Roodharige Ellen Is Een Mannenmagneet - 1

Ellen had één ding goed in haar oren geknoopt toen ze het baantje als bardame in een buurtcafé had aangenomen: geen vriendschappen of seks met klanten. Daar zat ze ook helemaal niet op te wachten, ze had het even helemaal gehad met mannen, nu de vader van haar kind na vier jaar was weggelopen voor … een andere mooie vrouw met een kind. Dit keer geen roodharige, maar een blondine.

Ellen was een erg mooie vrouw, begin dertig, mooie ogen, lekker grote borsten. Dus ze zou aardig wat aandacht krijgen achter de bar, in een café dat hoofdzakelijk door mannen vanaf een jaar of veertig werd bezocht. En over het algemeen geen mannen die dagelijks een stropdas droegen. Gewoon 'arbeiders' en mensen die geen werk hadden of afgekeurd waren. Ze kwamen stuk voor stuk op zoek naar wat gezelligheid onder het genot van een biertje en zagen Ellen als een soort levende peepshow, met haar kleren nog aan. Als ze haar uit haar kleren hadden kunnen kijken, had ze vanaf de eerste avond in haar blote kont gestaan. Met een schortje voor, voor de hygiëne.

Ze probeerden stuk voor stuk met haar aan te pappen, die mannen. Getrouwd, gescheiden en nog nooit getrouwd. Ellen bleef vriendelijk, praatte overal over mee als het gevraagd werd, maar hield alle boten af, of zorgde dat ze meteen zonken, als de opmerkingen over haar ongepast waren. En als het helemaal uit de hand zou lopen, had ze altijd nog een honkbalknuppel van de eigenaar van het café in een hoek klaarstaan. Ze hoopte dat ze die nooit hoefde te gebruiken, want ze was niet goed in honkbal. En ze liep ook het risico dat het hardhouten ding tegen haar gebruikt werd door degene die ze van zich af probeerde te houden.

Wat dat betreft hoopte ze meer op het fatsoen van de gemiddelde man in het café. En die die manen haar te hulp zouden snellen als er één rotte appel over de schreef ging. Maar als ze een paar biertjes te veel op hadden en onder elkaar sterke verhalen begonnen af te steken, wist je het met de meeste mannen niet. En bovendien had Ellen zelf ook seksuele gevoelens, die nu niet meer door haar man werden bevredigd. Ze masturbeerde af en toe wel sinds ze alleen was, maar dat was toch niet 'the real thing', hoe goed de vibrator zijn werk ook deed. Het bleef hard plastic in plaats van warm vlees.

Er was één vaste klant, John, waar ze het best wel mee wilde doen, als ze niet had afgesproken met haar baas om geen relaties met klanten te hebben. Het ging om een man van een jaar of veertig, ook gescheiden, die altijd alleen kwam en niet veel optrok met de andere mannen in het café. Hij was een buitenbeentje, en gebruikte tegen Ellen een heel ander vocabulaire dan de andere mannen. En roerde heel andere onderwerpen aan. En belangrijker nog: behandelde Ellen niet als een lustobject.

Dat was voor haar een verademing, want ze kreeg geleidelijk het idee dat ze alleen maar was aangenomen om de door geile mannen gegenereerde omzet te verhogen. Dat had haar baas overigens wel slim gezien, want de omzet was inderdaad met ruim een kwart gestegen, sinds Ellen er werkte. En dan werkte ze nog slechts vier avonden,want ze wilde ook nog haar moederrol naar behoren vervullen. Stel dat ze de hele week 's avonds zou werken, dan liep haar baas binnen!

Eigenlijk was het café in korte tijd omgetoverd tot een soort bioscoop, waar ook sterke drank werd geschonken. Met slechts één hoofdfilm: de roodharige Ellen. Die biertjes tapte en altijd goedlachs was. Ze was met haar slanke lijf, haar ontwapenende lach, haar mooie ogen en haar opvallende kleur haar een mannenmagneet zonder weerga. Maar ja, ze kon er zelf niets aan doen dat ze zo mooi was.

En alle mannen waren een beetje jaloers op die ene kerel die altijd een beetje smoezend aan de bar met haar zat te praten. Ellen besefte dat ze hiermee uit moest kijken, maar ze vond het veel te leuk om met John te praten en geen obligate en nietszeggende gesprekken met de anderen te hoeven voeren. De baas had al eens een opmerking daarover gemaakt, dat ze er voor alle klanten was. En geen onderscheid moest maken.

Op een avond vertelde Ellen tegen John dat ze de volgende dag met haar zoontje Kevin naar het strand zou gaan. Dat had ze beloofd en de kleine jongen verheugde zich er enorm op. Zijn vader nam hem ook wel eens mee naar Noordwijk, en daar had hij het dan nog dagen over. Het was een halfuur rijden naar het strand en ze hoopte dat haar oude tweedehands auto haar niet in de steek zou laten. Helemaal verrast was John dan ook niet toen hij om 12 uur de volgende dag een appje kreeg van Ellen: 'Shit, mijn auto wil niet starten. Kun jij me misschien helpen?'

John werkte toevallig thuis die dag en appte terug dat hij haar meteen zou willen helpen, maar dat ze dan eerst haar adres moest geven. Dat had hij namelijk niet. Hij kreeg een appje terug met haar adres, vlakbij het café, en duizendmaal dank dat hij haar wilde helpen. En kusjes. John haastte zich met zijn auto naar het opgegeven adres en had al besloten dat hij Ellens auto niet zou repareren als hij dat kon. Zijn plan was om als chauffeur te fungeren voor het middagje strand van Ellen en Kevin.

Hij arriveerde bij haar auto, waar Ellen stond te wachten en Kevin in een speeltoestel zat. De strandspullen stonden naast de auto, en een koelbox. Ellen bedankte John dat hij zo snel gekomen was en gaf hem de autosleutel. Hij ging erin zitten, probeerde te starten en deed dat enkele malen vergeefs. Hij stapte weer uit en zei: 'Dit kan ik niet verhelpen, daar moet je de wegenwacht voor bellen.'

'Maar ik ben geen lid van de wegenwacht', zei Ellen teleurgesteld. John leek even na te denken en zei: 'Ik kan vanmiddag vrij nemen. Zal ik jullie dan naar het strand brengen?' Hij zag Ellen helemaal opbloeien, maar daarna weer somber kijken. 'Dat is heel lief aangeboden, maar ik denk niet dat mijn baas Harry het leuk vindt als ik met jou op stap ga. Ik moet in mijn privé-leven bij klanten wegblijven, heeft hij me laten beloven, en zeker bij jou.'

'Maar we gaan toch alleen met zijn drietjes gezellig naar het strand?', reageerde John verontwaardigd. 'En je wilt je zoontje toch niet teleurstellen? Het is toch niet zo, dat ik een avondje met je uitga of zo.' Ellen zweeg even en zei toen: 'Dat is ook waar. Misschien zie ik het allemaal te zwaar. Okay, fijn dat je met ons naar het strand wil. Kijk eens, Kevin,' riep ze in de richting van het speeltoestel. 'Deze lieve meneer wil ons naar het strand rijden omdat de auto van mama kapot is!'