*De jongens zijn door hun nieuwsgierigheid getuige van iets dat ze eigenlijk niet mochten of wilden weten. Of toch wel?
We pakten elkaars hand en hielden die stevig vast. Doodstil was het. We durfden nauwelijks te ademen, bang om ons te verraden. We zagen twee gezichten van twee mannen die elkaar al jaren kenden. Nanco keek Wim aan en hun blikken verankerden in elkaar. Blikken waarin alles in te lezen was, liefde en leed. Maar vooral veel gezamenlijkheid. Kennen en herkenen. Het duurde even voordat er antwoord kwam.
Deel 18:
De stilte leek een eeuwigheid te duren. Nanco zat op de barkruk, keek Wim nog steeds aan, zoekende naar de juiste woorden. Wim stond tegen de werkbank en wachtte vastberaden. Hij keek Nanco strak aan. Zijn houding was onverbiddelijk. Dat was duidelijk. Hij wilde een antwoord. Hij wilde de waarheid horen.
Hier waren twee mannen die samen al heel veel hadden meegemaakt en door omstandigheden hun eigen leven waren gaan leiden. Ieder op zijn eigen wijze. Maar beiden hadden naar de afgelopen gebeurtenissen de oude warme vonk weer gevoeld en hervonden.
Nanco begon:
‘Met het laatste te beginnen Wim. Wat ben ik blij dat ik je weer zie. Die oude liefde zit er nog steeds. Denk je, dat ik mijn beste maatje, mijn eerste liefde, die meer dan een vriend en broer samen was, ooit zou vergeten? Nee Wim, door mijn schuld was ik je even kwijt, maar ik wil graag zelfs heel graag onze oude banden weer voortzetten.’
Nanco stond op en tot onze verbazing liep hij naar Wim toe en omhelsde hem innig. Hij verborg zijn hoofd in Wims nek en we hoorden hem snikken. We zagen zijn schouders schokken. Wim streek over zijn haar en rug. Het was een dusdanig intiem moment waar wij getuige van waren dat ik er kippenvel van kreeg. Dus dat was die flits, dit was het antwoord.
Arend en ik keken elkaar aan en toen weer naar die mannen. Hoe lang die omhelzing duurde wist ik niet. Tijd viel even weg. Er ontstond beweging. Wim pakte Nanco’s betraande hoofd tussen zijn handen en kuste de tranen weg.
‘Nanco, wat ben ik blij dat te horen. Wat heb ik je gemist.’
De beide mannen keken elkaar aan. Recht in de ogen en toen heel langzaam kwamen de gezichten bij elkaar. Hun lippen vonden elkaar en er ontstond een lange diepe kus van herkenning en verzoening.
Arend keek me aan. Uit zijn blik bleek een enorme verbazing en bij mij niet minder. De man die zijn zonen geslagen had stond hier te kussen met een andere man. Waar waren wij getuige van. Wilden we dat wel? Het was onze eigen schuld, nieuwsgierige pubers. We konden niet meer anders. Dus bleven we verstild naar dit tafereel kijken. Elkaar vasthoudend, met in gehouden adem. Onze gedachten stonden stil. We waren alleen maar aan het aanschouwen. Hand in hand. Dit gebeurde en wij waren ongewild getuige. Dat bracht grote verantwoordelijkheden met zich mee. Maar daar waren we ons nog niet van bewust. Wij waren hier en zij daar. Verder niets.
‘Nanco, broertje van me, wat voelde dat weer als van ouds. Vertel me, hoe kon het zo ver komen. Ik wil het graag één keer horen en dan hoef je het er nooit meer over hebben. Maar al dat gissen en moeten zoeken naar onwaarheden wil ik afsluiten.’
‘Ik ben gehersenspoeld Wim, volledig, maar ik had daar geen erg in. Je weet hoeveel ik van
Marieke houd, je weet ook dat zij de enige vrouw is waarvan ik ooit gehouden heb. Daar hebben we het samen veel en vaak over gehad. Jij was er bij en hebt mij in die keuze alleen maar gesteund, terwijl ik wist wat dat voor jou, voor onze relatie betekende.
Maar jij zei me mijn hart te volgen en dat die liefde ook een deel van jou was. Je hebt me daar toen enorm in gesteund. Na de geboorte van de beide jongens kon ons geluk niet op. Ook jij vond het fijn en zag die beide knullen als je eigen kinderen. Laten we eerlijk zijn. Het waren ook een beetje onze kinderen. Marieke heeft toen die buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad en heeft het voor de dood weggehaald. Ik was toen zo bang om haar te verliezen. De enige vrouw waar ik smoor verliefd op was en die alles voor me betekende, de enige vrouw die ooit wat voor me betekend had zou me afgenomen worden.
Ik sloot me af voor iedereen, en ik ging helemaal op in mijn angst haar te verliezen. Hulp wilde ik niet, daar stond ik niet voor open. Daar weet je alles van. Ook jouw hulp wees ik af. Achteraf gezien stom, maar zo was het nu eenmaal.
De beide jongens konden door
Ria worden opgevangen en ik liet in een heel korte tijd beneden de boel verbouwen zodat mocht Marieke terugkomen ze niet naar boven hoefde.
In die tijd ontmoette ik in het ziekenhuis de dominee. Deze zag mijn misère en las een stuk voor uit de bijbel dat mij op dat moment steun gaf. Hij nodigde me uit om bij hem op de pastorie te komen praten. Kortom overtuigde hij mij dat dit allemaal mijn schuld was dat dit zo was gelopen en dat ik om Marieke weer terug te krijgen ik boetedoening moest doen en weer haalde hij allerlei teksten erbij. Ik ging onder zijn leiding lezen in de bijbel en kwam in die ziekenhuistijd veel bij hem en hij bleef maar op me inpraten en toen ik zag dat het met Marieke goed ging en eigenlijk onverwacht herstel dacht ik dat dat allemaal kwam door mijn ommekeer. En dat werd me ook iedere keer door hem voorgehouden, eigenlijk ingewreven. Doordat ik me aan God gegeven had, had ik Marieke gered. En ik geloofde dat, Ik was er zelfs helemaal van overtuigd.
En dat geloof ging mijn hele leven beheersen. De eerst zo’n frivole jonge boer die volop in het leven stond werd een ingetogen schriftlezer en het leven ging verder aan hem voorbij. Marieke heeft heel vaak geprobeerd me eruit te halen, maar dan eindigde dat met een fikse ruzie, terwijl we nooit ruzie hadden, alleen om dat geloof. Ik ging door en werd zelfs heel
extreem. Je zou kunnen zeggen fundamentalistisch. En het idiote was, ja dat zeg ik nu, ik had het niet door. Echt Wim, ik had het niet door. Ik was zo gehersenspoeld dat ik dacht dat alles wat ik deed het juiste was.
Totdat, een paar weken geleden ik geconfronteerd werd met mijn beide jongens. Zij waren aan het dansen op de hooizolder in hun nakie. Ik hoef jou niets te vertellen wat ze daar samen deden. Ik ging volledig door het lint en heb je met de riek naar beneden gemept en ze zelf nog een stuk uit de bijbel voorgelezen dat hetgeen ze deden een Gruwel was.
Ja Wim, kijk me maar niet zo verbaasd aan. Dat heb ik gedaan. Maar dat voorval is tevens een begin geweest dat mij de schellen van de ogen gingen. Ik had enorme spijt, het vrat aan mijn hart en ziel. Het voelde niet goed. Dat ik dat mijn beide jongens had aangedaan. De twee knullen waar ik zo ontzettend veel van houd. Dat kon nooit goed zijn. Maar ik zat in een spagaat. Ik zat in een spagaat tussen de fictie van de dominee en de werkelijkheid. De ene kant dat dat verboden is en de andere kant de trots en de warmte dat twee broers dat zo mogen beleven in hun ontwikkeling naar de volwassenheid. Nota bene dat ik volledig kende en enorm van genoten had. Ik had dat vroeger alleen maar toegejuicht.
Vlak daarna hadden we een kerkenraadsvergadering en toen kwam dat van de dominee ter sprake. Toen barstte bij mij de bom. Hij, degene die mij jaren de wet had voorgeschreven en die mij met de Bijbel in de hand boetedoening liet doen, deed dit zijn eigen dochter en ook nog andere onschuldige meisjes aan. Alles wat hij me had voorgehouden ervaarde ik op dat moment als één grote leugen.
Wim je kunt het geloven of niet. In één klap, echt waar in één klap was de oude Nanco weer terug. Ik gaf weer ruimte aan mezelf. Ik dacht weer aan vroeger aan ons, dat i.v.m. mijn jongens. Ik kan je niet vertellen hoe snel een film dan voor je ogen uitrolt. Mijn liefde voor jou kreeg weer plek en kwam weer te voorschijn. Mijn gevoelens kregen weer plaats, daar waar dat moest zijn. Maar toen ging alles in een sneltreinvaart. In een mum van tijd stond de hele wereld op zijn kop. Maar ik weer met twee benen op de grond.
Wim, dat was het hele verhaal en ik ben zo blij dat Marieke jou heeft gebeld en jij bent gekomen. Ik had het misschien niet verdiend, want ik ben zo stom geweest. Marieke en de jongens hebben dit zeker verdiend en we gaan er samen wat moois van maken. En onze vriendschap voel ik weer helemaal. Zoals we toen hadden afgesproken, kun je daar nog steeds in vinden?’
Wim knikte, hij kon niets zeggen. Nu liepen bij hem de tranen over de wangen en nu kuste Nanco de tranen weg en ook dat eindigde in een innige zoen.
Nanco moest eens weten hoe hij nog steeds bij hem in zijn hart zat. Na de laatste verbouwing van zijn grachtenpad had hij foto’s van hem en Nanco laten vergroten en hingen overal in huis. Boven zijn bed zelfs een zwart wit foto van 1x1 m waar zij samen naakt opstaan, in een prachtige intieme pose: ‘Verstilling’ heette die. Daar hadden ze destijds de eerste prijs mee gewonnen op verschillende tentoonstellingen over de hele wereld. Ook hadden ze een aantal erotische sessies gedaan. Dat modellenwerk had hun een behoorlijk bedrag opgeleverd, zodat Wim de boerderij en hij aan de gracht een pand kon kopen.
Maar Nanco leefde zijn leven en hij de zijne. Wel verbonden door hun liefde, maar niet aan elkaar gekoppeld. Hij vond het goed zo en kon daar, zoals het er nu weer naar uit zag, prima mee leven.
Toen ze elkaar loslieten hervond Wim zich als eerste.
‘Nanco wat ben ik blij dit uit jou mond te horen. Ik zal er zijn voor jou, je gezin en de anderen die me nu nodig hebben. En wat onze
afspraak aangaat daarop kun je me helemaal vertrouwen. Ik zal nooit tussen Marieke en jou inkomen te staan. Dat zou ik ook niet willen en niet kunnen. Ik weet hoe jouw gevoelens in elkaar zitten. Je hebt me altijd veel liefde kunnen geven, maar ik weet dat de liefde die jij voor Marieke voelt anders is. En Nanco, zo dierbaar jij me bent is mij die liefde tussen jullie ook. En natuurlijk de jongens. Het zijn er zelfs drie.’en grinnikend ging hij verder. ‘we blijven gewoon broertjes die zo nu en samen heel erg van elkaar kunnen genieten, beide op onze eigen wijze. We gaan weer de dingen met elkaar doen die we al deden vanaf ons kindzijn. En dat blijft gewoon tussen ons, en daar gaan we heel discreet mee om. Maar ik kan je wel zeggen dat ik het enorm gemist heb.’
Hier waren we dus getuige van iets wat we beslist niet mochten weten. Hun geheim werd nu ook ongewild ons geheim. Arend keek mij aan en ik zag tranen in zijn ogen van ontroering en mij liet het ook niet onberoerd. Maar we zaten ongewild in een complot en konden daar niets mee. Alleen maar afwachten. Straks zouden we dit samen wel gaan bespreken. En vooral wat we er mee moesten.
‘Afgesproken’ en weer werd er gekust. ‘Kom we gaan een bakkie doen ze zullen zich wel afvragen waar we blijven.’
‘Nog één ding,’ zei Wim. Nanco keek hem vragend aan.
‘Is die nog steeds zo groot en dik?’ Wim nam Nanco mee naar een hoek van de werkplaats.
De jongens konden niets zien, maar de geluiden lieten niets aan de verbeelding over.
Hij pakte Nanco bij zijn gulp en wreef over zijn lul. Wat voelde dat weer lekker en vertrouwd aan. Nooit had hij meer genoten van een lul als van deze. Wanneer hij eens een keer zin had in een kerel was die snel gevonden. Maar het bleef dan maar bij een one-night-stand, want meer wilde hij niet. Hij kon ze krijgen hoor. Hij was ondanks zijn leeftijd nog steeds een lekker stuk. Maar hij hield van deze mooie boer, meer dan wat dan ook, meer dat hij ooit zelf wilde bekennen. Het was dan ook heel moeilijk geweest te accepteren dat Nanco toch ook bi gevoelens had. Maar hij had dat altijd geaccepteerd. Dat was de enige manier om hem niet kwijt te raken. En het ging ook allemaal prima. Die keren dat ze elkaar zagen werd er stevig en heftig bemind. Dat was hun geheim. Misschien vermoedde Marieke wel wat, maar dat werd niet uitgesproken. En dat was goed zo. Alles hoeft ook niet gezegd te worden. Dat kan alleen leiden tot complicaties en of keuzes waar niemand blij van wordt en ook niemand op zat te wachten. Dan zouden er alleen maar verliezers zijn. Nee het was goed zo. En nu hij zijn mond weer geproefd had, zijn geur geroken, zijn lijf omhelsd, deed hem dat in zijn lendenen stijgeren. Het bloed van geiligheid gierde door zijn lijf. Of was hij nu voor dit moment te ver gegaan. Hij keek zijn lief in aan in de heldere blauwe ogen waaruit een hunkering naar lang vervlogen tijd te lezen stond.
Nanco lachte hem uitdagend toe: ‘Wat dacht je dan en nog goed in vorm ook.’
Wim liet zich door zijn knieën zakken en maakte de overal van Nanco open. Een dikke stevige paal kwam er te voorschijn.
‘Zo vriendje, kom eens hier. Dat is lang geleden.’
Wim likte aan de eikel van zijn vriend en nam deze behoedzaam in zijn mond. Dat voelde lekker geil, en wat rook dat lekker. Zijn handen gingen naar boven en zachtjes kneep hij in Nanco’s tepels. Die hijgde en kreunde zachtjes. Wat had hij hier toch naar verlangd, een droom die was uitgekomen. Al trekkende en pijpende bracht hij Nanco naar een hoogtepunt. Lang hoefde hij niet te wachten. De pik zwol op en met een aantal ferme stralen spoot Nanco zijn zak leeg in de gulzige mond van Wim, die het in alle liefde in ontvangst nam. Wim slurpte hem helemaal leeg en ging toen staan om het zaad d.m.v. een tongzoen samen te delen.
Ook Nanco liet dit alles niet onberoerd. Na jaren werd hij weer eens afgezogen door zijn beste vriend. Wat een ontlading wat een heerlijke herkenning. Seks met Marieke wat ook heerlijk en zelfs uitstekend, maar dit was anders, als vanouds, gewoon jongens onder elkaar. Toen Wim zijn overal losmaakte wist hij dat die toch geen weerstand kon bieden aan die warme lippen en die heerlijk zuigende mond. Het was zo herkenbaar, alsof al die jaren er even tussenuit waren. Flarden van herinneringen kwamen weer boven. Hoe ze samen van jongs af elkaar hebben leren kennen en elkaar van alles geleerd hadden. Hij kende Wims lijf als dat van hemzelf. En na een enorm intens orgasme wilde hij de paal van Wim ook in de mond. Na een heerlijke zaadgevulde tongzoen knoopte hij Wims broek open en nam die lekkere rechte paal van Wim in de mond. Wat bekend, wat geil, wat lekker. Hij zoog en streelde de rechte lange schacht. Dat had hij lang niet meer gevoeld en nu besefte hij pas hoe hij dat gemist had. Wim was zo blij, geil en opgewonden dat die in een mum klaar kwam in Nanco’s mond. En ook Nanco ging met volle mond om hun zaad samen te verdelen. Vroeger noemde ze dat altijd het sap van hun verbond wanneer ze elkaars zaad al tongend verdeelden en doorslikten. Wim pakte Nanco bij de schouders en keek hem recht in de ogen:
‘Dat was het sap van ons verbond. Weet je nog?’
‘Natuurlijk kerel, zoiets wil ik ook niet meer vergeten. Het smaakt nog net als vroeger.’
‘Ja, net als vroeger.’
Er volgde nog een innige tongzon en twee paar stralende ogen keken elkaar aan. Twee oud geliefden die elkaar hadden weer gevonden. Dat was hun verbond, hun geheim.
Dat dachten ze. Maar ze hadden ons ergens mee opgezadeld of eigenlijk hadden we onszelf daarmee opgezadeld. We hadden ook weg kunnen gaan, maar onze nieuwsgierigheid had anders beslist.
De twee hervonden kameraden verlieten lachend de werkplaats.
Verbijsterd lieten ze ons achter. Wie had dat ooit gedacht. Snel gingen we terug naar de hooizolder.
Arend pakte mijn handen en keek me aan, lang en indringend. We zeiden geen woord. We hadden hier ook beiden geen woorden voor. Hetgeen we gehoord en gezien hadden was nog zo vers dat we er op dit moment niets mee konden. Zelfs geen mening vormen.
‘Wat doen we hier mee?’
Arend keek me aan en haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet, geen idee. We doen eerst alsof we niets gezien en gehoord hebben. Ik moet dit eerst allemaal even op een rijtje zetten. Laten we het eerst even voor ons houden. Ik moet het allemaal even laten bezinken. Ook zeggen we niets tegen Martijn, dat heeft nu geen zin. Die heeft al genoeg aan zijn eigen gevoelens voor Angela.
Wim en mijn vader een relatie gehad, niet alleen als vrienden maar ook een echte seksrelatie, van jongs af aan…………?’
‘Maar hij kiest voor je moeder, dat heeft die toch heel duidelijk gezegd. Hij houdt veel van haar.’
‘Ja daar heb je helemaal gelijk in. Dat weet ik ook zeker. Maar de gedachte dat mijn vader Bi is moet ik wel aan wennen. Zo zal hij er aan moeten wennen dat ik homo ben, dat wij een stelletje zijn.’
‘We moeten het maar zo zien dat wat wij met Martijn hebben hij met Wim heeft. Die houdt ook van
Angela en wat wij samen hebben vinden we alle drie fijn en daar is niets mis mee. En dat hoeft Angela ook niet te weten. Gewoon
spannend en lekker en verder niets. Dat weet je toch, met jou is dat voor mij toch ook anders als met Martijn.’
‘Ja, dat is een goeie, zo moet ik dat zien.’
En na een dikke kus verlieten we de stal op weg naar een bakkie, maar het ratelde nog in mijn hoofd. Ik was er nog niet uit hoe ik hier mee om moest gaan en zo te merken Arend ook niet. Ongemerkt liepen hand in hand naar de boerderij, helemaal in gedachten.
