De Tepelmoorden - 3

Dinsdag 23 mei

“Bert, kom onmiddellijk naar mijn bureel”, de stem van de hoofdinspecteur klonk gebiedend door de telefoon. Zij was niet in beste stemming, dat was duidelijk te horen. Het onderzoek naar de moord op Jenny Robijns zat muurvast. Ook de camerabeelden hadden niets opgeleverd. Toen hij het bureel binnenstapte, merkte hij ook al onmiddellijk dat hij zijn penis niet uit zijn broek zou hoeven te halen. “Ga met je team naar de Dommelbeek, daar waar ze door het park aan de rand van de stad stroomt. Er is weer een vrouwenlichaam gevonden. Iemand die langs het jaagpad met de fiets reed zag het lichaam liggen aan de andere oever en heeft ons gebeld. Het forensisch team is al ter plaatse.” Bert was al bijna de deur uit toen ze hem nog nariep: “en kom vanavond verslag bij me uitbrengen, ik blijf hier op je wachten, maar geef eerst even een seintje via de telefoon dat je komt”.

Een half uurtje later waren Bert, Fanny en Robert op de aangeduide plaats. Het was een sombere dag. Van zon was er geen sprake en de eentonige grijze lucht zorgde ervoor dat de hele omgeving een morbide indruk naliet. Een naakt vrouwenlichaam lag op haar buik half op de oever tussen enkele struiken en half nog in het water. Ze wachten geduldig tot alle foto’s getrokken waren. Daarna werd het lichaam uit het water gehaald en op haar rug op de graskant gelegd. Het was nog een jonge vrouw, Bert schatte haar rond de 25 jaar. Ze had lang blond haar. Maar onmiddellijk vielen de snijwonden op haar beide borsten op, evenals het ontbreken van de tepels. En ook boven haar vagina was duidelijk een snijwonde te zien. “Hij of zij heeft weer toegeslagen, dit is ons tweede slachtoffer”, gromde Bert, “nu zal de pers ons nog meer in de nek blazen. Goed we kunnen hier niet veel meer doen, Robert jij tracht de identiteit te achterhalen, Fanny jij volgt het rapport van de wetsdokter op.”

Eenmaal terug op het bureel, las hij nog eens alle notities over de moord op Jenny door. Had hij iets over het hoofd gezien? In de late namiddag kwam Robert hem al triomfantelijk vertellen dat hij de identiteit van het slachtoffer kende: Birgit Hoeben. Het bleek om een jonge advocate te gaan die drie dagen geleden niet op een zitting in de rechtbank was komen opdagen. Ze woonde alleen, was 25 jaar en het advocatenkantoor waarvoor ze werkte had de politie gebeld omdat ze geen contact met haar konden krijgen. Ze hadden een foto uit het personeelsdossier meegestuurd en het was duidelijk dat het gevonden lichaam dat van de advocate was. “Ik heb contact opgenomen met haar ouders en ik ga er morgen heen”, zei Robert, “hopelijk weten we dan iets meer”.

Veel kon Bert niet meer uitrichten op kantoor vandaag, dus hij toetste het nummer van de hoofdinspecteur in: “Kan ik verslag komen uitbrengen Conny”. “Kom binnen vijf minuten, dan is mijn verslag af en dan heb ik tijd”, was het korte antwoord. Toen hij vijf minuten later voor haar deur stond zag hij dat het rode lichtje brandde, maar hij klopte toch aan. De deur zwaaide open en hij stapte naar binnen. Hij keek eerst verbaasd want hij zag de hoofdinspecteur niet, maar toe de deur achter hem dichtviel zag hij haar staan. Ze stond hem naakt op te wachten. “Dat had je niet verwacht he”, zei ze met een brede glimlach en ze kuste hem zwoel op de mond. “Kleed je helemaal uit”, commandeerde ze. Ze keek vol belangstelling toe hoe zijn kleren op de grond vielen en toen ze zag dat zijn neukstaaf reeds hard was, glimlachte ze tevreden. Conny draaide zich om en ging voor haar werktafel staan. Ze nam een notitieboekje en een kogelpen, boog voorover, zette haar benen wat uit elkaar en nam een schrijfhouding aan. Bert staarde naar de natte kutlippen die uitnodigend in zijn richting wezen. “Vooruit, ik luister, begin je verslag van deze nieuwe moordzaak. Ondertussen kan je me stevig neuken.” Hij ging achter haar staan, spreidde met zijn handen haar kutlippen en duwde een vinger naar binnen. “Ik ben nat genoeg, duw die lul van je er maar gewoon in en begin met je verslag”, riep Corry geïrriteerd. Dan maar zonder een lekker voorspel, dacht hij geërgerd en hij stootte zijn lans in haar en begon te bewegen terwijl hij, al snel hijgend, zijn verslag deed. Het was moeilijker dan hij aanvankelijk gedacht had. Als hij zich concentreerde op het verslag, voelde hij de hardheid van zijn penis afnemen. Gingen zijn gedachten uit naar die heerlijke kut en zwaaiende dikke borsten, dan kwam zijn relaas er bijna stotterend uit. Conny maakte ondertussen aantekeningen van wat hij zei, maar ondanks dat kreunde ze regelmatig en genoot ervan.

‘… en juist toen ik mijn relaas beëindigd had kwam ze schokkend klaar. Ze kwam onmiddellijk recht, draaide zich om en zei dat ik me moest aankleden en vertrekken. Met een grijns op haar gezicht bedankte ze me voor het verslag en zei ze dat er thuis wel iemand zou zijn om het zaad uit mijn ballen te halen.” Bea schudde meewarig het hoofd toen Bert uitverteld was. “Dat is inderdaad nogal egoïstisch van haar. Ze ging op haar knieën voor hem zitten, ritste snel zijn broek open en haalde zijn slappe penis eruit. “Kom, geef mij je heerlijke zaad maar” en terwijl ze met een hand zijn balzak kneedde, hapte ze zijn lul in haar mond en begon gulzig te zuigen.

Donderdag 25 mei

Het rapport van de wetsgeneesheer bevatte elementen die ze eigenlijk al wisten. Fanny had het hem zojuist gebracht. Ze was verkracht en daarna gestikt. “Denkelijk is ze vorige week zaterdagavond om het leven gebracht. Het gevonden dna was hetzelfde als dat bij Jenny Robijns. Waarschijnlijk is het lichaam ergens stroomopwaarts in de beek gegooid en dan in de struiken gedreven en blijven hangen op de plaats waar ze gevonden is”, verduidelijkte Fanny. Robert kwam binnen en ging naast Bert zitten. “Het gesprek met de ouders heeft niet veel opgebracht. Blijkbaar had Birgit een nogal losbandige levenswandel. Veel interessanter was het onderzoek van haar appartement. We troffen daar haar smartphone aan. Ik heb haar agenda uitgeprint, moet je eens kijken.” Bert bekeek aandachtig de twee vellen papier. Elke werkdag stond er om 20.00 uur een voornaam van een man. Het was echter telkens een andere voornaam. Het was zelden dat er een werkdag was, waarbij geen naam stond. De andere gegevens van haar agenda hadden betrekking op haar werkzaamheden als advocaat. “Ik denk dat onze advocate ’s avonds een interessante bijverdienste had”, zei Robert triomfantelijk. “Ze was populair want de laatste naam was ingevuld voor gisteren woensdag.” Bert bekeek de papieren nog eens. “Vrijdag was het de beurt aan Johan”, concludeerde hij. ”We hebben een hele hoop telefoonnummers teruggevonden, we trachten ze te koppelen aan de namen, maar dat kan moeilijk worden, want gebruikten die mannen wel hun juiste voornaam?”, zuchtte Robert. “Maar het beste moet nog komen: bij één telefoonnummer stond de naam Johan.” Bert en Fanny keken hem even vol ongeloof aan. “En weet je wie die Johan is, het is haar baas van het advocatenkantoor.” “Robert, kom met me mee, we zullen die Johan eens een paar vragen gaan stellen”, zei Bert terwijl hij al recht was gesprongen.

Johan was achteraan in de veertig, had een verzorgd uiterlijk en was strak in pak gestoken. Natuurlijk kende Johan Birgit enkel beroepsmatig. Hij was die vrijdag na de kantooruren naar huis gereden en was de ganse avond thuis gebleven, zijn vrouw kon dat bevestigen. Na het gesprek belde Bert naar Fanny om te vragen het alibi bij zijn vrouw na te trekken.

In de late namiddag belde Fanny Bert op. “Zijn vrouw zegt dat hij die vrijdag rond 20.30 uur is thuisgekomen en daarna niet meer is weggegaan.” “Ik denk dat die Johan ons niet alles heeft verteld, haal hem morgenvroeg maar op, dan ondervragen we hem wel op kantoor,” was onmiddellijk Bert zijn antwoord.

Vrijdag 26 mei

Johan zat wat onrustig aan tafel met tegenover zich Bert en Robert. Na veel aandringen gaf hij toe dat hij zo af en toe eens bij haar kwam. Zij zorgde ervoor dat hij zich wat kon ontspannen, hij zorgde ervoor dat ze regelmatig een zaak toebedeeld kreeg die haar wat meer onder de aandacht bracht als advocaat. En ja, ze hadden die vrijdagavond afgesproken, maar eigenaardig genoeg was ze niet thuis, want ze had de deur niet opengedaan voor hem. Hij was dan maar doorgereden naar huis.
“Wist je dat Birgit regelmatig mannen uitnodigde in de week?”, vroeg Bert hem. Johan keek hem verbaasd aan: “neen, dat wist ik niet”, zei hij stil. “Betaalde je haar voor die diensten”, vroeg Robert streng. “Neen, ik dacht dat ze er af en toe behoefte aan had en ik gaf haar regelmatig een goede zaak”. “Was ze goed in bed, kon je bij haar terecht voor speciale wensen?”, ging Bert botweg verder. “Maar neen, het was een gewone gezonde vrouw. Het enige speciaal aan haar waren haar tepels.” Bert staarde hem roerloos aan: “wat bedoel je?” “Wel ja, ze had heel grote dikke lange tepels die echt donker van kleur waren. Zoiets had ik nog nooit gezien.” Ze stelden hem nog enkele vragen maar veel wijzer werden ze er niet van. Nadat ze hem na het verhoor hadden laten vertrekken, riep Bert Fanny erbij om alles nog eens door te nemen.

“We tasten in het duister”, knorde Bert. “We weten dat het dezelfde daders zijn als bij Jenny Robijns, maar andere aanknopingspunten hebben we niet. Er is zelfs geen verband tussen de twee slachtoffers. Verschillende levenswijze, een gans ander leefmilieu, niets wijst erop dat ze elkaar kenden.” “Is er iets dat erop zou kunnen wijzen dat Jenny ook regelmatig bezoek kreeg van mannen”, vroeg Robert. “Neen, voor zover we weten was het een heel brave vrouw”, antwoordde Fanny nadat ze even in haar notities was teruggebladerd. Bert zuchtte.

Bea en Tony stapten uit de operatiekamer. “Zo dat was de laatste voor vandaag”, zei Tony, de nieuwe collega van Bea opgewekt. “Ja het was een drukke dag, maar zeg, wat had jij vandaag. Je zat me bijna de ganse tijd aan te staren, je gaf daardoor zelfs het verkeerde instrument aan op een moment”, was Bea haar antwoord. “Wel ik val op mooie vrouwen en jij bent dat zeker”, reageerde hij zonder blozen. “Zeg, ik ben wel twintig jaar ouder dan jij”, was haar antwoord. “Zeventien jaar”, corrigeerde hij haar, “ik val nu eenmaal op oudere vrouwen”. “Ik heb wel een vriend hoor”, reageerde Bea daarop. “Je kan nooit genoeg vrienden hebben”, was zijn antwoord en hij knipoogde naar haar. “Trouwens”, zei ze nu de aanval inzettend, “waarom bleef je me maar heel de tijd aanstaren, mijn schoonheid kan je in een oogopslag opmerken?” “Wel ik zat heel de tijd te denken aan wat je daar nu onder die groene operatiekleding draagt”, was zijn onbeschaamd antwoord. “Ik vraag toch ook niet wat jij daaronder draagt?” “Oh dat mag je gerust vragen”, antwoordde Tony met een brede glimlach, “ik draag er niets onder, geloof je me niet, moet ik het bewijzen?” “Omdat je dat zo vriendelijk vraagt: ja”, zei Bea prompt. Ze waren ondertussen in de kleedruimte aangekomen. Tony keek haar heel even vol ongeloof aan. Ze waren gelukkig alleen in de kleedruimte. Hij maakte de drukknopen van zijn hemd los en liet zijn broek zakken. Bea keek goedkeurend toe en staarde vol belangstelling naar de zware balzak en de grote slappe penis. Heerlijk hij heeft geen schaamhaar en dat moet een stevige speer zijn dat hij heeft, flitste er door haar hoofd. Haar blik weerspiegelde echter haar innerlijke interesse niet: “inderdaad, geen ondergoed, je durft wel, stel dat er zo een knappe naakte vrouw op de operatietafel ligt en je krijgt een erectie…” “Die zou ik alleen krijgen als ik jou naakt zie”, antwoordde hij met een grijns, “trouwens laat jij me ook zien wat jij onder je operatiekleding hebt? “Bea keek hem even in de ogen, daarna rukte ze de drukknoopjes los en even later stond ze in haar ondergoed voor hem. Waarom moest ik nu dat groene kanten ondergoed aandoen vandaag, schoot er even door haar hoofd, hij krijgt nu veel meer te zien dan goed voor hem is. Maar toch poseerde ze zich uitdagend voor hem. “En bevalt het je?” Ze moest zijn antwoord niet afwachten want traag richtte zijn penis zich op. Het was inderdaad een pracht exemplaar. “Zo te zien wel”, ging ze verder, “maar nu moet ik me aankleden want ik moet naar huis. Tony keek wat beteuterd, hij had op meer gehoopt. Bea zag het en terwijl ze naar haar kleerkastje liep, riep ze hem nog na: “ik denk dat we nog beter gaan samenwerken in het vervolg”.

Die avond was het aan Bert om te aanhoren wat Bea had meegemaakt. Hij had gemerkt dat ze meer opgewonden was als anders. “Kom”, besloot ze haar verhaal, “laat ons een aperitiefje nemen voor we gaan eten: neuk me hard met die dikke lul van je want Tony heeft me geil gemaakt”.