. Rollend verdwaalden ze tussen elkaars rondingen, ze wisten niet meer wat boven of onder was… in hun beider kruis laaide de gloed van hun orgasme zo hevig op dat ze kronkelend steeds sneller begonnen te rollen, waardoor hun wellust weer hoger steeg; in een eindeloze spiraal tolde hun hartstocht door de vallende avond… tot ze in een ondiep vennetje plonsden. Het water was koel maar hun plezier was er niet minder om. Hijgend en proestend raakten ze verwikkeld in een spetterend moddergevecht. Strompelend zaten ze elkaar achterna, vallend, kruipend, op- en onderduikend… en uiteindelijk vielen ze aan de oever weer in elkaars armen. Hun lichamen glansden nat in het maanlicht, en toen hun kruis opnieuw soppend één werd in volmaakt evenwicht met hun tongzoen, gaf hun gezamenlijk orgasme allebei een heerlijk gevoel van rust. Ze hadden nog steeds bijna niets tegen elkaar gezegd, maar dat hoefde ook niet. Hun samenzijn was genoeg, woorden schoten tekort. Ze voelden zich volkomen thuis bij elkaar. Dat ze verdwaald waren kon hen niet schelen, evenmin als het gemis van hun kleren of hun fiets, of het nooit bereikte doel waarvoor ze hun tocht ooit begonnen waren.

Ze besloten nooit meer naar de bewoonde wereld terug te keren. Hun fietsen roestten langzaam weg tussen de struiken, en hun gescheurde kleren waren perfect nestmateriaal voor vogels, konijnen, vossen…

Sindsdien zegt men dat het in de duinen spookt…