Zakenreizen - 1

Ik ben Marieke, 35 jaar en getrouwd met Henk. Kinderen hebben we (nog) niet, we maken daar nog geen haast mee, we zien wel hoe het loopt.

Ik werk sinds een half jaar bij een bedrijf dat technische producten maakt, de benodigde onderdelen komen elders vandaan, het fijne weet ik er ook niet van. Ik zit in de administratieve sector en hierdoor is het mij opgevallen dat het bedrijf heel veel contacten heeft in het buitenland.

Met Astrid, een collega, waarmee ik het goed kan vinden, zit ik vaak te lunchen. Op een vrijdag vraagt zij mij of ik zin heb de volgende dag in de stad te gaan lunchen. Dat lijkt mij wel gezellig en we spreken ergens af.

Tijdens de lunch hebben we elkaar veel te vertellen en daarna nemen we nog een witte wijn. “Leuk zo” merk ik op, “moeten we vaker doen.” “Kan ik mij wel in vinden” is haar antwoord.

Dan buigt ze iets voorover en zegt zacht: “Ben jij al eens mee geweest met een zakenreis?” “Nee” antwoord ik, “ik werk hier nog niet zo lang. Hoezo?”

“Nou”, ze aarzelt even, “er zit een bijverdienste aan” en ze begint heel zacht te praten. “Het gaat meestal om het binnenhalen van een opdracht en daarbij wil wat vrouwelijke inbreng wel eens helpen.”

Ik kijk haar niet begrijpend aan.

“Je wilt je product graag verkocht hebben en soms vraagt de directeur aan iemand om daar mee te helpen. Technische kennis is daarbij niet vereist” vervolgt ze knipogend.

Het begint mij te dagen. “Je bedoelt dat die vrouw handelingen moet verrichten bij de koper?”

Astrid knikt. Ik ben even stil en vraag dan: “waarom vertel je me dit?”

“Ik ben er bijna zeker van dat de directeur jou binnenkort ook wel zal vragen, je ziet er goed uit en dan kun je je hier al vast op voorbereiden.”

“Nou, ik ben getrouwd en ben niet van plan om zo maar met een vreemde het bed in te duiken” reageer ik wat kortaf.

Astrid begint te lachen. “Rustig maar. Als je weigert heeft dat geen consequenties wat betreft jouw werk” gaat ze verder, “zo sportief is Hans gelukkig ook wel.”

Ze zwijgt even. “Maar je krijgt wel een behoorlijk zakcentje.” Ze noemt een bedrag en dan kijk ik kennelijk verbaasd, want Astrid schiet in de lach.

“Heb jij het ook gedaan?” vraag ik. “Ja, enkele keren, en de ene keer valt het tegen, maar het kan ook heel leuk zijn. En soms hoef je niks te doen, maar dan krijg je toch je bonus, handje-contantje.”

Ik ben er stil van. “Wat vindt jouw man ervan?”

“Ik vertel niet alles” zegt ze, “ik heb Jos gezegd dat ik er hoofdzakelijk bij ben om de documenten bij me te houden en om leemtes in de gesprekken op te vullen. Dat is heel belangrijk in vele gevallen. En ik heb de papieren bij me die getekend moeten worden, zeg maar een soort secretaresse.”

“En de directeur zelf?” vraag ik verder. “Hans is getrouwd met een man. Ik neem aan dat zijn interesses elders liggen” is haar antwoord, “maar ik zou het dan niet eens erg vinden. Hij ziet er goed uit. We hebben wel afgesproken elkaar bij de voornaam te noemen.”

“En het ander personeel?” vraag ik verder.

“Het zijn er maar een paar, we weten het van elkaar maar we zwijgen heel discreet. Daar hoef je niet bang voor te zijn. Je zult de andere vanzelf wel een keer ontmoeten.”

Na zo veel informatie ben ik een tijdje stil. Astrid bestelt nog een wijntje en een beetje versuft zit ik wat voor mij uit te staren.

“Ik weet het natuurlijk niet” vervolgt Astrid, “maar ik denk wel dat hij je binnenkort op zijn kantoor komt roepen.”

Later op de middag nemen we afscheid van elkaar en ga ik naar huis, ik moet al deze informatie wel verwerken, er tolt van alles door mijn hoofd. Ik durf het nog niet met Henk te delen.

Het is twee weken later, als ik een telefoontje krijg van de directeur, of ik even langs wil komen. Ik weet direct waar het om zal gaan. Zenuwachtig loop ik naar zijn kantoor.

Hij probeert mij direct op mijn gemak te stellen en schenkt koffie in. “Laten we elkaar in het vervolg maar tutoyeren” stelt hij voor, “jij bent Marieke en ik ben Hans.”

In het kort legt hij dingen van het bedrijf uit en waarlangs sommige kanalen lopen. Dan komt hij uit op de contacten in het buitenland. Hier heeft hij soms hulp nodig van enkele medewerkers.

Hij windt er geen doekjes om, maar vertelt heel duidelijk waarom het gaat en wat er eventueel verwacht kan worden.

“We gaan er natuurlijk heel discreet mee om en als je niet wilt, even goede vrienden, er verandert niks aan jouw baan. Wat ik gehoord heb doe je je werk trouwens goed” geeft hij nog een compliment.

“Ik wil er graag over nadenken” breng ik naar voren, “dit valt mij wel rauw op mijn dak.” Ik doe net of ik dit voor het eerst hoor. “Dat kan ik mij voorstellen” antwoordt Hans, “neem de tijd, je mag ook naar huis gaan. Ik kan me voorstellen dat je hoofd nu niet meer naar werken staat.”

Met een handdruk nemen we afscheid van elkaar.

Ik ben nu wat vroeger thuis en besluit een wijntje in te schenken, wat eerst nog veraf leek is nu heel dichtbij gekomen. Ik moet wel gauw een beslissing nemen en wat vertel ik Henk? Als ik hem alles vertel dan heb ik geen flauw idee hoe hij dit zal opvatten, zal het misschien wel mijn huwelijk kosten. Het aangeboden bedrag is echter ook wel aantrekkelijk, kan ik leuke dingen mee doen. En de kans op ontdekking is nihil. En het is geen liefdesrelatie, het afwerken van een technisch iets, zo zit ik bij mezelf genoeg redenen te zoeken. Ik heb mijn besluit al een beetje genomen.

Die avond vertel ik Henk dat ik een aanbod van de directeur heb gekregen om hem te vergezellen op zakenreis. Ik ben dan zijn secretaresse en hou de papieren in de gaten.

Ik zeg hem dat ik het er met Astrid over gehad heb, zij gaat ook wel eens mee. Het is heel leuk, soms saai, maar het verdient een extra zakcentje. Het lijkt mij wel leuk om het ook eens mee te maken. Ik probeer het zo luchtig mogelijk te houden.

“Je hoeft het bed niet met de directeur te delen?” vraagt Henk achterdochtig. “Nee, beslist niet” zeg ik resoluut en schiet in de lach, “ten eerste is hij homo en ten tweede hebben we zelfs aparte kamers. Ik moet bij etentjes met de cliënt zakelijk netjes gekleed zijn en de papieren die getekend moeten worden paraat hebben. Maar je mag Astrid zelf ook wel bellen” probeer ik hem over de streep te halen. “Nee, dat hoeft niet” is zijn reactie, “als het jou leuk lijkt moet je het doen.”

Hiermee is het gesprek ten einde en hebben we het er niet meer over.

De volgende dag vertel ik eerst aan Astrid wat er is gebeurd en dat Henk haar eventueel kan bellen. “Komt wel goed” is haar reactie, “maak je daarover maar geen zorgen.”

Daarna meld ik aan Hans dat ik wel mee wil werken en hij is daar blij mee. Hij verwacht over enkele weken weer naar het buitenland te gaan.

In de lunchpauze vertel ik mijn verhaal uitgebreid aan Astrid. “Welkom in ons clubje” is haar reactie. Ik vind het wel spannend worden.