De Wondere Wereld - 9

Alle Vrouwen worden slachtoffer van de vloek.

De lekkere blonde Emma had het op zich goed voor elkaar. Ze was namelijk lekker en alles wat ze wou, kreeg ze dan ook. Maar er waren zware tijden aangebroken. Emma woonde in de Arathi Basin, en daar was een hevige strijd los gebarsten. Velen waren gevlucht maar Emma niet, zij geloofde dat het snel voorbij zou gaan en zowel de Alliance als de Horde zouden hier vechten. En zolang ze maar aan de goeie kant zou blijven, zou ze het wel redden.

Maar slechts enkele dagen nadat de strijd was begonnen overliep de Horde de boerderij waar Emma leefde. Gedwongen vluchtte ze terug naar Trollbane Hall. Daar hoorde ze de verschrikkelijke verhalen van de gewonde soldaten die werden binnengebracht. Maar Emma dacht alleen maar aan haar zelf, en dus aan haar boerderij.

Toen enkele dagen de Alliance de Horde weer had terug gedrongen haastte ze zich terug naar haar boerderij. De soldaten van de Alliance trokken door en Emma was blij te zien dat haar boerderij nog groten deels heel was gelaten. Maar wat ze niet wist, was dat ze niet alleen was. Ze liep de stal in waar ze het hooi had opgeslagen toen ze een stem hoorde.

‘’Zo, wat hebben we hier?’’ verschrik draaide ze zich om en keek ze in de grote heldere ogen van een orc. Hij was gewond. Hij strompelde met een zwaard in zijn handen op haar af maar ze wist dat ze niets van hem te vrezen had. Des ondanks ze alleen maar aan haar zelf dacht, grootste deel van de dag, besloot ze hem te verzorgen.

De orc keek toe hoe zij hem een plek gaf te rusten en zelfs zijn wonden schoonmaakte en verbond. De orc was onder de indruk en Emma was vooral trots op zich zelf. Ze twijfelde niet of ze hem moest aangeven, niet dus. Ze geloofde niet in deze oorlog tussen de Horde en de Alliance, dus waarom zou ze partij kiezen. Iets wat ze ook de orc vertelde die avond onder het licht van een olielamp.

Hij zuchtte en gaf haar gelijk. ‘’Zo veel andere dingen die ik nu zou willen doen in plaats van vechten…’’ ‘’wat dan?’’ vroeg ze opgewekt. Hij grinnikte. ‘’Oh, niets.’’ ‘’Nee, zeg maar.’’ Zei ze weer enthousiast. ‘’Emma, was het?’’ ze knikte. ‘’Je ziet er lekker uit.’’ Ze bloosde. Ze moest toegeven dat zijn lichaam ook alles behalve lelijk was. Zo gespierd e gehavend door het vechten. De orc was een stuk groter dan haar en enige aantrekkelijkheid was te voelen.

‘’Wil je nog een ding voor me doen?’’ vroeg hij iets wat verlegen. ‘’Ja, natuurlijk. Heb je pijn?’’ maar de orc, die zich verder niet eens had voorgesteld, zat al wat te rommelen. Even later keek ze tegen zijn grote groenen lul aan. ook zijn lul was groter dan de formaten die ze van mensen gewend was. Haar mond viel op en ze keek snel weg. ‘’zou het zo graag willen.’’ Zij hij alleen maar. En zij wou het eigenlijk ook wel stiekem.

‘’Kan dit wel?’’ vroeg hij tot haar verbazing toen nog plots. Maar ze twijfelde nu ook. ja, kon dit wel. Als iemand hun zou zien zouden ze haar ter plekke ophangen. En hem ook. maar ze keek naar zijn stijve piemel en watertandend besloot ze hem toch wat te geven. De orc keek toe hoe dit mooie meisje op haar buik voor hem op de grond ging liggen en langzaam naar hem toekroop totdat ze boven zijn dikke groene kloppende lul hing. Ze keek hem verder niet aan maar sloot simpelweg haar ogen en nam dat ding in haar mond. De orc kreunde furieus mee toen hij zag en voelde wat zij met hem deed.

De lul vulde haar mondje helemaal op maar Emma kon er veel meer mee dan iemand ooit zou denken. Ze boog zich verder over hem heen en liet zijn dikke eikel langzaam haar keel afvoelen terwijl ze hem pijpte. Zij leegde haar mond elke keer en nam dan weer rustig de tijd om de paal diep in haar keel te laten glijden.

De orc kon door zijn verwondingen weinig bewegen maar zo hoefde dit ook niet. Zijn lichaam schokte simpel klaar en binnen enkele minuten had Emma het voor elkaar gekregen om hem en zijn grote lul te verlichten. Het smaakte goed en met een volle maag vol zaad stond ze vervolgens op.

Hij herstelde ook sneller nu en in de donkere nacht hielp ze hem nog een laatste keer. Nog steeds wist ze zijn naam niet maar die wou ze ook niet weten. Dit was eigenlijk niet gebeurd en alleen de herinnering die ze over heeft gehouden was voor haar.