Mijn hand gaat op en neer over de schacht mijn duim circuleert over de top waar al een beetje voorvocht uit druppelt. Ohhh...schatje, kreunt hij nu harder en harder...hij begint schokkende bewegingen te maken. Ik kan het niet meer houden lieverd ik ga komen. Nu al, denk ik bij mezelf, maar eigenlijk heb ik geen recht van spreken, toen hij immers zijn hand op mijn been legde tijdens de rit hier naar toe was ik ook al klaargekomen, door een kleine simpele aanraking.
Hij stoot en zijn zaad schiet letterlijk het bos is, twee, drie nee, wel vijf schoten worden er gelost en ook nog niet zo weinig ook. Verlangend blijf ik naar zijn net klaargekomen lul staren, anders dan bij mijn vriend blijft deze kanon hard. Ik wil je hoor ik hem hijgen, ik wil je voelen schatje ook ik kan het niet langer ontkennen, ik wil dit gevaarte deze enorme pik ook in me voelen. Toch houdt iets me ook nog tegen. Hij ziet opnieuw mijn twijfel, ons terug neerzettend op het bankje neemt hij mij opnieuw in zijn armen, onderwijl likkend aan mijn oorlel kreunt hij zachtjes en teder in mijn oor, niks moet lieverd, alles op jou tempo.
Wat is het toch een lieverd schiet het door hem heen, dan voel ik ineens weer zijn vingers binnendringen in mijn doordrenkte spleetje. Ik moet nog wat afmaken, zegt hij met een brede glimlach rond zijn lippen. Al snel vergeet ik alles en iedereen om me heen en dat is maar goed ook.
Twan heeft het wel al door gekregen dat ze niet langer meer alleen zijn, in de buurt van de picknick tafel, maar hij kan niet stoppen, niet nu
Liesbeth bijna haar hoogtepunt nadert. Ergens vind hij het ook wel een fijne gedachte dat er mensen toekijken hoe hij Liesbeth verwend. Misschien zijn het wel helemaal geen mensen, maar dieren lacht hij in zichzelf. Dan richt hij zich terug op de vrouw die bijna haar hoogtepunt nadert op zijn vingers. God wat houdt hij van deze vrouw. Knettergek maakt ze hem, niet alleen nu hier maar ook als ze niet bij elkaar zijn.
Twan voelt zijn pik op en neer springen, hij zou niets liever willen dan met Liesbeth de liefde bedrijven, keer op keer op keer. Alleen als zij eraan toe is, schiet het door zijn gedachten, alleen dan kan ze zich volledig aan je geven en is er misschien wel een toekomst voor jullie samen weggelegd. Niet te ver op de zaken vooruit lopen Twan, schud hij zichzelf wakker. Doe je werk, laat haar komen zoals ze nog nooit is gekomen. Ze is nat, echt drijf en drijfnat, hij kent niemand uit zijn exen en dat zijn er dan wel niet veel geweest, maar toch dat iemand werkelijk zo nat kan worden. Hij begint zijn vingers in en uit haar drijfnatte spleet te duwen, Liesbeth hijgt zwaar met haar oogleden gesloten. Het kreunen, dierlijk bijna valt hier goed op zijn plaats. Hij is op de goede weg, zijn vingers druipen van haar vocht en hij wil niets liever dan haar proeven, maar besluit dit voor later te bewaren. Zijn tempo opvoerend begint Liesbeth nog harder te hijgen en niet veel later volgt er een enorme schreeuw door het bos.
Het duurt lang eer ze haar ogen opent, hem gelukzalig aankijkend vormen de woorden dank je wel Twan, hier was ik zo aan toe. Dat was te horen, laat hij haar zachtjes weten. Kom je op mijn schoot zitten, vraagt hij haar. Liesbeth kijkt hem aan, op je schoot, dan plet ik je toch Twan. Ik ben niet zo'n lucifer houtje. Nee, maar goed ook, lacht hij opnieuw want ik hou niet zo van lucifer houtjes dat geeft splinters. Dit levert hem een por op. Zonder haar broek op te hijsen, zet ze zich bij hem op zijn schoot. Mmm...heerlijk ben je, dan pas beseft Liesbeth pas dat ze op zijn hard pik is gaan zitten. Nee, schatje maak je geen zorgen, je zit er boven op, hij zit nog niet bij je binnen. Ontspannen leunt ze tegen hem aan en al gauw leunt haar hoofd in de kromming van zijn hals.
Zijn handen strelen haar lichaam, haar rug is haar gevoelige deel en dat merkt hij nu ook wel nu hij eroverheen streelt. Zijn andere hand masseert haar borsten. Mmm...lekker, hoort hij haar zachtjes zeggen. Nog altijd is Twan zich bewust van het feit dat ze niet meer alleen zijn in de omgeving, maar het kan hem niet deren. Hij is de gelukkigste man op aarde, omdat hij in zijn armen de vrouw heeft van wie hij houdt.
ik heb zin in een peuk hoort hij haar zeggen, hij weet dat ze elektrisch rookt, met zo af en toe nog een echte tussendoor. Mmmm...dan moet je, je die maar even pakken. Zich uitrekkend kan ze er net niet bij, met tegenzin staat ze op van zijn schoot om het rugtasje te pakken waar ze het pakje sigaretten in heeft gedaan. Gebukt aan de tafel kan Twan zich niet langer bedwingen hij wil haar proeven. Hij ziet hoe het geil nog uit haar druppelt. Zijn hoofd voorover buigend laat hij zijn tong snel over haar druppelende lippen glijden. Ohhhooohhhoooo...wat doe je nou. Mmm...ik moest je proeven schat, zegt hij als ze zich langzaam terug neer vleit op zijn schoot. Je weet toch, sputtert ze tegen. Ja, ik weet dat je geen ervaring hebt met beffen, maar dat wil niet zeggen dat ik je wilde proeven.
Ben verdorie 34 jaar en ik ben zo groen als gras als het gaat om beffen, alvorens ze haar sigaret aansteekt. 34 Twan, ben bijna bejaard. Die man van jou, zegt hij lachend dat is een hele slechte dat hij je niet laat ervaren wat hij zelf wel wil ervaren. Ik ben in mijn hele leven misschien twee hoogstens drie keer gelikt en ik vond het niet prettig. Niet prettig, vraagt hij haar vragend aankijkend. Wat was er niet prettig aan dan? Mijn hele lijf begon te schokken, had nergens meer controle over, dat vind ik niet prettig. Twan begint te lachen, dat hoort erbij lieverd als hij naar haar verbazende gezicht opkijkt. Dus je wil beweren, dat het ongecontroleerde schokken en geen controle meer hebben er bij horen? Ja, dat is zeer waar, maar dat is per persoon verschillend. Alleen nu is het aan jou nog om dit te ervaren als iets aangenaams in plaats van iets onaangenaams. Liesbeth is er stil van en even is ze in haar eigen wereldje gekeerd. Dan hoort ze een geluid, wat haar weer in het hier en nu brengt. Haastig hijst ze haar broek op, Twan kijkt teleurgesteld op, nu weet hij dat het ontspannende moment voorbij is. Eigenlijk is ze niets meer dan wild katje wat nog een klein beetje getemd moet worden.
Niet veel later loopt er een jong stel voorbij, ietwat zijn beide verhit. Hoelang, wil Liesbeth zeggen, maar Twan zegt; heb geen flauw idee, alhoewel ik me er wel bewust van was dat er iets of iemand aanwezig moest zijn. En je hebt niks gezegd, hoort hij geschokt uitbrengen. Nee, is zijn krachtige antwoord, ik moest je immers nog verwennen. Jij, wijzend met haar vinger naar hem, jij bent geen haar beter dan alles en iedereen. Alle mannen zijn hetzelfde, alle mannen. Binnen twee tellen staat hij voor haar neus, zijn ademhaling gejaagd en hij kijkt haar diep in haar ogen. Ben ik, zoals alle mannen, vraagt hij op een rustige toon. Hoewel hij kookt van woede weet hij dat hij rustig moet blijven. Ze geeft hem geen antwoord. Liesbeth, ben ik zoals alle mannen, vraagt hij haar nu nog een keer. Nee, is haar antwoord. Dan draait zij haar rug naar hem toe. Twan heeft gezien dat haar ogen vol met tranen stonden, dat was niet de bedoeling en hij voelt zich schuldig daarom. Hij kan niet tegen huilende vrouwen, daar kan hij gewoon niet tegen.
Liesbeth heeft even een momentje voor zichzelf nodig, waarom moet ze nou weer zo nodig gaan huilen, Twan is hartstikke lief juist voor haar en dan staat zij weer te grienen als een klein kind. Met nog betraande ogen kijkt ze hem aan. Sorry, het was niet zo bedoeld. Ik weet het, hoort hij zichzelf zeggen. Zullen we nog even hier blijven, wat drinken een peukje doen en dan aan de terugweg beginnen. Kijkend op haar telefoon, schrikt ze enorm van de tijd. Ja, het is inderdaad al laat en zeker de hoogste tijd om terug te keren. Alhoewel ze liever hier was gebleven bij Twan.
Nadat ze haar peuk heeft uitgemaakt en al hun spulletjes hebben gepakt lopen ze hand in hand terug richting de parkeerplaats waar de auto staat. Het is er nu een heel stuk drukker dan toen ze heen waren gekomen. Het lijkt wel spitsuur, zegt hij tegen haar als hij zich naar zich toe trekt om andere mensen te laten passeren. Liesbeth voelt gelijk de warmte van zijn lichaam en kan geen woord uitbrengen. Dit is Twan natuurlijk niet ontgaan en hij glimlacht in zijn eigen. Jij mooie vrouw, ik leg je met een simpele aanraking zo het zwijgen op.
In de auto plaatsnemend kan hij het niet laten en zoent haar hartstochtelijk op de mond, als hij even later loslaat zit ze nog naar adem te happen. Dan start hij de auto en brengt hij haar naar waar hij haar heeft opgehaald.
Het zit niet mee op de terugweg, er is een ongeluk gebeurt en er staat een enorme file. Ben je nu wel op tijd terug, vraagt hij ongerust. Ik weet het niet, ik hoop het antwoord ze met een benauwd stemmetje. Dan gaat haar telefoon, het is haar vriend. Twan draait de radio zacht en Liesbeth neemt de telefoon aan. Ben niet vroeg thuis, hoort ze de stem van haar vriend zeggen, moeten overwerken en daarna nog een meeting op de zaak. Je hoeft voor mij ook niet te koken, want de baas zorgt hier voor eten. Goed, zegt ze tegen hem, hoe laat denk je ongeveer thuis te zijn? Zal niet voor elf uur worden en dan wordt hij geroepen door collega's en wordt de verbinding verbroken. Twan heeft vlagen van het gesprek opgevangen, niet dat hij dit bewust deed, maar het geluid van de telefoon van Liesbeth staat zo hard dat hij het wel kon horen.
En...vraagt hij nieuwsgierig. Hij is laat thuis dus als je wil, kan je nog wel even mee wat drinken. Ja, graag antwoord hij naar waarheid. Hij wil wel iets anders dan drinken, maar hij weet ook dat hij niet moet aandringen, dat werkt alleen maar averechts.
Ze staan zeker wel een uur in de file voor ze weer rijden, hopelijk zijn er geen doden gevallen bij het ongeluk zegt ze hardop. Twan zit echter mijlenver met zijn gedachten. Niet voor elven thuis, mmm...dat betekend wel dat ze iets vrijer zal zijn in haar eigen omgeving, misschien zit er nog een kans in...Twan, joehoe Twan aarde voor Twan. Zijn blik opzij kijkend kijkt hij in het lachende gezicht van Liesbeth. Jij was ver weg, hoort hij haar zeggen. Ja, ik was heel ver weg en tegelijkertijd heel dichtbij zegt hij met een zwoele stem. Liesbeth voelt haar wangen rood worden. Staat je goed die kleur zegt hij tegen haar. Nee, echt niet, ik ben niet zo van het rood, dan steekt ze een peuk op en inhaleert diep. Mmm...kreunt hij zacht, als ze die lippen nou...waar zit jij aan te denken, hoort hij haar opnieuw vragen. Nu is het de buurt aan Twan om lichtjes te blozen. Ohhh...jij vies mannetje, lacht ze hem toe en met haar vrije hand knijpt ze hem in zijn kruis. Er is gelijk reactie en Liesbeth voelt het gevaarte oplichten onder haar hand. Dametje, pas op waar je aan begint, straks moet je nog iets afmaken. De blik die ze hem deze keer toewerpt beneemt Twan de adem, geil en hongerig kijkt ze hem aan. Misschien doe ik dat ook wel, uit ze zachtjes waarnaar ze nog een trekje neemt van haar sigaret en de rook richting zijn gezicht blaast.
