Ver voor de tijd van de call centra, toen het leven nog simpel was en je mensen aan de lijn kreeg die wisten waar ze het over hadden, ging onze blinde telefonist met pensioen. Op de dag van z’n vertrek, 5 maart, was er een feest voor hem georganiseerd waar ook z’n opvolger aanwezig was; ook een blind persoon maar uiteraard een veel jongere uitgave. Op dat feest zat de nieuweling er wat verloren bij en daarom ging ik even met hem praten.
Hij vertelde hoe blij hij was met deze baan, maar was wel angstig omdat hij niets van het werk afwist en natuurlijk niemand kende. Ik vertelde hem het een en ander en zei hem dat hij altijd een telefoontje bij mij kwijt kon als hij echt niet wist wat hij ermee aan moest. Dat luchtte hem duidelijk op. Bovendien zei ik hem dat niemand zou verwachten dat hij binnen een week alles zou weten.
Ik probeerde zoveel als mogelijk was dagelijks even bij hem langs te lopen om een praatje te maken en hem wegwijs te maken. Zo kwam ik ook te weten dat hij, net als ik, piano speelde, zong en liedjes schreef.
In de pauzes ging ik meestal naar buiten en vroeg hem op een gegeven moment mee te gaan. Ik zei hem dat ik nog nooit met een blinde jongen op pad geweest was en dat hij me maar moest leren hoe dat moest. Zo leerden we van elkaar en het vertrouwen groeide zodanig dat hij me een keer eten vroeg. Hij had daar naast de gezelligheid nog een reden voor die hij me op die avond zou vertellen.
Hij woonde zelfstandig, maar wel in een kleine gemeenschap, waar altijd hulp op afroep aanwezig was. Later zou hij echt zelfstandig kunnen wonen, maar omdat hij nog niet zolang blind was, moest hij nog veel leren. Toen ik hem ernaar vroeg, bleek hij zijn zicht verloren te zijn na een auto-ongeluk.
Het was gezellig; we spraken over van alles, het eten was heerlijk, de wijn ook, waarna ik hem vroeg wat hij van me wilde weten. Wat ik al vermoedde, gebeurde; hij wilde me zien. Hij was daar wat verlegen onder omdat hij me dan uiteraard moest aanraken, maar ik verzekerde hem dat ik daar geen enkel probleem mee had.
En zo begon hij met z’n vingertoppen heel teder m’n gezicht te betasten. Voor ieder detail nam hij rustig de tijd. Ik vond dit eigenlijk wel een lekker gevoel. Nooit aan gedacht dat dit prettig kon zijn. Hij vroeg naar m’n kleur haar (donkerblond) en ogen (blauw), terwijl hij me losliet toen hij bij m’n borst aangekomen was. Ik zei hem dat hij rustig verder mocht gaan als hij dat wilde en zo gleed hij met z’n handen tot aan m’n broeksriem. “Je bent mooi” zei hij tenslotte. “Maar dat kon ook niet anders, omdat je zo behulpzaam en lief voor me bent.” Ik bloosde en zei dat ik m’n hulp niet zo bijzonder vond, dat ik dat heel graag voor ‘m deed en dat ik hem zeer de moeite waard vond. “Waarom?” wilde hij weten. “Ik vind je een hele aardige knul, waar ik goed mee kan praten, lachen en muziekmaken. Ik zou heel graag je vriend willen zijn.” En dat werden we ook, ‘gewone’ maar hele goeie vrienden.
We kwamen vaak bij elkaar over de vloer. Als hij bij mij kwam haalde ik hem altijd op of nam hem mee van het werk. We maakten veel muziek en we trokken er ook op uit.
Ik zat echter wel een probleem dat steeds groter werd. Ik vond hem namelijk leuker dan een gewone vriend, maar ik had geen idee hoe hij daar tegenover stond en ik wilde onze vriendschap niet in gevaar brengen, dus hield ik mijn mond.
Alsof hij het aanvoelde vroeg hij me bij één van onze muzieksessies waarom mijn teksten nooit over liefde gingen. Ik redde me eruit door te zeggen dat daar al zovaak over geschreven wordt en dat ik over andere dingen wilde schrijven. Hij ging er niet verder op in, maar ik had niet het gevoel dat ik hem had overtuigd met dat kul-argument. Ik schreef namelijk weldegenlijk over liefde, maar dan wel mijn liefde; de homo-liefde. Ik had zelfs hele duidelijke teksten over mijn gevoel voor hem geschreven, maar die had ik hem natuurlijk nooit laten horen.
Zijn teksten gingen vaak over liefde, alleen kon je daarmee alle kanten op. Knap geschreven dat wel, maar veel wijzer werd ik er niet van.
Op een avond bij mij thuis kwam hij na het musiceren naast me op de bank zitten, iets wat hij nooit deed. Hij nam m’n gezicht in z’n handen en betastte me. “Je bent verdrietig” zei hij. “Dat voel ik al een tijd, maar vanavond was het heel sterk, wat is er? Je kunt me alles vertellen. Ook als ik de oorzaak ben.” Ik draaide me van hem af en probeerde niet te huilen, maar voelde de tranen toch komen. Hij pakte me weer vast en voelde het vocht uit mijn ogen. Hij zei: “goed, dan zeg ik het wel. Je voelt meer voor mij dan vriendschap alleen en je weet niet wat je daarmee aanmoet. Dat is het hè?” Met mijn hoofd nog in zijn handen knikte ik stil en huilde nu echt.
Hij zei: “Heb je mijn teksten wel eens goed beluisterd? Ik kan zowel van meisjes als van jongens houden en op dit moment ben ik verliefd op een jongen. Ik ben stapelgek op hem, maar hij huilt.” Daarop likte hij de tranen van m’n gezicht en kuste me. Ik keek hem aan, omhelsde hem teder en zoende hem terug.
We vreeën de hele nacht. In een donkere slaapkamer was ook ík totaal aangewezen op m’n tast en we streelden elkaar overal. Meerdere keren kwamen we klaar en het was goddelijk.
De volgende ochtend moest ik naar werk, maar hij had een
afspraak bij de dokter.
Ik wilde hem erheen brengen, maar hij stond er op zelf met het openbaar vervoer te gaan. We namen innig afscheid en bij m’n auto zwaaide ik nog naar hem. Zwaaien naar een blinde jongen, vreemd dat ik dat deed!
Om 3 over 5 op m’n werk klikte de intercom aan. Een aangeslagen stem van de directeur vertelde dat er iets vreselijks was gebeurd.
Ik wist het meteen, ik voelde het.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, maar elk jaar op 5 maart, de eerste keer dat ik hem ontmoette, sta ik bij z’n graf en met gesloten ogen spreek ik de eerste tekst uit die ik ooit voor hem schreef.
Ik mis hem.
