Mini - 20

Vrijdagochtend konden we een beetje uitslapen en om half tien liepen we in Gorinchem het gebouw binnen. Theo had voor iedereen taart laten aanrukken, dus moesten we uitwijken naar de grote, algemene koffieruimte op de tweede verdieping. Theo hield een kort toespraakje waarin hij mijn team bedankte voor het vele werk. Hij besloot met: “Die zeeroversbende van Kees heeft er voor gezorgd dat we dit jaar en volgend jaar geen duimen hoeven te draaien. En nu: koffie en taart! Team drie als eerste!” Ik stond op. “Theo dank je wel, maar even een aanvulling: Gonnie, ons calculerende genie, heeft ons enorm geholpen met de cijfers en de inkoop. Zonder haar was het hele project een stuk duurder geweest. Gonnie, mag ik samen met jou de dans openen?” Ze zat achteraan en ik haalde haar op, gaf haar een handkus en leidde haar naar voren.

Theo grinnikte. “Je kunt wel zien dat Kees de afgelopen weken de cursus “Hoe ga ik met dames om” heeft gevolgd…” “En hij is cum laude geslaagd!!!” klonk een heldere stem. Joline leunde lachend tegen de deuropening. “Ah, mevrouw Boogers… Welkom! Mag ik u ook een stuk taart aanbieden?” Theo liep naar haar toe. Ze schudde het hoofd. “Nee, dank u wel. Ik heb niets bijgedragen aan jullie succes. In tegendeel zelfs: ik heb Kees alleen maar afgeleid…” “Dat heeft u dan uitstekend gedaan, waarvoor dank! Écht geen taart?” Joline schudde haar hoofd. “Nee, dank u wel. Sinds kort woon ik bij iemand die probeert een Michelin-ster in de wacht te slepen. Dat is wel lekker, maar vervolgens blijkt diezelfde chef-kok ook een fitness-trainer van de ergste soort te zijn. Dus: geniet van jullie succes!” Ze verdween even snel als ze gekomen was. Gonnie keek me aan. “Volgens mij gaat het wel lekker tussen jullie?” Ik knikte. “Héél lekker!”

Een halfuur lang zaten we gezellig bij elkaar, kletsend en grappen makend. Toen stond Theo op. “Dames, heren… Het spijt me zeer, maar ik moet weg naar een bespreking, dus ik laat jullie in de steek. Doe iedereen een lol en ruim zo meteen even je eigen rommel op, dan hebben de dames van de receptie wat minder te doen. Of Kees, natuurlijk…” Iedereen moest lachen en ik trok een zielig gezicht. Na een paar minuten was de zaal leeg, op team 3 na. Wij ruimden de restjes even op. Daarna liep ik naar Joline. Die zat, samen met Angelique achter de desk. “We zijn klaar boven, hoor!” Ze lachte. “Was het gezellig?” Ik knikte. “Mooi, dan gaan wij zo even opruimen daar.” “Doe maar niet… Heeft een zekere zeeroversbende al voor gezorgd. Spic and Span. Zelfs de afwasmachine staat aan.”

Angelique keek verbluft. “Wát? Hebben jullie daar opgeruimd?” Ik keek haar aan. “Waarom niet? Wij hebben de zaal gebruikt; logisch dat je de zooi dan ook even netjes achterlaat. Overigens proficiat met je nieuwe job!” Ze lachte. “Dank je wel! Helemaal te danken aan die charmante dame naast me!” Ik knipoogde even naar haar. “Kijk uit hoor… In het begin is ze héél charmant, maar na een week komen er nare trekjes naar boven… Laat je niet foppen!” “Kees Jonkman, sodemieter op naar je zeeroversbende en laat deze jongedame haar werk doen! Ze zit nog in het post-Zomers-trauma-revalidatie-programma, dus ze heeft het al moeilijk genoeg!” Joline trok een streng gezicht.
“Oh ja… Zomers… Hoe loopt het daar nu mee?” Angelique keek plotseling grimmig. “Ze kwam vanochtend binnen, zag mij hier zitten en grauwde: ‘Zo… meteen maar overgelopen?’ Waarop ik haar verteld heb dat zij het stagecontract ontbonden had, dus dat van ‘overlopen’ geen sprake is. Enfin, toen zei ze nog: “ Als je nog voor een fatsoenlijke stage-beoordeling in aanmerking wilt komen, verwacht ik dat je mijn archief netjes inpakt en verhuist.”
Joline viel in: “Waarop ik zei dat ze dan eerst de drie maanden huurachterstand moest gaan betalen, omdat Angelique sinds vandaag bij ons in dienst is. Toen explodeerde ze bijna. ‘Dan kun jij je stagebeoordeling wel op je buik schrijven!’ riep ze tegen Angelique. Daarna beende ze woedend naar haar bureau.”
“En nu?”, vroeg ik aan Angelique. Die haalde haar schouders op. “Weet ik nog niet… Voorlopig hier gaan werken. Kan prima, ik studeer in deeltijd. Aan de UVA kan dat gelukkig. Desnoods een nieuwe stage.”

Ik fronsde even. “Hoe stond het met je stage-opdracht?” “Die was bijna af. Vier maanden keihard werken aan de stage-opdracht en ondertussen klote-klussen opknappen waar mevrouw zelf te beroerd voor was. Ik moet alleen het verslag nog goed vorm geven” “Nou, als je dat stageverslag nu eens afmaakt… Ga ik wel even met Zomers een onderonsje plegen. Wedden dat jij een mooie stagebeoordeling meekrijgt?”
Joline keek me aan. “Zou je dat niet alleen willen doen? Ik ga wel mee.” Ik knikte. “En vraag Frits dan ook mee”, zei Joline. Ik trok een wenkbrauw op. “Frits? The one and only Frits?” Joline knikte. “Als er eentje veel weet… is hij het wel!” Ze knipoogde erbij en ik moest stiekem lachen. Uitgerekend Frits, die door Joline nog steeds als een 'engerd' werd gezien...

Ik haalde Frits op en legde hem de situatie uit. “Oh, maar dát is simpel… Ik confronteer mevrouw als het nodig is wel even met een paar dingetjes waar ik in de loop van de tijd achter ben gekomen. Die is als was in onze handen, reken daar maar op!” “Mooi. Voorwaarts en aanvallen.” We liepen richting het bureau van Zomers en ik klopte aan. “Ja!” klonk het kort. Zomers zat achter haar bureau en keek op toen wij plotseling voor haar stonden.
“Wat moet jij nú weer?” snauwde ze. Ik liep naar haar bureau toe, zette mijn handen erop, leunde voorover en zei: “Mevrouw Zomers, u heeft zojuist een vriendin van mij, Angelique, gechanteerd.
Ik heb daar getuigen van, die staan achter mij. Ik adviseer u dringend om een eerlijke stagebeoordeling op te maken van Angelique, anders krijgt u er een paar probleempjes bij.
In de vorm van de UVA, faculteit Rechtsgeleerdheid. Want die gaan wij inlichten als u niet voor maandag 09:00 de stagebeoordeling van Angelique in orde maakt.”

Ze hapte naar adem “Wat denk jij wel….” Ik kapte haar onmiddellijk af. “Mevrouw: aanstaande maandag 09:00: stagebeoordeling op de desk van Angelique. Door u ondertekend, schriftelijk in tweevoud met originele handtekening én digitaal. Met een verklaring er in dat zij buiten haar schuld de stage niet af kan maken bij uw bedrijf.
Of u uw faillissement erin noemt, mag u helemaal zelf weten. Blijft u in gebreke, dan doet Angelique aangifte van chantage. Met ons als getuigen. Dan krijgt u nóg twee problemen: de politie en vervolgens de Orde van Advocaten. Ben ik duidelijk?”
Ze was nu bleek. “Wie bent u?” Ik moest lachen. “Heeft u maandag niet goed geluisterd? Kees Jonkman, uw persoonlijke duivel. Mijn CV ligt ter inzage in de hel, stookruimte 13. En de samenvatting staat vast wel ergens op Internet. Maandag 09:00 mevrouw. Geen seconde later.
En by the way: Angelique gaat u niet helpen met uw archief. Ze heeft per vandaag een andere werkgever. Goede morgen verder.”

We liepen haar bureau uit. In de gang zei ik: “Dank je wel voor je aanwezigheid, Frits.” Hij keek me aan. “Ik heb niets gedaan, Kees.” Ik grinnikte. “Jawel. Je wás er. En dat was blijkbaar genoeg om mevrouw te laten dimmen. Ik weet niet wát je van haar weet, maar blijkbaar genoeg. Dus: dank je wel!” Hij grijnsde. “Het was me een genoegen, Kees.”
We liepen richting hal. Angelique zat te wachten en Joline begon te vertellen. “Sorry dames, maar ik moet weer productie draaien…” De rest van de ochtend verliep vlotjes en om half een gingen we gewoontegetrouw met het team een blokje om; Joline liep met ons mee. Vreemd genoeg Henk niet. “Sorry… spoedklus!” zei hij, toen ik hem kwam halen. “Smakelijk eten!”

Bij terugkomst bleek wat die “spoedklus” was. Op de deur van mijn bureau hing een poster op A3-formaat met een cartoon van een piraat, compleet met houten been en ooglapje. Alleen had de piraat mijn gezicht in cartoonvorm. De tekst er onder: “Opperpiraat”. Op de deur van de teamruimte hing een even grote tekening met zeven andere piraten, met de gecartooniseerde koppen van de teamleden. Hieronder de tekst: “Piratennest”. We moesten er hartelijk om lachen en ik complimenteerde Henk met z’n tekenkunsten.

Hij schudde zijn hoofd. “Die koppen heb ik niet getekend, maar komen van Gonnie af. Die heeft ze gisteravond getekend, toen ze hoorde van onze bijnaam. Ik heb alleen de lichamen erbij gezocht en ze met een tekenprogramma samengevoegd.” Ik floot even. “Dan hebben we een kunstenaar in ons midden… Even een geintje uithalen jongens… Maak allemaal van een stuk karton een zwaard en een steek, pet, hoedje, maakt me niet uit. Dan overvallen we haar! Dit is gewoon te gek! ”
Een kwartier later hadden we allemaal een soortement zwaard en was iedereen voorzien van een hoofddeksel en een ooglapje. Zo uitgedost stormden we de administratie op, tot grote schrik van de drie daar werkzame dames. Er stormden nu acht mannen naar binnen die met grote zwaarden om zich heen mepten.
“Wáár zit die vrouw die onze knappe gezichten zo gek tekent?” Gonnie dook onder haar bureau weg en Henk trok haar er onderuit. “Mee naar het Piratennest! Jij gaat voortaan voor ons koken en wassen!” Ze gilde, toen ze met stoel en al door zes mannen weg opgetild en door de gang werd gedragen.
Eenmaal bij het “Piratennest” zag ze de tekening en schoot ze in de lach. “Ja maar… Ik heb alleen maar jullie koppen getekend! De rest heb ik niet gedaan hoor!” We zetten haar neer en Frits zei:
“Lieve Gonnie, wij vinden het een eer om door jou vereeuwigd te worden. Je bent niet alleen een financieel genie, maar je kunt uitstekend iemand als cartoon wegzetten. Deze tekeningen komen permanent op onze deuren!”
Gonnie bloosde. “Maar het is nog niet compleet…” Ze keek naar mij. “Een Opperpiraat moet natuurlijk een knappe dame aan zijn zijde hebben… Die tekening ligt nog in m’n la. Zal ik even halen!” Ze liep snel weg om even later terug te komen met een cartoon van Joline op A4-formaat. Zonder ooglapje of houten been, maar wel met piratenkleding aan: een gewaagd zwart rokje, hoge laarzen met hakken, gescheurd wit overhemd en in plaats van een zwaard een pollepel. Wél haar fel-blauwe ogen en blonde staart.
“Die mag Kees naast zijn tekening plakken.” Ik schudde mijn hoofd. “Echt niet. Dan word ik gelyncht. Volgens mij hebben we hier nog wat lijstjes op A4-formaat, daar gaat deze tekening in en die mag jij aan haar overhandigen!” Gonnie schudde haar hoofd. “Te veel eer Kees, zó goed is die tekening nou ook weer niet.” Ik trok me er niets van aan en lijstte de tekening in. “Kom dame, meekomen jij!”

Met de hele piratenbende en Gonnie liepen we naar de desk van Joline. Die keek verwonderd naar de optocht, inclusief zwaarden, hoofddeksels en ooglapjes, die plots voor haar desk stond. “Kees…?? Als je te verlegen bent om een aanzoek te doen en je daarom al je teamleden meeneemt, dan is het antwoord bij voorbaat ‘nee’. Duidelijk?” Ik stond even met m’n mond vol tanden en de collega’s gierden van het lachen. “Nou ja zeg… Waar is die o zo charmante receptioniste gebleven die me altijd zo keurig ‘Een fijne avond meneer!’ wenste?” Angelique speelde het spelletje mee, dook in de laden van het bureau en kwam hoofdschuddend weer tevoorschijn. “Geen flauw benul. Sorry, die werkt hier blijkbaar niet meer.”

Henk nam het stokje over. “Joline, we hebben een onbekend talent ontdekt bij DT en nee, dat is niet je vriend Kees, maar dat is deze dame hier. Gonnie heeft gisteravond haar creativiteit losgelaten op team Drie en onze koppen vereeuwigd als piraten en jouw Kees als opperpraat. Maar ze heeft nóg iemand getekend… Gonnie…?”
Die deed blozend een stap naar voren. “Deze tekening lag sinds vanochtend in mijn lade te wachten om aan jou gegeven te worden. Ik had een betere van je willen maken, maar daar waren deze zeerovers het niet mee eens. Dus…”

Ze overhandigde Joline de ingelijste cartoon. Nu was het Joline’s beurt om met haar mond vol tanden te staan. Ze bekeek de tekening nauwkeurig, samen met Angelique. Toen deed ze een stap naar voren en omhelsde Gonnie, gaf haar drie dikke zoenen en zei: “Dit is héél mooi… Waarom?” Gonnie zei: “Omdat jij altijd aardig bent en nooit te beroerd om iets extra’s te doen. Gewoon, omdat je een lief mens bent. En dat was je al vóórdat je je opperpiraat aan de haak sloeg, en je bent niet veranderd.” Joline keek haar aan. “Dank je wel… Niet alleen voor deze tekening, maar ook voor jouw woorden. Zal ik heel zuinig op zijn.” Ze omhelsde Gonnie nog een keer, keek naar mij en beet me toe: “Daar kan een zekere opperpiraat nog iets van leren!”

Ik trok een sip gezicht. “Piraten zijn in het diepst van hun ziel techneuten; niet gehinderd door enige vorm van compassie met het menselijk ras en een empatisch vermogen van een baksteen. En een opperpiraat moet daar natuurlijk in uitblinken!” Joline zette de tekening op haar desk, zichtbaar voor iedereen. “Die blijft hier staan als ik werk!” Ze liep vervolgens mee naar onze kantoren en schoot weer in de lach bij het zien van de andere tekeningen. Ik sloot het intermezzo af. “Willen de Piraten nu als de weerlicht weer aan het werk gaan? We staan al een half uur te verlummelen en met onze riante salarissen gaat de winst die we gisteren hebben geboekt wel héél snel in rook op…”

Ginnegappend ging iedereen weer zijns weegs. Ik stal nog een zoentje van Joline en ging daarna m’n bureau in en weer aan het werk. Om half vijf vond ik het welletjes, ruimde mijn bureau op, sloot af en liep naar Joline. “O schone jonkvrouwe, bent u gereed en bereid om plaats te nemen op mijn witte ros en mij te vergezellen naar mijn kasteeltoren om aldaar uw maagdelijkheid aan mij op te offeren?” Angelique proestte het uit. “Is dat jullie normale conversatietoon?” Joline schudde het hoofd. “Nee, zo praat hij alleen als hij iets van me wil. Waarschijnlijk moet ik koken.”

Ik grinnikte. “Jij mag nooit meer raden! Dan zal ik afwassen!” Joline keek me laatdunkend aan. “Oftewel: het spul in de vaatwasser zetten en het ding aanzetten. Punt. Maar goed, ridder, ik ga wel mee, want anders moet ik het hele takke-eind lopen naar Veldhoven. En die maagdelijkheid hebben we het onderweg wel over. Angelique, ik wens je een fijn weekend. We zien elkaar maandagochtend. Ik ben hier rond zeven uur, maar jij bent om half acht op tijd hoor! See you!”