Netjes even voorstellen eerst maar eens. Ik ben Stefan, 24 jaar. Een redelijk standaard jongen eigenlijk (misschien daardoor wel een beetje saai vind ik zelf soms). Ik ga graag uit, doe graag gezellige dingen met vrienden en voetbal wekelijks in het 2e van AGO VV, de club van m’n woonplaats Apeldoorn. Gezien ik al 24 ben, wat in voetbal-land al bijna oud is, had ik weinig ambities meer om ooit nog in Camp Nou op het selectie-formulier gezet te worden door de Catalaanse coach.
Daarom maar begonnen met een hbo-opleiding recht, en ging ik nu richting m’n school in Deventer. Ik was afgelopen jaar gestopt met Commerciele Economie, want na een half jaar had ik al wel gezien dat dat niets voor mij was. Het leuke van een nieuwe opleiding/klas was: nieuwe mensen. En vooral nieuwe meisjes natuurlijk... Ik was alweer een tijdje vrijgezel, dus hoe meer nieuwe mogelijke toekomstige vriendinnen ik ontmoette, hoe beter. Natuurlijk om het ‘spel’ maar het verliefd zijn-gevoel miste ik
stiekem ook wel erg, hoewel je dat als jongen natuurlijk niet openlijk toegeeft.
Uiteraard gaat het met name om het studeren wanneer je op school zit, maar waarom zou je niet het nuttige met het aangename vereningen? Er zat zoveel leuks op de school. Iets van dat ‘leuks’ was Sharon, een klasgenote sinds een 3 maanden. In eerste instantie was ze me niet eens opgevallen. Ze was niet, zoals de meisjes waarmee ze omgaat, het standaard type opvallende lekkere wijf. Niet dat ze lelijk was, dat absoluut niet. Leuk koppie, blond haar, sproeten, ongeveer 1.65m, B-cup en een goede kont. Sommige jongens (en meiden) zouden zeggen: een beetje dikke kont in verhouding tot d’r lichaam. Maar dik was niet het goede woord. Gewoon prima, stevig... Ze was met haar 23 jaar net als mij wat ouder dan onze gemiddelde klasgenoten en dus niet zo’n kinderkontje meer.
Sharon was zo’n meisje wat iets met me deed. D’r vriendinnen in de klas waren meisjes die je als jongen gewoon lekker vond, maar zij had iets wat me echt goed liet voelen. Humor, een beetje levens/mensen kennis en ze was iemand waar je gezellig mee een biertje of wijntje doet. Verder iets lastig te beschrijven, zonder het allemaal heel cliché te laten klinken. Ik sprak d’r bijna dagelijks wel ff, soms kort en soms wat langer. Daarmee kwam ik er wel steeds meer achter dat ze veel interessanter was dan de rest. Steeds meer betrapte ik me, op bij haar willen zijn.
En dan nu, eindelijk, het verhaal. Het was donderdagmiddag. Ik liep met
Sharon naar het station van Deventer, langs de Leeuwenbrug. Deden we zo nu en dan, vooral als d’r ‘schoolvriendinnen’ weer eens met een of andere typische gozer meereden naar de stad of zo. Echt nog een beetje dat middelbare school-gedrag. “Lekker, lang weekend... ga je nog wat bijzonders doen?” vroeg ik terwijl we langs Luxor wandelen. “Ja, ik ga hier morgen kijken bij een appartement op de Brink”. “Vet! Iets waar je het eerste recht op hebt als je het wil, of gaan ze kiezen? Ik ben ook nog op zoek naar iets in Deventer... de reistijd elke dag veel korter en lekker op jezelf” Ze antwoordde opgewekt: “als ik ja zeg, is het van mij. De vader van een oude klasgenoot verhuurd het. Tis alleen wel een 2 personen-appartement, dus dat is het enige nadeel. Ik weet niet met wie of wat ik straks een appartement moet delen”. “Heb je geen vriendinnen of vriend of zo die je kunt voorstellen daar?” reageerde ik. “Nee, al rondgevraagd maar die hebben of al een kamer of, willen in Zwolle blijven wonen of wonen samen etcetra”. Toen bedacht ik me iets. Misschien was dit wel de kans van m’n leven! 2 vliegen in 1 klap: een woning, én vaker bij Sharon zijn. Maar dat zal wel niet iets realistisch zijn, relativeerde ik direct daarna.
Half voor de grap, half serieus zei ik toch maar: “ik wil wel met je samen wonen hoor”. Ik wist eigenlijk niet of met een mannelijke huisgenoot dat appartement delen überhaupt een optie voor d’r was. Sharon was even verbaast leek het, lachte en zei: “nou, heb je echt interesse dan? Ik heb liever jou daar wonen dan een of andere burpende schetende engerd of een gestoorde gothic ofzo”. “Maar ik burp en scheet heel veel hoor, tijdens m’n dagelijkse satans-sessies”. Sharon moest nu hard lachen: “Zolang je de Duivel gezellig op jouw kamertje houdt en ie van de woonkamer en mijn kamer wegblijft vind ik het best.. tis redelijk groot dus we zouden allebei genoeg onze eigen ruimte en privacy hebben”. Ik knikte en zag dat ze oprecht enthousiast was. “Maar nee, denk er over na, zijn we allebei blij, en we kunnen gezellig lekker Deventer in... tapa’s, biertjes en wijntjes doen. En we kennen allebei ten minste 1 iemand in de stad dan, vooral in het begin is dat wel zo handig”.
Over deze optie ging ik zeker nadenken, ik was er nogal overvallen door. Ik kende d’r nog niet zo lang en echt heel close contact hadden we niet, dus het verbaaste me. Maar blijkbaar zocht ze echt iemand die ze een klein beetje kent en kan vertrouwen voor in de woning.
2 maanden later. De ‘grap’ was geen grap meer. Sharon had het appartement op de Brink genomen, en ze had nogmaals gevraagd of ik de andere kamer wilde. Huurprijs was slechts 200 euro inclusief per persoon. Bijna idioot laag voor zo’n woning. Wat 2 maanden en 2 dagen eerder nog onmogelijk leek, was sinds vandaag het geval: ik woonde samen met Sharon! Ok, dan niet als in stelletje-samenwonen maar dit was al een goede stap vooruit. Echt tot me door drong het nog steeds niet. In de klas werden uiteraard wat geintjes gemaakt erover, maar ik vond dat totaal niet erg eigenlijk.
Gelukkig klaar nu met schilderen en vloer leggen. Ik lag op bed wat tv te kijken en te denken wat ik ging doen met m’n gevoelens voor Sharon. Ik was toch nu echt wel in de fase van beginnende verliefdheid, dat kon ik niet meer negeren. Maar als ik iets zou proberen en ze zou me afwijzen zou het een heel zwaar jaar worden hier, m’n huurcontract uit moeten zittende. Gelukkig had ik m’n antwoord, enkele dagen later...
Er hing vanuit mijn kant natuurlijk wel een spanning in huis. Of zij die spanning ook voelde, kon ik niet helemaal vast stellen. We waren goed bevriend geraakt, maar zat ik daarmee nou juist niet in de gevreesde ‘friend-zone’ straks? We zaten op vrijdag in de woonkamer voor de tv, op de bank een beetje De Wereld Draait Door te kijken. “Ik blijf denk ik direct dit weekend ook hier” zei ik tegen Sharon. Alles was net uitgepakt en ik zat prima. Helaas gestopt met voetballen, alleen nog zo nu en dan meetrainen. Voor de rest ging geen van m’n vrienden wat leuks doen. “Ow, nou goh... datzelfde was ik ook van plan!” zei ze. “Zullen we morgenavond dan eens even kijken of hier leuke kroegen of clubs zijn, of had je al plannen?” vroeg ze me. Overdag was Sharon op school altijd met d’r vriendinnen, maar eigenlijk was ze nu natuurlijk net als mij ook een beetje alleen met niemand om op terug te vallen.”Nee, maar bij deze dan” stemde ik in. ‘Yes!’ zei ik in mezelf.
Het was zaterdag en we waren eerst in een erg foute tent terecht gekomen, de Joffer. Allemaal dronken scholieren. Ik zag dat Sharon het ook niets vond, en zei spottend: “volgens mij komen we hier echt Tannie en
Elise tegen (haar vriendinnetjes dus) met hun stoere Justin Bieber uit groep 8”. Sharon barste in lachen uit (‘mooi’ dacht ik) “ja echt he? Haha.. het zijn leuke meiden maar qua jongens nog echt pubers’. Grapje daar over kon ze dus hebben. Er liepen meisjes van 15 a 16 rond daar waar elke volwassen vent het moeilijk mee zou hebben. Hoe vies het ook klinkt, maar zo werkt dat. Ik keek er net iets te lang eentje na, wat Sharon blijkbaar zag. Ze stootte me aan: “als je een keer iemand naar huis wil nemen, prima maar doe wel ff je deur op slot haha”. Wist even niet hoe ik moest reageren, maar herstelde me en zei: “geldt voor jou ook hoor!”. ‘Deal!’ zei ze.
We besloten toch om maar weer ff een andere tent te doen en belanden bij een relaxed kroegje onder ons huis. Ja, ons huis, dacht ik. We zaten heerlijk op een bankje wat te drinken (toch al wel het 8e drankje van de avond) en ik zei, terugkomend op net: “Was je zoveel van plan dan, haha”. Ze lachte lief, en zei: “nee hoor, ik heb 6 jaar een vriend gehad en dus helemaal niet gewend om zomaar jan en alleman mee naar huis te nemen of mee naar hun huis te gaan... moet wel iemand vertrouwen. Maar goed, dit wordt heel intiem allemaal nu dat ik dit zeg, haha”. Ik besloot bewust niet over die vriend te gaan praten, dat kon dodelijk zijn in de strijd om uit de friendzone te blijven. Dat had ik wel geleerd in de afgelopen jaren. ‘Niet interessant, ik ben leuker’ moedigde ik mezelf aan in gedachten.
Al thuis gekomen zaten we weer op de bank in de woonkamer. Ze ging wijn halen en zei: “er is geen bier meer, maar lust je een wijntje?” Vond ik prima. Ook wijn smaakte me meestal wel. Zeker met Sharon zo naast me op de bank. “Pff Ik voel hem wel aardig zitten” zei ze na een slokje van d’r glas en plofte naast me neer. Een korte stilte volgde. Even twijfelde ze leek het, en toen zei ze plots: “Maar ff serieus... ben jij dat wel van plan, een chickie mee naar huis een keer?” Ze keek me droog en plagerig aan. Ik zei eerlijk: “ach, als het ervan komt toevallig...”. Sharon leunde nu half tegen m’n schouder aan, duidelijk redelijk aangeschoten. “Viezerik... typische kerel hoor... volgens mij zou jij het zelfs nog met Tannie en Elise doen”. Ze stompte me zacht op m’n schouder. “Mooie meiden toch?” grijnsde ik, “en ik ben toch vrijgezel, dus why not” zei ik heel erg open. En toen gebeurde er iets wat ik in de allerverre verte niet zag aankomen, zelfs nu niet. “Doe het liever met mij haha, tevens lekker praktisch want we wonen toch al samen” pestte ze. Zelfs al was ik aangeschoten, ik wist echt niet meer waar ik moest kijken en wat ik moest zeggen. Na enige seconden zei ik maar met rode kop: “geen slecht plan! Scheelt me openingszinnen bedenken en drankjes kopen. Mijn bed of jouw bed?”. Ik ging er vanuit dat het gewoon allemaal geinen was. Hoewel de spanning nu heel erg hoog was opgelopen. “Ik heb een heerlijk 2 persoons-bed, dus...” zei ze. Al plagend zei ik: “je dook toch niet met Jan en allemaal het bed in zei je??” Ze was ff stil, en zei: “ben jij Jan en alleman dan? En bovendien: Ik had die kamer niet aangeboden aan iemand die ik niet vertrouwde...”
