We zijn nu een paar weken later. Het is volop zomer. De heimelijke liefde tussen Arend en mij was er intens en hartstochtelijk. Ik leefde voor mijn gevoel in een andere wereld wanneer we samen waren. Arend en ik wilden er beslist niet voor uit komen dat we samen wat hadden. We waren dus nog flink in de kast met een gigantisch slot erop. Het was soms wel moeilijk om een plekje te vinden waar we ongestoord ons gang konden gaan. Martijn was er ook bijna altijd. Behalve als Arend alleen bij mij thuis kwam. En als er dan niemand was dan genoten we er dubbel van.
Verschillende keren hadden we het strandje weer opgezocht. Dat gedoe met de meiden was minder want die jongens waren naar een andere inham gegaan. Daar konden ze rustig …… jeweetwel onder het mom van: even beste vrienden, maar jullie begrijpen het wel he! En of wij het begrepen, maar ze wisten niet hoe blij we er mee waren. Maar daardoor werd het rustig. Soms erg rustig. Arend en Martijn waren altijd van de partij. Maar omdat Arend en ik onze gevoelens niet wilden laten merken gedroegen we ons niet normaal. Bewust afstandelijk zou je kunnen zeggen. Het viel Martijn in ieder geval op.
Hebben jullie bonje gehad of zo waar ik niets van weet?
Hoezo?
Arend en ik keken elkaar aan kregen beide een vuurrode kop en haalden de schouders op en zeiden: Nee hoor, ben me nergens bewust van.
Nou kom Arend, ik ken je net zo goed als mijn eigen broekzak, kom op. Jullie hebben allebei nu een kop als een biet. Jullie mijden elkaar, tenminste wanneer ik erbij ben. Jullie stoeien helemaal niet meer. Het is net of jullie samen iets hebben of hebben gehad wat ik niet mag weten. Ik krijg er in ieder geval een raar gevoel bij. Als jullie bonje hebben gehad moet je dat toch samen uitpraten? Of moet ik jullie daarbij helpen. Kom op kerels. Jij bent mijn broer en jij mijn beste vriend, wat scheelt er aan.
Het bleef een tijd doodstil. Ik durfde Arend niet aan te kijken. Het was of de roodheid die eerst alleen op mijn hoofd zichtbaar was zich over mijn hele lichaam verspreidde. Grote rode vlekken ontstonden er in mijn nek. Ik voelde een enorme tweestrijd in mij woelen. Het liefste zou ik het gewoon uit willen schreeuwen: ‘Man ik ben stapel op je broer, ik ben gewoon hartstikke verliefd.’ Maar alles verlamde. Ik zat als een soort zombie en wist met de situatie geen raad. Op dit moment kon ik er echt niets mee.
Martijn, zei Arend met een zachte stem. Het klopt wat jij zegt. Jan en ik hebben wat gehad.
Ik keek op en zag de beide jongens mijn kant opkijken. Martijn keek mij vragend aan en toen weer naar zijn broer. Arend keek hem recht in de ogen aan. Maar het is niet wat jij denkt.
Nu keek Martijn van de een naar de ander. Vertel me, wat is er dan wel aan de hand, toe man schiet eens op, zo ken ik je helemaal niet. Hebben jullie iets uitgevreten wat niet door de beugel kan of zo. Ben je met de politie in aanraking geweest en zit je nu in de shit, zeg het man dan kan ik jullie helpen.
Arend keek zijn broer weer strak aan. Ja je kan ons helpen, maar ik weet niet of je dat wel wilt. Ik weet zelfs niet of je nog met ons om zou willen gaan wanneer je het zou weten.
Toe Arend, doe niet zo stom. Je weet ik ben je broer en meer dan dat en ook voor Jan. Ik beloof je, vertel het me. Jullie zitten ergens mee en samen moeten we er toch uitkomen. Wat het ook is. Jullie leven toch en moorden doen jullie ook niet dus vooruit, voor de draad er mee.: Wat is hier gaande.
We hadden afgesproken om het nog een tijd voor ons zelf te houden Martijn. Maar je hebt gelijk. Het is niet eerlijk om het niet met jou te delen. Echt daar heb je helemaal gelijk aan. Maar man het is zo moeilijk.
Jongens toe, ik weet nu toch al dat er wat aan de hand is. Vertel het nu maar en dan zal ik wel beslissen of wat ik er van vind. Maar weet één ding wel. Ik laat jullie echt niet vallen. En lachend zei hij er achter aan: Al zouden jullie vertellen dat jullie verliefd op elkaar zijn sta ik nog achter jullie maar aan jullie vreemde gedrag te zien is dat verre van dat.
Het bleef een tijdje stil, Arend keek me aan en knikte. Ik haalde mijn schouders op. Nou komt er nog wat van? Ik knikte toen naar Arend. In Godsnaam dan maar we zouden wel zien waar het schip zou stranden.
Martijn, je bedoelde het net als een grapje, maar je zat er niet ver naast……….. Jan en ik hebben al een paar weken verkering.
Als ogen spontaan uit de kassen zouden kunnen springen zou dat nu bij Martijn gebeurd zijn. Hij sprong op, als door een wesp gestoken en keek ons aan van de een naar de ander. Wat!! Zijn jullie verliefd!!! Zijn jullie homo?
Hij wachtte het antwoord niet af. In totale verwarring of verbijstering liep hij hard het water in zwom de rivier op.
Arend sprong op en schreeuwde: Martijn, niet over zwemmen, kom terug! De stroming is veel te sterk. Martijn……Martijn……. Kom. En zonder er bij na te denken vloog hij zijn broer achterna. Het ging allemaal zo snel. Ik stond vastgenageld aan de grond. Het was nu levens gevaarlijk de stroom was veel te sterk. Aan het einde van de rivierhoofden kolkte het water vervaarlijk. Ik liep over de bazaltblokken die kant op en schreeuwde, gilde: Kom terug Arend, Martijn, kom terug. Arend kom……..
Beide broers keerden om en zwommen naast elkaar terug. Zonder een woord te zeggen liepen ze het water uit naar de plek waar we zaten.
Martijn liep voorop. Hij bleef plotseling staan en draaide zich om en keek Arend recht in de ogen aan. Arend rechtte zijn rug. Klaar om de strijd te voeren. Maar Martijn sloeg de armen om zijn nek en begon heel hard te huilen, zijn hele lichaam schokte. Arend sloeg zijn armen om hem heen en drukte hem tegen zich aan. Het huilen werd minder maar de grip om elkaar heen niet. Ik zag dit aan met gemengde gevoelens. Wat moest ik doen? Ik ging naast de beide broers staan en sloeg de armen om hen heen. Mijn hoofd legde ik bij Arend op de andere schouder. Hoe lang we zo hebben gestaan weet ik echt niet mee, maar het leek eindeloos. Voorzichtig maakte Martijn zich los uit de omhelzing en keek ons beiden aan. Hij deed een stap naar voren pakte mijn hoofd tussen zijn handen en zei: Welkom in de familie zwager en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Daarna pakte hij zijn broer bij beide handen. Keek hem aan en spontaan welden er bij beide stille tranen. Dit had ik niet verwacht, maar ik ben blij voor jullie twee en hij gaf zijn broer een kus pal op de mond. Zo die heb je verdiend broertje. Hij deed zijn hand naar mij toe en zo bleven wee een tijdje staan allemaal met onze eigen gedachte.
Martijn was degene die los liet. Het spijt me dat ik zo reageerde, maar ik werd hierdoor erg overvallen en alles was me toen even teveel. Het was alsof er een bom in mijn hoofd ontplofte en ik kon niet meer goed nadenken. Daarom ben ik het water ingelopen om even mijn kop weer helder te krijgen. Ik wilde echt geen gekke dingen doen hoor. Maar toen jullie mij riepen met zo veel zorg en verontrusting in jullie stemmen, zo gemeend en zo eigen. Werd me in een keer heel veel duidelijk. Door wat een paar jaar geleden gebeurd is heeft mijn hele gevoel op slot gezet. Hij keek mij aan en zei: Arend zal je dat nog wel eens vertellen, maar de gevolgen waren voor mij vreselijk. Tijden heb ik me niet meer klaar durven te maken met alle gevolgen van dien. Slapeloze nachten, ongelukkig, chagrijnig, ik trok me terug, was terughoudend naar jou (keek naar zijn broer) ga maar door, maar alles was dik shit. En ik streed maar met de gedachte dat kan toch niet van de duivel zijn! Zo iets lekkers en moois is juist toch goddelijkl! Hij keek mij aan : Ja ik spreek voor jou misschien wartaal maar Arend snapt me wel.
Ik ook wel, ik ken het verhaal en Arend heeft er ook mee geworsteld. Wij hebben onze eigen mening daarover en om er samen over te praten heeft Arend het een plek kunnen geven.
Maar ik ben het nog lang niet vergeten, zei Arend, en ik heb hem ook nog niet vergeven. Hij die altijd met de bijbel voorop loop en het menszijn gewoon vergeet. Hij heeft heel veel moois van ons in een keer kapot gemaakt. Nu pakte Arend zijn broer bij de handen. Ik heb er altijd heel erg van genoten Martijn en dat kan niemand ons afnemen.
Dat is zo, en Martijn gaf zijn broer weer een kus. Jij wilde wel praten en dat had ik moeten doen, maar ik kon gewoon niet. Daarom wees ik je gesprekken steeds af, maar later in bed huilde ik weer tranen en tuiten. En nog is dat niet over. Dat heb je net ook wel gemerkt. Het water stroomt bij mij snel over.
Maar daar is niks mis mee. Ik heb heel veel weggehuild in de armen van Jan. Door hem wist ik dat ik homogevoelens had en gelukkig was dat van beide kanten zo.
Ik ben blij voor jullie maar hoe gaat dat nu verder? Hebben jullie daar al over nagedacht? En hoe lang hebben jullie dit al En hoe hebben jullie dat zo geheim gehouden En wie weten het nog meer?
Deze vragen worden in het volgende deel beantwoord
