Een Meester Om Te Dienen - 8

Karin liep de trap af, met haar hoge hakken in haar hand. Bij elke stap voelde ze nog steeds hoe er zaad uit haar droop. Ze voelde zich vies en smerig en enorm gebruikt. Ze vroeg zich af wat Martin nu weer wilde. Liefst ging ze naar huis, de hele nacht onder de douche om het vieze gevoel weg te spoelen. Zou Job al weg zijn? Of had Martin met hem erbij weer wat nieuws bedacht? Ze moest er niet aan denken. Voorzichtig duwde ze de huiskamerdeur open. Daar zaten Martin en Kay naast elkaar op de bank. Beide naakt. Beide met een harde stijve pik.

“Ha, ben je daar. Ga in de stoel tegenover me zitten.” Martin wees naar de leren draaifauteuil. Karin nam plaats, voelde het koude leer tegen haar warme billen.

“Benen wijd. Er zit vast nog zaad in je kut. Ik wil dat er uit zien komen.” Martin ging een beetje verzitten. Kay pakte zijn harde pik en trok hem traag en langzaam af.

“Wanneer was je van plan om jouw Job te gaan vertellen over onze relatie, lieve Karin?” Karin boog haar hoofd vol schaamte en voelde dat ze een dieprode kleur kreeg.

“Je was het niet van plan geweest? Dat is teleurstellend. Stiekem stoute dingen doen achter je partner’s rug om.” Kay bleef de pik van Martin traag aftrekken. lange halen helemaal omlaag en dan weer helemaal omhoog. Karin keek naar de grote paarse eikel die helemaal op spanning kwam als Kay zijn hand omlaag duwde tegen Martin’s lichaam aan.

“Daar hou ik niet zo van…” Martin klonk streng. Karin voelde haar maag omdraaien.

“Sorry…”, stamelde ze moeilijk.

“Daar koop ik niets voor. Eerlijkheid en transparantie dat is erg belangrijk voor mij, maar ik geloof dat jij me dat niet bieden kan. Dan denk ik dat ik elders moet gaan zoeken. Helaas…” Karin kromp in elkaar. Martin was serieus. Ze wilde hem niet verliezen. Het idee alleen al om hem niet meer te zien maakte haar misselijk. Maar om Job alles te moeten uitleggen was ook wel een dingetje. Hoewel, Job wist inmiddels al een heleboel. Karin schoof wat heen en weer op de leren fauteuil. Ongemakkelijk. Als een klein meisje dat op school een straf krijgt. Uit haar vagina drupte een klodder zaad van Paul. op de stoel. Martin keek er naar. Uit Martin’s eikel kwam een druppel vocht die traag over de glimmende eikel omlaag gleed. Kay hield de druppel tegen met zijn vinger, en bracht die naar zijn mond en likte die af. Karin maakte zich ernstig zorgen: de pijn zie ze voelde omdat Martin haar niet meer moest ondanks dat hij nog niets met haar gedaan had was zo heftig dat ze zich afvroeg of dit allemaal al niet te ver aan het gaan was. Zou ze niet gewoon op moeten staan en vertrekken? Terug naar Job? Die ze ook nog eens heel wat uit te leggen had. Ze liep de kans dat ze dan zowel Job als Martin zou verliezen. Haar leven dreigde een puinhoop te worden. Martin keek haar aan terwijl Kay hem nu pijpte.

“Ik wil je nog een kans geven”, zei hij kreunend omdat Kay zijn tong net diep in zijn plasgaatje stak, “maar dat betekent wel dat er vanaf nu een paar nieuwe regels gaan gelden. De vrijblijvendheid voor jou is nu voorbij.” Karin leefde op.

“O, Martin… dank je… ik… ja, regels… goed. Graag…” Karin hoorde zichzelf praten en geloofde zichzelf nauwelijks.

“Voortaan ben jij slavin karin. Als je over jezelf spreekt heb je het over ‘deze slavin’. Als je bij mij in huis bent, ben je naakt, tenzij ik dat anders wens. Roep ik je bij me, dan meld je je met je handen op je rug en hoofd gebogen. Is dat duidelijk slavin karin?” Karin knikte deemoedig: “Ja Martin, ja…”

“ik ben vanaf nu Meester voor je. Als je je naam ergens schrijven moet, dan doe je dat waar dan ook met kleine letters. Je bent ten slotte niets.” Karin knikte wederom. Martin boog voorover, Kay moest zijn uiterste best doen om Martin’s pik in zijn mond te kunnen houden, en pakte van onder tafel vier lederen pols of enkelboeien. Hij gooide ze naar Karin toe.

“Doe deze om.” Karin liet zich op de grond zakken en pakte de boeien. Ze zag meteen dat de boeien niet konden worden opengemaakt als ze eenmaal dicht zaten. Ze huiverde even, maar meteen gaf het haar een vreemd gevoel van geborgenheid. De boeien verbonden haar op een of andere manier aan Martin. Karin klinkte de lederen riemen om haar polsen en enkels.

“Goed zo. Brave slavin.” Martin keek goedkeurend.

“Ik reken erop dat je je fout goed zult maken. Je kunt nu naar huis gaan.” Verder zei Martin niets. Karin stond op, voelde nog een klodder zaad uit haar vagina komen, die langs haar dijbeen omlaag liep. Ze pakte haar lange jas van de kapstok, trok haar hoge hakken aan en wilde vertrekken.

“Vergeet de slavin niet iets?” klonk er uit de kamer. Karin keerde schoorvoetend terug, boog haar hoofd en deed haar handen op haar rug.

“Eh… deze slavin vertrekt nu, Ma… Meester…” Martin glimlachte.

“Bijna goed slavin. Je bent niet naakt… Je mag je schoenen aanhouden deze keer. Jas uit.” Karin trok haar jas weer uit. Weer was ze dat schoolmeisje dat een uitbrander kreeg. Nogmaals herhaalde ze haar woorden.

“Heel goed. Laat het niet nog eens gebeuren.” Daarna vertrok ze. Met een dubbel gevoel.