Ponygirl In De Herfst

Beste lezers. Hierbij een verhaal dat geen deel uitmaakt van een reeks, maar gewoon een lekker verhaaltje bij de regenachtige herfstdagen. Geniet ervan en we horen natuurlijk graag wat jullie ervan vinden!

“Hoe blijf je toch zo goed in shape?” Werd mij vaak gevraagd. Ik was immers al 40, directrice van een flink bedrijf, moeder van 2 kids. Toch had ik mooie slanke benen, strakke billen en mijn taille was slanker dan op mijn 18e.
Ik schaamde mij niet voor mijn methode, maar ik hoefde het ook niet aan de grote klok te hangen. Alleen mijn man en mijn meester kenden mijn geheim.
Na een drukke week vol verantwoordelijkheden, ging ik iedere zondag morgen naar de boerderij van mijn meester. Vanaf dat moment was ik niet langer een vrouw, maar zijn pony ‘blondie’.
Ieder jaar keek ik uit naar de lente als ik weer buiten kon rennen, mijn meester voorttrekken in zijn kleine koetsje. Al 2 lange zomers had ik geluk, want we konden veel buitenspelen.
Op de heetste dagen vroeg hij of ik wel wilde, natuurlijk, ik wilde altijd. Dan smeerde hij me in met zonnebrand crème en gingen er liters water mee. Die dagen waren zwaar, maar gaven zoveel voldoening.
Nu is de zomer helaas over. Dan trainen we weer binnen. Soms in een manege in de buurt, maar ook vaak op een loopband in de stal.
“Dan kunnen we de techniek weer op orde krijgen, want die verslapt in het bos”.

Vandaag is het weer zondag. Om 7:30 gaat de wekker. Mijn man slaapt nog half, maar fluistert mij succes. Buiten is het nog donker. Bah, ik heb voor het eerst in de 9 jaar dat ik dit doe geen zin. Weer die loopband en de meester die ieder foutje goed kan zien.
Het miezerde toen ik in de auto naar de boerderij reedt. Daar aangekomen stonden er al kleine modderige plasjes op het erf.
Ik ging de stal binnen en in het midden stond die verrekte loopband al klaar. Ik keek er met afkeer naar.
Toen liep ik naar de hoek waar al die jaren dezelfde houten kist stond. Ik begon me uit te kleden. Mijn laarzen, mijn jas, mijn jeans, mijn shirtje, mijn BH en mijn string.
Ik deed een elastiekje in mijn haren en wachtte netjes af met mijn handen op mijn rug. Dit was altijd het moment waarop ik mijn wereld als mens vol verantwoordelijkheden achter me liet en transformeerde naar een gehoorzame gedaante.
De regen tikte zachtjes op het dak van de stal. Gelukkig was het hier nog niet echt koud.
Daar kwam de meester. Hij liet me altijd graag even wachten. Zijn stevige werkschoenen galmden op de betonnen vloer.

Eerst streelde hij mijn lijf aaiend. Ik kronkelde gewillig langs zijn hand. Langs mijn billen ging hij omlaag met zijn vingers tussen mijn benen. O ja, dat voelde lekker.
Zijn vingertoppen gleden over mijn vochtige schaamlipjes. Ik wilde meer, maar na al die jaren wist ik dat ik dat niet zou krijgen voordat ik er keihard voor gewerkt had.
Ik bewoon mijn lichaam zoveel mogelijk langs zijn vingers, maar hij hield ze op een plagerige afstand. Altijd die teleurstelling als hij stopte.

Met zijn hand pakte hij mijn knie en tilte mijn ene been op. Makkelijk schoof de hoef aan mijn voet. Hij klikte toen ik hem neerzette. Altijd moeilijk om te balanceren als de tweede hoef gezet werd. Ik was nu bijna 15 centimeter langer. Om mijn buik deed hij het leren harnas. Het zat strak als altijd. Ik keek hem smekend aan en hoewel dat meestal averechts werkte, bevestigde hij ook het onderstukje dat mijn kutje beschermde en tijdens het lopen zo’n lekker gevoel gaf.
De staart aan het kunststof plugje pastte precies bij mijn haarkleur. Gewillig bewoog ik mijn heupen naar achteren om hem in mijn kontje te ontvangen. Toen kwam het bit in mijn mond en de oogkleppen. Mijn handen werden op mijn rug vastgemaakt aan het harnas.
Om het af te maken had hij altijd 2 belletjes voor aan mijn tepels. Ik was er wel aan gewend, maar op frisse dagen als deze viel het altijd tegen. Ja hoor, ik moest mijn tanden in het bit zetten toen het klemmetje in mijn keiharde tepel kneep.

Hij begeleidde me naar de loopband. Ondanks mijn oogkleppen kon hij mijn tegenzin zien. Met 1 hoefje stond ik al op de band toen hij me stilhield.
“Ho, blondie. We gaan het anders doen”.
Hij liet mij daar staan en liep weg uit de stal. Een minuut later kwam hij terug met een regenjas aan en een pet op zijn hoofd.
Aan mijn teugels nam hij me mee naar de staldeur. Daar kwam hij met de koets. Gingen we echt met dit herfstweer naar buiten?
‘Je wilt niet op de loopband toch? Dan krijg je je zin“.

Terwijl de regen koud op mijn huid kwam, bevestigde hij het koetsje. Ik had nu al kippenvel. De meester klom in het koetsje en met een zacht tikje van de zweep maakte hij duidelijk dat ik mocht gaan lopen. “Hup!”.
Ik wist hoe het hoorde. Mijn knieën hoog en sierlijk bij iedere stap in een gelijk tempo. Mijn hoefjes klikten op de betonnen vloer en ik spetterde mezelf helemaal nat toen ik de hoef in een modderplas plaatste.

Eerst schrok ik van iedere plas die koud langs mijn benen sputterde, maar de meester was streng op afleiding. Dan suisde de zweep weer door de lucht en kwam die hard tegen mijn billen. Hij stuurde me richting het bos. Mijn favoriete plek om te wandelen. Met dit weer was het daar nu lekker rustig. Geen nieuwsgierige fietsers of wandelaars waar ik zo’n hekel aan had, maar wat de meester juist altijd zo leuk vond. “Je mag haar wel aaien” zei hij dan tegen de giegelende geïnteresseerden.

Nu was er niemand en ik voelde hoe mijn hoeven zich diep in de modder groeven. Voor ik het wist zat ik helemaal onder de modder. Ik voelde me weer een klein kind. Buitenspelend en vies wordend. Eigenlijk was dat heerlijk.
“Focus, blondie!” commandeerde de meester en zette zijn woorden kracht bij met een tik van de zweep.

Lopen door de modder was zwaar. Mijn hoeven wogen meer in die drasserige gron en ook de kar was zwaarder. Ik had er moeite mee om het gewenste tempo vast te houden, maar ik zette alles op alles als een trouwe pony.
Pets! Een ferme tik met de zweep die me aanspoorde om nog beter mijn best te doen.

Heerlijk raceten we door het natte bos, terwijl de modder om ons heen opspatte. Het enige geluid kwam van de regen op de bladeren, mijn belletjes en het pompende geluid van de hoefjes in de modder.

Weer kwam de zweep tegen mijn billen.
“Hup blondie” moedigde hij aan. “Het laatste rechte stukje op vol tempo”. Ik zette af en rende zo hard ik kon. Ik mocht niet verslappen met deze verzwarende omstandigheden. Ik voelde de begeleidende tikjes op mijn billen.
“Hup!”.

Ik rende over het lange pad. Hij trok een beetje aan de teugels. “Rustig maar”.
Ik hijgde, zoveel mijn bit het toestond toen ik rustig terug mocht lopen naar de boerderij. Rustig, maar in laag tempo was de meester altijd streng op grote sierlijke passen.

Eindelijk kwamen we weer op het erf. Ik had zo tegen deze training opgezien, maar het was de allerleukste. Ondanks dat mijn billen meer bestraft waren dan anders en ik kippenvel had over mijn hele lichaam.
Hij liet me de stal inrijden en stapte daar uit het vieze koetsje. Hij koppelde mij los en deed de oogkappen af. Nu pas zag ik dat ik tot mijn nek en mijn wangen toe zwart was van de modder. Misschien waren het de herinneringen aan vroeger, maar het voelde extra stout.

“Je hebt het geweldig gedaan, blondie” zei de meester tevreden, terwijl hij het harnas en de belletjes afdeed. Dat deed me altijd zo goed.
Daar kwam de slang. Het water was lauw, maar voelde heerlijk verwarmend op mijn rillende lichaam. Hij spoelde de modder weg. Achter mijn oren, uit mijn haar. Alles werd schoongespoeld. Mijn tepels tintelden toen ze verwend werden met het verwarmende water.

Ik was weer schoon, maar de stal en de koets waren nog een bende. Dat was voor de meester, want een pony maakte geen koetsen schoon.
Hij zette de straal een beetje harder toen hij over mijn buik spoot, omlaag. O ja, daar over mijn klitje. “Hmmmmm” kreunde ik, zacht.
Ik kronkelde van genot, maar de meester hield me aan de teugels in bedwang.
“Hmmmm”. Al jaren geleden was mij streng afgeleerd om klaar te komen als een vrouw.
Ik zoemde dacht en maakte een soort hinnikend geluid toen ik zo lekker klaarkwam.

De meester was tevreden en hielp me uit mijn hoeven. Hij droogde me af en borstelde mijn haren.

“Je was goed vandaag, blondie” zei hij. Ik voelde me weer helemaal warm en gaf een hinnikend geluid. Hij aaide me nog 1 keertje en liet me toen naakt achter in de schuur. Ik mocht mijn kleding weer gaan aantrekken en terugkeren in mijn normale leven.