Geilum Berum

‘Uhm, sorry. Ik ben nieuw. Uhm… Ik weet eigenlijk niet zo goed… Uhm…’ Onzekerder kon ze niet overkomen. De knappe Nicola was net begonnen na haar opleiding die ze ogenschijnlijk makkelijk doorwandeld was. Maar in het echt was het een stuk moeilijker. Al had de eenvoud van haar opleiding niks te maken met haar mate van intelligentie. In tegendeel…

‘Komt goed, lieverd.’ sprak de patiënt haar geruststellend toe. ‘Ik heb gezien hoe ze het gisteren deden. Ik kan je vertellen wat je moet doen?’ stelde hij voor. Izak was een schat. Dat vond zij in ieder geval.

‘Oh, ik voel me zo stom. Maar dat zou echt superlief zijn.’ zette ze haar poezelige stem op en wilde zo haar blamage voorkomen. Haar baantje in de privékliniek was haar een hoop waard.

‘Tuurlijk, schat. Komt helemaal goed.’ Wat ze hier precies deed, wist hij ook niet. Hij had niks nodig. Toch was ze gehaast gekomen en dacht ze dat er iets aan de hand was. Maar het maakte hem niet uit. Ze was onwijs knap. Lekker zelfs. Echt lekker. En het was vast geen toeval dat ze haar outfit net wat kleiner hadden uitgedeeld. Vast niet. Hij trok zijn dekens weg en lag in niks meer dan zijn overall. Nicola hield meteen een hand voor haar ogen en haar wangen werden rood. Een enorme tent kwam namelijk tevoorschijn en hij deed er zo rustig over.

‘Je weet wel waar ik aan leidt, toch?’ vroeg hij haar rustig. ‘Want het is namelijk heel belangrijk dat dit goed gebeurt. Begrijp je dat?’ Ze snapte er niks van. Maar ze durfde zich niet te laten kennen.

‘Ja, natuurlijk. Ik…’

‘Want ik heb wel iemand nodig die een beetje professioneel met dit alles om kan gaan. Niet een of andere clown…’ speelde hij streng. Nicola liet meteen haar hand zakken en wilde zelfs even houding aannemen alsof ze een militair was die op het matje werd geroepen. Maar waarom Izak hier lag, wist ze echt niet. Ze had hem nog nooit eerder gezien zelfs. Ze was echt per ongeluk zijn kamer binnengelopen waar elders haar hulp wel nodig was, maar gegeven werd door iemand die wel wist waar die mee bezig was.

‘Het spijt me. Wat kan ik voor u doen?’ vroeg ze hem daarna weer snel, en zeer professioneel.

‘Ik heb iets wat ze Geilum Berum noemen.’ begon hij toen, en hij was meester in het inhouden van zijn lach. Nicola slikte en had nog nooit van deze ziekte gehoord. Wat als ze hem niet kon helpen?

‘Ik ken dat niet. Misschien moet ik toch iemand…’

‘Nee, het komt wel goed. Ik geloof in je.’ was hij weer lief voor haar en ze voelde zich meteen gesterkt. Nicola was makkelijk beïnvloedbaar en geloofde alles. Ze misten haar elders ook niet echt. Ze liep er vaak maar een beetje dromerig bij en ze was alleen maar aangenomen zodat de knappe dokters haar ook eens konden gebruiken. Zo ging het op de opleiding ook…

‘Het is niet makkelijk, maar zo nu en dan moet ik een zaadlozing doen. En dat kan alleen door een ander. Als ik het zelf doe, riskeer ik in shock te raken.’ maakte hij er maar van. Hij verzon het ter plekken.

‘Oh! Heftig zeg.’ schrok ze ook echt. En niet eens om wat haar gevraagd werd. Dat drong later pas door. Of eigenlijk helemaal niet. Pas toen hij haar er op wees.

‘Dus jij moet dat voor me doen.’ zei hij haar dan ook, toen ze daar maar afwachtend bleef staan. ‘Denk je dat je dat kan?’ Gepuzzeld keek ze hem aan.

‘U bedoelt?’

‘Nou… Je hebt toch wel een keer seks gehad, lieverd?’ vroeg hij haar. Weer liep ze rood aan, maar knikte ze snel.

‘Maar moet ik seks met u hebben dan? Hier? Nu? Ik geloof niet…’

‘Nee, nee.’ zei hij snel. Toch vermoedde ze dat er iets niet klopte. In ieder geval als dat het geval was. ‘Een hand. En als het niet lukt een mond.’ liet hij voorzichtig vallen.

‘Oh, ja, want ik dacht al…’ lachte ze een beetje dom om zichzelf. ‘Sorry, hoor. Ik ben niet altijd even snugger…’ verweet ze zichzelf weer enige dommigheid, wat niet geheel onterecht was…

Nicola ging toen op de rand van het bed zitten en trok de stof opzij. Haar ogen werden groot en haar ademhaling verzwaarde. En dat haatte ze. Ze was een professional. Dus mocht ze het niet leuk vinden, laat staan opwindend. Maar ze werd er al wel een beetje nat van. Want voor haar bungelde een grote, harde piemel die al wat voorvocht lekte.

‘Dat is één van de symptomen. Je moet niet te lang wachten, hoor.’ spoorde hij haar aan wel wat haast te maken. Wie weet stapte er straks iemand anders binnen… Dat zou zonde zijn.

‘Nee, sorry. Uhm, moet ik een handschoen pakken?’ vroeg ze nog.

‘Latexallergie…’ zei hij dan alleen.

‘Ik heb ook latex vrije, die kan ik wel even halen?’ was ze ook lief.

‘Nee, daar hebben we echt geen tijd voor…’kreunde hij alsof hij pijn had. Daar schrok ze zo van, dat ze meteen haar hand op de schacht legde.

‘Wow, hij is echt groot.’ haar hand leek maar klein. Met dat ze het zei en hem aanraakte, maakte zijn lid een opgewonden sprongetje. Hij keek met genoegen toe hoe het onnozele meisje zijn harde vastpakte en overeind hield en hem begon af te trekken. Dit had ze zeker wel vaker gedaan. Beheerst en langzaam pakte ze de voorhuid vast en trok ze die op en af op een heerlijk, rustig tempo. Hij begon zachtjes te zuchten en ging er wat beter voor liggen.

‘Jullie hebben echt de beste zusters…’ genoot hij nog in de leugen. Nicola voelde zich alleen maar gevleid en ging dan ook rustig door. Hij keek naar haar en hoe zij geconcentreerd naar zijn lul keek en zag haar ook af en toe op haar lip bijten en verzinnen.

‘Als je liever je mond gebruikt? Dat werkt meestal wel sneller.’ zei hij haar dan ook. Dat was ze met hem eens.

‘Ja, als ik dit, zeg maar, niet voor m’n werk doe, komen ze wel sneller zo.’ probeerde ze het voorzichtig te brengen. Maar Nicola had een gezicht gemaakt om te pijpen. Het verbaasde Izak niks dat ze dit vaker deed. Ze kamde haar lange haren achter haar oren en met één hand hield ze die daar terwijl ze hem bleef aftrekken, maar nu ook voorover boog om de dikke eikel in haar mond te nemen.

‘Ja, zo ja.’ zuchtte hij opgelucht. Snel daarna legde hij zijn handen op haar hoofd en nam hij de taak van het uit de buurt houden van haar haren van haar over. Ze steunde op bed en liet haar andere hand haar mond volgen die over de eikel heen gleed. Ze zat er goed voor en voelde hem een klein beetje druk zetten. Dieper kon ze ook wel. Dus deed ze dat ook. Ze slobberde zijn harde pik naar binnen en trok hem hard af zodat hij maar snel zou kunnen komen. Izak begon te kreunen. Nu niet van de ‘pijn’. Dit was goddelijk. Wat een heerlijk wijf. En als ze dit zou geloven, zou hij haar elke keer weer wijs kunnen maken dat hij dit echt nodig had. Zo pijpte ze ook. Vol overgave. Ze wilde hem laten komen, en snel ook. Zijn voorvocht stroomde al rijkelijk haar mond in en dit zag ze als een goed teken. Ze was goed bezig, vond ze. Al had ze nog nooit van die ziekte gehoord. Ze moest gewoon voor haar patiënten zorgen. En zolang ze dat deed, mocht ze best aanblijven, dacht ze maar. Dus deed ze precies dat toen Izak hardop kreunde en fel zijn handen op haar hoofd drukte zodat zijn eikel diep in haar keel zat toen hij besloot zijn zak leeg te spuiten in die veel te lekkere en onnozele zuster waarvan hij niet eens de naam van wist.

Hijgend en met haar buik vol kwam ze overeind nadat hij haar los had gelaten. Met zwoele ogen vol tranen keek ze hem aan. Zijn lul was echt groot. Maar ze had wel vaker piemels in haar keel gedrukt gekregen. Snel veegde ze haar tranen weg en ook het speeksel bij haar mond hoeken.

‘Dat was top. Net op tijd.’ verzekerde hij haar dat ze haar werk goed had gedaan. Izak hijgde nog opgelucht na. Dat dit werkte, kon hij zelf amper geloven.

‘Ja? Nou, ik ben blij dat ik kon helpen.’ zei ze nog lief. Ze kwam wat verlegen over en of ze nou echt zeker wist dat ze iets goed had gedaan, wist ze nog niet. Ze voelde zich ook een beetje schuldig omdat ze dacht dat zij profiteerde van zijn ziekte. Want zo was werken wel heel leuk.

‘Weet ik.’ was hij wat geniepiger. ‘Kon ik maar elke keer beroep op je doen. Je bent veel beter dan de andere zusters.’ bleef hij haar prijzen. ‘Kom af en toe anders gewoon even kijken. Soms kan je er maar beter van te voren bij zijn.’ wist hij haar over te halen dat ze hem zeker vaker ging opzoeken. ‘Maar zeg niks tegen de rest. Ik weet niet hoe jij je nu voelt, maar de rest schaamde zich vooral als ze mij geholpen hadden.’ Dit herkende ze dus wel, al kwam het anders tot stand. ‘Terwijl ik ook alleen maar ziek ben. Maar ik snap het wel.’ speelde hij dan weer de onzekere patiënt, en Nicola kreeg natuurlijk met hem te doen. Dat er geen andere zusters waren, snapte ze natuurlijk niet.

‘Ik zeg niks. Echt niet. En ik kom zeker af en toe kijken. Anders geef ik mijn nummer, dan kan u altijd even appen, of zo, als u me nodig heeft.’ bood ze allerliefst aan. Dat vond hij een uitstekend idee.

De smaak van zaad lag nog op haar tong toen ze zijn kamer verliet. Niemand had haar gemist. Maar ze voelde zich wel heel goed. Ze had geholpen. Ze had haar werk goed gedaan. En zolang hij hier lag, zou ze dat kunnen blijven doen. Het leven lachte haar weer toe en dat ze totaal geen verstand had van waar ze mee bezig was, deerde haar dan ook niet meer. Zij leefde gewoon in het moment. En vaak waren dat geile momenten waarin men gebruik maakte van haar. En zo kwam Nicola de dagen door. Patiënten of artsen; ze moesten altijd wel iets van haar hebben. En ze hielp ze graag…