Mijn naam is
Natasja en ik zit in in een gesloten instelling. Mijn therapeuten hebben me gevraagd om mijn verhaal op te schrijven, ze zeggen dat dit onderdeel is van mijn verwerkingsrproces om mijn trauma te doen verdwijnen. Mijn therapie wordt afgewisseld met operaties, om mijn lichaam weer op orde te zetten, maar daarover later meer.
20 jaar geleden begon alles. Ik was net afgestudeerd als marketing specialist, had een aantal sterke stages achter de rug en was heel blij met de jobaabieding die ik toen gekregen had. Het was toen niet eenvoudig om een job te krijgen, zelfs niet met goede papieren, die ik wel zeker had. Mijn jobaanbieding had ik toch zeker aan mijn cum laude thesis te danken.
Ik mocht bij een mkb van een 20tal man beginnen. De mkb was een consultancy in strategisch marketing, dus helemaal mijn vakgebied. De sollicitatie was niet eenvoudig, drie rondes, met drie verschillende mannen, die elk verschillende functies hadden. Maar elk gesprek ging vlot en soepel. Ik had er een goed gevoel bij en wilde zsm beginnen.
Mijn eerste dag begon meteen slecht. Bij binnenkomst bleek niemand op de hoogte te zijn van mijn aanwerving, terwijl het toch zo’n klein bedrijf was. Ik werd aan een bureau geplaatst dat uitkeek naar een blinde muur. Heel fijn. Even later kwamen de drie partners binnen. Ze liepen eerst de andere collega’s af voordat ze mij begroetten. Mark, de oudste, verontschuldige zich en stelde mij aan de ploeg voor. Toen pas viel me op, dat ik de enige vrouw was. Ik maakte er een grapje over, maar niemand moest lachen. Iedereen ging weer terug aan zijn werk en ik ging ook maar weer zitten. Hier en daar kreeg ik wat simpele klusjes, waarvoor je zeker niet had moeten studeren, maar ik was allang blij met deze job.
Na een week werd ik toch wat gefrustreerd. Ik wilde mijn kennis gewoon toepassen en omzetten, af van die simpele klusjes. Dus ging ik naar Mark, vertelde mijn verhaal en hij stuurde me door naar Kees. Kees was als partner verantwoordelijk voor Sales. Ik vertelde mijn verhaal en hij zweeg. Hij bekeek mij van top tot teen, rustig, de tijd nemend van top tot teen: “jij wil dus echt iets doen?” Hij keek me indringend aan, ik werd er nerveus van, maar kreeg wel een droge “ja” uit mijn mond. “Ok” nu keek hij naar mijn borsten “ik zal er over nadenken en laat je iets weten”.
Mijn borsten. Altijd mijn borsten. Mijn borsten waren groot, bol en breed, zeker in verhouding met mijn smalle lijf dat ik midden twintig had. Mijn borsten vielen op, en op de ene kant was ik er blij mee, want het leidde af van mijn lichte onderkin, die mijn onzeker maakte. Maar op de andere kant, reduceerden ze mij enkel tot borsten, wat me ook onzekr maakte. Borsten, die, als ik gehaast liep, zwaar op en neer deinden. Borsten, die, als ik iemand moest passeren, altijd ergens tegenaan schurden. Tegenwoordig noemen we dit cup E, maar vroeger had je maximaal D, en bij gebrek aan een E had ik dus een DD. Ze waren zo groot, dat ik enkel dure BH’s kon kopen, opdat enkel de dure merken goed genoeg waren om mijn breedte op te vangen. Ik was toen ook bezorgd over de toekomst. Hoe zouden ze wel niet hangen over 15-20 jaar? Die ambiguiteit en onzekerheid zat altijd in mijn achterhoofd, en toen Kees naar mijn borsten keek, verwenste ik ze.
Na mijn gesprek met Kees, liep ik naar de WC. Ik bleef voor de spiegel staan en bekeek mij goed. Ik had zeker geen uitdagende kleren aan, maar die verdomde borsten, daar kun je gewoon niet omheen. Ik bekeek mij van voor, draaide opzij, dan weer van voor. Er viel niets aan te doen. Van opzij werden ze bijna grotesque. Ik zette mijn handpalmen eronder en woog ze door mijn kleren heen. Ik moest iets vinden om mijn borsten minder prominent te laten zijn. Ze vormden een gevaar voor mijn persoon, mijn carriere en mijn geluk. Met een zucht ging ik terug naar mijn werkplek.
Op mijn werkplek lag een stapeltje van visitekaartjes, met een post-it “Bel deze potentiele klanten op en regel een sales pitch, Klaas”. Maar dat was sales! En ik was marketing. Ik wist alles over marketing, maar niets over sales. Dus ik terug naar Kees. Kees keek me kort aan, dwaalde af naar mijn borsten, vertoonde een lichte grijns en keek vervolgens uit het raam. “Kijk, als je iets wilt bereiken, moet je sprongen durven doen. Kies maar.”
Twee weken lang deed ik cold calls. Vre-se-lijk. Niemand pakte op. Niemand was geinteresseerd. Niemand wilde een
afspraak. Het was afmattend. Het contact met de andere collega’s was nu ook niet om naar huis te schrijven, maar ik was ook maar net begonnen, beredeneerde ik. Het was om te schreeuwen. Geen vooruitgang, noch in mijn calls, noch in sociaal opzicht. Kees vroeg af en toe hoe het erbij stond. “Blijven proberen, meisje, blijven volhouden” Meisje... ik was geen meisje. En toen, toen pakte iemand op, toen toonde iemand interesse en toen had ik eindelijk mijn afspraak geregeld. Berentrots naar Kees toe, glunderend mijn verhaal gedaan. Hij keek me aan, lichte glimlach en zei “Ok, goed gedaan. Jij gaat mee, ik heb de lead, jij gaat observeren en leren!”
Drie weken later was het zo ver. Ik had een klassiek mantelpakje aan, hold-up kousen en
een zwarte blouse, daaronder een zwarte BH. Kees bekeek me van top tot teen, fronste een wenkbrouw en gaf me een speelse knipoog. We stapten vrolijk in de auto en kletsten wat over de ‘eventuele’ klant en hoe we hem zouden inpalmen.
Eens op de snelweg, veranderde iets. Kees vroeg mij bloedserieus: “Hoe ga je dit aanpakken?” “Ik ga gewoon zitten en luisteren, af en toe notities maken en... ja!” “Maar Natas, jij gaat het doen vandaag, dat hadden we toch afgesproken?!” zijn gezichtsuitdrukking was zorgelijk. Hadden we dit afgesproken, nee toch... ik ging toch van hem leren? Of hadden we nu toch.. “We hadden afgesproken dat jij het ging voorbereiden, en dat ik, als partner, bijspring indien het de verkeerde kant uit gaat” zei Kees nu luider, ongeduldig en dwingend. “Oh... ik zal mijn best doen, Kees” ik kreeg het warm, heel warm. Opeens leek mijn blouse te klein. Ohnee als ik maar niet begin te zweten. En ja, ik begon te zweten. Hoe moest ik dat allemaal doen? Dit was sales, ik had dit nog nooit gedaan? En we hadden dit toch niet zo afgesproken...
“Doe je blouse uit!” zei Kees opeens. Kil en zakelijk. “Van alle kaartjes heeft enkel deze een afspraak, dus we hebben veel te verliezen. Doe je blouse uit en je jasje aan.” Een traan sprong uit mijn oog. “Doe je blouse uit, kut-amateur en stop met huilen, we zijn er bijna.” Hij was kwaad, nu. Er sprongen meer tranen uit mijn ogen. Als een robot deed ik mijn blouse uit en mijn jasje aan. Kees keek kort naar mij. “Haal je borsten uit je cups, maar laat je BH en je jasje aan, begrepen? En veeg je tranen uit je gezicht, verdomme” Ik keek uit het raam, naar de voorbijvliegende bomen, en haalde, onder mijn jasje, zwijgend mijn borsten uit mijn cups.
