Van Ontspanning Naar...

Ik wil jullie mee nemen in dit (waargebeurde) verhaal. Joyce verteld.

Mijn naam is Joyce, ik ben 32 ongeveer 1.75 mtr lang en verder een normaal lichaam. Ik heb cup 75C voor de liefhebber en ik bezit enkele tattoos. Ik val voornamelijk op mannen, maar schuw een leuke avond met een vrouw ook niet. Vroeger was kleding voor mij belangrijker dan het nu is. Ik vind het nu niet erg om in een t-shirt of hippie broek rond te lopen. Over hippie gesproken, ik ben wel een kleine binding met spirualiteit. En ondanks dat ik erg ben van genieten van mijn vrijheid, dus ook niet per se vast zitten aan iemand of iets, heb ik toch regelmatig een vaste relatie. Als het echter te dicht bij komt, of ik denk mijn vrijheid te verliezen dan haak ik af. Dat maakt mij aan de ene kant erg onafhankelijk, aan de andere kant heb ik daardoor ook vaak mijn onzekere kanten. Ik wil me niet binden, vanwege mijn vrijheid. Of speelt er iets anders?

Ik heb een vriendin en die heeft een hele toffe vader. Althans dat geloof ik. Ik heb eerlijk gezegd geen vergelijkingsmateriaal. Maar voor mij is hij tof. Ons contact ging niet direct via de huisbezoekjes aan mijn vriendin, want zij woonde bij haar moeder en haar ouders waren gescheiden. Hij woonde in een ander deel van het land. We hadden voornamelijk contact via social media. En altijd als ik er even doorheen zat of anderszins worstelde wist hij mij wel met een rake opmerking terug te zetten of in de juiste richting te duwen. Hij was altijd lief voor mij. Op afstand. Op een gegeven moment kreeg ik een relatie. Met een stoere gast, een surfboy. Gespierd, relaxed en net als ik onbevangen, vrij van geest. John was zijn naam.

Dat kabbelde voort, we hadden het erg naar onze zin en konden beiden wegdromen in elkaars armen. We waren echte soulmaatjes, dezelfde instelling, dezelfde passies. Ondanks dat we beiden erg basic leefden was onze relatie een rijkdom aan geluk. De seks was goed, de momenten samen waren goed. Het enige nadeel was dat hij bijna 60 km verder woonde. We hadden beiden geen auto en om elkaar te bezoeken waren we dus aangewezen op het openbaar vervoer. Dat zorgde er voor dat we elkaar soms dagen, weken niet zagen.

Het was op een dinsdag. Ik had een zware werkweek en druk weekend achter de rug en liep wat achter. Ik had een deadline en wilde mezelf niet in de knoei brengen door de deadline te passeren. Ik cancelde mijn afspraak met John voor die avond en rest van de week en besloot me op mijn werk te storten. Dat ging wonderbaarlijk goed. Toen ik even een moment nam om los te komen van het werk en door mijn telefoon ging bladeren kwam ik een berichtje tegen van Carlos. De vader van mijn vriendin. Hij vroeg hoe het ging. Ik deelde mee dat ik hard moest werken en gelukkig was. Hij prikte er door heen en vroeg of ik in een relatie zat. Dat laatste was nieuw voor hem. Zo ging het kort over mijn werk en mijn relatie. We sloten onze social talk af met een melding van hem dat liefde belangrijker was dan me helemaal in het werk te storten. Vergeet niet tijd voor ontspanning te nemen Joyce berichtte hij mij.

Hij had gelijk natuurlijk, maar ik zat met mijn deadline en ging weer aan de slag. De klok tikte half twee in de nacht aan toen ik eindelijk klaar was. Ik was tevreden, maar ook kapot. Ik nam een wijntje, plofte op de bank. Ik keek op mijn telefoon. Geen meldingen, geen berichten. Ook niet van John, mijn vriend. Daar kwam mijn onzekerheid weer. Ik had nu wel even die behoefte gehad aan een lief woordje. Helaas. Maar, ik moest ook niet zeuren. Ik was toch zo gesteld op mijn vrijheid. Zachtjes beet ik op mijn lip. De worsteling raakte mij. Langzaam biggelden de tranen over mijn wangen. En dat stopte niet. Ook niet toen ik later in mijn bed lag.

De volgende ochtend werd ik wakker. De moeheid zat nog in me. Slecht geslapen. Ik rekte me uit en strekte mijn armen en benen. De zon scheen al naar binnen en ik besloot nog even na te dutten. Als in een reflex liet ik mijn vingers over mijn slipje gaan. Over mijn venusheuvel, licht aandrukkend. Steeds sneller en sneller. Ik probeerde uit mijn broekje te blijven, maar hield dat niet vol. Mijn poesje was behoorlijk nat van de wrijving. Ik sloot mijn ogen en mijn vingers, twee stuks, gingen gewillig naar binnen. Neem tijd voor ontspanning, neem je tijd, gierde het door mijn hoofd. Steeds weer en weer. Ik probeerde het te blokken, maar het bleef terug komen. Ik werd ook nog eens geiler en geiler. Ik vingerde me en stak een duim tegen mijn anus om die zacht te masseren. Een orgasme volgde snel. Ik voelde me heerlijk. Geen moeheid, maar louter tevredenheid. Mijn rechterhand verdween onder mijn pyjamajasje. Zachtjes wreef ik over een tepelhof en kneep ik mijn tepel. Mijn linkerhand zat nu aan de bovenkant van mijn natte kutje. Wat een verdomd lekker gevoel was dit. Ondertussen bleven de woorden zorg voor ontspanning door mijn hoofd gieren. Zat ik nu verdikkeme aan Carlos te denken?

Rond de klok van 10 besloot ik, nadat ik een laatste check gedaan had, mijn stukken in te zenden. Ruim voor de deadline. Ik kon nu de rest van de week zelfs relaxen. Een last viel van mijn schouders. Ik maakte een kop thee en smeerde crackers met een zelf gemaakt tomaten tapenade. Daarna stapte ik onder de douche, scheerde mijn benen en mijn poesje. De aanrakingen zorgden weer voor een tinteling in mijn lichaam. Ik liet mijn waterproof satisfyer het werk doen. Wat een goed begin van deze woensdag was dit. Na een drietal orgasmes vond ik het genoeg en stapte uit de douche. Ik voelde me zo verschrikkelijk ontspannen. Toen ik mijn haren aan het drogen was en in de spiegel keek, zag ik ineens Carlos achter me staan. “Kijk dit is nu de juiste manier van ontspannen” fluisterde hij. Ik glimlachte. Keek nog eens goed en besefte gelijk dat hij er helemaal niet was. Het was mijn verbeelding. Omdat hij zo nadrukkelijk aanwezig was in mijn hoofd en hij mij met zijn woorden toch weer in de goede richting had geduwd, besloot ik dat ik dit met hem moest delen. Ik hees me in mijn badjas en plofte op de bank. Pakte mijn telefoon en besloot hem een bericht te sturen. Ik zocht lang naar de juiste woorden. Wilde niet pushen, wilde niet overdrijven en wilde zeker mysterieus blijven. Bovendien wist ik dat hij hertrouwd was en daar moest ik toch van wegblijven. Maar de drang iets met hem te delen was groter dan alle andere verstandige dingen. Ik besloot het met een simpele melding af te doen. Ik stuurde hem een bericht met “Bedankt”. Vrijwel direct kreeg ik bericht terug. “Bedankt voor wat?” Voor je lieve woorden. Ik heb hard doorgewerkt en besloot daarna te ontspannen. En die ontspanning maakt dat ik me nu heerlijk relaxed en opgeruimd voel. Dankzij jou dus besloot ik. “Mafketel” met een knipoog en een kusje was zijn respons. Kan ik je trakteren op een kop koffie vroeg ik hem. “Oh wat lief, wanneer zou je dat willen?” kreeg ik terug.

Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg of hij vandaag tijd had. Er gingen minuten voorbij, lange minuten, ik ervaarde het als vervelende minuten. Wat gebeurde er met me. Stel je niet zo aan meid hield ik mezelf voor. De man is 30 jaar ouder dan jij, je hebt een vriend. Zit je nu te geilen op een oudere rijpere getrouwde man?

De tijd verstreek en toen er eindelijk een beepje op mijn telefoon klonk sloeg mijn hart om. Het was van Carlos. Wat ik toen las was in eerste instantie teleurstellend. “Ik ga het vandaag niet redden” Direct daarop volgde weer een beepje. “Maar morgen en/of vrijdag zou kunnen”. Mijn hart maakte een sprongetje. We hebben een deal antwoorde ik. Vind je het leuk om naar mijn stad te komen? “Graag zelfs” was zijn reactie. “Waar, hoe laat?” vroeg hij. Kan je in de ochtend, zo ja dan stel ik voor om 10.30 uur. Vlak bij mijn huis zit een heerlijk tentje. Ik noemde de naam en de straat en gaf hem gelijk een parkeertip. “Ik kijk er naar uit” schreef hij, gevolgd door een hartje.

Ik fladderde door het huis. Zenuwen namen het ontspannen gevoel weg. Wat heb ik nu toch weer gedaan bedacht ik me. De dag schoot voorbij en ik voelde me als een blije verliefde puber. Toen de rust weer wat was ingedaald en ik voor de zekerheid checkte of ik het juiste adres had door gegeven las ik zijn bericht nog eens goed. “Maar morgen en/of vrijdag zou kunnen”. Vooral het woordje “en” bracht mij overhoop en bezorgde mij een onrustige avond en nacht. Wat betekende dat woordje vroeg ik me af.

De volgende morgen was ik vroeg wakker. Nog steeds niets van John gehoord trouwens. Ik besloot hem zelf te appen. Hij deelde mee dat hij in Oostende zat met een groep die ik wel kende uit de surfwereld. Hij verwachtte zaterdag weer terug naar huis te keren. Het deed me niet zo veel eigenlijk. Veel plezier heb ik hem nog wel toegewenst om me daarna op deze dag te concentreren. Ik verzorgde me goed en besloot mezelf casual speels te kleden. Een jurkje met spaghettibandjes en sneakers er onder. Blote armen, blote benen. Gelukkig waren ze al iets gebruind door de zon. Voila. Ik liep naar de koffietent en nam plaats aan het raam.

Ondanks dat ik ontspannen was voelde ik toch een soort gespannenheid. Helemaal toen Carlos aan kwam lopen. “Dag schoonheid” opende hij zijn begroeting. “Je ziet er goed uit” fluisterde hij toen hij mij omhelsde. Jij ook, leuk dat je er bent. Hij gaf mij een bos bloemen. Hee wat is dit, ik moet jou bedanken, ik heb toch niets verdiend zei ik hem. “Ja Joyce, dat moet je nog eens uitleggen hoor, wat ik nu precies gedaan heb waardoor jij mij wilt bedanken”. Beiden moesten we lachen en ik voelde mijn wangen licht kleuren van het blozen. Nou kijk begon ik. Ik besloot open en eerlijk te zijn. Het zou de toon van deze ontmoeting kunnen zetten, verpesten misschien wel. Ik legde hem uit van mijn werkdruk en hoe ik later ging ontspannen. Hoeveel waarde ik altijd aan zijn woorden hechtte en hoe die me er vaak door heen slepen. Eigenlijk kijk ik een beetje tegen je op zeik met zachte hese stem. Hij pakte mijn hand die op tafel lag. “Ik doe wat ik kan, jij bent toch wel een beetje speciaal voor mij”. Zachtjes kneep hij in mijn hand om die weer los te laten. We dronken een kop koffie, hadden het over familie, over vrienden, over waar we ons mee bezig hielden. Dat bracht mij op de vraag wat hij bedoelde met het woordje ‘en’ in de zin “maar morgen en/of vrijdag zou kunnen”. Hij keek om zich heen. “heb jij ook het gevoel dat iedereen naar ons kijkt? “stelde hij een wedervraag. Hij wachtte mijn antwoord niet af en ging verder. “Die zin is eigenlijk heel simpel, precies zoals het er staat” sprak hij vervolgens. “Eigenlijk moest ik vandaag naar Groningen om daar vanmiddag en morgenochtend een congres bij te wonen. Dan blijf ik altijd overnachten. Maar ik heb vandaag en morgen mijn agenda leeg geveegd en reis dus niet naar het hoge noorden. Ik dacht als jij het leuk vind maken we er een leuke dag van en kunnen we hem afsluiten met een etentje vanavond”. “Maar als jij plannen hebt, kan ik altijd nog afreizen natuurlijk”. Totaal overdonderd door zijn mededeling was ik. Begreep ik dit nu goed? Stelde hij voor de rest van de dag samen met mij door te brengen? Ik voelde dat ik weer ging blozen. Mijn verbale reactie duurde best wel lang had ik het gevoel, ik wist ook even niets te zeggen. Mijn hart bonsde in mijn keel, van binnen juichte ik. Carlos wou wat zeggen, instinctief legde ik snel mijn vinger op zijn mond. Ik heb ook het idee dat iedereen naar ons kijkt spoot ik er uit. Alsof men zich afvraagt wat doet die jonge meid bij die oudere man. Niet dat ik je oud vind hoor ging ik verder. Ik moest lachen, hij ook. Ik keek hem aan, ik had een heerlijk gevoel over me en probeerde dat gevoel mee te nemen in mijn blik. Carlos, ik zou het heerlijk vinden om de rest van de dag met je door te brengen. Ja dus. Maar niet hier, knikte ik wijzend op de omgeving. “Kom, ik reken af, laten we gaan. Kies jij maar een betere plek uit” zei hij. Hij stond al op en liep naar de kassa. Zullen we een lunch bij mij thuis nemen vroeg ik hem? “Uitstekend idee, count me in”. Samen liepen we op weg naar mijn huis. We moesten een stukje door het Henri Dunant park. Onze stappen lieten het grind onder onze voeten knisperen. Oh jee zei ik, jij hebt net betaald terwijl ik jou zou trakteren. Wat ben ik toch een rund. “Joh als je mij per se wilt trakteren dan is de dag nog lang genoeg om dat te doen” gevolgd door een vette knipoog en een omhelzing over mijn linkerschouder. Automatisch sloeg ik mijn arm om zijn middel. Hij had een T-shirt met daarover een blouse. De blouse was open en samen met het T-shirt hing het uit zijn broek. Toen ik mijn hand om zijn middel sloeg trok hij mij zachtjes tegen zich aan. “Ontspan” fluisterde hij mij. Zachtjes kneep ik in zijn zij.