In een klein dorpje 20km van Dordrecht vandaan sta ik dan vrijdag ochtend bij een bushalte, zonder overkapping in de regen natuurlijk, te wachten op de bus. Als dan eindelijk de bus aan komt rijden ben ik al helemaal kletsnat. Ik stap in de bus en loop gelijk in een walm van warmte. Ik kijk rond of er een plekje vrij is. Ik zie er een en loop ernaartoe, maar dan schrik ik wie er naast dat plekje zit. Miranda, een van de knapste meisjes van het dorpje. Ze is lang, ongeveer 1.85m, olijf kleurige huid want ze is van afkomst Spaans, mooie bruine ogen en zwart haar. Ook haar borsten en kont zijn niet verkeerd, niet overbodig veel, maar een goed handje vol.
Ze draait zich om van het raam en kijkt even om te zien wie naast haar ging zitten. Ze keek me heel even aan, glimlachte en draaide zich weer om naar het raam. Miranda en ik kennen elkaar al lang, ze woont al heel lang bij mij in de straat, we zaten in de zelfde klas op de basisschool en als kers op de taart gaan we ook nog naar de zelfde middelbare school. Vrienden zou ik ons niet noemen, zij was meer de populaire meisje en ik de stille jongen. Maar er was altijd wel een persoon waar ze naar toe ging als ze iets niet weet of een probleem had, mij.
We zaten de gedurende tijd stil naast elkaar, zij keek naar buiten en ik door de bus. Ik doorbrak eindelijk de stilte met de vraag hoe het met haar gaat. “goed” zei ze, terwijl ze zich omdraait van het raam naar mij toe. En me diep in mijn ogen staar met haar mooie ogen. Ogen waar je de hele dag naar zou kunnen kijken en het dan nog steeds te kort zou vinden. “heb een kort dagje vandaag en jij?” “ Niet zo lang, tot 3 uur” “hey ik ook, gezellig zitten we misschien weer naast elkaar” En de rest van de busrit vulde we de tijd met koetjes en kalfjes.
We stappen uit de bus en lopen op ons gemakje naar school, die ongeveer 2 straten verderop is.
We komen bij de poort aan en zoals altijd word
Miranda opgewacht door haar 2 vriendinnen, Ilse en Mariska. Ilse heeft een knap gezichtje, heeft bruin haar, groene/gouden ogen, een mooi slank lichaam en werkelijk prachtige borsten, maar een kleinere kont dan Miranda. Mariska daarin tegen heeft blond haar, blauwe ogen, is korter dan haar 2 vriendinnen, heeft kleinere borsten maar een super grote en lekkere kont. Ze gunnen mij geen blik waardig als ze naar Miranda stormen en haar begroetten. Ik loop er langs me naar de deur van het schoolgebouw toe. Ik ben net 5 meter voorbij Miranda, Ilse en
Mariska als ik een stem hoor die zegt “Doei Thorgrin” Ik draai me om, om te kijken wie het zei, en zag Miranda naar mij kijken. Ik antwoorde kort “doei” En liep snel naar binnen.
Ik had mijn eerste les aardrijkskunde en40 minuten later ging de bel en we stromen allemaal door de deur naar buiten. Ik loop naar mijn kluisje toe om mijn boeken weg te stoppen als ik tot mijn verassing iemand voor mijn kluisje zie staan. Miranda, ze kijkt zoekend om haar heen en had ik later door, was op zoek naar mij. Ze ziet me aanlopen en liep meteen naar mij toe. Ik kon nog geen eens hoi zeggen als ze gelijk aan mij vraagt “kan je me helpen?” “ik denk het wel, heb nu pauzen” “Mooi” en ze grijpt mijn hand en trekt me mee. En na een tijdje zag ik dat ze me richting de bibliotheek trok, we gingen door de deur helemaal naar achteren in de bibliotheek, waar niemand was. Ze ging aan een tafeltje zitten en ik ging tegen over haar zitten. Ze viel gelijk met de deur in huis en zei “Heb je wel eens wat gehad met een meisje?” Ik schrok want ik had niet zo’n vraag verwacht “uhm… Nee, niet … echt” Ze keek me aan met een doordringende blik van verbazing “echt niet?” “nee, waarom zou ik tegen je liegen?” Ze knikte en zei “dat hoef je niet” En ze stond op en liep weg, mij verbouwereerd achterlatend.
Om 15:00 ging de bel en loop de klas uit. Ik zeg mijn beste vriend Sam gedag en loop naar mijn kluisje om mijn spullen te pakken en liep daarna gelijk door naar de bushalte. Ik liep net de schoolpoort door als ik een stem achter me hoor roepen “Thorgrin! wacht even op mij” Ik draai me om en ik zie Miranda snel naar mij toe lopen. “heb je haast? Wil je niet met mij naar de bus lopen?” vraagt ze met een glimlach. “Natuurlijk wel” En we lopen samen de 1e straat door naar de laatste straat. Maar voor we de bocht omwaren trok Miranda mij een steegje in.
“Ik wil je even wat vragen Thorgrin. Denk je wel eens aan mij? Heb je wel eens over mij gedroomd?” Ik had even een paar tellen nodig om bij me door te dringen wat ze vroeg aan me. Voorzichtig en zachtjes antwoord ik “soms, wat een rare vragen stel je me vandaag” Dat laatste negeerde ze en ze zei tegen me “ik denk soms ook wel eens aan jou, er is geen enkele persoon dat me zo vaak heb geholpen en altijd voor me klaar stond” En voordat ik kon reageren zette ze een stap naar voren, sloeg ze haar armen om mijn nek heen en zoende ze me op de mond. Na een paar seconden kwam ik mijn verbaasdheid te boven en zoende haar terug. Na een goede halve minuut zoenen liet ze los en verbrak ze de zoen. Ze keek me glimlachend aan en voor het eerst zag ik iets anders in haar glimlach, normaal straalde haar ogen vreugde uit, maar nu… straalden ze liefde uit.
Wordt vervolgd ?
