Maaike zit in de wachtkamer bij haar nieuwe huisarts. De vorige is met pensioen, en de nieuwe wil graag haar dossier bespreken. “Dokter kan u ontvangen, mevrouw,” zegt de assistente vriendelijk met haar hoofd om de deur, “spreekkamer twee.” Maaike staat gracieus op en volgt de gang waar aan weerszijden portretfoto’s hangen van alle artsen die hier ooit praktijk hielden. Het is een hele rij, de historie gaat blijkbaar ver terug. Maaike kent alleen de laatste, die vlakbij kamer 2 hangt. Ze klopt op de deur en hoort een zachte stem: “Binnen.” Maaike opent de deur - en blijft als aan de grond genageld staan. Aan het bureau zit werkelijk de mooiste jongeman die ze ooit heeft gezien. Een adonis, een levend beeld van Michelangelo. Hij draagt een gewone doktersjas, maar
Maaike kijkt daar dwars doorheen en ziet een lichaam, zo volmaakt… Hij staat op, en loopt, nee, schrijdt met uitgestoken hand naar haar toe. “Dag juffrouw…” galmt zijn fluisterstem om haar heen, en vervolgt: “Sorry, uw naam is me ontschoten…” “Maaike…” fluistert Maaike, en voordat ze het weet kreunt ze: “Oh, dokter… help me…” De arts kijkt haar bezorgd aan, waardoor haar adem helemaal stokt. “Wat is er? Voelt u zich niet goed?” Hij schuift een stoel aan en wil haar erheen loodsen, maar Maaike blijft staan - en begint zich uit te kleden. Ze kijkt hem met halfgesloten ogen aan, haar mond zakt losjes open, ze hijgt, ze kreunt… “Oh dokter… onderzoek mij… helemaal… van buiten en van binnen… met al uw instrumenten…” langzaam valt het ene kledingstuk na het andere op de vloer, en nu Maaikes volmaaktheid zich voor hem ontvouwt, is het de dokter die wankelt. Hij heeft nog de tegenwoordigheid van geest om zijn assistente te informeren: “Juffrouw, wilt u alle afspraken voor vandaag afzeggen?”, maar dan ploft hij op de stoel die eigenlijk voor Maaike was. Zij is intussen nog slechts gehuld in beha en slipje, als ze bij hem op schoot kruipt. “Ik heb vlinders in mijn buik…” hijgt ze, “en alleen u kunt mij genezen…” ze duwt haar borsten in zijn gezicht, en haar dijen houden hem gevangen terwijl ze hem uitkleedt. “Zeg maar Nico…” kan hij nog uitbrengen, maar dan proeft hij de kersenlikeur van haar tepels. Hij maakt haar afgezakte beha los, en gooit tenslotte haar slipje bovenop zijn doktersjas. Maaike weegt niets, hij draagt haar moeiteloos naar een brancard… en terwijl hun monden soppend samensmelten, valt zijn broek aan zijn voeten. Maaike graait in zijn kruis, vlijt zich languit op de brancard, en spert haar blinkende mond wijd open. “Geef me een injectie..” hijgt ze, “met je levenselixer… ik zal de kuur helemaal afmaken…” Nico knielt over haar heen, hij voelt zijn ballen tintelen, machteloos tussen haar vingertoppen… Maaike steekt haar tong uit… ze likt kreunend langs de volle lengte… de zachte, warme ronding wipt op en neer tegen de achtergrond van Nico’s prachtlijf… en opeens voelt ze hoe het romige medicijn haar mond vult. Nico spreidt zijn dijen, duwt zijn heupen neer, Maaike’s gekreun trilt in zijn buik, de brancard piept onder haar gespartel… ze likt aan zijn ballen, hij blijft spuiten en spuiten… en opeens loopt haar mond kokhalzend over. Hij maakt zich uit haar los, en laat haar even bijkomen, maar haar smachtende blik spreekt boekdelen. Nico zegt zacht: “Dit was nog slechts de voorbehandeling…” en hij legt zijn laatste kleren bij de ordeloze hoop op de vloer. Dan begint hij Maaike te masseren, heel zacht, met zijn vingertoppen, en met zijn liefdesolie als helende zalf. Maaike laat zich de behandeling welgevallen, onder zijn strelingen ontspant haar lichaam zich dieper dan ooit… Nico voelt hoe ze zich aan hem overgeeft en hem haar intiemste plekjes openbaart in een sensuele naaktdans. Hij balsemt haar van top tot teen, en dan komt ze overeind. Met wijd gespreide dijen maakt ze een holle rug, ze legt haar benen om zijn middel… en laat hem binnen in haar peilloze diepte. Kreunend kruist ze haar kuiten achter hem, haar navel lonkt op het ritme van haar wiegende heupen, en haar borsten dansen als ze zich door hem laat berijden. Hij tilt haar van de brancard, knielt neer op de vloer… en dan strengelen hun lichamen ineen tot een onontwarbare kluwen; hijgend, kreunend rollen ze door de kamer, hun tongen kronkelen soppend om elkaar heen… Opeens, als Maaike bovenop ligt, maakt ze zich uit de omhelzing los en komt overeind. Met holle rug laat ze haar borsten dansen op Nico’s wilde wipstoten, steeds sneller en sneller… en net als zijn ballen tussen haar schaamlipjes naar binnen glippen, geeft ze toe aan een heerlijk orgasme. Zichzelf ondersteunend op zijn dijen schreeuwt ze het uit: “Ga door! Ga door! Oh, ga do-ho-hoor!!” Hij kneedt haar billen, masseert haar borsten, en voelt hoe hij steeds dieper in haar doordringt terwijl hij spuit en spuit en spuit… Ze daalt weer over hem neer, en nu rolt hij bovenop. Kronkelend, spartelend van onverzadigbaar genot ontvangt ze zijn soppende stoten, hij neukt haar dieper en dieper… orgasme na orgasme golft door haar lichaam, haar kut stroomt soppend over… ze masseert haar gebalsemde borsten, voelt hoe hij er van binnen tussen glijdt… nog even, en dan neukt hij haar tot in haar keel… de vlinders in haar buik zijn ongeneeslijk, ze maken haar gewichtloos… maar deze doktersbehandeling wil ze niet missen, voor geen goud ter wereld… en als hij tenslotte krachteloos over haar neerdaalt en verdrinkt in haar tongzoen, voelt ze het levenselixer opwellen en braakt ze hartstochtelijk alles uit wat geen ander medicijn ooit had kunnen genezen…
Als herboren kleedt Maaike zich uren later pas weer aan, en met een zoen maakt ze een nieuwe
afspraak: “Morgen zelfde tijd, dokter?”
“Je hele leven lang, Maaike…”
