Fragment - 2

De morgen erop vond ze aan de voordeur van haar appartementje een bruine papieren zak met daarin een enveloppe net zoals de eerste, en een blonde pruik. In de enveloppe een kaartje met niets anders dan de tekst:

Vanmiddag ga je gekleed als gisteren en met deze pruik, naar het park. De opdracht is eenvoudig: klokslag 12u15 zal een man gekleed in grijs pak zijn lunch eten op de bank waar jij gezeten hebt. Maak contact met hem, verleid hem, steel zijn portefeuille en deponeer die ongemerkt in de afvalmand aan de ingang van het park.

Héél even vroeg ze zich af “waarom zou ik dat doen? Ik wil helemaal geen onschuldige mensen bestelen.” Ze was helemaal niet zo dapper als ze zichzelf wijsmaakte. Het liefst stak ze zich weg achter boeken of een laptopscherm. Het stemmetje in haar hoofd dat kikte op spanning riep: “ja!”

En nu zou het écht gaan gebeuren haar eerste echte zelfstandige detective-opdracht. Nu niet terugtrekken.

Ze stond de hele voormiddag stijf van de zenuwen. Nog geen drie dagen geleden had ze die vacature gepost op een website voor freelancers, consultants en artiesten:

Zelfstandige vrouwelijke detective. Nieuw maar zeer ervaren. Maakt gebruik van een unieke methode. Terugvinden van gestolen goederen, vermiste personen, en geheime informatie. Specialiteit moderne kunst. Email mij als alle andere pogingen gefaald hebben. Email: ______

Ze wou iets bijverdienen. Haar vader gaf geen toelage meer, nee nee, fout, ze wòu geen toelage meer. Ze wou hem gewoon nooit meer zien. Uit haar leven schrappen. En haar baantje bij de overheid was wel spannend, maar het betaalde niet goed. En ze wilde daar niet haar hele leven blijven. In deze freelancejob combineerde ze haar opleiding kunstgeschiedenis met haar improvisatietalent en haar professionele ervaring. En ze deed het ook om de breuk met Natasha te verwerken. Precies een jaar geleden. Het doet nog even pijn. Risico dient om pijn te vergeten.

Om twaalf uur stipt stak ze de straat over naar het park, Er heerste een gewone drukte van spelende kinderen, kuierende bejaarden, mensen die hun lunchpauze in het park kwamen nemen, en inderdaad, om precies kwart over twaalf ging een man gekleed in een grijs pak op de bank met zicht op het water zitten.

Zij had zich in gedachten voorbereid hoe ze zou handelen. Dit was écht en helemaal anders… Ze stapte op de bank toe en ging op het andere eind zitten. Ze kuchten en zei “smakelijk”, en nam haar voor de gelegenheid meegebracht stuk fruit, een banaan, uit een papieren zakje. Ze pelde haar banaan. Ze voelde de man terloops naar haar kijken. Ze schilde de banaan zo traag en sensueel mogelijk. De schil deponeerde ze met een theatraal gebaar terug in het papieren zakje in haar handtas. Dan stak ze de banaan met een klein eindje in haar mond en sloot haar lippen errond. Ze voelde zijn blik. Ze schoof de banaan tergend langzaam naar binnen, millimeter per millimeter. Ze blikte even opzij, en zag hem wegkijken. Hij keek schuchter terug. Zij blikte niet weg, hij wel.

“Hallo” zei ze, met het laatste stuk banaan nog in haar mond.

Hij antwoordde niet en deed alsof hij geconcentreerd zijn brooddoos aan het openen was.

“Hallo, ik heet Evelyne.”

“Euh… Ik ben Joost.”

“Dag Joost, aangenaam. Mooie dag hé? Wat doe je hier in dit mooie park?”

“Ik eet hier mijn boterhammen op, elke middag. Waarom wil u dat weten”

“O? Niets. Ik wou gewoon een praatje slaan. Werk je hier in de buurt?”

Op deze vraag kon Joost gemakkelijk antwoorden: “Mijn …bedrijf is daar, ergens” en hij wees in de richting voorbij de vijver. “’En u?”

“O… Ik woon hier in de buurt en ik kom hier soms wandelen. Vind je het niet koud?”

“Nee… u wel? Hebt u daarom een bontjas aan?”

“Ja maar zelfs in deze bontjas heb ik het koud…. Wilt u me verwarmen?”

En ze schoof in kleine hopjes op haar achterwerk naar Joost toe

“Euh… mevrouw… juffrouw… Ik ben niet geïnteresseerd in heu… prostitutie... Ga weg!”

“O, meneer! Hoe durft u! Ik ben een keurige eerbare dame die kennis maakt met een knappe heer in het park!”

“Heu excuseer… Ik bedoelde dat niet zo… Excuses...” en hij verslikte zich, liep rood aan, en hij hakkelde “… Ik moet iets drinken …”

“Nodigt u me uit voor een koffietje of zo?” en ze vleide zich zeer licht tegen hem aan. Hij was bloednerveus. Hij opende met trillende handen het blikje frisdrank dat hij bij zich had en nam een grote teug. “Heu… Mijn lunchpauze is over tien… vijf… minuten al voorbij.”

“O, zo snel al…. Mag ik u iets vertellen?” en ze keek hem recht in de ogen, “U lijkt op Orlando Bloom…” En ze nam met haar hand zijn hand vast.

“Or… Orlando Bloom van P… Pirates of the Ca… Carribean?”

“Ja die,” en ze nam zijn hand mee tussen haar bontjas en liet de hand haar naakte borst aanraken en haar stijve tepel beroeren. Met haar andere hand grabbelde ze in zijn vest naar zijn portefeuille die ze zonder moeite vond en in haar eigen jaszak stak.

Ze legde vervolgens haar vrije hand op zijn dij, die trilde als een espenblad. “Joost, ik voel zoveel stress in jou…. Is er iets? Ben je bang van mij? Of gaat het niet op je werk?”

Joost keek voor zich uit en kon amper nog iets uitbrengen.

“Ik ik ja ja het werk is stresserend ja ja.”

Ze vleide zich dichter tegen hem aan streelde zijn dijen, op zo’n manier dat buitenstaanders niets konden zien, en liet zijn hand haar borst en haar buik goed betasten. “Wat gaat er niet op je werk? Vertel het me, Joost? Wat doe je eigenlijk daar op je kantoor?”

“IT. Nee nee, dat is strikt geheim. Niemand mag dat weten…. Niemand… Top-secret. Zelfs ik niet, maar ik weet het toch. En ze weten niet dat ik het weet…”

Ondertussen was haar hand aan zijn kruis gekomen en ontmoette een heel hevige erectie. “O Joost! Wat fijn zeg!” Ze maneuvreerde met één hand zijn rits open en bevrijdde zijn penis. Ze voelde de dankbaarheid van zijn lid omdat het stevig en toch teder vastgenomen werd. “Misschien zal het je stress wat wegnemen als je dat zware geheim vertelt aan iemand die je vertrouwt?”

“Nee dat mag niet… Nee dat mag niet! Dat mag niet! De algemeen directeur is… de algemeen directeur is…”

Hij was blijkbaar aan het klaarkomen en hij fluisterde in trance “… is ZZZ.”

Hij had enkele ogenblikken nodig om te bekomen, keek haar met bolle ogen aan en stamelde terwijl hij onhandig zijn rits toetrok, zijn kleren fatsoeneerde en zijn brooddoos en drank bijeen grabbelde: “Wat … wat… Danku… Danku mevrouw…”

En hij vertrok in een compleet onsamenhangende manier van haasten.

Zij leunde even achterover, met een vergenoegde glimlach over haar rode lippen. Ze veegde haar hand af aan een kleenexje, stond op, en paradeerde keurig terug naar de uitgang van het park. Ze wilde de portefeuille in de vuilnisemmer gooien. Ze bedacht zich. Ze nam de bruine zak met de bananenschil uit haar handtas, en kribbelde er iets op. Dan stak ze ongemerkt de portefeuille in de zak, en gooide die in de vuilnisemmer.

***

De volgende ochtend vond ze een nieuwe enveloppe, ditmaal geschoven onder haar appartementsdeur.

Je bent geweldig! Wij vroegen slechts zijn portefeuille, jij geeft ons de identiteit van de gezochte hacker die opereert onder de naam ZZZ. Een toevalstreffer maar zeker ook een teken van talent. PS. Voor die hacker was er een beloning uitgeloofd voor tips. Vind hierbij een kleine tegemoetkoming.

In de enveloppe zaten ook tienduizend euro in briefjes van vijfhonderd.

PS2. Kom de eerste zes maanden niet meer in de buurt van het park tenzij wij het zeggen. Er is geen klacht wegens diefstal van een portefeuille ingediend bij de politie. Dit hadden we ook verwacht. Je weet maar nooit.

Correcte mensen. Ze had haar opdrachtgevers nog nooit gezien. Buiten die allereerste email als antwoord op haar post communiceerden ze per geschreven brief. Ze waren naar eigen zeggen een organisatie die gestolen kunstwerken recupereerde. Ze had ze – ze was immers toch detective – nagetrokken op de computer van haar werk, en had min of meer een idee wie ze waren en waar ze naar op zoek waren. Dit soort werk, spannend, met maatschappelijke meerwaarde, dat had ze altijd willen doen. En gedurende een lang ogenblik was ze volmaakt tevreden met haar bestaan, voor het eerst sinds haar breuk met Natasha.