Ik was met mijn man verhuisd naar een Afrikaans land, hij werkte daar als ICT-er vanuit huis en ik had werk gevonden op een school, waarmee een droom van mij in vervulling ging..
Ik ben begonnen aan mijn tweede week op de Nicolaas school, een streng religieuze school waar discipline hoog in het vaandel staat. Dat daarbij ook lijfstraffen horen vind iedereen, ook de ouders, heel normaal. De kinderen op deze school zullen later voorbeeldfuncties in dit land bekleden en moeten daarom onberispelijk zijn, correct, rechtlijnig. Ik zocht al jaren naar een mogelijkheid om docent te worden waarbij ik onder de dekmantel van het schoolbeleid, en de wens van de ouders, mijn vaardigheden als Meesteres in kon zetten. Ik was heel erg blij dat ik deze kans in Afrika kreeg. Roger wilde maar al te graag mee omdat hij als IT-er overal wel zou kunnen werken en het vooruitzicht van sexuele pleziertjes maakte de keuze nog eenvoudiger.
Ik had in mijn contract met de school zelfs op laten nemen dat ik toestemming zou hebben om alle mogelijke disciplinaire maatregelen te mogen nemen die ik nodig achtte om mijn kinderen klaar te stomen voor het leven. Ik geef les aan twee groepen van de middelbare school. In het begin van de week een groep meisjes en donderdag tot en met zaterdag jongens, beide in de leeftijdscategorie van 16-18 jaar. Vaste kleine groep, vaste docent, vaste discipline is het motto van de school. Zo zou ik mijn leerlingen goed leren kennen, iets wat mij in Nederland, met per vak een andere docent nooit zou zijn gelukt.
Ik was vorige week rustig begonnen met het bespreken van de gebruikelijke zaken voor het begin van een schooljaar waaronder de globale planning van toetsen, spreekbeurten, welke boeken ze nodig hadden voor de vakken die ik ga geven en natuurlijk de introductie van mijzelf als nieuwe docent. In de eerste week heb ik vooral bekeken wat voor tieners ik in de groep heb zodat ik een idee kreeg wie ik harder zou moeten aanpakken, en welke tieners geschikt zouden zijn om mijn eerste plannen uit te voeren. In de eerste week werd mij duidelijk dat alle leerlingen een hele hoge achting voor de docent hebben en ze zich dus zelf heel onderdanig opstellen. Precies het beeld waar ik op had gehoopt en waar ik gebruik van zou gaan maken.
De bel was gegaan, op deze maandagmorgen. De meiden waren naast hun bankjes gaan staan en wachtten tot ik met een gebedje de week zou openen. Ik las het onze Vader voor en gebaarde hen daarna te gaan zitten, en begon mijn monoloog. “Mooi jullie allen weer te zien op deze maandagmorgen. Vorige week hebben we de aftrap gedaan van ons schooljaar en ik heb zo het idee dat wij er een mooi jaar van gaan maken met hele goede resultaten. Om jullie te stimuleren beter je best te doen ga ik een strak regime houden, strakker dan welke docent ook. Zowel voor jullie als voor de jongens in de andere groep gelden de volgende regels:
1. Van mij krijgen jullie zes dagdelen les, op elk dagdeel een ander vak.
2. Elke dagdeel zal het huiswerk van dat vak mondeling worden overhoord; en op regelmatige tijden zijn er voor de zes vakken schriftelijke of praktijktoetsen.
3. Degene die de laagste beoordeling heeft op de overhoring of toets krijgt bijles bij mij thuis.
4. Concreet houdt dit in dat er elke dag twee van jullie met mij naar huis gaan. Gezien de afstanden hier en het slechte openbaar vervoer betekent het dat je bij mij overnacht en met mij weer naar school gaat.
5. Onbehoorlijk gedrag, in of buiten de klas zal streng worden bestraft, naar mijn inzicht
6. Deze regels dienen om jullie tot op te leiden tot mensen met een voorbeeldfunctie, tot meerdere eer en glorie van deze school en dit land! De school en jullie ouders zijn daarom akkoord met deze regels.”
De meiden waren zichtbaar onder de indruk en keken wat verschrikt. “Hebben jullie nog vragen?”. Een meisje, Jana, stak haar vinger op en vroeg “Wat voor straffen geeft u? “. “Ik geef niet een straf die hoort bij de overtreding maar een straf die ervoor zorgt dat je de overtreding niet meer begaat”. Jana ging verder. “Bij onze vorige docent hadden we een lijstje waar je op kon zien wat voor straf je kreeg, heeft u dat niet juffrouw?”. Om mijn woorden kracht bij te zetten stampte ik een keer op de grond. “Jongedame, jij leest mij niet de les hier! En voor jou en voor iedereen is het Mevrouw Lee. Kom naar voren! Jana, een parmantige meid van 17, keek wat om zich heen, aarzelend over haar volgende stap maar durfde blijkbaar niet verder te provoceren en kwam naar voren. Ik pakte mijn liniaal en dwong Jana met twee handen mijn lessenaar vast te houden en voorover te buigen. Het ging met te ver haar billen hier voor de klas te onbloten dus liet ik de liniaal met flinke kracht neerkomen op haar billen terwijl ik rustig tot 20 telde. Hoewel de slagen gedempt werden door haar rok kon Jana een paar kreten niet onderdrukken en biggelden de tranen over haar wangen. “Ga nu terug naar je plaats. En als bonus ben jij de eerste die vandaag meegaat voor bijles”. Jana knikte gelaten en ging naar haar plek. “Nu dit duidelijk is kunnen we beginnen met de les”. We begonnen met het vak Mens en Maatschappij. Hoewel in elk dagdeel een half uur pauze was ingelast zakte de aandacht aan het eind van de ochtend in en werden de meiden wat onrustig…..
