Verhalen Van Little College Street - 13

Misschien ken je ze wel
Misschien ken je ze niet
Maar dit zijn de verhalen
Van Little College Street
En mag dit vogeltje
Ooit gevangen zijn
Dan behoedt dit boekje
Hem voor pijn

1 april 1893

Wie ik ben maakt niet zoveel uit. Als je dit boek hebt gevonden weet je het waarschijnlijk wel. Zo niet... Dan zweer ik met mijn hand op mijn nobele hart dat alles wat hierin beschreven is waar is. Blader gerust wat rond, perverseling! Lees een verhaal en ruk jezelf van hoogtepunt naar hoogtepunt. Naar zowel dat van jou, als alle andere die jou voorgingen met mij.

Hoe ik eruit zie? De man waar ik het eerste verhaal over schreef beschreef mij als ‘een wonder’. Als ik mij een dag of twee niet zou scheren dan zou ik als een echte vent door kunnen gaan, maar ben ik wel geschoren en geef je mij de juist schmink, dan ben ik je nichtje, zus of lang verloren vriendin. Zolang ik mijn mond maar houd.
Mijn ouders waren Italiaanse straatmuzikanten. Variété. Ik zit niet heel ver weg van wat zij deden, alleen is mijn gunst niet alleen voor het oor. Dat ik uit het zuiden van Europa kom zie je aan mijn vollere lippen, mijn ogen, mijn licht krullende haar en mijn licht getinte huid. Maar genoeg over mij. Laten we het over hen hebben. Charley, Henry, Victor en Vladimir.

Ik lig sinds eergisteren ziek in bed en laat door mijn hoofd gaan wat er allemaal gebeurd is. Ik hoop steeds dat vandaag iemand binnenkomt rennen en zegt dat het een wrede grap is. Dat Charley nog leeft. In de vluchtige dromen die ik heb zie ik hem nog. Voel ik hem nog. Het is zo fijn. Hij en ik samen. Zijn lippen. Zijn prachtige krullen.
Hij die zich een weg naar beneden likt naar mijn tepels en precies weet hoe ze te likken en erin te bijten. De sensatie zorgt ervoor dat m’n pik gelijk hard wordt. Zonder er over na te denken neemt hij hem in z’n mond en zuigt mij. Likt mij. Iedere beweging doet mijn lichaam tintelen. Hij neemt mijn ballen in zijn mond. Likt mijn kontje. Steekt z’n perfecte pik in mij en neukt mij. Neukt mij zacht. Neukt mij hard. Dan zuigt ie mij weer. Ik houd het niet langer en spuit mijn zaad.

‘Maakt dit je wat vrolijker?’
Henry kwam onder mijn laken vandaan en glimlachte lief. Hij veegde zijn mond aan zijn hand af en zoende mij. Hij deed zijn best, maar mijn hart was stukgevallen.
‘Je bent lief.’
‘Maar geen Charley.’
Hij leerde snel.
‘Wil je wat eten of drinken?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Wil je dat ik je met rust laat?’
Ik kinkte .
Henry stond op, trok zijn broek over zijn harde pik en liep de gang op. Ik voelde de tranen weer komen. Het idee dat ik hem nooit meer zou zien deed mij zo pijn dat ik ineens een waas voor m’n ogen kreeg. Ik trok mijn beste kleren aan. Schoot in m’n schoenen en rende het huis door, de trap af. Henry en Alfred keken mij na. Ze riepen nog wat maar ik verstond het niet.

Ik liep het centrum van Londen door in woedende pas. Niks hield mij tegen. Ik zou nu. Vandaag. Een duidelijk standpunt maken. Ik wist wie verantwoordelijk waren. Ik liep het hotel in. Wist de weg te vinden en zonder mij nog te bedenken sloeg ik als een bezetene op de deur van een hotelkamer.
‘Doe open!’
Krijste ik terwijl ik op de deur bleef slaan. Al snel werd de deur opengedaan door Victor.
‘Wat is dit in godsnaam? Wij hebben jullie… Jou niet voor vandaag besteld.’
‘Dat kan ook niet. Want hij is dood.’
Ik rende de suite binnen en zag Vladimir in een open mantel op mij aflopen. Zijn ogen leken vuur te spugen. Hij greep mij bij mijn keel, maar ik liet mij niet tegenhouden.
‘Jullie hebben hem vermoord. Het is jullie schuld.’
Ik probeerde mij los te trekken en Vladimir te schoppen, maar hij drukte mij van hem af en tilde mij zo ongeveer met een hand op terwijl hij zijn hand steviger om mijn nek sloeg.
‘Houd je kop. Nog één kick en ik breek je nek.’
Ik schrok en hield mij stil. De kracht die hij ineens tentoonspreidde hadden mij ervan overtuigd dat hij inderdaad in staat was om met één hand mijn nek te breken.
‘Goed. Ik laat je zo los en dan blijf je rustig en vertel je mij waarom je als een idioot deze kamer binnen komt rennen. Begrepen?’
Ik knikte en Vladimir liep mij los.
‘Charley… Hij is… Hij is dood.’
Ik begon te huilen en viel tegen Vladimir aan die nu zijn hand naar mijn hoofd bewoog en geruststellend door mijn haren ging.
‘Dat is… tragisch. En nu denk jij dat ik…?’
‘Ze hebben hem vermoord. Ze hebben hem…’
Ik kon het niet over mijn lippen krijgen.
‘Ik las al zoiets in de krant.’
Hoorde ik Victor achter mij zeggen.
‘De zoveelste moord die aan de Ripper wordt toegeschreven. Terwijl ie tot nu toe alleen vrouwen vermoorde.’
‘Hij heeft een vrouw van hem gemaakt.’
Ik keek Victor aan. Hij keek eerst niet begrijpend tot dat het doordrong hoe Charley verminkt was.
‘Mijn hemel.’
‘Waarom denk je dat ik ermee te maken heb?’
‘Wij waren hier geweest en jullie hebben ons...’
Beelden van hoe Vladimir en Victor ons elkaar lieten gebruiken schieten door mijn hoofd.
‘Jullie hadden wat in ons drankje gedaan. Ik werd wakker in mijn bed. Jullie hebben mij thuis gebracht, maar Charley…’
Vladimir pakte nu teder mijn gezicht.
‘Het idee van het drankje was dat jullie geiler zouden worden. Het was de eerste keer dat Victor het probeerde op jongens zoals jullie. Dat ging deels goed en deels niet, want jullie waren volledig de weg kwijt. Dus daarom hebben wij jullie beiden in een koets laten zetten en de opdracht gegeven jullie veilig af te zetten bij Little College Street. Ik vind het erg voor jou en zonde voor ons dat Charley er niet meer is. Hij betekent blijkbaar veel voor je en die engelachtige verschijning hadden wij ook wel vaker willen zien. Dus hem doden… zouden wij nooit doen.’
Vladimir keek mij met zijn donkere ogen aan. Ik vertrouwde hem. Ik pakte hem beet. Dit overviel hem een beetje.
‘Wat het misschien makkelijker kan maken, is dat je afscheid van hem neemt.’
‘Dat kan niet. Hij ligt ergens bij een groot politie bureau in een kelder.’
‘Maar Victor kan je daarbij helpen. Niet?’
Victor schrok even.
‘Ik weet niet of ik…’
‘Mateo ziet er vandaag prima uit in z’n pak. Zeg ze dat hij een toekomstig geneeskunde student is die met je meeloopt. Als jullie daar klaar zijn komen jullie weer terug. Je bent vanavond en vannacht mijn gast, Mateo.’
Hij gaf mij een kus op mijn hoofd.

In de koets keek ik naar Victor. Het was niet eens een onaantrekkelijke man. Zijn zwarte haar met grijze slapen en lichte stoppels maakten hem sexy.
‘Wat voor werk doe je eigenlijk?’
‘Ik ben een soort van arts bij Scotland Yard.’
‘Zijn er dan veel zieken bij de detectives daar?’
Ik had wel eens over die plek gehoord en dat ze magische mysteries oplosten. Zoals een verhaal over de honden van Baskervilles en ene Sherlock Homes. Victor lachte.
‘Nee, ik ben er niet voor de levenden. Ik onderzoek de doden. De lijken.’
‘Waarom? Ze zijn toch al dood?’
‘Ook doden kunnen een verhaal vertellen. Er zijn sporen op de lichamen te vinden die iets prijs kunnen geven over hoe ze gedood zijn of wie ze vermoord hebben.’
‘Dus jij bent ook een soort van detective?’
‘Een beetje. Maar eentje die veilig in een lab zit.’
‘Niet zoals Sherlock Homes?’
Victor moest weer lachen.
‘Nee. Hoe ken jij hem?’
‘Je hoort wel eens wat op straat. De mensen praten graag als je ze gezogen hebt of ze je hebben geneukt.’
‘Is dat zo?’
Ik knikte.
‘Homes woont hier wat verder op. Op Baker Street.’
Ik veerde op.
‘Op Baker Street?’
Victor knikte.
‘Maar hij werkt niet voor Scotland Yard. We huren zijn kennis wel eens in. Hij is veel te veel een losbol en een cocaïne verslaafde?’
‘Speelt ie viool?’
Victor keek mij verbaasd aan.
‘Ja. Hoezo?’
‘Hij woont op 221B.’
Victor kneep zijn ogen samen en keek mij lang en zwijgend aan, maar zei niks. Hij knikte alleen maar.
Hij vroeg zich waarschijnlijk af hoe ik aan deze kennis kwam en had denk ik al een link gelegd.
‘Heb je seks met hem gehad?’
Ik knikte.
‘Een paar dagen terug.’
‘Waar houdt ie van?’
‘De baas te zijn. Net zoals jij. Hij wilde dat ik hem meester noemde.’
‘Dacht ik het niet.’
Ik zag dat Victor van het idee genoot. Met zijn rechterhand legde hij zijn stijf geworden pik goed.
Ondanks alle gevoelens die ik in mijn lijf en hoofd had, maakte het mij geil dat Victor opgewonden werd van wat Homes met mij gedaan had.
‘Moet ik je daar even mee helpen?’
Gebaarde ik naar zijn kruis. Hij glimlachte en knoopte zijn broek open. Een harde pik kwam tevoorschijn.
‘Moeten de schermpjes niet naar beneden?’
Vroeg ik terwijl ik zijn pik in mijn hand nam, klaar om in mijn mond te verdwijnen.
‘Wie de koets in durft te kijken moet maar met de consequenties leven.’
Ik nam de pik van Victor in mijn mond. Hij pakte meteen mijn hoofd past en begon mijn mond en keel te neuken. Ik kon met moeite ademhalen door mijn neus. Maar hij stopte niet. Hij stootte door. Ik moest kokhalzen en voelde het kwijl uit mijn mond komen en over zijn pik en ballen lopen. Ik hoorde Victor steeds heftiger ademen en voelde zijn bewegingen versnellen. Toen proefde ik het zaad op m’n tong en in mijn keel. Het was veel. Ik slikte. Maar kon niet voorkomen dat het ook uit m’n mond liep. Toen ik klaar was gebood Victor mij om hem schoon te likken. Met een zakdoek haalde hij de laatste zaadresten weg.

Niet veel later stopte de koets voor een gebouw en liepen wij naar binnen. Ik volgde Victor braaf. Hij groette de mensen die wij tegenkwamen. We daalden af in een kelder. De geur was erger dan die ik in riolen heb geroken.
‘Oh ja, sorry. Ik ben er aan gewend. Hier.’
Victor pakte een zakdoek en sprenkelde er wat op uit een flesje dat ie uit zijn binnenzak haalde.
‘Houd het voor je neus en mond. Dan is het wel uit te houden.’
Ik pakte de zakdoek aan en het rook fijn. Het rook naar man.
Hij liep naar een jonge jongen toe en vroeg hem wat. Niet veel later liepen we een kamer binnen. Er was een tafel. Daarop lag duidelijk een mens onder een laken. De jongen liep weer weg.
‘Je kan nog terug. Je gaat je vriend nu zien op een manier die je misschien nooit meer gaat vergeten.’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Ik zal het nooit echt geloven dat ie weg is, als ik het bewijs ervan niet zou zien.’
‘Goed dan.’
Voorzichtig haalde Victor het laken van het gezicht af. Het was hem. Ik voelde mijn maag samen knijpen. Ik voelde mij trillen. Ik voelde tranen. Ergens hoopte ik dat er toch een fout gemaakt was. Maar nee. Het was Charley.
‘Ik laat jullie even alleen.’
Victor liep de kamer uit en sloot de deur. Ik streelde door Charley z’n haar.

Ik weet niet hoe lang ik daar stond. Maar ineens ging de deur open en liep Victor samen met een andere man de kamer in.
‘Meekomen jij!’
Was ik in de val gelopen?