Rennende Alexis - 3

Ik liep weer de tuin in alsof er niks gebeurd was. Ik was een halfuurtje binnen, en meer niet. Niemand die iets wist, niemand die iets had gezien. Behalve mijn groot geschapen pakketbezorger dan… Ja, geen idee hoe dit verder zou gaan, maar dat was voor een andere keer. Terwijl ik nog het zaad op mijn tong proefde, plofte ik weer neer in de zon, en probeerde ik mijn hoofd leeg te maken, maar dacht ik toch vooral aan mannen, en vooral weer aan Herman. Ik spoorde niet. Zou hij nu weer naar me kijken? Zou hij misschien gehoord of gezien kunnen hebben wat ik zojuist gedaan had? Gezien niet, maar gehoord misschien wel? En zou hij zich dan ook nog op me af trekken? Zou hij nu weer naar me kijken, met volle of lege handen? Ik leek wel bezeten. Er was iets gebeurd, iets veranderd. Ik leek alle onschuld opeens verloren te zijn geraakt met dat alles waar ik in geloofde, ook kapot was gemaakt door de scheiding van mijn ouders. Ik gaf hun zeker niet de schuld, hoor. Als je niet gelukkig bent, moet je ook niet samen blijven. Wel jammer. Seks, en dan tot nu toe vooral denken aan seks, liet mijn gedachten naar betere oorden varen, en weg van de scheiding van mijn ouders. Dan dacht ik liever aan Herman of al die andere mannen die naar me keken en ongetwijfeld iets van me wilden. Ik zette m’n zonnebril even recht op m’n neus, en keek heel voorzichtig om naar dat raam, waar ik Herman al wel eens had zien staan. Vaak op dezelfde manier betrapte ik hem dan, zonder dat hij het door had. Zou het? Ik had niet genoeg aan een enkel bezorgertje. Dat bleek maar weer. Ik wilde ook gewoon dat hij weer wat tegen me zei. Als hij me wilde negeren, was dat prima. Maar dan ook niet stiekem op me aftrekken. Dat was gewoon zonde, was ik nog steeds van mening.

Ik pakte mijn telefoon. Want ik had hem gezien. Hij stond gewoon weer te kijken. Zou hij speciaal een halfuur op mij gewacht hebben? Ik zou het zo geloven.

‘Ik heb een pakketje voor je. Je moet in ieder geval met mij praten, wil je dat krijgen.’ stuurde ik hem. Geen reactie. ‘En als je je op me aan het aftrekken ben, heb ik liever dat je dat voor me neus doet, en niet achter m’n rug…’ stuurde ik hem daarna maar brutaal. Toen kreeg ik heel snel een reactie.

‘Achter in de tuin! Waar niemand ons ziet.’ leek hij boos. Of waren er andere redenen waarom we niet gezien mochten worden? Nee, die waren er niet…

Ik hoorde hem even later zijn tuin in lopen, en kwam toen zelf ook overeind. M’n hart ging tekeer. Het was niet dat hij wilde dat ik naar zijn tuin ging. Nee, ik snapte wat hij bedoelde. Hier konden we niet gezien worden. Achter in onze tuinen stonden schuurtjes met daarachter nog wat ruimte tot de schutting. Niemand die ons daar zou zien. Ik hoorde meteen dat hij boos was. Boos dat hij betrapt was, geloof ik.

‘Alexis, je moet hier echt mee stoppen. Als dit ontdekt wordt?’ brieste hij fluisterend. We werden zo dan wel niet gezien, maar konden nog altijd gehoord worden. Bij ons stond er helemaal niks in deze ruimte en de schaduw gaf wel even de nodige verkoeling. Ik vond het al leuk dat ik zijn stem hoorde, en ergens was hij toch dichtbij. Veilig voor hem met de schutting ertussen. Zo kon hij mij ook niet zien.

‘Ik weet dat wat ik deed fout was. Maar ik blijf er steeds maar aandenken. Jij vond het toch ook fijn?’ probeerde ik er echter alles behalve een einde aan te maken. ‘Of was het niet lekker?’ liet ik dan ook heel voorzichtig vallen toen hij na mijn woorden stil bleef.

‘Nee… dat is het niet.’ aarzelde hij toen. Zijn boze toon was meteen weg. Ik wist het.

‘Je denkt aan mij. Toch?’ stelde ik me iets poezeliger op. Ik zag hem niet, maar zag hem zo staan. Ik maakte het hem weer moeilijk, en dat vond ik stiekem erg leuk. Te leuk, misschien wel.

‘Alex…’ hoorde ik hem breken. Zo makkelijk. Ik keek even om me heen. Ik had ook bij hem kunnen staan, daar in die ruimte waar niemand ons zag. Dat kon nog steeds.

‘Laat me gewoon af en toe m’n ding doen. Wat gebeurt is, is gebeurt. En we kunnen er wel allebei naar blijven verlangen, maar als we er niks mee doen, gaat het vroeg of laat zeker fout. Ik voel je frustraties nu al.’ zei ik hem toen, meer gemeend en wilde er ook absoluut geen spel van maken. Ik wilde niet dat zijn relatie op de klippen zou lopen door mij. Echt niet. Ik wilde ook geen relatie met hem. Ik wilde gewoon… een beetje seks. Met hem.

‘Je snapt toch wel dat dat niet kan.’ zei hij nog een keer, zachtjes.

‘Maar het is zo, toch? Je blijft aan me denken. En dan kunnen we het beter gewoon doen. Stiekem. Niemand die iets hoeft te weten.’ Want ook ik had er baat bij dat ik niet zomaar een reputatie zou krijgen. Daar was het me niet om te doen.

‘Ik weet het niet…’ aarzelde hij nu toch echt serieus.

‘Ik kan naar je toe komen?’ zei ik hem terwijl ik met mijn handen tegen de schutting stond, en ook mijn oor legde ik er tegen aan. Hij was zo dichtbij.

‘Alexis, ik…’ En daarna zuchtte hij alleen nog diep.

‘Toe?’ vroeg ik hem zo lief als mogelijk. Ik hoorde hem slikken. Het bleef toen heel lang stil. De wind door de bomen, wat vogels, en verderop in een tuin wat onverstaanbaar gebrabbel. Meer hoorde ik kort niet. En toen hoorde ik hoe er een tegel verplaatst werd. Bij Herman. Door Herman!

‘Zo dan?’ vroeg hij, terwijl ik afwachtend om me heen bleef kijken.

‘Uhm, wat bedoel je?’ vroeg ik terwijl er beweging kwam in de schutting, daar waar dus die tegel tegen aan gestaan had.

‘Hier.’ zei hij dan. ‘Kijk naar beneden…’ liet hij heel stiekem vallen. Ik keek om naar beneden, en moest beiden handen voor m’n mond m’n lach inhouden.

‘Buurman!’ liet ik daarna toch vrij hard en vooral heel erg opgewonden uit. Ik had geen idee dat er een gat in de schutting zat. Zo te zien van nature in het houd. Mooi rond, en groot genoeg voor buurman Herman om zijn piemel doorheen te steken. Want daar keek ik nu tegen aan. Ik wist wel dat hij fout was, en wilde zijn.

‘Doen we het zo.’ zei hij nog serieus. ‘Dan kan ik me ook niet aan je vergrijpen, verder.’ liet hij toen nog weten. Wilde hij dat dan? En was dat de reden dat hij dit niet wilde?

‘Prima.’ zei ik zachtjes. ‘App me maar als je hier staat.’ giechelde ik ondeugend en zakte al af, wat hij dus niet zag.

‘Ja, ik…’ En stil was hij. ‘Ah, jezus…’ kreunde hij zachtjes. Ik had mijn handen tegen de schutting gezet en zijn mooie piemel was echt super hard en stond vooruit, licht omhoog gericht. Met grote, open mond had ik me over zijn eikel ontfermd en sloot ik mijn lippen ver achter hem op de hete schacht. En toen viel hij stil. Ik sloot m’n ogen, snoof even diep door m’n adem en proefde gewoon weer een harde piemel, die waarschijnlijk al heel vaak zo hard van mij was geworden. Slechts mijn taak om hem daarmee te helpen, dacht ik zo.

Het was wel heel raar. Ik zat daar gehurkt voor een man die ik niet kon zien. Ik hoorde hem wel, en voelde en proefde hem dus ook. Ik vond het eigenlijk wel makkelijk zo. Ik hoefde verder nergens rekening mee te houden. Ik kon niet gezien worden, en ik zag ook niet hoe hij op alles reageerde. Het gaf me een soort vrijheid gewoon te doen wat ik wilde, zoals ik het wilde. Ik zoog lekker op zijn eikel die ver in m’n mond lag en kon zijn piemel lekker op een strak tempo pijpen. Als hij het echt niet lekker vond, trok hij zich wel terug. Dat deed hij niet. Integendeel. Hij stond zo ver als hij kon tegen de schutting aan en het duurde ook niet lang voordat ik zo’n beetje zijn hele schacht af kon gaan met mijn mond. Herman deepthroaten was geen probleem. Ik vond groter zeker niet altijd beter. Als het maar groot genoeg was. En Herman had zeker een mooi formaatje, waar ik dus ook dit soort dingen op kon doen. Daar was hij zo te horen ook blij mee, want op de zoveel seconden hoorde ik hem zachtjes vloeken of zuchten. Dit leek snel tot een einde te komen. Totdat er plots een fiets stopte in het paadje achter de tuin. Ik schrok me wezenloos toen de poort van onze tuin openvloog en daar fluitend mijn vader binnenstapte. Mijn geluk zat hem in het feit dat de poort mijn kant op sloeg, en ik me daar nu dus achter bevond. En toen hij hem weer dichtdeed, keek hij de andere kant op. Ik bleef stokstijf zitten, met Hermans piemel gewoon nog in m’n mond. Ik begon hevig te kwijlen en hoorde mijn vader op zijn gemakje de fiets wegzetten in de schuur waar ik naast zat. Dit duurde zeker een minuut. Te lang voor Herman. Op een gegeven moment voelde ik hem terugtrekken. Ik dacht nog dat hij schrok en wilde stoppen. Maar hij duwde hem ook weer terug. Wat geil, dacht ik toen meteen! Zo fout, maar ook zo geil… Terwijl ik daar bleef zitten, met mijn lippen zowat tegen de schutting aan, begon Herman zo stil als hij kon mijn mondje te neuken. Ik ontspande ook mijn lippen en liet zijn eikel gewillig toe op het harde, wat wilde tempo dat hij zelf wist te voeren. Mijn vader was alweer weg, maar ik liet hem gewoon. Ik hijgde en opende steeds meer m’n mond. Zijn eikel klotste in m’n keel en ik hoorde hem steeds harder briesen. Ik opende m’n ogen met dat ik de schutting voelde schudden. Hij beukte zowat door het hout heen, zo graag wilde hij m’n mond in.

En plots was het stil. Hij bewoog niet meer. Ik hoorde hem alleen met alle macht zijn adem inhouden, en daarmee denk ik ook zijn gekreun. Ik zat daar ook stil te wezen. Het enige wat bewoog was die pik die steigerde met dat het dikke slierten zaad mijn mond inschoot. Ik was zo nat… wat zou hij toch met me gedaan hebben als er niks tussen ons in stond? Tot die tijd was dit een prima oplossing. Ik slikte gewillig en voor hem hoorbaar zijn dikke zaad weg, en hij trok zich daarna heel langzaam terug, waarbij zijn pik nog altijd stuiterde. Hij zuchtte opgelucht.

‘Lekker?’ fluisterde ik nog geniepig.

‘Jij bent me er eentje…’ zuchtte hij nog een keer.

‘Slim van je.’ complimenteerde ik hem nog snel.

‘Tja…’ voelde hij zich zichtbaar trots. Maar ik wist dat ik dit allemaal teweeg gebracht had. Hij had alleen de stiekeme methode bedacht. Ik dacht zelfs dat hij dit misschien wel met voorbedachtenrade gedaan had. Ik hoopte het maar.

‘Dus gewoon een appje.’ zei ik hem nog kort. Ik kwam overeind, veegde mijn mondhoeken droog en deed m’n bikini nog even goed voordat ik terug de tuin in zou lopen. Ik hoorde hem niet meer, maar voelde hem twijfelen. Ik liep al weg. Ik ging het wel zien.

‘Hey schatje, waar kom jij vandaan?’ vroeg m’n vader die net naar buiten kwam gelopen.

‘Was even bij Estavana. Maar hoorde je thuis komen.’ loog ik zonder moeite. Dat was een achterbuurmeisje, van mijn leeftijd. Dus kon best. Hij ging er verder ook niet op in. Ik hoorde hiernaast nog de hor van de achterdeur en wist dat Herman nu binnen was. Maar voor hoelang nog?