Het internaat waar ze haar jeugd en schooltijd had doorgebracht was gevestigd in een schitterend gebouw, dat door dichte vegetatie aan het gezicht vanaf de weg onttrokken was. Achter de donkere dennenbomen en de enorme ceders strekte een onberispelijk gazon zich als een groene zee uit tot aan het honingkleurige landhuis.
Een met rode tegels beklinkerd pad, omzoomd door afgewisseld rode en witte rozen, vormde een wig tussen de buitenwereld en de gesloten gemeenschap van wat het internaat was, liep tot aan een grote zwart geschilderde zware eiken poort, die de ingang van het grote landhuis annex internaat, vormde.
Het was nu bijna twintig jaar geleden dat Helena, hier voor het laatst een voet had gezet. Dat was toen ze met Michael, de zoon van dominee Artus, in het huwelijk trad. Toen na een aantal jaren op de pastorie van haar schoonouders gewoond te hebben, kreeg Michael als jonge dominee, een eigen parochie aan de andere kant van het land. Een jaar later werd haar zoon, Sam geboren en een jaar later haar dochter, Bella. Nu respectievelijk zestien en veertien.
Sam Artus zou net als zijn vader, dominee worden Bella fladderde nog wat in het leven en had nog geen doel. Ze was net als haar moeder was, toen ze net zo oud was.
Sam had het blonde haar, de blauwe ogen en het tengere lichaam van zijn vader, terwijl Bella de donkere krullen, de bruine ogen en het gespierde lichaam van haar moeder bezat.
Helena had zich voor de gelegenheid uitgedost. Waar ze normaal als dominees vrouw, sobere, meestal grijze kleding, droeg ze nu kleurige kleding. Hoge sandalen, een roomkleurige katoenen rok , een jadegroene zijden blouse en daaronder een zijden beha met voorsluiting en een nieuw zwart bikinislipje.
Langzaam liep onder de toegangspoort door en kwam terecht op een grote binnenkoer, wat meteen een tweede oase van rust betekende. Op het kleine gazon, even groen als het grote gazon, stonden enkele tafels, met daarop schalen met toast en bowls gevuld met punch, die een eigenaardige groene kleur hadden, alsook enkele flessen wijn, limonade en water. Aan de rechterzijde stonden enkele stoelen, waarop voor haar onbekende lui zaten te staren naar voor hen onbekende lui. Ze had toch mogen verwachten dat ze iemand bekend zou ontmoeten. Had ze er niet beter aan gedaan Michael mee te vragen? Of gewoon te weigeren?
Helena liep op de tafel af en schonk zichzelf een limonade in en bediende zich van toast met leverpastei.
'Daar zou ik niet teveel van eten.'
Helena draaide zich om en keek naar een blozende jongeman die haar nieuwsgierig opnam.
'Die serveerde ze vorig jaar ook al,' antwoordde hij ernstig.
'Zou het nog steeds dezelfde zijn?' vroeg ze lachend.
Hij haalde zijn schouders op en liet een toast gevuld met kippenpastei in zijn mond verdwijnen.
'Die nonnen zijn voor niets te vertrouwen,' grinnikte hij. 'Deze zijn goed. Kip.'
Helena keek de jongeman aan en schudde het hoofd. 'Ik hou het maar op deze,' zei ze.
'Zoals je wenst,' zei hij en zette zijn weg voort.
'Je hebt al kennis gemaakt met onze nieuwe rekruut zie ik. Helena niet? Herken je me niet meer? Winnie?'
'Winnie? De kleine Winnie?' riep
Helena verrukt uit.
'Dezelfde,' zei ze en omhelsde haar stevig. 'Wat is dat lang geleden. Hoelang...'
'Twintig jaar. Zeker twintig jaar.'
'Kijk eens aan.' Winnie schudde haar hoofd en klapte in haar handen. 'Je bent nog niets veranderd.'
'Dat is een grove leugen, Winnie,' zei ze. 'Je weet dat je niet mag liegen.'
'Sinds er geen zusters meer lesgeven,' zei ze, ' is liegen toegestaan.' Ze lachte uitbundig en dronk van haar glas champagne. 'Er zijn zelfs jongens toegelaten.'
'Leuk. Dan is de tijd hier toch niet blijven stilstaan.'
'In geen geval,' zei ze. 'Gregory is onze jongste.'
Leuke knul,' zei ze. 'Kwam me behoeden voor de leverpastei, die nog van vorig jaar zou zijn.'
'Die nonnen zijn voor niets te vertrouwen,' lachte ze. 'Dat is zijn gezegde en misschien klopt het ook wel.'
'Goed dat er geen meer zijn dan.'
'De enige nog levende zuster is zuster Armanda en die is vierennegentig, dus daar zit weinig gevaar in.'
'Het gevaar zit dikwijls in een klein hoekje,' merkte Helena luchtig op. 'En vertel eens, wat voer jij zoal uit?'
'Ik geef hier les. Wiskunde.'
'Meen je dat?'
'Ja. Al tien jaar. En de laatste vier ook aan het andere geslacht,' voegde ze er grinnikend aan toe.
'Dat is leuk te horen,' zei Helena.
'En jij nog steeds met je dominee?'
'Al twintig jaar. Twee kinderen.'
'Mooi,' knikte Winnie. 'Ik nog alleen,' zuchtte ze.
'Waarom?'
Winnie haalde haar schouders op. 'Nog niemand gevonden,' zei ze.
'Komt heus wel,' opperde Helena en keek haar oude, beste schoolvriendin aan. Winnie Morton wie had dat ooit kunnen denken? Ze had nog steeds het blonde lange haar en de blauwgroene ogen. Haar tengere lichaam van toen was voller geworden. Haar borsten leken enkele maten gegroeid, maar zagen er nog steeds stevig uit. Ze droeg een rood hemdje, waarvan de bovenste knoopjes los waren, onder een hemelsblauw mantelpakje dat haar als gegoten zat. Aan haar voeten droeg ze platte bruine schoentjes, die niet bij het geheel leken te passen, maar wellicht uiterst comfortabel waren. Het was en jonge
Winnie geweest die een al even jonge Helena had leren tongen en het was dezelfde jonge Winnie geweest die haar aan haar borsten had laten voelen en likken. Nacht na nacht had ze wakker gelegen. Nu na twintig jaar, ontmoetten ze elkaar weer.
'Wat fijn dat je gekomen bent,' zei ze.
'Ik wilde absoluut een keer komen.'
'En ben je al gekomen?' giechelde Winnie.
Helena lachte ook. 'Weet je het nog?' vroeg ze.
'Jij?'
'Ik weet het nog steeds. Ik wil het voor geen geld van de wereld ooit vergeten.'
Winnie l
