Het management van het ziekenhuis kwam even later druppelsgewijs binnen. Twee heren in witte jassen, twee heren in colbert, drie dames. Roger stelde hen voor: de geneesheer-directeur en zijn plaatsvervanger, het hoofd civiele dienst, Rogier z’n chef dus, het hoofd verpleging, de dame van de financiële afdeling en twee dames van de ondernemingsraad. Rogier introduceerde ons vervolgens ook. Koffie en thee werden gebracht en daarna ging de deur dicht.
De geneesheer-directeur keek me aan en ik voelde alsof hij me medisch wilde onderzoeken. Twee scherpe ogen. “Meneer Jonkman. Als ik goed ben ingelicht wordt dit ziekenhuis opgelicht. Dat is weliswaar een leuke woordspeling, maar als het waar is wat meneer van der Vlist ons snel heeft verteld, heeft dat dit ziekenhuis al meerdere honderdduizenden euro’s gekost. En u weet daar meer van. Vertel!”
Ik haalde adem. “Meneer, ik zal u vertellen hoe dit balletje aan het rollen is gegaan…”
Compact beschreef ik de oorsprong van hun noodsysteem, de storing die Rogier recent had moeten oplossen, het speurwerk van Fred en Rogier samen en hun ontdekking van de tweede laptop met alle logfiles van het gekloot vanuit Amsterdam. “Gekloot, dames en heren. En sorry voor de woordkeuze, maar ik word al nijdig als iemand mijn werk heeft zitten verprutsen en ik word helemaal hels als ik hoor dat daarmee mensenlevens in onnodig gevaar komen. En dat allemaal voor een hogere winstmarge aan de Zuidas en tevreden aandeelhouders…”
Een van de dames snauwde: “Als het waar is wat u vertelt meneer, dan wil ik die meneer uit Amsterdam wel eens gaan vertellen hoe ik over hem denk!” De geneesheer-directeur keek haar aan. “Even rustig, Trudy. Da’s werk voor justitie.” Hij keek mij weer aan. “En hoe bent u er achter gekomen, meneer Jonkman?” “Wij hadden het geluk dat er een klokkenluider opstond bij de Firma Duyvestein. Daar had ik al eens contact mee gehad naar aanleiding van een andere kwestie met deze fijne firma. Hun Hoofd Juridische afdeling. Die kwam afgelopen week eens bij ons langs in Gorinchem en vertelde en passant dat een van hun ontwerpers hem in een onbewaakt ogenblik had toevertrouwd dat de firma Duyvestein op afstand storingen bij jullie kon veroorzaken. Dát triggerde mij én onze directeur. Kijk, de firma Developing Technics is niet bang voor concurrentie. Wij doen ons best om mooie systemen te ontwerpen, maar als iemand anders het beter kan? Gefeliciteerd, wie weet kunnen wij wat van jullie leren. Onze orderportefeuille is goed gevuld.
Maar als een concurrent opzettelijk een klant een oor wil aannaaien, en die klant blijkt vervolgens een middelgroot ziekenhuis te zijn, dan wordt de directie van DT nogal ongemakkelijk in de omgang. Mijn bud Fred en ik kregen letterlijk de opdracht: ‘Alles laten vallen. Zoek uit hoe dat zit in het ziekenhuis en help ze.’ Daarom sta ik hier, meneer.” Ik wees naar Rogier en Fred. “Het puur technische verhaal, hoe het gesjoemel uit Amsterdam werkt… Dat is hun afdeling, meneer. Kunnen zij u alles over vertellen. Té moeilijk voor mij, al die digitale enen en nullen. Fred…” Die stond op en zette zijn korte presentatie op de beamer.
“Merci, Kees. Dames, heren: van huis uit ben ik cyberspecialist. Bij Defensie gewerkt én ik werd nogal eens gevraagd door de Nationale Politie om dingetjes voor hen uit te zoeken. Toen Rogier en Kees met dit verhaal aankwamen en Theo mij vroeg of ik er in wilde duiken ben ik eens fysiek gaan zoeken, samen met Rogier…” Kort en bondig beschreef hij de vondst van de tweede, verstopte laptop en hetgeen wat hij op die laptop aantrof. De volgende dia kwam op de beamer: de tijdlijn. “Kijk, dit is er allemaal het afgelopen jaar gebeurd in uw ziekenhuis. Bij elk incident een verwijzing naar de bijzonderheden; die staan op een excelsheet. Geen enkel probleem; elk zichzelf respecterend bedrijf heeft zoiets wel ergens op een computer staan. Maar… Geen enkel bedrijf heeft dít...” Fred liet de tijdlijn doorlopen.
“Aanstaande maandag krijgt dit ziekenhuis wéér een storing. En hier, in Oktober wéér. En die laatste is op de afdeling Cardiologie. En zelfs ik, als simpele ICT-er, wéét wat die afdeling doet, dat hoef ik u niet te vertellen.” De twee arts vloekte nogal hartgrondig. “Dat is mijn afdeling! En die klootzakken gaan daar rotzooi in trappen? Wat zijn dat voor types?” Ik keek hem aan. “Dit zijn lui die alleen maar voor geld gaan meneer. De rest interesseert ze niet. En als er slachtoffers vallen omdat er een hart-longmachine uitvalt: ‘Tja, zielig voor zo’n patiënt, maar hé… meneer was al 78. Dat is toch ‘dood hout’? Dat ruim je op.’ Dát, meneer, is hun gedachtengoed.
Ik heb een aantal jaren terug stage gelopen bij deze firma. Ik ken de sfeer daar: Likken naar boven en keihard trappen naar beneden. Geen scrupules, alles voor de winstcijfers. En als een klant een claim indient: ze zetten hun juridische afdeling er op en de klant kan even later wel inpakken. Hun hoofd Juridische zaken trok dat niet meer, heeft ontslag genomen en kwam een paar uur daarna bij mij een boekje opendoen over deze fijne firma. En zo is het balletje gaan rollen, meneer.”
Fred nam het weer over. “De storing van aanstaande maandag gaat dit ziekenhuis globaal 150.000 euro kosten. Die in Oktober is wat duurder: waarschijnlijk een half miljoen. En zo staan er nog een aantal op de rol; nog niet uitgewerkt, maar ik schat dat dat geen tientjeswerk is, dames en heren. En telkens is het personeel van dit ziekenhuis de schuld. Verbroken verzegelingen over schakelkasten, niet-originele bekabeling, slecht onderhoud of geen onderhoud…” De dame van financiën bromde. “Ja, daar heb ik wel ervaring mee. En elke keer moesten we betalen, want er was geen speld tussen hun verhaal te krijgen. Ondertussen heeft ons dit over een tijdsbestek van drie jaar meer dan twee miljoen euro gekost…”
Ik keek de directeur aan. “Heeft dit ook levens gekost van patiënten, meneer?” Hij keek naar zijn collega in witte jas. “Tobias?” Die aarzelde. “Ga ik in dit gezelschap niet vertellen, Gerard. Er zijn vreemden bij.” Joline veerde op. “Dan weet ik het antwoord al. Heren, ik ben hoofd Backoffice van DT, geen technicus, geen IT-er, maar ik ben econome. Een aantal zaken had ik al van mijn echtgenoot gehoord, maar dit aanhorende én uw weigering om in details te treden meneer, geeft mij voldoende aanleiding om zeker te weten dat er patiënten onnodig of vroegtijdig zijn overleden door de acties van de firma Duyvestein.”
Haar stem was messcherp. “Dit gezelschap heeft nú de kans om de firma Duyvestein keihard in de kuil te laten vallen die ze voor u gegraven hebben. Wij willen u daarbij helpen, inclusief onze directeur, die zo dadelijk met uw directeur een ommetje gaat lopen, buiten. Ik schat dat dit ziekenhuis binnen niet al te lange tijd de firma Duyvestein met een enorme trap buiten schopt en aangifte doet bij de politie. Of u daarna met de firma Developing Technics verder gaat… Dat is úw beslissing. Daarvoor zitten we hier niet.” Ze glimlachte heel lichtjes. “Nou ja, het zou wel fijn zijn, maar dat is niet ons eerste belang. Wij willen u helpen en op die manier héél misschien een paar levens redden. En ja dat klinkt heel nobel en zo, maar het belangrijkste is: zorgen dat die mooie firma uit 020 niet nóg meer ellende veroorzaakt.”
De geneesheer-directeur keek zijn secundant aan. “Tobias? Vertel het maar.” Die zei aarzelend: “Er zijn drie patiënten overleden tijdens of vlak na de storingen die we net gezien hebben, mevrouw.” Joline knikte. “Dank u voor het vertrouwen. Verder laat ik de heren technici weer aan het woord. Fred?”
Die knikte. “Dank je wel, Jolien. Dames, heren: Ik ben, evenals mijn bud Kees Jonkman militair. We hebben een gevechtsplan opgesteld om Duyvestein door de mand te laten vallen…” Joline onderbrak hem. “Hoho Fred…” Hij kleurde. “Sorry. Een belangrijk deel van dat plan komt uit de koker van Joline. Ons gevechtsplan is als volgt:
A) aanstaande maandag krijgt uw systeem digitaal de opdracht vanuit Amsterdam om een storing te simuleren in dit deel van dit ziekenhuis…” Hij wees het aan op de plattegrond. “Het noodaggregaat zou meteen aan moeten slaan maar… hé wat vervelend; die doet het niet. De reden? Er is door iemand aan deze (hij wees) schakelkast geprutst en componenten van Duyvestein zijn vervangen door spul wat niet berekend is op de piekbelasting. Onzin natuurlijk. Die schakelkast is prima; het is een pure digitale nepstoring, door hen in scéne gezet. En die nepstoring dringt niét in uw systeem door, daar zorg ik voor. Maar dat kan men in Amsterdam niet zien. Het commando om die storing in werking te stellen wordt door mij op een aparte computer gelogd. Die computer hangt nu al aan uw systeem, met toestemming van Rogier. Elk digitaal piepje uit Amsterdam kan ik zien.
B) U belt in paniek naar Amsterdam. Ondanks dat u Duyvestein vorige week nogal harthandig hebt laten verwijderen door Rogier hier, gaat u diep door het stof en sméékt om hulp.
C) Zodra de monteurs van die firma hier aan het werk gaan, gaan ze uiteraard de storing oplossen en mopperen ze iets over verbroken verzegelingen, leidingen die niet conform specificaties zijn, enfin, het ondertussen bekende gelul. Pardon. De euro-meter loopt.
D) De storing moet ook via hun stiekeme laptopje gereset worden. Daarom gaat u een mooi cameraatje in die ruimte installeren. Op het moment dat die monteur of monteurs op dat ding bezig gaan zien we dat. Het resultaat wordt gelogd. En op het moment dat ze klaar zijn, en de verzegeling op het kastje waar die computer staat aangebracht hebben, staan er twee politiemensen achter hen die hen arresteren, hun mobiel meteen in beslag nemen en hen even in een cel deponeren.
E) Tegelijkertijd worden een aantal lui in Amsterdam ook gearresteerd. We hebben een lijstje met personeel wat zich met deze misdadige praktijken bezig houdt: twee van hun juristen, het hoofd van hun financiële afdeling, vier monteurs en uiteraard de baas zelf. En die mogen even gaan uitleggen hoe en wat.”
Hij zweeg even en nam een slok water. “Daarna, als alle bewijsmateriaal veilig gesteld is, mag u uw systeem loskoppelen van het systeem van Duyvestein en bent u in principe veilig. Tenzij dat men er een ‘kamikaze-systeem’ aan gekoppeld heeft; een extra commando wat alles stopzet als er geen verbinding meer met 020 is.” Hij grijnsde gemeen. “Tot nu toe heb ik daar geen aanwijzing voor gezien, en dan mag u aannemen dat zo’n kamikaze-systeem er ook niet is. Ik ben nogal goed in m’n vak.”
Joline vulde aan: “Meneer van Laar is een van de beste IT-ers in Nederland, dames en heren. En DT is dolblij dat hij bij ons werkt. Het kost nogal wat voedingswaren, maar dan heb je ook wat…” Ze knipoogde naar Fred en die zei droogjes: “Zo, nu hoort u het ook eens van een ander. Was mijn verhaal duidelijk?”
De geneesheer-directeur keek hem aan. “Meneer van Laar: krijgt dit ziekenhuis de garantie dat de patiënten op de afdeling die in storing gaat, veilig zijn?” Fred keek terug. “Ja meneer. Er zit een nogal forse firewall tussen Amsterdam en uw systeem. Een firewall die ik heb ontworpen.”
“Ja, dat zal dan wel een forse zijn, schat ik zo in…” gniffelde Rogier zachtjes en Fred ook.
Even was het stil, toen zei de geneesheer-directeur: “Mogen we jullie verzoeken even naar Rogiers z’n bureau te gaan? Wij willen even overleggen.” Joline, Fred, Rogier en ik stonden op. “Rogier, jij blijft hier.” We staken de gang over, het bureau van Rogier in.
“Nou… Ben benieuwd wat de dames en heren er van vinden.” Fred klonk nogal sceptisch en hij vervolgde: “Een van de dames van de ondernemingsraad keek alsof ze er geen bal van geloofde.” Joline haalde haar schouders op. “Dan komt ze er maandag vanzelf achter, Fred. Wij hebben hen in ieder geval gewaarschuwd en een alternatief aangeboden. En of ze met ons in zee gaan? We hebben werk zát. Sterker nog: als dit ziekenhuis DT vraagt om hun noodstroomsysteem te renoveren, kun je er gif op innemen dat de andere ziekenhuizen waar Duyvestein zaken mee deed vrij snel ook gaan kijken waar Gorinchem ook al weer ligt.”
Hij bromde: “Nou ja, ik weet in ieder geval waar ik naar kijken moet. De ontwerpers moeten ‘from scratch’ beginnen. Dat vréét arbeidsuren.”
“Ja, dat klopt Fred. Maar ook wij ontwerpers zijn niet helemaal achterlijk. En het is een variant op mijn systeem; er zijn niet zoveel plaatsen waar je de zaak kan verprutsen. Enfin, we zien het wel; wie weet krijgen we een bak koffie aangeboden en mogen we vertrekken. Hoe dan ook: zelfs als dat zo is kunnen wij onszelf nog steeds bij het scheren in de spiegel aan blijven kijken.” “Nou, ik ben dan wel benieuwd hoe Jo dan in de spiegel kijkt, maat…”
Ik schoot in de lach. Joline zei niets, maar wierp alleen een lange, verachtelijke blik op Fred. Een brede grijns was de reactie, toen moest Joline ook lachen.
Na een paar minuten kwam Rogier in de deuropening en wenkte. In de vergaderzaal keken de aanwezigen ons aan. De geneesheer-directeur nam het woord. “Dame en heren… We hebben hier uitvoerig overlegd. Ik kan u mededelen dat dit ziekenhuis volmondig met uw plannen meegaat. Ik heb even overlegd met de voorzitter van de Raad van Bestuur; die was het ermee eens. En ook onze O.R. is volmondig akkoord, nietwaar Marijne?” Een van de dames van de O.R. knikte. “Als iemand het leven van mijn patiënten op het spel zet ten faveure van zijn eigen bankrekening, ben ik in staat om hem een infuus toe te dienen op een plekje waar het nogal pijnlijk is. Sorry.”
“Over tien minuten ga ik een stukje wandelen met jullie directeur. Buiten. Als dat gesprek naar tevredenheid verloopt, mogen jullie je gang gaan. Dan is maandag bal bij een bepaalde firma in Amsterdam.” Joline knikte. “Mooi meneer. En dank voor het vertrouwen. Wij gaan na uw gesprek met Theo ook wat dingen regelen. Deels hier, deels in Gorinchem.” Ze dacht even na. “Misschien een kleine wijziging op het plan, meneer. Misschien is het slimmer om na de smeekbede richting Amsterdam meneer Duyvestein zelf hierheen te laten komen. Dan kan hij hier, op de plaats delict, gearresteerd worden, samen met zijn vriendjes.” Het antwoord was kort. “Weet ik nog niet. Ik ben in staat om de man aan te vliegen. En dat is niet volgens de eed van Hippocrates, maar… Enfin, u begrijpt me wel.”
Hij keek op zijn horloge. “Ik ga maar eens naar beneden. Wachten jullie maar hier, na dat gesprek kom ik wel weer even boven.” Hij verdween. Rogier ging nog een keer met koffiekan rond en we vervielen in ‘small talk’. “Ik bel Lot en Mar even, Kees.” Vragen of ze ook naar Malden komen. En dan zal Gerben ook wel mee willen, schat ik zo.” Ik knikte. “Bel Tony daarna ook even. Anders is er te weinig goulash en gaat Fred door het lint. Ik bel Rob wel om ons af te melden voor de dansles. ‘Even op en neer’ van Malden naar Eindhoven wordt me iets te gek.” Ze knikte en even later waren zowel Tony als Rob op de hoogte.
De dames van O.R. wilden meer bijzonderheden weten over de sabotage van Duyvestein; een kwartier daarna waren ze witheet. “Als ze dat doen op Cardiologie, weet ik zeker dat we patiënten kwijtraken, meneer Jonkman. Ik werk daar, als verpleegkundige. Sommige patiënten zijn honderd procent afhankelijk van de techniek. Eén hikje in een hart-longmachine en we zijn ze kwijt. Reanimeren is voor die mensen geen optie meer; ze zijn vaak al gereanimeerd en sommigen hebben gebroken ribben…” Ze keek woedend.
Joline keek haar aan. “En hoe zou u zelf hebben gereageerd, mevrouw? Als een paar van uw patiënten zou overlijden door een technische oorzaak?” “Ik zou het mezelf nooit vergeven. En mijn collega’s idem. Zoiets blijft je bij.” Ik haalde diep adem. Verdomme… Inderdaad zouden patiënten kunnen overlijden, maar ook onder het verpleegkundig personeel zou paniek kunnen uitbreken. Ja, een storing in het elektrisch systeem kwam soms voor, maar een goed back-up systeem kan dat zonder onderbreking opvangen. Geen probleem voor de elektronica. Maar als de noodstroomvoorziening hapert… Inwendig begon ik wéér te koken.
Joline zag hoe laat het was en legde een hand op mijn schouder. “Kalm, Kees. Bewaar je negatieve energie maar voor maandag.” Het klonk zachtjes in mijn oor. Ik dronk nog maar een glas water. Het wachten op Theo duurde lang, maar uiteindelijk kwam de geneesheer-directeur binnen. “Dames, heren… Naar de vergaderzaal.” We gingen zitten.
Theo nam het woord, zijn gezicht ernstig.
“Dames, heren… Ik ben Theo Koudstaal, directeur van Developing Technics. U heeft ondertussen de hele voorgeschiedenis gehoord en zojuist heb ik het verzoek van uw directie gekregen om u zo goed als mogelijk te ondersteunen. Dat gaat DT dan ook doen. Ik kreeg een paar dagen terug van mijn echtgenote een preek die erop neerkwam dat ze me nooit meer zou aankijken als ik langs de zijlijn zou blijven zitten. Dus… Ik heb het plan van dit viertal gehoord en ik kan er weinig tegenin brengen. En dat staat compleet los van een eventuele zakelijke samenwerking tussen DT en dit ziekenhuis; Wij hebben met z’n allen weet van een mogelijke misdaad; daar moeten we iets aan doen. En het eerste wat we moeten doen is de politie waarschuwen. Uw directeur heeft dat zojuist gedaan en, as we speak, is een rechercheur op weg hier naar toe voor een gesprekje. Hij is over een kwartier hier. En ik wil mijn mensen graag bij die bespreking hebben; die hebben de meeste info.”
Hij zweeg even en grinnikte. “Rogier kan ik pas na 1 oktober aan het werk zetten.” Hoofd civiele dienst deed nu een duit in het zakje: “Tot 1 oktober kan ik dat, meneer Koudstaal. Rogier, jij bent er ook bij.” Die meesmuilde wat. “Niet piepen, Rogier. Degene die je pas écht opdrachten kan geven, zit nog in Gorinchem.”
Joline’s stem klonk liefjes en na wat verbaasde blikken verklaarde Rogier: “Mijn liefje. Werkt ook bij DT. Onder de bezielende leiding van die blonde dame daar.” Links en rechts klonk wat gelach. “Aha… dat verklaart een boel…” Het hoofd Civiele Dienst zei droog: “Ik weet niet wat jouw vriendin voor werk doet, maar ze kan wellicht ook hier komen werken, hoor.” Theo schudde zijn hoofd. “Echt niet. Dan ben ik een van m’n top-economen kwijt. En haar zus waarschijnlijk ook. En háár vriendje, want ook die werkt bij DT.”
Een van de dames van de O.R. zei: “En ik maar denken dat een ziekenhuis een broeinest van relaties was…” Joline gniffelde. “Ook in de techniek kunnen ze er wat van, hoor. Het is met Kees en mij begonnen; wij kregen zo’n 15 maanden geleden een relatie. En zijn nu 3 maanden getrouwd. Daarna kregen 4 stellen verkering.” Theo mopperde: “Ja. En ik maar denken dat DT ‘Developing Technics’ betekende; zo staan we ten minste op onze website. Ondertussen ben ik er achter dat ‘Dating Team’ een betere naam zou zijn.” Gelukkig, de sfeer werd iets meer ontspannen. Totdat er een telefoontje kwam: de rechercheur stond beneden te wachten.
Rogier liep weg en kwam even later binnen met een dame van mijn leeftijd. “Goedemiddag. Ik ben rechercheur Anna van Helvoort. Ik ben gevraagd of ik deze klus op me wil nemen. Mag ik even weten met wie ik van doen heb en wat uw functie in dit ziekenhuis is?” Een voor een stelden wij ons voor. Bij Fred aangekomen keek ze hem vorsend aan. “Volgens mij kennen wij elkaar… Sergeant-majoor Fred van Laar, toch?” Fred moest grijnzen. “Tegenwoordig is het majóór van Laar, Anna.” Hij keek de rest aan. “Toen ik nog bij Defensie werkte hebben Anna en ik wel eens samengewerkt.”
Toen ze Joline een hand gaf zei die droogjes: “En… hoe beviel de traumabegeleiding na het samenwerken met die lomperd daar?” Anna moest lachen. “Viel wel mee hoor. Maar wie bent u?” “Ik ben Joline Jonkman. Momenteel de direct leidinggevende van Fred.” Anna was niet voor één gat te vangen. “En… traumabegeleiding nodig?” Beiden lachten, toen gaf ze mij een hand. “Kees Jonkman. Teamleider bij DT, echtgenoot van Joline en bud van Fred.” Toen ze met iedereen kennis had gemaakt vroeg ze: “Heel beknopt heb ik iets gehoord over deze casus. Maar het zou een boel duidelijk maken als één van u het complete plaatje voor mij schetst. Wie mag…” Theo wees mij aan. “Kees?” Ik knikte.
“Mevrouw van Helvoort…” Verder kwam ik niet. “Anna graag. Dat praat wat makkelijker.” “Oké. Anna: voor je zie je de bestuurlijke top van dit mooie ziekenhuis en een vertegenwoordiging van hun O.R. Naast je zit een kleine delegatie van DT uit Gorinchem…” Rustig vertelde ik het hele verhaal, vanaf mijn stage en afstudeerscriptie, via de storingen in het ziekenhuis, de klokkenluider uit Amsterdam en Fred en Rogier hun gespeur. “En nu wordt het digitaal; dat mag Fred gaan doen.” Ook hij hield het vrij kort, maar pikte feilloos de highlights er uit. Anna stelde gerichte vragen.
Na een halfuurtje knikte ze. “Ik denk dat ik het plaatje redelijk rond heb… Fred, ben jij er zeker van dat jij die Amsterdamse firma buiten de digitale deur kunt houden?” Hij keek gespeeld beledigd. “Heb ik jou ooit teleurgesteld in Driebergen?” Ze trok even met een mondhoek. “Nee, dat niet, maar… Enfin, laat maar. Beste mensen, ik ga hier even overleg over voeren. Zowel hier in Nijmegen als in Amsterdam. Even spitten of ik nog meer bezigheden van deze firma boven water kan krijgen. Uiterlijk maandagochtend horen jullie meer. Ik zal rond een uur of negen weer hier zijn. Hoe laat stond de volgende aanval gepland?”
Fred bromde: “Om twee uur ’s middags, dus we hebben nog even tijd.” Anna knikte. “Mooi. Jullie plannen leg ik ook voor aan de dienstdoend Officier van Justitie; als hij er mee akkoord gaat, gaan we het zó doen.” Ze lachte even. “Ik herken wel een bepaald type militair handelen…”
Joline protesteerde. “Hoho mevrouw… Ook ik heb een redelijk aandeel in dit plan gehad, hoor.” Waarop Fred bromde: “Klopt, maar jij bent wel met die majoor van je getrouwd. Onder invloed, zeg maar.” “Jij hebt mij nog nooit onder invloed gezien, Fred!” Joline keek furieus en hij grinnikte. Ik keek Anna aan. “Jij ging nog wat ‘spitten’ zoals je zei? Neem dan ook eens contact op met het Ministerie van Buitenlandse zaken, meneer Bas van Leeuwen. Hij is regio-directeur Europa, een redelijk hoge baas daar. Het zou mij niets verwonderen als hij nog veel meer wist over de firma Duyvestein. De man is voormalig Commando en verrast ons elke keer met dingen waarvan wij dachten dat hij het niet zou weten. En hij wist het toch. Hij heeft ook met deze louche firma te maken gehad, in verband met een mogelijke opdracht in Bosnië. Enfin dat kan hij je beter zelf vertellen.” Ik gaf haar het telefoonnummer van Bas. “En zeg maar dat ik je heb doorverwezen.”
Ze knikte en keek de kring rond. “Iemand nog vragen of aanvullingen? Dan dank ik u voor uw tijd; ik ga het druk hebben, dit weekend. Mocht ik nog vragen hebben, kan het zijn dat ik een van u ga bellen. Maar met de gegevens die ik nu heb, en die ga ik uiteraard wel verifiëren, kunnen we een redelijk grote vis binnenhalen.” En ze verdween, uitgeleide gedaan door een van de dames van de O.R. De geneesheer-directeur keek rond. “Ik stel voor dat we wat telefoonnummers uitwisselen, zodat we elkaar kunnen bereiken in geval van een calamiteit.” Dat was snel gedaan. Verder drong hij aan op de vertrouwelijkheid van deze vergadering, maar dat was ook duidelijk; als er iemand uit de school zou klappen, zou Duyvestein niets doen en lag ons mooie plan in duigen. Het was half zes toen we eenmaal buiten stonden. “Zo. En nu met gezwinde spoed richting Malden, dame en heren. De goulash wacht.”
Joline grinnikte toen Fred over zijn buik wreef. “Vreetbeer…” bromde ik. In de auto belde Joline met Lot; die was al onderweg in hun auto. Gerben reed met Margot er achteraan. “Zes uur zijn wij in Malden, Jolien!” “Kalm aan rijden Lotje. Die goulash wacht wel. En je vriendje ook.”
Ondertussen reden we al op de N844, de Rijksweg vanuit Nijmegen naar het zuiden. Tijdens de Nijmeegse Vierdaagse de laatste kilometers van de laatste dag, vol met herinneringen. Charlemagne, het ‘omkleedpunt’ voor de militairen, Intratuin in Malden, goed voor de laatste plaspauze, Café de Heikant in Malden, waar altijd hetzelfde dweilorkest voor de deur muziek stond te maken… Na een paar slingers stonden we voor de bekende poort in de heg. Joline belde aan en de poort ging open. “Woefwoefwoef…” Bengel stond ons op het gras al op te wachten en ging helemaal uit haar bol toen Joline naar haar toe liep. Ze hield de hond naast zich totdat wij de auto’s geparkeerd hadden.
En bij het uitstappen was Bengel wéér dol: springen, blaffen, gek doen en vooral veel likken en kwispelen. “Nou, er is ten minste iemand blij dat ik hier kom…” zei Fred. Toen Bengel hem begroette tilde hij de hond op en hield haar voor zijn borst. “Zo, Bengeltje… Ben jij braaf geweest toen ome Fred er niet was om op je te letten?” De hond bleef kwispelen en likte over Fred z’n neus. “Nou, jij hebt een streepje voor, meneer van Laar! Bengel houdt er niet zo van als iemand haar optilt.” De stem van Tony. “Mijn lieve echtgenote vindt dat wel prettig als ik thuiskom, Tony. Ze kwispelt alleen niet en likken over mijn neus is ook ‘not done’. Andere dingen daarentegen…” Tony trok een gezicht. “Laat maar. Hoi Fred.”
Ze gaf hem drie zoenen, daarna kreeg Rogier er ook drie en ik ook. Joline knuffelde haar moeder uitbundig en daarna haar vader ook. En wij kregen een harde hand van Rob. “En waar heb jij je meisje en je aanstaande schoonzus en zwager gelaten, Rogier? En jij je lieve echtgenote, Fred?” Rogier wees vaag naar het zuiden. “Die komen er nog aan. Moesten nog wat dingen doen bij een of andere vage firma in Gorinchem.”
Fred schudde zijn hoofd. “Mevrouw van Laar heeft avonddienst. Tot 22:00. Zou ook niet komen dansen.” Tony knikte. “Jammer. Kom jongens, naar binnen. Dan kunnen jullie meteen helpen met aardappels schillen. Want met z’n achten gaan er meer piepers doorheen dan Rob en ik in één week eten.” Even later zaten we om de keukentafel te schillen. Ik was veroordeeld tot de uien. Geen punt; ik had nooit zo’n last van uien schillen. Toen Lot, Margot en Gerben even later binnenkwamen en ook plaats namen had in ieder geval Lot behoorlijk last van haar ogen. “Oh gut… Is Lotje zó ontroerd dat ze haar vriendje weer in haar armen heeft gesloten?”
Tony lachte haar uit. “Ja, lach maar, Tony. Die zus van me heeft het een stuk makkelijker dan ik; zij heeft haar vriendje elke doordeweekse dag om zich heen. Deze jongedame niet.” “Niks ervan”, bitste Joline. “Ik wil Gerben in Gorinchem niét op Backoffice zien! Dan daalt de productie van Margot tot ver onder het vriespunt, denk er aan!” Ik keek Margot aan. “Tja, dan zit er niks anders op, meisje. Verhuis je bureau maar naar de Piraten. We hebben nog twee bureau’s vrij. Niet zo gek lang meer, maar goed…” Gerben zei: “Ik vind het prima, hoor schat. Ik schuif wel een stukje naar links op mijn bureau. Wij kunnen prima naast elkaar zitten. En dan mag je ook een van mijn twee beeldschermen gebruiken.” Ze keek nogal twijfelachtig. “Jaja…”
Ondertussen zat Charlotte in haar ogen te wrijven. Het hielp haar niets, integendeel: haar ogen werden alleen maar roder. Tony zag het. “Je handen even goed met zeep wassen, Lot. Zeep is een base, dat neutraliseert het zuur van die uien. Daarna een paar plenzen lauwwarm water in je gezicht; goed afdrogen en dan uit de buurt van Kees met z’n uien blijven.” “Uit de buurt van Kees blijven is altijd verstandig.” De bas van Fred dreunde door de keuken. “Je weet nooit of hij in de auto een werkje van Bach op zet. Vraag maar aan Jolien: levensgevaarlijk.” Lot gniffelde. “We kennen het verhaal, Fred. Héél romantisch allemaal.” Ik bromde: “Ga jij maar tafel dekken of zo, Lotje. Uit de buurt van mijn uien… Jaja. Maar straks wel lekker opsmikkelen, hé dametje?”
“Tja…” zei Margot, “de uienmagneet is nog niet uitgevonden Kees, dus ze moet wel.” “Je wordt weer lekker afgekat door de dames, Kees. Ik mag dat wel.” Rogier grijnsde gemeen. Ik gooide een ui in de pan met water die voor hem stond. “Pas jij een beetje op, mooie ziekenhuismeneer? Anders ga ik de verpleegsters in dat ziekenhuis eens informeren over jouw handel en wandel. Moet jij eens kijken hoe jij afgekat wordt.”
Tony keek afkeurend. “Rogier gaat niet winnen bij een Miss Wet T-shirt contest, Kees, dus hou die uien bij je!” “Nee, die gaat zeker niet winnen… Anderen hebben daar veel meer kans op”, mopperde ik. Joline gaf me een stiekem knipoogje. Al kattend en geinend verdwenen de aardappelen en de uien onder de diverse mesjes door, tot Tony het wel genoeg vond. “Dames, heren: stoppen met schillen; we hebben nu genoeg ingrediënten voor vier dagen goulash. De rest doe ik zelf wel. Uit mijn keuken!” Ze wees en wij gehoorzaamden braaf. Zelfs Bengel. Die liep naar haar mand en plofte op Balou.
“Zo Baloutje… Hoe bevalt het hier?” Met de bekende bromstem ‘antwoordde’ de knuffel: “Prima, Kees. Meestal lig ik lekker warm en houdt Bengel me dicht bij zich. En het is ook wat prettiger dat ik niet meegesleurd word in jullie slaapkamer. Nou ja, héél af en toe mogen Bengel en ik bij Tony en Rob slapen, maar dat is sowieso een stuk rustiger dan bij jullie.” Ik keek Rob aan. “Wat hoor ik Rob? Heb je te klagen?”
Hij keek me aan, wees naar de keuken en zei: “Ken jij die dame die nu goulash staat te maken?” We lachten hem uit en ik ontfermde me over Bengel. Die scheen dat wel op prijs te stellen: ze ging op haar rug liggen en liet zich heerlijk aaien. Even later kwam Tony binnen. “Zo. Over een kwartiertje is het eten klaar. Even uitpuffen in een lekkere stoel.”
Ze ging zitten en keek ons aan. “Dochtertje… vertel eens: vanwaar deze invasie? Want dit was wel heel plotseling allemaal…” Joline kleurde. “Ja. Sorry voor de overval. Maar er is wél iets aan de hand en dat is niet grappig.” Ze keek mij aan. “Kees?” Ik wees naar Rogier en Fred. “Zij hebben ook wat te vertellen, Jolien.” Ik zuchtte. “Maar goed, beginnen bij het begin…” Beknopt vertelde ik over mijn stage bij Duyvestein, over mijn scriptie en hoe mijn ontwerp daar verprutst was met goedkope shit. Vervolgens over de diverse confrontaties naar aanleiding van Bosnië. “… en toen kwam Rogier in beeld. Niet alleen bij Lot, maar ook bij mij: ‘zijn’ ziekenhuis had model gestaan voor mijn afstudeeronderwerp. En die mooie firma uit 020 had bijna één op één mijn ontwerp daar ingevoerd. Met een paar wijzigingen: inderdaad shit uit China waardoor er regelmatig storingen waren. En die moesten natuurlijk verholpen worden. Kassa voor Duyvestein, want het lag uiteraard allemaal aan die prutsers van de TD in Nijmegen…” Een grom van Rogier was de reactie.
“Rogier liet me de tekeningen zien; wat ik vermoedde werd bevestigd. Het systeem, MIJN systeem was tot op het bot uitgekleed. Geen redundancy, slechte componenten… Enfin. Deze week kreeg ik een telefoontje van het hoofd van de juridische afdeling van Duyvestein. Een halfuurtje nadat hij ontslag had genomen. Die wilde z’n ei kwijt. Kwam naar Gorinchem en vertelde en passant dat hij gehoord had dat die fijne firma in Amsterdam op afstand het systeem in storing kon zetten. Ik was pislink. Enfin, na wat overleg met Rogier, Theo, Fred, Angelique en Jolien mocht Fred naar Nijmegen komen en heeft een halve nacht speurwerk verricht, toen wij lekker in den Bosch zaten. De rest is voor jou, Fred.”
Tony en Rob keken gealarmeerd. “Moedwillig storingen veroorzaken? In een ziekenhuis? Is die firma gek geworden of zo?” Fred knikte. “Ja. Gek op geld. En hoe ze het verkrijgen of dat er mensen door sterven? Het zal ze een rotzorg zijn. Maar goed… Ik ben wat gaan snuffelen in het ziekenhuis. Met hulp van Rogier hier vond ik een verstopt laptopje. Goed beveiligd, maar niet goed genoeg voor Fred. Op die laptop een aantal bestanden. Onder andere een tijdbalk die bijhield welke storingen er waren geweest. Inclusief kosten. Geen bijzonderheid, zou je zeggen, maar deze tijdbalk liep door in de toekomst. Aanstaande maandag krijgt het ziekenhuis wéér een storing. Duyvestein z’n mannetjes moeten natuurlijk de zaak oplossen: de geschatte winst voor Duyvestein
Loopt in de tienduizenden euro’s. In Oktober: storing bij Cardiologie. Kosten voor het ziekenhuis: een half miljoen. Winstmarge voor Duyvestein? Meer dan 300.000 euro. Ze moeten een paar componenten vervangen, er zijn een paar monteurs een tijdje bezig, maar in feite is het enige wat ze hoeven te doen is de hele handel op dat verborgen laptopje resetten.”
Zijn ogen spoten vuur.
“De klootzakken… Goed, we hebben in Gorinchem even krijgsraad gehouden en Rogier in Nijmegen met zijn directie. Gevolg was dat Rogier, Joline, Kees en ik vanmiddag het hele verhaal hebben voorgelegd aan de directie van het ziekenhuis. Daarna heeft Theo een één op één gesprek gehad met de geneesheer-directeur. Die was witheet en vroeg of wij konden helpen om Duyvestein te grazen te nemen. En niet veel later kwam er een ouwe kennis van mij binnen; een vrouwelijke rechercheur waarmee ik in Driebergen een week had samengewerkt en die op deze klus was gezet. Het resultaat is dat er aanstaande maandag vanuit Amsterdam de digitale opdracht voor een storing in het ziekenhuis wordt gegeven. Die opdracht komt niet verder dan dat verborgen laptopje, maar wordt wél door mij gelogd. In paniek belt het ziekenhuis 020, gaat diep door het stof, want Duyvestein is enige tijd geleden nogal hardhandig uit het ziekenhuis verwijderd…”
Rogier grijnsde.
“…en er komen een paar monteurs om de boel te fiksen. Zodra die met hun tengels aan dat verborgen laptopje zitten worden ze gearresteerd, hun telefoons worden in beslag genomen en drie minuten daarna wordt er een inval gedaan in Amsterdam. We hebben een lijstje van personeel van Duyvestein die hiermee te maken hebben; die gaan sowieso mee voor verhoor en de baas zelf uiteraard ook. Hun kantoren worden doorzocht, computers in beslag genomen, kortom: voor de aandeelhouders van de firma Duyvestein zullen vanaf aanstaande maandag de winstuitkeringen bestaan uit het cijfer nul.” Hij keek ons aan. “En de eerste de beste die hier zijn of haar mond over voorbij praat mag dat gaan uitleggen op een willekeurig politiebureau. En dat wordt geen prettig gesprek, kan ik je vertellen.”
Tony fronste. “Méén je dat, Fred?” Hij knikte. “Ja. Iedereen, wie het ook zij, die er de oorzaak van is dat dit verhaal voortijdig naar buiten komt, gaat keihard nat. Ik ken die rechercheur best wel goed; een leuk mens, maar ook zij staat exact zo in de wedstrijd. ‘Obstructie van een politie-onderzoek’ heet dat, en dat is nogal strafbaar.” Rob Sr. knikte. “Begrijp ik. Een stel criminelen die een ziekenhuis platleggen om geld te maken… Hoe gewetenloos kun je zijn?”
Ook Tony keek nogal grimmig. Fred knikte.
“Mooi. Waarschijnlijk lezen jullie het een en ander dinsdag in de krant, maar ook daarna graag geen sterke verhalen richting vrienden en kennissen. Dank je wel.” Even later liep een kookwekkertje af. “Over drie minuten eten, dames en heren!” Tony sprong op. Toen we zaten te eten waren we nogal stil. Behalve wat complimenten over de goulash vlogen er geen gevatte opmerkingen over tafel; iedereen zat in gedachten. Bij het dessert merkte Tony op: “Jongens, iets moet mij toch wel van het hart: wát een contrast. Gisteren een prachtig concert waarbij wij, Rob en ik, bijzonder trots naar onze schoonzoon luisterden, en nu dit gesodemieter…”
Joline knikte. “Die trots herken ik wel, Ma. Dat was ik ook. Ik heb Kees, na het concert en op het podium, dan ook een hele dikke zoen gegeven. En het boeide me geen meter dat iedereen dat kon zien; het was mijn vent die daar zo mooi stond te spelen.” Lot giechelde. “Iedereen kon dat inderdaad zien, Jolien. Achter me hoorde ik iemand zeggen: ‘Ik denk dat ik ook zo’n ding ga spelen. Als je van die zoenen krijgt van zo’n knappe meid…’ Fred keek haar aan. “En… Voorligsteun en vijf pushups?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Deze meneer werkte niet bij DT, dus ik heb het maar zo gelaten.” Waarop Rogier meteen zei: “Oh… Dan druk ik me ook niet meer op, meiden. Ik werk er ook nog niet.”
Tony’s hand ging omhoog, de wijsvinger van de andere kant omlaag. “Nee, maar je bent wel in mijn huis, Rogier. En die regel geldt hier ook en dat weet je donders goed! Liggen jij!” Hij keek om zich heen naar medestanders, maar die waren er niet. Zuchtend ging hij liggen en drukte zich op. Toen hij overeind kwam zei hij: “Ik heb een nieuwe levensles ontdekt. Tot vier uren na het eten van goulash geen krachttermen gebruiken of het woord ‘meiden’ in de mond nemen. Afzien, dit!”
Joline gniffelde. “Diverse leden van onze familie hebben dat al lang ondervonden, Rogier. Geen nieuws.” We zaten nog even te dollen, toen stond Tony op. “Kom dames en heren, de afwas wacht. Hier eten houdt ook in: meehelpen de troep op te ruimen. Het kleine spul in de machine, pannen en schalen ouderwets met de hand. Daarna drinken we nog een kop koffie, dan gooien Rob en ik jullie er uit. Ook wij hebben er een werkdag op zitten.”
Een half uurtje later reden we, na veel knuffels, weg. Fred richting Rhenen, Lot ging met Rogier mee en Margot met Gerben. Joline en ik reden dus alleen richting Veldhoven. In tegenstelling tot normaal was het stil in de auto. Geen muziek en Joline zat te peinzen. En in mijn kop tolde het plan rondom het ziekenhuis rond. Steeds bekeek ik het vanuit een ander standpunt. ‘Wat als…’ en daar een tegenmaatregel op verzinnen. Uiteindelijk dwong ik mezelf om daarmee te stoppen; grote kans dat ik helemaal niet bij de actie in Nijmegen betrokken zou raken. Fred zou er wél bij zijn. Logisch, want het grootste deel was zijn specialiteit: IT… Stiekem baalde ik ervan dat ik de actie waarschijnlijk zou missen, maar goed: ik had weinig meerwaarde op dat moment. Rogier en Fred waren meer dan genoeg om een paar monteurs bakzeil te laten halen.
En bovendien was er ook nog politie, ander leiding van die vrouwelijke rechercheur… hoe heette ze ook alweer? Oh ja: Anna van Helvoort. Ook geen dame om gekke dingen mee uit te halen trouwens… Bij Son en Breugel rekte Joline zich uit. “Bijna thuis, Kees. Wat gaan we doen?” Ik keek opzij. “Nog niet over nagedacht, schat. Mijn kop was in Nijmegen. Opties aan het overdenken.” Ze knikte. “Hier ook.” Ze ging rechtop zitten. “Maar dat gaan we de rest van de avond niet meer doen, Kees. Ik had je gisteren iets beloofd en dat wil ik vanavond uitvoeren: helemaal los gaan met mijn lieve man. We gaan zo dadelijk lekker douchen, onze kopzorgen van ons afspoelen en daarna heerlijk vrijen. En dan totaal uitgeput in elkaars armen in slaap vallen.”
Ze keek me met een glimlach aan. “Afgesproken?”
Ik knikte. “Daar zeg ik nooit nee tegen, Joline, dat weet je. Als jij zó naar me kijkt…” Ze legde een hand op mijn been. “Ik wil met mijn vent vrijen.” Ze giechelde even. “Want dat heb je beloofd, toen je zei dat je je aan de huwelijkse plichten zou houden zoals die in de wet stonden.” Ik draaide de auto voor de garagedeur en wachtte tot die open was. “Ik weet waar dat exact in de wet staat schat, maar ik ben wel blij dát het er in staat.” “Ik ook. En dat zul je vanavond merken.”
In de lift stal ik een zoentje en Joline duwde me tegen de liftwand. Ze kuste me terug en wreef haar onderlichaam tegen me aan. “Volgens mij heb jij er ook wel zin in”, zei ze met een ondeugend lachje en ik knikte. “Ik ben gezagsgetrouw mens, mevrouw. Altijd bereid om de wetten van dit mooie land te gehoorzamen.” De ping dat we onze verdieping hadden bereikt onderbrak een volgende kus. “Saved by the bell… Anders was ik hier in deze ligt aangerand!”
Joline maakte een spottend geluidje. “Alsof je dat zo erg zou vinden. Het valt me nog mee dat je de lift niet halverwege twee verdiepingen hebt stopgezet.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Want als ik je dan nét van je kleding had ontdaan en zelf op het punt had gestaan mijn boxer uit te doen, had de intercom geklonken en hadden we iemand van de liftmaatschappij horen zeggen: ‘Goede avond. De lift had storing? Ik laat de lift even een paar verdiepingen omlaag gaan voor de zekerheid. En dan zouden we op de 5e verdieping gestopt zijn, de deuren zouden open gegaan zijn en de eersten die ons bijna uitgekleed zagen staan waren dat dikke mens en haar brave, volgzame man. Tja, en dan was het leed niet te overzien geweest…”
Joline stapte met een smerig gezicht uit en liep de galerij op. “Kees Jonkman, je bent een vreselijke vent!” Ik opende de deur van het appartement en liet haar voorgaan. En achter ons sloot de deur weer af. “Maak je zin eens af, schat…” Ze keek me niet-begrijpend aan. “Wat?” “Maak je zin eens af… Kees Jonkman, je bent een vreselijke vent… Vreselijk lekker. En stoer. En sexy, met je lekkere kontje, en zo.” Joline zuchtte. “Ja. En met je buks. Of als je weer eens een sloot induikt tijdens een loopje. Of in je Ghillysuit, tussen de sneeuwhopen achter een afwerkplekje in Driebergen. Wil je nog meer horen?”
Haar ogen lachten.
“Kom, lover, douchen, lekker sexy aankleden, dan drinken we nog iets lekkers en dan zal ik jou je huwelijkse plichten eens opdragen.” Ze liep in één rechte lijn naar de slaapkamer en draaide zich daar om, tikte op mijn neus en zei: “Vanavond ben jij van mij. En je gaat alles doen wat ik je opdraag. Goed begrepen, James Jonkman?” “Zeker mevrouw. Ik ben uw nederige dienaar.” “Mooi. Dan mag je nu alvast het bed klaarmaken voor mijn genot. En daarna in de keuken op me wachten.” Ze draaide zich om, liep de badkamer in en sloot de deur. Even later hoorde ik nuffig: “En als ik gereed ben, lust ik wel een witte wijn!” Ik moest lachen, en legde de latex overtrek op het bed. ‘Het bed gereedmaken voor mijn genot’? Dat zou wel eens een behoorlijk vochtig bed op kunnen leveren...
Met het bed gereed liep ik naar de keuken. Witte wijn… Ik ontkurkte de fles zover dat de kurk er met geringe moeite uit zou komen. Glazen… Wat knabbels… Zonwering dicht, alarm op de deur en telefoon op stil. Het echtpaar Jonkman was vanavond niet bereikbaar. Na een kwartiertje hoorde ik de deur van de slaapkamer. “James?” “Ik ben in de keuken, mevrouw, zoals u mij opdroeg.” “Mooi zo. Douchen, scheren en aantrekken wat er klaar ligt. Staat de wijn al klaar?” “Jawel mevrouw. Zal ik ‘m inschenken voor u?” “Doe maar. En zet de fles maar naast de bank, binnen mijn bereik.”
Ze kwam de kamer in en ik hapte naar adem. Een lange, knappe, blonde vrouw schreed de kamer in. Haar haren om haar hoofd gevlochten, gezicht subtiel opgemaakt, een wijde en koningsblauwe jurk aan tot haar knieën, met een glanzend witte ceintuur om haar slanke middel. Een diep decolleté, waardoor de aanzet van haar borsten nét zichtbaar was. Om haar hals haar gouden collier. Open schoentjes met een hoge hak, waardoor haar mooie voeten in dun nylon zichtbaar waren. “Mevrouw, u ziet er weer prachtig uit. De zon verbleekt bij uw verschijning.” “Dan is het maar goed dat die zon al lang onder is. Hebben wij er geen last van. Douchen, James, en aankleden. Binnen het kwartier terug.” “Jawel mevrouw. Daar staat uw wijn, mevrouw.” Ik schoot de slaapkamer in. Daar lagen een nette broek, een ruitjesoverhemd, boxer, sokken en schoenen klaar. Uitkleden, mijn pak ophangen en douchen. Daar schoor ik mezelf zorgvuldig. Ik wist dat Joline er niet van hield om stoppels te voelen als we vreeën. Ook van onder de zaak maar even bijwerken; mijn schaamhaar hield ik kort; de laatste week was het er niet van gekomen om daar met de trimmer overheen te gaan. Een lekker luchtje op en aankleden. Borstel door mijn haar en ik was klaar om mijn mevrouw te dienen.
Ik klopte op de kamerdeur. “Mevrouw?” “Kom maar binnen, James.” Ze zat op de bank, benen over elkaar en één schoentje bengelend aan haar voet. Ze hief haar glas op. “Schenk me nog eens in en vooruit, neem jij ook maar een glas.” “Dank u wel, mevrouw. U bent te goed voor deze wereld.” “Nou, je moet er wel wat voor doen. Alleen de zon komt voor niets op. Ga eens naast mijn benen op de grond zitten. Ik wil een voetmassage van jou.” “Dat doe ik graag voor u, mevrouw. Wilt u uw schoenen uitdoen of houdt u ze liever aan?” “Voorlopig hou ik ze aan. Dat staat sexy, jij kunt bijna overal bij en als ik ze uitdoe ga jij weer onder mijn voeten kietelen. Ik ken je langer dan vandaag.” Ik trok een gespeeld teleurgesteld gezicht.
“Niet piepen James. Aan het werk!” Ik pakte een voet en legde die voorzichtig op mijn schoot. Langzaam en teder streelde ik langs haar tenen en genoot ondertussen van het uitzicht. Joline had prachtige voeten en verzorgde die ook heel nauwkeurig. Haar teennagels waren altijd recht geknipt en meestal transparant gelakt. Nu ook. Ik streelde over de zachte stof van haar panty en duwde die af en toe voorzichtig tussen haar tenen in. De zool van haar schoenen zorgde ervoor dat haar voeten in een gracieuze houding bleven en ik genoot ervan dat ik de voeten van deze prachtige vrouw mocht verwennen. Langzaam gleden mijn handen over haar mooie voeten, dan de één, dan de ander.
En soms keek ik op: de ene keer zat Joline ontspannen achterover met haar ogen dicht te genieten, de andere keer kruisten onze ogen elkaar en gaf ze een goedkeurend knikje of een knipoog. Na een paar minuten hoorde ik: “Je mag mijn schoenen nu uitdoen, James. Maar denk er aan: als je me onder mijn voeten kietelt, zwaait er wat!” Ik moest gniffelen en ‘mevrouw de Freule’ keek wantrouwend. “Wat lach jij?” “Ik vroeg me af of u dan met uw tieten zou gaan zwaaien, Freule… Zou wel leuk zijn.”
Páts! Ik kreeg een tik tegen m’n hoofd met de voet waar ik nét de schoen van verwijderd had. Twee blauwe lasers keken me doordringend aan. “Kijk jij een beetje uit? Een nieuwe butler is zó gevonden, hoor. En dan moet je weer terug naar je ouwe werk… Tékenen. Húp, verwen mijn voeten en zonder gekietel of grapjes!”
“Zeker Freule. Neemt u mij mijn vrijpostigheid niet kwalijk.”
Ze bromde wat en nam een slok uit haar glas. Nu, met haar schoenen uit, kon ik haar beter verwennen. Ik wist ondertussen waar haar gevoelige plekjes waren en daar maakte ik gretig gebruik van. Stuk voor stuk haar tenen betasten en masseren; aan de zijkant van haar enkels strelen; langzaam en rustig haar voeten op en neer bewegen… Ze vond het allemaal heerlijk. Ik hoorde ten minste af en toe een goedkeurend brommetje of een tevreden ‘Hmmmm’, als ik iets deed wat ze lekker vond. Na een kwartiertje kreeg ik echter een stijve rug en pijn aan mijn achterwerk. Joline zat lekker op de bank, maar ik op de grond ervoor. “Freule, mag ik naast u op de bank komen zitten? De grond is hier nogal hard. Dan kan ik uw voetjes ook nog verwennen, maar krijg ik geen last van m’n rug en achterwerk.”
Ze trok haar benen onder zich, op de bank. “Vooruit dan maar. Ik ben de beroerdste niet.” Ik ging naast haar zitten en ze draaide zich een kwartslag om, haar rug tegen de zijleuning. Daarna legde ze haar benen over de mijne heen en gaf me mijn glas. “Alsjeblieft, James. Jij hebt nog niets gedronken. Wie weet vind je inspiratie door die wijn. Hoewel je het niet verdiend hebt na die opmerking over mijn buste. Daar ben ik nogal gevoelig voor.”
“Jawel Freule. Daar ben ik ook achter gekomen. Hoe kan ik het goedmaken?” “Door voort te gaan op de ingeslagen weg. Je mag mijn kuiten nu ook masseren. Maar niet verder dan de zoom van m’n jurk.” “Graag Freule. U heeft prachtige benen. Mag ik dat zeggen?” Ze knikte. “Vooruit maar. Een dame hoort graag complimenten.” En terwijl ik haar onderbenen streelde ging ik verder. “U heeft heerlijke benen, freule. Gracieus, maar ook gespierd. Het is te zien dat u vaak hardloopt. En uw panty maakt ze nog mooier.” Ze keek me onderzoekend aan. “Hoe weet jij dat ik een panty aan heb, James? Voor hetzelfde geld zijn het nylons. Of heb je onder mijn jurk zitten gluren? Vertel!”
Ik streelde zachtjes in haar knieholte.
“Nee Freule, ik zou niet durven. Maar kijk, als u nylons aan had gehad, wat u ook bijzonder staat trouwens, dan had ik hier een aantal plooitjes gevoeld. Nu sluit de stof bijna naadloos aan onder uw mooie knieën. En nylons voelen nét anders dan een panty.” Ze keek me onderzoekend aan, een blik die veranderde toen ik haar knieholtes zachtjes streelde. “Oh, dat doe je prima James… Daar mee doorgaan!” “Zeker Freule.” Joline trok haar benen iets op, zodat ik wat meer ruimte had om onder haar knieholtes te strelen. Haar jurk had ze wat omhoog getrokken en ik kon nu haar mooie benen bewonderen. Sterk, sierlijk, heerlijk sexy in haar panty…
Ik werd nog harder dan voorheen. En Joline lag nu met haar ogen dicht tegen de armleuning te genieten. Ik rook haar; zij was ook geil! Maar ik liet het initiatief bij haar. Zij was vandaag de baas; ik slechts haar ondergeschikte. Dus genoot ik van haar benen, haar steeds snellere ademhaling als ik iets lekkers bij haar deed en de geur van haar poesje…
“James…” klonk het plotseling zachtjes.
“Jawel Freule?” “Klopt het dat ik jou een aantal weken geleden twee van mijn kamermeisjes onder hun rokjes zag voelen?”
“Welke kamermeisjes, Freule?”
“Margot en Charlotte. Ze kwamen een kwartier daarna met nogal rode wangen in de salon en ik rook dat ze opgewonden waren. Waarom zij wel en ik niet, James?”
Ik dacht even na. Wat moest ik hiermee?
“Ze zagen er lekker uit, Freule. En tijdens het werken maakten ze steeds opmerkingen. En toen kon ik het niet laten en heb hen beiden bevredigd. Lekker tussen hun mooie benen gestreeld, tot ze klaarkwamen. En toen hebben ze me heel lief bedankt, Freule.”
Ze keek me aan. “Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Die geile meiden hebben zich dus lekker laten neuken?” “Nee Freule. Ze hebben mijn broek uitgedaan en hebben me op de keukentafel met hun mondjes klaar laten komen…”
Ze kwam wat overeind. “Je geeft geen antwoord, James. Waarom zij wel en ik niet? Ook een Freule heeft recht op bevrediging, hoor.”
Ik streelde haar jurkje wat verder naar boven. “Ik ruik het, Freule… Zeg maar wat u wilt en ik doe het…” “Betast me net zo zoals je die meisjes hebt betast! Lekker tussen mijn benen…”
Ze hijgde nu. “Duw m’n benen uit elkaar en laat me klaarkomen! Geef me je geile pik, ik zie dat je keihard bent! Neuk me, dring bij me binnen en spuit jezelf leeg in mijn natte, geile kut!!” Ik pakte haar hand en trok haar overeind. “Zullen we dat op uw bed doen, freule? Dat ligt wat comfortabeler van deze bank. En bovendien: dan ruiken die twee kamermeisjes morgen niet wat we hebben gedaan hier.”
Ze giechelde. “Misschien vinden ze dat wel lekker ruiken en komen ze in de stemming… En dan ga ik een keer tussen hun benen voelen… Maar nu eerst jij! Bevredig me. Neuk me helemaal suf!” In de slaapkamer liet ze haar jurk van zich afglijden. Een dun, sexy setje lingerie kwam tevoorschijn: een kruisloos, rood slipje en een bijpassend BHtje. Met haar nagels trok ze een gat in haar panty en keek me aan.
“Uitkleden! Bevredig me!” En met een lachje in haar ogen: “En denk er aan: niet goed is opnieuw!” Even later zat ik naakt naast haar. De ‘Freule’ trok me achterover op bed en ging op me zitten, haar warme benen links en rechts naast mijn hoofd. “Lik me! Lik me net zolang tot ik…”
Verder kwam ze niet: ik trok haar aan haar heupen omlaag en drukte mijn mond op haar vochtige poesje. Likkend vond ik haar clit en likte er snel overheen. Dat leek haar wel een plezier te doen, want terwijl ze haar bovenbenen tegen mijn hoofd aan drukte hoorde ik haar gierend ademhalen. Even stopte ik. “Wil de freule lekker gelikt worden over haar adelijke poesje?” Een kreunend antwoord volgde. “De freule is vreselijk geil… Een vreselijk geile vrouw die klaar wil komen! Lik me, vinger me, laat me klaarkomen… Daarna wil ik je neuken!” Ik likte verder, tong op haar clit en langzaam gleden twee vingers vanaf haar sterretje naar haar natte kut. Ze voelde wat er aan zat te komen en hijgde: “Vinger me! Vinger mijn geile natte kút! Ik wil je in me voelen, op mijn lekkerste plekje…” Langzaam gleed ik bij haar naar binnen en al zuigend op haar clit draaide ik met mijn vingers rondjes in haar strakke poesje. Toen ik haar G-spot had gevonden ging ze helemaal los: ze trok me aan mijn haren omhoog, zo dicht mogelijk tegen zich aan en reed met haar kut over mijn gezicht. Ik kon m’n vingers nauwelijks in haar houden!
“Niet stoppen! Doorgaan! Naai m’n geile…. Oooohhhh…. Ja, het komt…Lekkerrrr….” Ze schokte hevig en ik ging met m’n vingers snel over het sponsachtige plekje in haar kut en toen kwam ze klaar! En hoe! Schokkend spoot ze haar geil over mijn gezicht; warm, wit en slijmerig vocht gleed over me heen en de zoet/zilte lucht ervan maakte me vreselijk geil.
“Ohhh… Wat lekker… Lekker hoerig klaarkomen met m’n natte kut op je gezicht…” Ze kwam na een minuutje iets overeind. “Zo lekker… Kletsnat klaarkomen… Veel lekkerder dan wanneer ik het zelf doe…” Ze kuste mijn natte mond, haar tong eiste toegang tot de mijne en even daarna lag ze hevig tongzoenend op me.
“Wil de Freule mijn harde pik diep in haar adelijke poesje?” Ze zuchtte. “Ja! Lekker een spuitende pik diep in mijn hoerige, natte kut… Neuk me! Neuk me hard en diep en spuit in me. Ik wil je pik diep in me voelen spuiten, dat lijkt me heerlijk… Kom ik wéér van klaar! Neuk deze geile freule!” Ik draaide haar op haar rug, maar dat was niet naar de zin van de Freule. “Nee! Naai me op z’n hondjes. Als het teefje wat ik nu ben!”
Ze kwam overeind en ging op haar knieën zitten, haar benen gespreid. Uit haar poesje droop nog steeds geil. Ze keek om. “Néém me!” Ik ging achter haar zitten en duwde haar hoofd omlaag. “Ik ga je nemen, geile Freule… Zorg maar dat je snel klaarkomt, want bij mij duurt het ook niet zo lang…” Ik zette mijn paal voor haar poesje en duwde me naar binnen. Een langgerekt “Ahhhh” klonk en meteen kneep ze haar poesje om mijn pik heen. “Neuk me! Hard en ruig!” Ik greep haar haren en trok haar wat omhoog. “Hard en ruig? Dat zul je krijgen, geile freule. Diep in je hart ben je een hitsig sletje…”
Een kreun volgde. “Ja! Een hitsig teefje wat genaaid wil worden… “ Ik neukte haar nu op volle kracht en wilde maar één ding: diep in dat heerlijke natte, strakke kutje spuiten. En lang zou het niet duren; mijn ballen trokken samen en met een laatste stoot duwde ik me zo diep mogelijk in haar. “Auwwww…. Je zit zo diep… Ahhhh….” “Ik ga je volspuiten, geile slet… Je geile kut helemaal volspuiten met geil zaad….”
De eerste lading spoot ik diep in haar, wat haar deed schokken. “JAAA! Ik voel het! Lekker heet, diep in mijn hoerige…” De tweede, derde en vierde straal kwamen even diep en Joline kneep, schokte, hijgde en hield mijn pik in een ijzeren greep met haar kutspiertjes. Na een minuutje verslapten we samen en zakte ze op bed. En ik ging naast haar liggen, ook redelijk uitgeput. Twee blauwe ogen keken me aan.
“Kees… Je bent een beest. Mijn heerlijke beest. Volgens mij heb je me nog nooit zo hard geneukt als net… Heerlijk!” Ik kuste haar. “En jij bent een vreselijk geil, adelijk sletje. Aan de buitenkant zo keurig, maar oh wee als ze los komt… Verder kwam ik niet; Joline rolde op me en zoende me hartstochtelijk, haar tong diep in mijn mond, haar warme en vochtige lichaam over me heen kronkelend. Toen ze haar mond losmaakte kreunde ik: “Wat een heerlijke, geile vrouw heb ik… Met haar lekkere spelletjes…” Een giebel volgde. “Ja. Een lekkere geile Freule die wil genieten van haar soms zo saaie, nette butler. En soms wil ze dat met een glas wijn op de rand van het bad, soms met een vreselijk geile partij seks. Je kunt me heerlijk verwennen, Kees…” Ik kuste haar. “En jij mij, mooie vrouw met je heerlijke lichaam in je sexy lingerie.”
Ze keek me aan. “Kun je nog een keertje, Kees? Ik wil nu…” Ze aarzelde even, maar nam toen een besluit. “Dwing me! Neem me! Ik ben helemaal voor jou…’Helemaal. Alles mag.” Ik keek in haar ogen en zag haar verlangen. “Kom dan hier en pijp me tot ik weer helemaal hard ben. Dan ga ik je lekkere kontje neuken.” Ze bleef liggen en ik pakte haar bij haar haren. “Pijp me!” Een kreun volgde toen ik haar naar mijn pik trok. “Ahhh… Ze geil…”
Ze likte over mijn eikel en begon er toen zachtjes op te zuigen. Mijn paal werd weer hard en ik voelde mijn geilheid toenemen. “Op je rug liggen, met je hoofd over de rand van het bed!” Ik ging voor haar staan. “Ik ga je lekkere keeltje neuken. En jij gaat jezelf aan me laten zien. Je mooie pantybenen gespreid, jezelf vingerend. Ik wil je zien spuiten!” Ze hapte mijn pik naar binnen en greep zichzelf toen tussen haar benen. Ik pakte haar lange haren en trok haar hoofd wat omhoog, zodat mijn paal steeds dieper in haar mond kwam. En toen voelde ik haar keel; ze slikte en dat voelde heerlijk! “Schat… Ik geniet zo van je… Je bent geweldig!” Even liet ze mijn paal uit haar mond glijden.
“Gebruik me! Ik geef me helemaal aan jou…” Toen zoog ze me weer naar binnen en ik voelde mijn paal omsloten door een glad, nat en warm plekje, waar haar tong en haar keel heerlijke dingen met me deden. Ik greep haar borsten en kneep in haar tepels, door haar dunne, sexy BHtje. Haar handen gingen sneller op en neer in haar poesje en toen ik in haar tepels kneep kwam ze klaar! Helder vocht spoot uit haar poesje en ze sopte met haar vingers er in. Even nam ik gas terug en liet mijn paal uit haar mond glijden.
“In m’n kont… Naai m’n kont! Zó geil…” Joline kwam overeind, draaide zich om en ging op haar knieën op bed zitten. Ik voelde tussen haar benen: ze was drijfnat! “Niet insmeren… Ik ben nat genoeg! Vul me op, naai me, spuit je geile zaad diep in mijn hete kontje…” Ze trok zelf haar billen uit elkaar en toonde me haar sexy sterretje. Nog even haalde ik mijn paal tussen haar lipjes door, en toen drong ik in haar kontje.
“Haaaaaa…. Zó dik… Ik wachtte even om haar te laten wennen, maar Joline kreunde: “Dieper! Naai me! Gebruik me! Ik ben jouw geile sletje…” Ik pakte haar heupen en trok haar naar me toe, tot ik helemaal in haar zat. Haar benen obsceen uit elkaar vingerde ze zichzelf in een hoog tempo en ik neukte haar even hard. Haar kreunen en de mijne vermengden zich met elkaar. “Lekker… Je bent zo lekker geil, Joline… Lekker in je warme kontje neuken…”
Een kreun volgde. “Ik voel je lekker diep in me… Ga je zo meteen spuiten? Lekker diep in je eigen geile hoertje spuiten? Voel mijn benen… lekker geil in een mooie panty…” Ze duwde haar billen tegen me aan en ik kon niet anders dan klaarkomen! “Jolien! Ik ga spuiten… Lekker in je geile …Ahhhh….”
De eerste straal kwam hard en ook voor mij onverwacht. Joline kreunde. “Ik voel je, geile vent… Spuit maar lekker in me! Al je zaadjes wil ik hebben…” Ook zij kwam klaar: ik voelde haar poesje schokken en ze pakte mijn hand, legde die tussen haar benen en legde haar eigen hand er op. “Voel me! Voél mijn geile natte kut! Lekker klaarkomen…”
Even bleven we nog in onze geile roes, toen voelde ik mijn paal krimpen en gleed ik uit haar. Joline zakte voorover op bed en lag wijdbeens op haar buik voor me. “Je hebt me helemaal te pletter genaaid, Kees… Ik ben kapot. Maar ook heerlijk een aantal keren klaargekomen…
Even bleven we zo liggen, maar na een paar minuten gingen we toch maar even douchen en het bed verschonen. Een kwartier later lagen we er weer in: schoongespoeld en tussen frisse lakens. Joline kroop tegen me aan. “Heerlijk om zo gebruikt te worden, Kees. Gewoon genieten van jou, van mezelf en weten dat alles mag en kan. Dank je wel.” Ik kuste haar. “En jij dank je wel dat jij je zo aan me wil geven, mooie vrouw. De uitspraak ‘Ik heb genoten’ is het understatement van de eeuw als het gaat om het vrijen met jou.”
Ze sloeg haar armen om me heen en kuste me, haar tong over mijn lippen. “Ik hou van jou, Kees Jonkman. Dát is de reden. En ik wil je niet kwijt, want me jou vrijen is het lekkerste wat er is. En nu gaat dit meisje lekker slapen tegen haar ridder aan.” “Ridder? Waar is die butler gebleven?” “Die is terug naar z’n eigen vertrekken. Nu ligt er een ridder bij een heel lief, jong meisje. Misschien ken je haar wel? Jolientje heet ze.”
Ze kroelde met haar billen tegen me aan.
“Welterusten, Kees.”
“Lekker slapen… Jolientje. In je Teletubbies-pyjama…”
Een giechel kwam retour, daarna alleen maar haar regelmatige ademhaling…
