Het is crisis. Vooral in de vastgoed sector, en zelf een beetje bij mijn doelgroep. Acht jaar geleden begon ik in de vastgoedsector. Via connecties van mijn vader’s rotary, vond ik snel een uitdagende functie bij een gerenomeerde makelaarkantoor. Dit kantoor is deel van een franchise dat zich met name op exclusieve huizen, grondstukken of appartementen - de zogenaamde condo’s - richt. Het duurste “huis” dat de franchise op dit ogenblik heeft, is 34 miljoen euro, en ligt in het zuiden van Europa. Nu, zover ben ik helaas nog niet, maar het is mijn droom en ambitie om ooit een keer zo ver te geraken dat ik zulke huizen aan de man kan slijten.
Geheel onervaren ben ik natuurlijk ook niet. Na mijn studie, waarbij ik met name tijdens mijn mondelinge examens uitblonk, werkte ik als advocate bij de sectie huurrecht en vastgoed. Met veel ellenboog, overwerk en pijpwerk geraakte mijn carriere in een stroomversnelling.
Pijpwerk. Ik begreep snel dat je je carriere positief kon beinvloedden door overuren te maken en de heren een open neukmondje aan te bieden. Hoe kwam dat zo?
Nu, het kantoor hanteerde een open competitie voor zaken. Een keer per week was een ontbijtbijeenkomt waarbij de senior - laten we hem Van Tiepen noemen - de nieuwe zaken besprak. Het was dan de bedoeling dat je tijdens het ontbijt aan senior duidelijk maakte, waarom je de geschikte persoon was om die zaak te doen.
Het was een keimoelijke zaak, met veel known-unknowns, die ook nog eens veel media-aandacht aantrok. Ik wilde die zaak hebben, ik wilde voorruit, in grote stappen. Maar Willemijn was beter. Meer ervaring, meer lef, nog arroganter. Willemijn kreeg dus de zaak, en ik mocht “op de bank zitten”.
Het hielp natuurlijk niet dat Van Tiepen een rotarty vriend was van mijn vader, want iedereen zat bij de rotary. Het hielp ook niet om, zeg maar, mij vrouwelijker te kleden, want iedereen liep er vrouwelijk bij. Mantelpakjes, al dan niet met lichte strepen, belovende decolletees, haar opgestoken in een strenge knot, soms een kleine, licht bril, het liefst zonder montuur.
Ik stond voor Van Tiepens deur. Ademde diep in, zei zachtjes: Ik zal en moet! en klopte zachtjes aan de deur. “Binnen” hoorde ik, opende de deur en “Ah, Marieke, kom binnen... sluit de deur... wat kan ik voor je betekenen?” “Ik denk dat ik... tijdens het ontbijt had ik nog een idee die de zaak zeker...” ik kreeg mijn zinnen niet goed uit mijn mond. “Ja, Marieke maar dat was tijdens het ontbijt. You know the rules!” zei Van Tiepen speels. “Ik wil deze zaak!” klonk het wat ongepast uit mijn mond. “Dan zul je harder moeten werken, beter moeten worden!” antwoorde Van Tiepen streng. Hij stond op, kwam op mij af en geleide mij naar een zithoek. “Ga zitten, Marieke. Weet je, Marieke...” en hij begon te doceren over de eeuwenoude vriendschap met mijn vader, de veranderende tijden, dat vrouwen nu ook werken en carriere willen maken, dat vroeger alles beter was, dat er meer duidelijkheid was tussen man en vrouw en “... dat ik je op de hockeyvelden, vroeger, toen je nog studeerde, al heel ambitieus vond. Ik begreep dat je goed in je mondelinge examens was... en dat dat je studieresultaten heeft beinvloed... maar” hij pauzeerde theatraal “ dat dat enkel bij de mannelijke docenten het geval was”.
Zijn grijns liep van oor tot oor. Hij kwam dichter bij me staan, boog voorover, aaide mijn wang - ik ontweek zijn blik en keek naar buiten - en opende zijn broek met zijn andere hand. “Hier... toe.” Hij haalde zijn pik uit zijn broek en hield hem voor mijn gezicht. Ik keek nog steeds naar buiten. Zijn hand greep mijn blonde haar vast. “Hier!” Hij duwde zijn vochtige pik in mijn gezicht, wreef hem over mijn gezicht, heen en weer, van mijn ene wang naar mijn ander. Ik dacht aan mijn studie, aan mijn mondelinge examens en opende mijn mond. Wijd, zoals ik het altijd gedaan had. Ik keek hem aan, naar boven. Toen begon hij te raggen, in mijn mond, strot, diep en hard. Ik was weer bezig. Ik liet me weer gebruiken, als neukmondje. Enkel om dingen gedaan te krijgen.
Gghgghmggh, hij ramde zijn dikke pik in mijn strot. Met lange, harde stoten raggde hij mijn strot beurs. Slijndraden hingen aan mijn kin. “Zo... ja... oeehh, lekker in dat neukmondje. Lekker uitwonen die neukstrot.” Hij haalde hem eruit, ik kwam op adem, tranen in mij ogen. “Doe je bloes open, tieten uit. Ik wil je uiers zien, nu!” Hij stootte hem weer in mijn mond, terwijl hij bezig was opende ik mijn bloes. Mijn stevige borsten haalde ik uit hun C cups. Door de BH werden mijn borsten samengeduwd, slijmdraden dropen op mijn borsten. “Kijk nou, die neuktieten, lekker afneuken” Van Tiepen was helemaal zot geworden. Zijn pik in mijn strot en zijn handen aan mijn borsten, hard kneedend. “Ik ga in je strot komen, sletteadvocaatje...aahuverdomme...”
Van Tiepen kwam klaar, ik voelde het in mijn strot. Hij trok zijn pik uit mijn mond, fatsoeneerde zich, keek mij aan en zei: “Deze zaak zul je niet krijgen... als je vaker je “best” komt doen, zul je zeker gelijkwaardige zaken krijgen en kunnen doen. Ga nu maar terug naar je kantoor...”
Vijf jaar heb ik dit gedaan. Naast mijn advocatenwerk natuurlijk. Het is altijd bij mondwerk gebleven, maar het werd telkens extremer. Van Tiepen had een obsessie voor mijn neukmondje. En mijn neukuiers, zoals hij ze noemde. Enkele keren moest ik een blinddoek om. Toen bleek dat er meerdere mannen aanwezig waren en was ik een en al pijpslet in een mantelpakje. Pik na pik moest ik zuigen, slikken en aflebberen. Hard in mijn strot, geen adem, handen op mijn tieten.
Hoe ik er tegenaankijk? Ik laat me gebruiken om vooruit te komen? Ik prostitueer mij om carriere te maken en success te beleven? Nee... het is een realiteit, nu voor mij, misschien voor de vrouw in dit tijdperk. Een realiteit waar ik niet omheen kan, mocht ik verder willen. Een realiteit ook, waarmee ik soms zelfs plezier ervaar, en niet enkel als middel tot doel.
Dat is nu in de vastgoedsector niet anders. Maar dat wordt vervolgd...
