Vader Helpen - 2

Hoi, het is echt een ongelofelijk lange tijd terug dat ik het eerste deel van het verhaal hier heb geplaatst. Dit kwam omdat het even druk werd op school. Maar dat is nu voorbij, dus hoop ik veel meer delen te kunnen plaatsen. Ik stel we voor om het vorige deel (opnieuw) te lezen, omdat dit er direct op aansluit.

Ik hoop dat hij niks gemerkt heeft en probeer moeizaam weer naar beneden te gaan. Maar de deur gaat open en ik zie mijn vader met een rood hoofd naar me toe stappen. 'Sorry Daan!' Stamelt hij en hij tilt me op, zodat ik voor een deel op zijn schouder kan steunen. 'Het geeft niet pap! Iedereen doet het!' Hij lacht verlegen. Beneden probeer ik weer zelf te lopen. Eigenlijk gaat dat wel redelijk, maar mijn vader zit constant te kijken of het wel goed gaat.

Aan tafel verdwijn ik weer in mijn gedachtes. Stiekem vind ik het heel leuk dat mijn vader onder de indruk is van die Sjors. Meteen komen er allerlei plannen in me op om ze bij elkaar te krijgen. Mijn vader haalt me uit mijn eigen wereldje. 'Hoe was het op school?' Mompelt hij. 'Het ging wel!' Hij knikt. Verder zeggen we niet zo veel. Ik dwaal weer af. Na het eten pak ik vlug mijn mobiel en begin Sanne te appen. Sanne is al sinds groeps 4 op de basisschool mijn beste vriendin. Eigenlijk heb ik alleen maar vriendinnen, maar dat even terzijde. Ze is online en snel leg ik haar het hele verhaal uit. 'Oh wat leuk!' Dat is haar antwoord. 'Gewoon Sjors nog een keer opzoeken man en vragen of hij langs wilt komen!' Op dat moment voel ik me best dom. Het is zo simpel!

De volgende dag is de pijn minder en gaat lopen weer prima. Soms zijn er wel nog wat pijnscheuten, maar die vallen mee. Ik ben blij dat het zaterdag is. Mijn vader ligt nog in bed en zal daar ook nog wel even liggen. Ik trek mijn kleding aan, ontbijt snel en voor ik het weet zit ik al op de fiets. Ik heb voor als mijn vader toch besluit eerder op te staan een briefje achtergelaten met de tekst: ik ben een rondje fietsen. Natuurlijk ligt het voor de hand waar ik naartoe ga. Na een stuk fietsen kom ik bij het huis aan. Zonder na te denken bel ik aan. Het duurt even, maar uiteindelijk wordt er opengedaan. 'Oh hallo!' Begroet Sjors me vriendelijk. Hij staat me vrolijk aan te grijnzen in zijn badjas. Ik slik, omdat ik ineens besef dat ik dit beter had kunnen aanpakken. Wat moet ik zeggen? 'Eh… hallo!' Zeg ik zacht. 'Hoe gaat het nu? Met je knie!' Vraag hij. 'Oh al een stuk beter!' Lach ik. Hij knikt. 'Mooi zo! Waarvoor ben je hier?' Ik weet even niet wat te zeggen. Ineens krijg ik een ideetje. 'Mijn vader wilt jou nog bedanken voor gisteren!' Hij wuift de woorden weg. 'Ach joh! Geen probleem!' Ik ga door. 'Dus vroeg hij zich af of je toevallig vanavond mee zou willen eten?' Hij trekt zijn wenkbrauwen op. 'Oh?' Ik zie dat hij lichtelijk bloost. 'Ik zou graag langs willen komen, maar… eh! Ik weet niet waar jullie wonen!' Ik glimlach en zeg ons adres. 'Wacht even dat onthoud ik niet!' Hij pakt zijn mobiel. 'Kun je dat herhalen?'

De rest van de dag probeer ik niet teveel van mijn plan prijs te geven. In ieder geval heeft mijn vader niks door. Ik had tegen Sjors gezegd dat het om 19:30 was. Dat is ook altijd het tijdstip dat wij thuis eten dus de tafel was al gedekt om 19:25 en ook het eten was klaar. Echter is het gemaakt voor twee personen. Daarom heb ik Sanne geappt of ik bij haar kan komen avondeten. De bel gaat. Mijn vader kijkt verrast op en loopt naar de deur. Ik volg hem. De zenuwen lopen hoog op. De deur gaat open en daar staat Sjors. 'Precies op tijd!' Zeg ik vrolijk en laat Sjors naar binnen komen. Als hij de woonkamer in gaat vraagt mijn vader op zachte toon: 'wat is dit?' Hij probeert boos te klinken, maar eigenlijk is hij best blij. 'Dit is even jouw date!' Hij kijkt mij vol ongeloof aan. 'Hij denkt dat dit als bedankje is voor gisteren, dus verpest het niet!' Hij knikt. 'Oké!' Op dat moment komt Sanne aanlopen. 'Hey Michaël!'

Terwijl ik geniet van het eten bij Sanne, ben ik benieuwd naar hoe het mijn vader vergaat!