De Cum Face Challenge - 13

Een klop op de badkamerdeur onderbreekt mijn negatieve gedachten en doet mijn hoofd opveren.
“Leen?” Ryans stem klinkt zacht. “Mag ik binnenkomen?”
De brok in mijn keel zorgt ervoor dat ik niks kan zeggen. Daardoor sta ik als een idioot te knikken, ook al kan hij me niet zien.
De deur gaat zachtjes open. Ryan steekt zijn kop naar binnen en kijkt me zwijgend en onderzoekend aan. Ik staar terug, ik wil niet wegkijken. Dat kan ik niet. De blik vol medelijden op zijn gezicht verlamt me. Hij duwt de deur helemaal open, loopt naar me toe en trekt me tegen zijn borst.
Ik kan mijn emoties niet langer tegenhouden. “Wat moet ik nu?” Ik duw mijn gezicht snikkend tegen zijn borst en vind daar troost.
“Je moet je hart volgen, Leen.”
Ik begin in paniek te raken. Het antwoord van Ryan beangstigt me. De hele situatie waarin ik ben terechtgekomen beangstigt me. Zeker nu ik besef hoe perfect Ryan bij me past. Hoe telkens weer die seksuele aantrekkingskracht ons weer samen brengt. Ik vraag me af of hij dezelfde dingen denkt.
“Kom,” onderbreekt hij mijn gepeins. Hij pakt mijn hand me en trekt me weer de kamer in.

“Tequila?”
Ik knik zachtjes.
“Waarom?” vraag ik, nadat ik een eerste glaasje naar binnen heb gekapt. Alcohol is precies wat ik nodig heb om alles wat draaglijker te maken, om mijn gedachten af te stompen.
“Waarom wat?” Ryan fronst zijn wenkbrauwen.
“Waarom ik?”
Het duurt een paar seconden voor hij antwoordt. Ik heb het idee dat hij zijn woorden zorgvuldig probeert te kiezen.
“Omdat je me gelukkig maakt.”
Ik schud wild mijn hoofd. “Dat kan niet.”
“Toch is het zo, Leen. Wanneer ik bij je ben, voel ik me gelukkig. En wanneer je er niet bent, denk ik de hele tijd aan jou.”
Zijn antwoord is eerlijk. Eerlijk maar pijnlijk. Met een trieste blik kijk ik hem aan.
Binnen de seconde heeft Ryan me opnieuw in zijn armen genomen. Hij trekt me strak tegen hem aan. Het voelt goed. Troostend. Ik zucht en ontspan even. Ik wil hier eeuwig blijven staan.

Tot op dat moment mijn telefoon piept.
Het is dat geluid dat de betovering verbreekt. Ik verstar en duw Ryan van me af. “Oh nee, jammer ik.” Een kil gevoel overspoelt me. Het is een koude die van binnenuit komt. Wat heb ik gedaan? Hoe kan ik zo stom zijn? In plaats van er alles aan te doen om Ryan duidelijk te maken dat het uit is tussen ons, geef ik hem steeds weer tegenstrijdige signalen. Telkens weer laat ik mijn diepste verlangens weer de vrije loop en laat ik hem zien wat ik werkelijk voel.
Ik grijp mijn gsm en kijk naar het binnen gekomen berichtje. Daarna begin ik me haastig aan te kleden.
“Leen? Wat scheelt er?”
“Kristof, ik moet hem bellen.”
Ik dwing mezelf Ryan aan te kijken, maar ben niet in staat de paniek van mijn gezicht te houden.
“Shit, Leen.”
Mijn wenkbrauwen schieten omhoog.
Ryan gaat voor me staan en neemt mijn handen in de zijne. “Stop met panikeren, Leen. Het komt goed tussen ons. Ik ga het laten werken.”
Ik knik heftig nee.
“Je hoeft je geen zorgen over ons te maken. We vinden er wel iets op.”
“O,” is alles wat ik zeg. Dit is net waar ik bang voor ben. Dit alles is zo uit de hand gelopen, dat mijn onrust met de minuut groter wordt.
“Ik moet bellen,” herhaal ik. Ik maak me los van Ryan en open mijn telefoon.
Maar nog voor ik op bellen kan duwen, slaat hij zijn hand om mijn pols om me tegen te houden. “Zou je dat wel doen?”
“Ik kan dit niet langer uitstellen, Ryan.” Ik krijg een knoop in mijn maag en mijn mond is droog. Ik ben bang.
“Zou je niet beter eerst nadenken over wat je gaat zeggen?”
Ik schud “nee”.

“Leen, eindelijk!” Kristof zijn stem klinkt nors. Oh fuck. Ik slik en mijn ademhaling gaat meteen een stuk sneller. Ik word onrustig. Kalm blijven, probeer ik mezelf moed in te spreken.
“He lieverd,” piep ik. “Hoe gaat het?” Waarom vraag ik dat eigenlijk?
“Wat denk je?”
De spanning tussen ons is duidelijk voelbaar. “Ik… euh…” Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken.
“Verdomme, Leen. Waar ben je mee bezig?” onderbreekt Kristof me.
“Ben je boos?” Ik krimp ineen, bang voor het antwoord.
“Wat denk je? Je reageert niet op mijn telefoontjes, je neukt met vreemde venten en je bent er nog trots over ook.”
Ik voel mijn gezicht bleek worden. “Dat is niet zo.”
“Die foto was duidelijk.” O mijn god, oh mijn god. Dit gesprek gaat duidelijk de verkeerde richting uit.
“Dat is het niet. Die foto was een vergissing.”
“Een vergissing?”
“Het was een uitdaging.”
“Wat is het nu? Een vergissing of een uitdaging?”
In stilte gil ik het uit. Ik sta op het punt van instorten. Ik heb Kristof nog nooit zo kortaf weten doen. “Een uitdaging. Weet je mijn collega’s…” Ik wil hem het hele verhaal vertellen, over hoe de cumfacechallenge tot stand was gekomen, maar op dit moment lijkt het hele gebeuren me belachelijk. Belachelijk en kinderachtig. Jezus, waarom heb ik dat twee dagen geleden niet beseft. Waarom toch? “Ach laat maar…” Ik heb de moed en kracht niet meer me te verdedigen. Nu ik Kristof zijn stem hoor, word ik overvallen door een vreselijk schuldgevoel. Ik heb spijt van alles wat er gebeurd is. Ik had beter moeten weten. “Kristof, het spijt me,” weet ik uiteindelijk uit te brengen.
“Spijt? Waarover? Over het feit dat je je hebt laten platneuken door het hele hotel? Wat dacht je? Laat ik mijn hele gezicht eens volspuiten en laat ik daarna de foto maar eens doorsturen naar mijn hele vriendenkring? Godverdomme Leen, je lijkt er nog trots over te zijn ook.”
“Kristof, alsjeblieft, doe zo niet.” Jammer ik.
“En waarom niet?” snauwt hij.
“Omdat het niet bij je past.”
“Ach mens, hou toch je kop.” Kristof is ziedend van woede.
“Zo is het echt niet gegaan. Ik heb echt niet het hele hotel…”
“Nee natuurlijk niet. Eentje maar, valt dat even mee,” klinkt het sarcastisch. “Laat me raden. Je had te veel gedronken. Hij zag er zo geil uit. Je kon je niet meer inhouden en je hebt je op hem gestort.”
“Op hem?”
“Op die Ryan!”
Het vermelden van de naam Ryan komt aan als een mokerslag. Natuurlijk weet Kristof alles, hij kent me immers door en door. “Ik… Ik…" Ik begin te snotteren.
“Vertel eens… ben je met hem naar bed geweest?”
Ik staar in stilte voor me uit. Wat moet ik nu antwoorden? De afstand tussen mij en Kristof lijkt onoverbrugbaar. Ik heb het gevoel dat ik hem kwijt ben en dat gevoel vult me met wanhoop. Stom dat ik nu pas besef ik hoe belangrijk Kristof voor me is.
“Ik wist het!”
“Ik kan het niet terugdraaien, Kristof, maar geef me alsjeblieft nog een kans. Ik voel me verschrikkelijk en het wordt alleen maar erger als je zo doet. Laten we praten. Ik…”
Maar hij heeft de verbinding al verbroken.

Zwijgend staar ik in het niets. Tranen beginnen over mijn gezicht te lopen zonder dat ik er enige controle over heb. Een luide snik verlaat mijn keel en wanhopig grijp ik mijn hoofd beet. Hij mag het niet uitmaken. Hij mag me niet verlaten. Pijn en paniek nemen mijn lichaam en geest over. Een misselijk gevoel rijst op uit mijn maag, terwijl mijn benen beginnen te trillen. Ik schreeuw Kristof zijn naam, met al het volume dat ik uit mijn longen kan persen.
Wanneer ik opkijk, zie ik Ryan staan. De blik vol medelijden die hij me geeft, komt hard aan. “Hij… heeft… het… uitgemaakt,” haper ik tussen het huilen door. Machteloos krijsend zak ik op de grond. De pijn in mijn hart verscheurt me.
Ryan trekt me in zijn armen. Hij neemt mijn gezicht in zijn handen en drukt zijn lippen op mijn mond.
Ik laat mijn handen naar zijn bovenarmen glijden, grijp ze stevig vast en probeer me van hem los te maken. Maar hij blijft me stevig vasthouden.
“Niet doen,” fluister ik.
“Leen, rustig.” Ryan fluistert het met een bezorgde klank in zijn stem.
“Laat me los,” schreeuw ik, waardoor hij me geschrokken loslaat. Hysterisch ren ik naar buiten, richting strand. Ik struikel en haal mijn knieën tot bloedens toe open. Een helse pijn schiet door mijn been, maar de pijn in mijn knieën is niks in vergelijking met de pijn in mijn hart. Ik ben gebroken. Want Kristof is weg, weg uit mijn leven.