Het Paradijs

Voor Floortje, omdat ze is wie ze is.

***

Ik staar uit het raam van de overzetboot. Al een hele tijd zie ik het eiland voorbijglijden waar ik straks voet aan wal zal zetten. Eén en al natuur. Stranden, duinen, bossen. Het aards paradijs volgens Floortje.

Floortje.
Een muze voor mijn schrijvelarij en mijn verlangen.
Een van de online vrienden die me dierbaar is omdat ze er gewoon is in haar liefdevolle zijn.
Een ideaalbeeld dat door haarzelf en mijn fantasie in leven wordt gehouden.
Het bizarre is dat ik haar innerlijke ziel mogelijk beter ken dan haar echte vrienden, maar dat haar uiterlijk voor mij enkel gebaseerd is op een avatar. Maar dat maakt niet uit. In mijn hoofd heb ik met alle vergaarde puzzelstukjes uit onze mails een beeld van haar geboetseerd dat recht doet aan haar status van de Eva van het Eden waar ik naartoe aan het varen ben.

Ameland.
Hier spelen enkele van haar verhalen zich af. Hier vindt ze rust en zichzelf. Dat is ook de reden dat ik naar hier kom. Wie weet kan ik de woelige periode die achter me ligt, hier afsluiten en even herbronnen.

Stiekem had ik gehoopt om haar te kunnen ontmoeten. Om eindelijk ook de uiterlijke schoonheid van deze innerlijk beauty te kunnen waarnemen. Maar vooral om echt met haar te kunnen praten. Met dezelfde open eerlijkheid waarin we al jaren mailen, tussen het schrijven van onze verhalen door.
Deze ontmoeting zal niet gebeuren. Op dit eigenste moment is ze zelf op vakantie. Ergens ver weg. Gelukkig heeft ze me raad en advies gegeven bij het plannen van deze reis naar haar droomeiland.

“Excuseer, mag ik eens iets vragen?” Een oma spreekt iemand van de bemanning aan die net voorbijloopt. Een jongen en een meisje houden elk een hand van de vrouw vast en kijken met grote ogen naar de man in het uniform. “Weet u waar op Ameland we het best de brandende boot kunnen zien?”
Meteen verslapt mijn aandacht weer, en ik kijk terug naar buiten. Mijn hele voorbereiding om naar hier te komen, leek de voorbije maanden wel een pad vol struikelblokken. Op het moment dat ik de knoop doorhakte om naar hier te reizen, was het grootste deel van de logeerplekken volgeboekt. Even later begon de rederij het aantal overtochten in te perken, en slechts enkele dagen voor mijn aankomst bleek er een boot vol brandende auto’s voor de kust te liggen. In mijn hoofd zag ik mijn vakantie letterlijk in rook opgaan.
Uiteindelijk bleek mijn fantasie de werkelijkheid weer danig te overstijgen. Ik vond een prachtig gezinshotelletje, als autoloze passagier is er altijd nog wel plaats op de boot en die brand bevindt zich ver genoeg op zee om er geen last van te hebben.
Ik ben niet van plan om de ramptoerist uit te hangen. Ik ben hier niet voor de actuele waan van de dag, maar voor het eiland waar ik rust, bezinning en de ziel van Floortje hoop te ontdekken.

Op de kade laat ik me door de stroom medereizigers meevoeren naar de parkeerplaats waar mensen opgewacht worden en pijlen in de richting wijzen naar het fietsverhuurbedrijf dat even verderop een zaak heeft. Enkele bussen staan te wachten op klanten om hen over de vier dorpjes te verspreiden.

“Waar kan ik je afzetten?” De buschauffeur is een gezellige man, waarvan ik vermoed dat hij wel eens de goedlachse oom van zijn familie zou kunnen zijn die op feestjes steeds voor de komische noot zorgt.
“Hotel Nes.” Ik zeg het terwijl ik mijn bankkaart uit mijn portefeuille sta te klungelen.
“Dan moet je inderdaad op mijn bus zijn. Ik roep het wel af als ik er ben.”
Ik kijk hem dankbaar aan. Het is duidelijk dat hij ervaring heeft met de bezorgdheden van de argeloze toerist.
Pas als ik neerzit, neem ik de tijd om even rond me te kijken. Het is niet moeilijk om de reizigers van de bewoners te onderscheiden. De koffers vertellen hun eigen verhaal. Ik zie gezinnen, koppels, en wat einzelgängers zoals ik. Tegen beter weten in zoek ik naar iemand die Floortje zou kunnen zijn. Of een floortje-achtige. Natuurlijk is die er niet. De echte bevindt zich nu in een heel ander land, en verder is er niemand die ook maar in de buurt van mijn muze komt.

“Hotel Nes en Hotel Ameland!”
De chauffeur is een man van zijn woord! Samen met mij stappen twee dames met hun bagage uit. Kwebbelend stappen ze in de richting van het andere genoemde hotel. Ik begeef me naar mijn tijdelijke verblijfplaats.

Na het inchecken en het achterlaten van mijn bagage omdat mijn kamer nog niet klaar is, ga ik op zoek naar de fiets die ik bij het hotel gehuurd heb. Ik wil geen tijd verliezen. Vandaag nog wil ik het Oerd bezoeken. Het oostelijke uiteinde van het eiland werd me met stip door Floortje aangeraden. Het zou een wonderlijk mooi uitzicht hebben.

Wonderlijk mooi is nog zacht uitgedrukt. Na een stevig fietstochtje tegen de wind in, waarbij de stijgende hellingen eindeloos duren en zelfs de zachte dalingen bergop lijken te gaan, bereik ik het uitkijkpunt waar de natuur mijn hoofd meteen stopzet. Wat ik zie, is weergaloos. De natuur in haar meest ongerepte vorm. Water en land vloeien in elkaar over en vertonen een weidsheid die me nietig doet voelen. In de verte ontwaar ik het vasteland van Nederland. Toch voel ik me even alleen op de wereld…

Waar ik tijdens de heentocht nog zwoegde en zweette om de oostkant van Ameland te bereiken, laat ik me bij het terugfietsen voortduwen door de wind in mijn rug. Bevangen door de natuurpracht let ik nu wel op de omgeving. Ik geniet.

Plots wordt mijn aandacht getrokken door een konijntje. Het zit roerloos aan de rand van de weg en kijkt in mijn richting.
Ooit maakte ik een trektocht met vrienden door Ierland. We kwamen aan een wei met honderden konijnen die in enkele tellen wegschoten zodra we aan de rand verschenen.
Dit konijn verroert echter geen vin. Ik twijfel of het geen beeldje is en houd halt op enkele meters van het schattige diertje. We kijken elkaar aan. Het is echt.
“Hallo.” Het woord floept uit mijn mond. Het konijn hopt weg. Niet snel en angstig zoals zijn Ierse neefjes, maar rustig en bedaard. Ik volg hem tot hij tussen het helmgras verdwijnt.
Mijn oog valt op een wandelpad dat in de richting van een hoge duin loopt. Daarachter ligt de Noordzee. Daarachter eindigt de wereld.

In plaats van verder te fietsen, doe ik mijn fiets op slot en volg het pad. Aan de top van de duin wordt me opnieuw de adem benomen. Ik zou een heel boek kunnen schrijven dat de schoonheid van dit stukje natuur beschrijft, maar ik besluit me onder te dompelen in de indrukken van het moment. Langzaam wandel ik naar het strand. Het is verlaten. Ik ben dan ook kilometers verwijderd van het dichtstbijzijnde dorp.
Aan de voet van de duin zet ik me in het warme zand. De wind lijkt af te nemen. De warmte neemt toe. Mijn gedachten vervliegen…

En dan word ik wakker. De zon staat nog hoog. Mijn lichaam straalt van binnenuit. Tijd om verder te gaan. Terug naar het hotel waar mijn kamer klaar zal zijn.
Ik kijk nog even rond me. Een laatste blik op de ongereptheid van… Damn!

Op slechts enkele meters van mij vandaan zit een meisje. Eerder een engel. Bruine krullen op een licht kleurrijk zomerjurkje met blauwe en rode bloemen en verder een natuurlijke bevalligheid die tegelijk een soort onschuld en een vrolijk levensgenot uitstraalt.
Ze kijkt naar de zee. Ik kijk naar haar. Een wonderlijk mooi uitzicht. Alweer. Maar ditmaal van een heel andere orde.

Perfectie! Dat is wat ik zie. Niet de gecreëerde volmaaktheid die je in magazines ziet, waar moedervlekjes worden weggeveegd en elk grammetje aan “overtollig” gewicht chirurgisch wordt weggesneden met een simpele muisklik. Ook niet de influencerachtige bedrieglijkheid die met een filter tot leven wordt gewekt. De enige filter is mijn brein dat elk detail van het goddelijke wezen vlak bij me uitvergroot tot pure onbedoelde klasse en erotiek.
Ik volg de lokken die bevallig over haar schouder vallen tot aan de aanzet van haar borsten. Haar jurkje heeft geen mouwen, waardoor ik de bolling van haar huid zie. Er is geen spoor van een bh of bikinitopje.
Deze aanblik is genoeg om een intens verlangen door mijn lichaam te voelen vloeien. Ik zou mijn vingers willen laten dartelen over die zachte huid, zoekend en onderzoekend, net zoals mijn ogen nu. Het verlangen mist zijn uitwerking niet. Tussen mijn benen voel ik hoe mijn mannelijkheid opzwelt, hoe hij zich opricht, tegen de stof van mijn broek duwend.
Lust neemt het over. Mijn ooghanden strelen haar verder naar beneden. Ze volgen de contouren van het jurkje, waar ze in het zand overgaan in twee begeerlijke benen. Door haar houding zit de dunne stof opgetrokken, waardoor ik weet dat haar billen deels het warme zand raken.
Vechtend tegen de begeerte wil ik niet denken aan wat er tussen haar benen te zien zou zijn. Dus dwing ik mezelf om haar benen verder te volgen. Naar haar voeten.

Blote voeten. Op zich heb ik niet zoveel met voeten. Maar nu doen ze wat met me.
Haar hand beweegt naar haar voet. Ze veegt iets weg. Zand, een beestje, een kriebel… En dan glijdt de hand over haar been naar boven waar het met de zoom van het jurkje begint te spelen. Niet ver van de plaats waar haar benen samenkomen.
Het hele plaatje betovert me. Alles lijkt te kloppen.
Wat zeker klopt, is mijn hart dat mijn bloed ongehinderd naar de plaats tussen mijn benen stuurt die droomt van het beminnen van al deze schoonheid. Ik stel me voor hoe tussen haar benen twee natte kutlipjes smachten naar de magie die mijn toverstaf zou kunnen opwekken. Hoe mijn handen een eeuwenoud ritueel met haar bekoorlijke vormen zouden uitvoeren die…

Ik weet dat ik aan het staren ben. Ik weet dat dat niet ok is. Maar ik kan niet anders. Dit is zo mooi. Zij is zo mooi. Onsterfelijk mooi zelfs.

Ze draait haar hoofd en kijkt me aan. Ik sla mijn ogen neer, betrapt. Maar het laatste beeld in mijn hoofd doet mijn hart sneller slaan. Ze glimlacht.
Ze weet dat ik haar schaamteloos aan het begapen was, mijn ogen de kost gevend aan haar lichaam. En toch glimlacht ze. Zou ze weten dat ik ondertussen een joekel van een erectie probeer te verbergen? Doordat ik naar onder kijk, merk ik plots dat er van verbergen helemaal geen sprake is. Mijn gedachten worden ontegensprekelijk en overduidelijk tot uiting gebracht.

Schuldbewust kijk ik weer op, klaar om een vernietigend vonnis te ondergaan. De engel glimlacht nog steeds, ditmaal met open mond en fonkelende ogen. Ogen die niet meer op mijn gezicht zijn gericht, maar wel op het bewijs van mijn ontuchtige fantasie.

Ze kijkt op. Nog steeds glimlachend. Nog steeds stralen haar ogen, niet beledigd, maar gevleid.
Ik glimlach terug. Ik beantwoord haar onuitgesproken vragen met een blik vol bewondering.
Hoop welt op. Hoop dat…

Maar dan kijkt ze weer voor zich. Naar de zee. En ze staat recht. Met een elfachtige gratie veegt ze wat zand van haar benen. Haar handen glijden onder het jurkje. Ook daar vegen ze speels wat strandstof weg.

Ze weet dat ik naar haar kijk, dat ik haar bewegingen nauwgezet volg. Het belemmert haar niet om me verder te verleiden met een schijnbaar argeloze dans der vrouwelijkheid.
Ik laaf me aan elke draai van haar heupen, aan haar hiel die even de lucht ingaat en haar voet een mini-pirouette laat draaien, aan…

Ze gaat weg.

Zonder me nog een blik waardig te gunnen stapt ze van me weg. De duin op. Me zieltogend achterlatend met een instant gevoel van gemis. En een harde kloppende pik.

Mijn ogen blijven haar volgen. Elke stap die ze zet. Elke meter die ze stijgt, waardoor ik verder onder dat jurkje in kan kijken, niet wetend wat ik zal ontdekken.
Maar voor het zover is, duiken haar handen op. Ze nemen de zoom van de jurk vast en trekken het tegen haar bovenbenen aan. Ze wist wat de snode plannen van mijn perverse brein waren en draait die eigenhandig de nek om.

Ik zucht.

Dan draait ze haar hoofd om. Ze kijkt me recht aan. Er is geen beschuldiging van mijn voornemen. Enkel een schalkse blik die lijkt te vragen: ‘Kom je mee, of hoe zit het?’
Vragend knik ik met mijn hoofd.
Weer lacht ze. Een knipoog. En dan huppelt ze de laatste meters naar de bovenkant van de duin en verdwijnt ze.

Ik laat me niet onbetuigd, spring recht en spurt haar achterna, de afdrukken van haar voeten in het zand volgend. Er is kortsluiting in mijn hoofd. Ik durf me niet af te vragen wat haar uitnodiging precies inhoudt.
Als het wel een uitnodiging was… Misschien zie en hoor ik dingen die mijn verbeelding aan mijn zintuigen toevoegt en sta ik op het punt om deze meid te belagen met een oneerbaarheid van jewelste.

De twijfel doet me stoppen. Waar ben ik mee bezig?

Ik sta bovenop de duin en kijk om me heen. Er is niemand meer.
Was ze slechts een zinsbegoocheling, een fata morgana? Een droombeeld dat meezeilde op de overtocht van mijn slaap naar de echte wereld, en door de schikgodinnen de kans kreeg om mijn hoofd even op hol te brengen voordat ze zou oplossen in het nirvana van het heelal?

Ik zie enkel het geel van het zand en het groen en bruin van gras, bladeren en takken.

Verder niets.

Mijn fiets lonkt me vanuit de verte. Hij stuurt me een wake-upcall, want ik heb nog wel een tiental kilometer te fietsen. Ik keer me om en kijk een laatste maal naar de zee, naar het strand, naar de plek waar ik net in slaap was gevallen, naar… de afdruk van twee billen in het zand enkele meters verder.
Ze was geen droombeeld. Het zand bewijst het. Plots herinner ik me weer dat ik haar voetafdrukken volgde. Ik speur meteen de grond af. Een spoor van afdrukken leidt weg van het pad. Ik knijp mijn ogen in spleetjes en tuur in de richting waar ze naartoe leiden. Tussen het gebladerte van wat struiken in de verte ontdek ik een doorbreking van de alomtegenwoordige tinten geel en groen. Het is het rood en blauw van haar jurkje.
Ik denk niet meer na en haast me naar haar toe.

Abrupt kom ik tot stilstand. Mijn muze zit gehurkt tussen de struiken. Ze heeft het jurkje tot boven haar middel getrokken. Haar knieën zijn gespreid, waardoor ik een hemels zicht heb op haar kutje, bedekt met kastanjebruine haartjes, een natuurlijk woud waaruit een waterval ontspringt. Ze is aan het plassen.
Met ingehouden adem kijk ik hoe het water uit haar bron wegstroomt en meteen door het droge zand wordt opgeslorpt. Ik kan mijn ogen niet losrukken van dit mooie meisje dat zichzelf in een onvoorstelbaar intiem gebeuren aan mij toont. Want dat is het. Ze toont zich. Ze weet dat ik kijk.
En zij bekijkt mij. Weer is er die glimlach op haar gezicht, weer is er die veelbetekenende blik in haar ogen. Een blik die ditmaal zonder woorden zegt dat ze weet dat ik dit niet vies vind, maar geil, want vies kan zo lekker zijn. Een blik die af en toe wat naar onderen zakt en getuige is van de kranige klif in mijn broek. Het lijkt alsof mijn pik schreeuwt om bevrijding uit een veel te krappe cel. Ergens in de plotse snelle opklim kwam hij knel te zitten.

Ik beweeg mijn hand naar de stevige, onmiskenbare bobbel met de bedoeling om hem wat meer speelruimte te geven. Even houd ik in. Kan dit? Mag dit?
Meteen kijkt ze me recht in mijn ogen aan… een klein hoofdknikje… twee boventanden die zich enkele tellen in haar onderlip boren… Het kan. Het mag.

Mijn immer aanwezige behoedzaamheid lijkt weggevaagd door haar permissie. Ik rits mijn broek open en maak de knop los. Ik schuif de stof zo ver naar beneden tot mijn pik zich trots in de lucht opricht.
“Mmmmrrr!” Een goedkeurende kreun gaat over in een lustvol kirretje. “Is dit dankzij mij?”
Tot nu toe was er nog geen woord gezegd. Haar stem, hoewel uiterst zacht en doordrongen van haar geilheid, klinkt als een donderslag bij heldere hemel. Alles valt stil. Mijn denken. Haar plassen. Zelfs de meeuwen in de lucht lijken hun gekrijs even te staken.
Is het nu aan mij? Word ik geacht iets te zeggen? Natuurlijk is mijn opgewonden staat aan haar te danken. Hoe kan het ook anders? De oermens in mij neemt het over. “Uhu.” Ik kan mezelf voor mijn hoofd slaan. Wat is er met me aan de hand? Ik herken mezelf niet. Weg gereserveerdheid. Weg welbespraaktheid. Weg…
“Geil!”

Dit is zo’n moment in het leven waar de geladen kracht van woorden op zijn sterkst is in het minimalisme. Less is more. Oftewel, hou je bek en kijk, geniet, verlang, begeer…

De strandnimf beweegt haar hand naar haar kutje. Tussen haar vingers zit een slipje geklemd. Wit en van katoen. Zachtjes veegt ze ermee over haar lipjes, de laatste druppels plas verwijderend. En waarschijnlijk ook wat van haar lustnectar. Ze ziet me ernaar kijken, en staat langzaam recht, haar blik onverminderd op mijn ogen gericht. Het jurkje valt weer netjes op zijn plaats. Maar ik weet nu dat haar oase er onbeschermd schuilhoudt.
Ze komt naar me toe, strekt haar hand en duwt het slipje in mijn hand. Mijn vingers grijpen er zich in vast en ik breng de witte stof naar mijn neus. Vervolgens adem ik diep in. Het aroma vult mijn hoofd. Een zoetige geur, met een vleugje frisse zoutigheid. Wat ik ruik, is vooral opwinding. Meisjeshoning. Dit ruiken is niet voldoende. Traag lik ik over het natte deel van het slipje. “Mmmmm!” Nooit was ik meer zeker: vies is lekker!

Haar hand sluit zich om mijn pik. Ze beweegt niet. Het lijkt wel alsof ze wil voelen hoe hard hij is, hoe warm mijn broeierige vlees is, hoe het onstuimig kloppen van mijn hart ook in deze ledemaat te voelen is. Haar vingers gaan zachtjes open en dicht. Het is geen knijpen, eerder alsof ze onzichtbare pianotoetsen op mijn pik vermoedt en ze op zoek gaat naar de mooiste melodie.
ineens stopt ze. Ze staart gebiologeerd naar beneden. Ik ruk me los van haar mooie gezichtje en zie hoe het topje mijn eikel ondertussen bedekt geraakt met mijn voorvocht. Met haar duim streelt ze erover, het doorzichtige lustvocht over de rest van mijn eikel verspreidend. Een kreun welt uit het diepste van mezelf op en ik laat hem ongehinderd de vrije loop.
Ze laat me los en steekt haar duim in haar mond. “Mmmm, lekker!”

Nog voor ik kan reageren, grijpt ze mijn hand vast en ze gaat ervan door. Ze trekt me achter zich aan. Ik laat me meevoeren. Mijn pik zwiept bij elke stap heen en weer, terwijl ikzelf probeer niet te vallen doordat mijn broek wat knullig naar beneden is geschoven.
Gelukkig is onze odyssee slechts van korte duur. Ze kent dit gebied duidelijk heel goed want ze loodst me zonder twijfel naar een duinpan. Een kleine vallei, verborgen voor het oog van mogelijke voorbijgangers.

En daar staan we dan. Twee geile vreemden in de ban van elkaar. We weten wat er gaat gebeuren. Wat we willen dat er gebeurt. Woorden hopen zich op in mijn hoofd. Ik open mijn mond, klaar voor de lofzang die mijn bewondering en verlangen uitdrukt.
“Nee!” Zachtjes schudt ze haar hoofd. “Geen wappiegedoe, kijk gewoon.” Het lijkt echt of ze me kent. Ze weet wat me opwindt, ze weet wat ik wil doen, en ze weet hoe ze me zover krijgt dat ik doe wat ze wil. Dat is niet moeilijk, want op dit moment doe ik alles voor haar.

Haar handen nemen de zoom van haar jurk vast, en ze trekt die naar boven, over haar hoofd heen. Daarna laat ze het kleurrijke kledingstuk in het zand vallen. Ik bekijk haar. Ze is betoverend mooi. Vrouwelijkheid zoals enkel God het kan bedacht hebben. Twee slanke benen die overgaan in een golving van heupen, taille en borsten. Dit is vanaf nu mijn schoonheidsideaal.
Ik ben Adam die voor het eerst Eva te zien krijgt en beseft dat vanaf nu het leven enkel mooier kan zijn.

Dit is een spel van kijken en bekeken worden. En ik wil dat ze op dezelfde manier naar mij kijkt als ik naar haar. Dus trek ik mijn kleren uit. Niet snel en ongedurig, maar evenmin met de souplesse van een professionele stripper. Ze volgt nauwgezet elke beweging waarbij ik mezelf ontbloot. Haar ogen branden op mijn huid.

Dan stap ik op haar toe. Drie kleine stappen. “Mag ik je bem…” Haar lippen zoeken die van mij op. Begerig zoenen we elkaar. We proeven elkaar. We geven onszelf aan elkaar. Onze handen zoeken houvast. Strelend en zoekend.
Ik voel haar zachte huid, en dwaal tastend naar haar vrouwelijkheid.
Zij fladdert met haar handen rond als een vlinder op zoek naar de bloem die haar het stuifmeel zal geven waar ze naar hunkert.
Tegelijk laten we ons in het zand zakken, onophoudelijk zoenend, en plots geeft ze me een duw. Ik val achterover op mijn rug, en ze kruipt over me heen. Zodra haar kutje zich boven mijn pik bevindt, laat ze zich erop zakken. Mijn erecte staaf ligt plat op mijn buik, tussen haar lipjes in. Meteen voel ik haar natheid.
Haar handen zoeken steun op mijn buik. Ik neem haar heupen vast. We kijken elkaar in de ogen. En dan begint ze te bewegen. Naar voor en naar achter, en weer naar voor… Ze glijdt over mijn pik, terwijl haar lichaam een buikdans in slow motion uitvoert.
Mijn pik stuurt stroomstoten naar de rest van mijn lichaam. Hoewel ik niets liever zou willen dan me in haar kutje te begeven, om de wanden van haar grotje open te duwen en haar te tonen hoe erg ik naar haar smacht, wil ik dit niet verbreken.

Eén ding is duidelijk, dit is niet zomaar lust. Hier is meer aan de hand. Ze laat me recht tot in haar ziel kijken, waar ik een verwantschap merk. Zij voelt dezelfde dingen als ik. Ik deel eenzelfde verlangen. En dat is wat we op dit moment beleven. Hoewel we elkaar nooit eerder hebben ontmoet, heb ik toch het gevoel dat we elkaar kennen.

Haar geslacht beroert het mijne. Ze sopt mijn pik in met de zoetigheid die uit haar honingpotje druipt. En het is overheerlijk. Ze zoekt zelf de plaatsjes op die ze wil voelen. Elke ader op mijn harde pik wordt dankbaar gebruikt. In haar ogen lees ik wat het met haar doet. Ik ben een levend seksspeeltje, en ik ben er dankbaar om. Want bij elke zucht, bij elke kreun, bij elke wazige blik in haar ogen, stijgt mijn eigen geilheid naar een punt dat onovertroffen lijkt te zijn. En toch zweept ze me steeds verder naar een hoogte waarop ik me afvraag hoe lang ik dit nog uit kan houden.

En dan verliest ze de controle. Sneller en sneller beweegt ze. Ze werkt zich naar een hoogtepunt toe. Ik kan mezelf niet bedwingen en beweeg me tegen haar in. De tederheid verglijdt in een koortsige strijd naar ontlading.
Die ontlading komt er voor mij het eerst. Het duikt plots op. Het punt waarop al mijn zaad zich naar buiten stuwt en er geen tegenhouden meer aan is. Klodders zaad verspreiden zich over mijn buik en borst.
Het houdt haar niet tegen. Integendeel, mijn orgasme lijkt olie op haar knetterende vuur te zijn. Ze beschouwt het als een offer aan de godin die haar lusten op mij botviert. Ze sluit haar ogen, haar vingers klauwen zich in mijn huid en al hijgend bibberen haar benen erop los.

Ze laat zich op me vallen. Haar borsten en haar buik wrijven mijn zaad open. Dit voelt goed. Ik wil mijn armen om haar heen sluiten, maar plots maakt ze nog een laatste beweging. Ze duwt zichzelf naar onderen. Mijn pik schiet in haar kutje. Hij was nog hard, nog onder de indruk van dit geile gebeuren. En nu zit ik in haar. Ik voel haar warmte, haar natheid, haar heerlijkheid.

Ik kan niet anders dan bewegen. Heel traag. Waar mijn armen haar lichaam op me strelen, doet mijn pik dat in haar kutje. En ze laat me begaan. Genietend. Met haar hoofd bij mijn schouder. Onze ademhaling gelijk.
Ik wil dat dit eeuwig duurt.

Even later staat ze recht, en ze neemt me mee naar de zee. Naakt. Onze kleren in onze handen. Er is niemand anders op het strand. We wassen de sporen van ons genot van ons lichaam af en zwijgend kleden we ons aan. Uit de zak van mijn broek steekt haar slip. Ik neem hem en wil hem aan haar geven, maar ze duwt mijn hand terug. Het is een souvenir. Een aandenken. Ergens maakt het me triest. Hoewel ik vurig hoop dat het zich zal herhalen, dat ik haar mag leren kennen, wordt het me duidelijk dat dit iets eenmaligs was. Ik zie het in haar ogen die afscheid van me nemen.
“Hoe heet je?”
“Geef me maar de mooiste naam. Die zit in je hoofd.”

Met die woorden draait ze zich om en wandelt ze over het strand in de richting van de zon die al aan het dalen is. Ze draait zich niet meer om, en ik kijk haar na tot ze nog slechts een stipje in de verte is.
Moet ik haar achterna lopen? Nee. Ik voel en ik weet dat dit het was. Mooier zal het nooit worden. Dat zei ze me met haar laatste blik.

***

Het duister treedt in als ik mezelf aan het onthaal van het hotel meldt. Een vriendelijke vrouw overhandigt me de sleutel en wijst me naar de gang op het gelijkvloers waar ik mijn kamer kan vinden.
“Meneer?” Ik kijk op. Ze heeft een envelop in haar hand. “Deze werd bij ons afgegeven voor u. Heel raar, want hij ligt hier al een tijdje.”

Ik bedank de vrouw. Met mijn koffer in de ene en de envelop in de andere hand ga ik naar mijn kamer. Daar ga ik op het opgemaakte bed zitten. In sierlijke letters staat mijn voornaam op de achterzijde geschreven. Zo voorzichtig mogelijk maak ik de envelop open. Er zit een velletje papier in.

Lieve Oele

Welkom in mijn paradijs. Hopelijk vind je hier wat je zoekt. Hopelijk vind je hier wat ik hier vind.
Geniet van elk moment.

Liefs
Floortje

PS: Beschouw het slipje maar als het laatste puzzelstukje. Het bewijs van mijn opwinding voor jou.