Dit verhaal is het vervolg op de serie: Dat kan toch niet… 1 t/m 8. Daar hadden we kennis gemaakt met Wim en Kees. Zij waren op de camping en kwamen vier andere jongens tegen. Ik ga nu verder met hun verhaal. Zoals ook bij het vorige verhaal zijn er veel dingen echt gebeurd. Er is alleen een verhaal van gemaakt en natuurlijk heeft de creativiteit ook een duit in het zakje gedaan.Ik hoop dat jullie er net zo van zullen genieten als bij de vorige serie. Bedankt voor de vele leuke commentaren die mij hebben doen besluiten deze serie voort te zetten. En herken je situatie? Dat kan. Misschien was jij wel een van die anderen en zul je alles weten hoe het precies was.
Veel lees plezier!
Bennie liep hard achter Sander aan.
Sander, Sander, stop…wat is er...
De dreigende lucht van het naderende onweer gaf het geheel een onwerkelijke sfeer.
Sander!
Bij de tent was hij ook niet. Ver kon die niet weg zijn zo in zijn nakie met alleen maar een handdoek bij zich.
Ook Bennie besefte dat hij als een gek over het veld holde in zijn blootje met een handdoek in zijn hand. Hij sloeg deze om zijn middel. Tijd om zich aan te kleden had hij toch niet want hij moest Sander vinden. Wat was er gebeurd!
Vanmiddag hadden ze nog zo’n lol gehad in de schuur. Daar deed Sander toch ook aan mee. Of waren ze te ver gegaan. Waarom die uitroep:
Ik ben toch geen homo.
Wat heeft Sander gedaan waar die echter helemaal niet achterstond. Waarom was die met het clubje meegegaan naar de ‘extra roeioefendagen”. Had hij alleen de dingen gedaan om erbij te horen? Wist hij niet wat er naast het oefenen ook verder gebeurde. Hij deed met het douchespel na het trainen toch ook altijd mee.
Allerlei vragen die bij Bennie door het hoofd speelden en waarbij hij geen antwoord op had alleen maar vragen.
Maar de hoofdvraag denderde bij hem door het hoofd met het verkrampte gezicht van Sander erbij: Dat kan toch niet,ik ben toch geen homo!
En weg was die. En nu? Waar kon die naar toe gerend zijn. Door het dreigende onweer op de late avond was het aarde donker. Dit deel van de camping was schaars verlicht en Bennie voelde aan dat de blote Sander die kant op moest zijn gerend en niet de kant op van de caravanstraatjes die ruim verlicht waren.
Hij liep langs de caravan van de beide jongens uit het douchelokaal.
Wij zijn ook geen home maar wel vrienden, had die ene jongen gezegd. Wat bedoelde die daar nu weer mee.
Alles speelde door Bennie zijn hoofd. Hier had hij anders nooit zo’n moeite mee. Hij nam het leven zoals het kwam en maakte nooit ergens snel een probleem van. Hij was gevierd, men luisterde naar hem en hij wist dat die voor velen een aangenaam gezelschap was. Dus eigenlijk wel een gemakkelijke wereld om in te leven. En nu werd door het gedrag van Sander opeens iets anders bij hem wakker gemaakt. Hij voelde zich verantwoordelijk voor die knul. Toen hij hem tijdens de douchestoeipartij vroeg of die zin had om mee te gaan naar het extra trainingskamp had Sander hem zo intens gelukkig en blij aangekeken en had gezegd. Mag dat? Willen de anderen dat ook wel. Tuurlijk had Bennie gezegd. Hij vond het toch goed dus de anderen ook. Daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Het leek hem wel leuk om met de slanke Sander de spelletjes te doen die hij regelmatig met Justin en Erik deed. Lekker een beetje sexspelletjes. Daar was toch niets mis mee! Dat deden ze al vanaf de basisschool. Leuk en
spannend en toen ze ouder werden ook lekker. Maar homo? Ze waren toch niet verliefd op elkaar. Al die gedachten raceten als een bezetene door zijn doorgaans nuchtere en rustige brein.
Daar aan de rand van het laatste veld zag hij iets. Zou dat Sander zijn? Dichterbij gekomen hoorde hij een verschrikkelijk snikken en huilen. Heel zachtjes naderde hij de intens verdrietige jongen. Hij bleef staan. Wat nu? Wat moest hij doen. Een golf van een warm gevoel kwam over hem heen. Een gevoel van oprecht mededogen overspoelde zijn geest. Hij voelde dat hij bloosde en in deze verstikkende hitte sloegen de vlammen hem uit. Dit onbekende gevoel bracht hem nog meer in verwarring. Hij wilde wat zeggen maar de woorden bleven hem in de keel steken. Hij kon geen geluid voortbrengen en het was of zijn strot werd dichtgeknepen. Een lichte duizeling maakte zich van hem meester en het enige dat hij kon doen was om naast de huilende Sander te gaan zitten. Hij moest eerst even bij zichzelf komen en weer even normaal gaan denken. Hij zuchtte diep. Het snikken hield op en Bennie keek in een paar betraande huilogen van Sander. Zijn hart kromp ineen. Wat was hier aan de hand. Dat was meer dan alleen maar het zien van een paar blote vreemde jongens. Waar moest hij beginnen. Hoe moest hij dit aanpakken?
“Gaat het?” het klonk zinloos tegen dit hoopje ellende maar hij wist niet beter. Sander schudde zijn hoofd en er volgde een enorme huilbui. Wat moest die doen. Het liefste zou hij hem in zijn armen nemen en troosten zoals een ouder dat bij een verdrietig kind doet maar zou Sander dat wel willen na wat hij zelf gezegd had.
Maar wat dan? Zijn instinctieve gevoel van zorg en behulpzaamheid kreeg de overhand en hij legde zijn arm om Sander zijn schouder. “Kom man, huil maar lekker uit. Dat heb je zo te zien hard nodig.” Zo bleven ze enige tijd zitten. Hij streek met zijn andere had door over Sander zijn hoofd en het werd stil Sander leunde nu tegen Bennie aan en verborg zijn gezicht in de handdoek. En zo zaten twee jonge mannen aan het einde van een veld op de camping in hun blootje terwijl de eerste dikke druppels van de naderende onweersbui gingen vallen. Deze dreigende lucht, de eerste verkoelende druppels van deze dag en het nieuwe gevoel dat bij Bennie nog niet weg was gaf alles een onzeker gevoel bij de altijd zo zekere Bennie. ‘Kom.’ Hij stond op stak Sander de hand toe en trok hem overeind. ‘Het gaat regenen, we gaan ons even douchen “ Naast elkaar liepen ze naar de toiletruimtes zonder verder iets te zeggen. Twee naakte jongens in de regen over de camping. Beide met hun eigen gedachten. Beiden met hun eigen verhaal.
