Het einde van het diner verliep relatief vlot. Storm vond in de rekken snel geschikte kleren en zelfs schoenen voor
Emma en Beatrice, en ook voor Honey die letterlijk uit haar jurk gespat was.
Ook
Deborah hielp hij aan een geschikt ensemble dat haar in feite nog beter stond dan dat waarin ze was toegekomen. Ook Fredo stak hij in iets geschikts. Als beloning stak Deborah hem een briefje van 100 euro met haar naamkaartje in zijn hemdzakje, erbij fluisterend: “Zakgeld! Nu je je blauw betaald hebt aan verse slavinnen heb je mij niet meer nodig – meester,” met een héle wulpse lonk en likkend pruilmondje. “Jammer. Mag ik toch jouw naamkaartje als aandenken?”
De Amerikanen keken hem giftig aan toen hij hun twee lange overjassen overhandigde en zei dat die geschikt waren om “undercover” te gaan.
En de Singaporese kneep hem in het voorbijgaan in de billen. Hij knikte glimlachend terug, wat ze koerend apprecieerde. De consul gaf een knipoog van verstandhouding.
Hij nam nog hoffelijk afscheid van Chan en Irène, en dankte ze voor de heerlijke avond, met de belofte om het contract zo snel mogelijk te honoreren. Chan gaf Honey een uitnodiging voor een volgend event.
Verschillende limousines stonden op een rij te wachten. De Aston Martin lieten ze even waar hij was. Zonder moeilijkheden bereikten ze het hotel, en de receptionisten keken niet op van dit gezelschap van vier.
Op de kamer hielden de meisjes onmiddellijk briefing.
“Hoe hebben jullie je zó kunnen laten pakken?” was het eerste wat Honey zei
“Ik snap het niet. Wij zaten in de wagen op de parking van de supermarkt aan de overkant. Het is onmogelijk dat ze ons gezien hebben. We zijn er ingeluisd,” zei Emma
“De CIA - natuurlijk - slim gezien. Ze signaleren jullie aanwezigheid aan de bewaking van Chan, Chan pakt jullie op, en ei zo na kunnen ze jullie overnemen voor ondervraging. Gelukkig - gelukkig - heeft onze vriend Storm jullie gered.”
Storm minimaliseerde: “wel, laten we zeggen, ik weet dat jullie hetzelfde voor mij hadden gedaan.”
“Storm je hebt ook onze organisatie gered, en de missie. Dat verdient erkentelijkheid.”
“O ik hoef daar niets voor terug hoor,” begon Storm.
“O meneer Storm, meester, uw heeft wel óns gekocht hé,” zei Beatrice. Emma keek verbaasd.
“Ik beloof - ik weet - dat ik een onvoorwaardelijk trouwe en onderdanige slavin zal zijn, meester Storm. Voor altijd en eeuwig.”
“Wat zeg je nu, Beatrice?” brieste Emma, “Slavernij is afgeschaft, weet je?”
“Hij heeft ons eerlijk gekocht en bovendien ons leven gered!” antwoordde Beatrice, die vervolgde: “Meester Storm, vanaf nu is uw vraag, uw kleinste onbenulligste vraag of wens, mijn bevel. Zie hier uw dienstmaagd,” en ze knielde neer, in reverence buigend voor Storm.
Die vond het een beetje gênant.
“Kom dames, het was een lange dag. Willen jullie blijven logeren? Mij goed. Ik ga slapen en dàt is mijn bed.” En hij stapte naar zijn bed toe. Hij begon zich uit te kleden.
“Het was rampzalig,” zei Honey triest. De missie is om zeep. Ik had als opdracht de deal niet te laten doorgaan. Mislukt. Ik dacht te kunnen infiltreren in de Noord-Koreaanse connectie. Mislukt. Ik dacht dat we dit in perfecte discretie konden doen. Mislukt: de CIA, de NSA, en wie weet wie nog, weet nu wie we zijn. Chan hoogstwaarschijnlijk ook.“
“Wel het is misschien niet zo erg als het lijkt” zei Storm. “Mag ik een ook deal voorstellen? Ik red jullie missie en jullie vernietigen de afstandsbediening van die bom in mijn darmen? OK?”
“Heu… Beloofd. Vertel,” zei Honey.
“Ten eerste. De consul van Singapore en zijn vrouw spreken Koreaans onder mekaar. Ik ken een paar woordjes Koreaans en dat was me onmiddellijk opgevallen.
Ten tweede. Ik heb kleren uitgedeeld aan een aantal mensen en daarin dit piepkleine trackertje gekleefd.” Hij toonde een exemplaar van zijn geavanceerd trackertje. “Vijf millimeter groot, een bereik van tientallen kilometers, en een batterijduur van ongeveer twee uur.” Ik kan ze volgen via de app op mijn smartphone.
En Storm nam zijn smartphone, opende een app en daar zag je de kaart van de stad en wijde omgeving met een tiental knipperende vlaggetjes.
“Dit is de vrouw van de Singaporese consul. Dit zijn de Amerikanen. Tiens, ze zitten ook in dit hotel. Dit is DeboPharma. Dit is Chan. Tiens, De consul zit ofwel in dezelfde auto als Chan of rijdt er vlak achter.”
Honey stond perplex.
Ze dacht even na.
“Storm! Je bent een genie!” en ze vloog rond zijn hals “Hiermee hebben we alles wat we al wilden bewijzen. Jippiajee! Dus Meimei was de mol!” Ook Emma en Beatrice waren de koning te rijk.
Storm onderbrak: “En de afstandsbediening?”
Beatrice zei: “Oeps! Vergeef me, edele meester, dat ik u ben vergeten in te lichten. Wij hebben u al die tijd misleid. Wij hebben u geen bom laten inslikken. Wij waren het er van het begin al over eens dat we nooit of te nooit zo een mannelijk prachtexemplaar zouden laten ontploffen. Het is ook tegen de deontologische code.”
Storm slaakte inwendig een zucht van verlichting.
"O, meester, we hebben nog gelogen. Bij wie van de drie had u het bijna altijd bij het rechte eind."
Tevreden kleedden zij zich uit, namen een douche, en kropen met vieren in het Emperor-size bed voor een gezellige, kuise nacht.
