Hjalmar wordt wakker en merkt dat hij het best wel koud heeft. Als hij goed en wel wakker is, merkt hij dat hij waarschijnlijk heeft liggen woelen. Zijn deken ligt ergens op de grond en zijn kussen ligt bij zijn voeteneinde. Hij kijkt op zijn wekker, half acht. Hjalmar checkt zijn mobiel snel. En ziet dat hij een berichtje van Bart heeft. 'Samen naar school?'. Hjalmar stuurt hem snel een berichtje terug. Hij heeft nog 40 minuten om klaar te staan.
Zijn tas heeft hij snel gepakt en na de verfrissende ochtenddouche is er ook nog tijd voor een goed ontbijt. Als hij aan de tafel aanschuift hoort hij zijn moeder nog roepen vanuit de hal: 'Bart is hier'. 'Zo, jij bent lekker vroeg man' roept Hjalmar naar de gang. 'Ja, ben wat vroeg.' Bart loopt naar binnen en Hjalmar kan het niet laten om Bart even goed te bekijken. Hij heeft zijn skinny jeans en een strak wit t-shirt aan. 'Bevalt het wat je ziet?' vraagt Bart al lachend. Enigszins betrapt, maar ook niet op zijn achterste gevallen reageert Hjalmar met een por in de zij van Bart. Die laat het er niet op zitten en die ene por wordt een kleine duw en rollen beide heren over de grond in een stoeipartij waar aardig wat wordt gelachen. Uiteindelijk wint Hjalmar gemakkelijk en zit hij op Bart. Ze lachen en Hjalmar buigt zich voorover: 'Geef je je over, schavuit?'. En dan bukt Hjalmar in een vlugge opwelling naar voren en geeft Bart een kus op zijn wang. Beseffend wat hij zojuist gedaan heeft staat hij op en kijkt zelf nog verbaasd en zegt sorry. Ook Bart is enigszins beduusd maar herpakt zich snel, hij steekt zijn hand uit naar Hjalmar, die hem aanneemt en snel helpt hij Bart overeind. Zwijgend staan ze nu tegenover elkaar. De spanning is om te snijden. Dan zegt Bart 'geeft niks, maar nu moeten we gaan, we zijn al te laat'.
Onderweg naar school zeggen ze bijna niks. Snel de spullen in het kluisje doen. Hjalmar is helemaal verzonken in zijn gedachte. Hoe kon hij dit nu doen? En wat dacht Bart er van? Zou Bart soms jongens ook leuk vinden?
Dan doet Hjalmar zijn kluisje open en hij wil zijn boeken wegleggen en merkt dan pas dat zijn hele kluisje vol zit met scheerschuim. Snel doet hij zijn kluisje dicht. 'Dat is een zorg voor later' denkt Hjalmar terwijl hij naar Bart loopt. Samen gaan ze naar de klas. Bart merkt we dat er iets anders is aan Hjalmar, maar laat het verder met trust.
In de pauze weet Hjalmar ongemerkt zijn kluisje leeg te maken en enigszins schoon te krijgen Gelukkig heeft Bart het niet meegekregen en eigenlijk heeft hij ook niet heel veel zin om nu met hem te hangen. Deze ochtend was al genoeg, Hjalmar kon zich eigenlijk niet echt houding geven aan de kus die hij zijn vriend gaf en de reactie er op. Het liefst zou hij willen dat het niet gebeurd was.
De rest van de middag ging snel voorbij. Hjalmar had zich voorgenomen snel naar huis te gaan. Sowieso moest hij nog zijn tas pakken voor het weekend. Hij had kon het weekend wel goed gebruiken. Afleiding van deze week en weg van het bedreig van die klootzakken die achter hem aan zaten. Als hij weg gaat hoort hij Bart nog in de verte roepen. Hjalmar doet alsof hij hem niet hoort en skate naar huis. Als hij door het park gaat, hoort hij een brommer achter hem rijden. Hij merkt dat ze niet voorbij rijden. En als hij zich omdraait om te kijken krijgt hij een flinke duw en verliest zijn evenwicht.
In de verte hoort hij stemmen. Hij hoort zijn naam en knijpt in zijn handen. De stemmen lijken een stuk vrolijker te worden. Heel langzaam doet Hjalmar zijn ogen open. Het licht doet pijn aan zijn ogen, en echt helder is het zicht ook niet. Hij ziet de vage figuren van zijn moeder. Langzaamaan wordt het zich beters en ziet hij zijn vader, zus en moeder die blij reageren om zijn bed. Zijn moeder komt dichtbij en geeft hem een kus op zijn wang. Meteen verschiet Hjalmar van de pijn. Hij probeert te praten, maar merkt dat dit niet kan, er zit een tube in de mond. Dan komt er een verpleegster naar binnen lopen. Ze kijkt naar Hjalmar en praat tegen hem. Hij hoort haar en knikt. Dan begint zijn moeder te praten:
'Kun je je nog iets herinneren?'
Hjalmar schudt met zijn hoofd dat dit niet het geval is. Nu richt zijn moeder zich tot zijn zus en vaders 'misschien is het beter dat je
Tessa even meeneemt'. Zijn vader en zus verlaten de kamer.
'Je bent aangereden en met je hoofd tegen een steen gevallen. Daarna ben je flink te grazen genomen. Ze hebben je geschopt en behoorlijk toegetakeld. Je bent waarschijnlijk vrij snel in coma geraakt, na die val, dat heeft er voor gezorgd dat je lichaam je meer beschermt heeft. Je hebt 8 dagen in coma gelegen en je gedurende die tijd hebben ze je aan de beademing moeten leggen. De dokters zagen het somber in. Maar ik ben zo blij dat je weer wakker bent.'
De tranen beginnen bij Hjalmar over zijn wangen te rollen. Ergens herinnert hij zich wel nog een paar flinke schoppen voordat hij out ging. Maar nu doet vooral zijn lichaam pijn. Weer probeert Hjalmar te praten, maar merkt meteen dat dit gewoon echt niet mogelijk is.
De verpleegster praat nu tegen Hjalmar. 'De doktor zal straks langskomen, die kan je meer vertellen. We zullen strakjes ook een echo nemen en dan kunnen we de tube waarschijnlijk vandaag nog verwijderen. Maar voor nu moet je het echt rustig aan doen. Je moeder mag hier blijven tot de dokter beslist wat het beste is'
Hulpeloos kijkt Hjalmar zijn moeder aan. Nog altijd rollen er tranen over zijn wangen. Wat is er gebeurd die vrijdag? Waarom wilde hij per se alleen naar huis? Opeens herinnert hij zich weer Bart en die kus. Allemaal vragen die Hjalmar heeft.
Het is ondertussen al weer een twee weken verder. Hjalmar kan enigszins staan en zelf naar het toilet gaan. De pijn is al een beetje minder geworden. Ook de politie heeft zijn verhaal aangehoord, verklaring opgenomen en vele getuigen hebben zich gemeld. Hjalmar heeft alles verteld over de berichtjes en pesterijen. Maar Harm en zijn vrienden kunnen het niet zijn geweest. Zij hebben een waterdicht alibi - ze moesten nablijven - en zijn dus niet de schuldige.
De kamer van Hjalmar is vol met lieve kaartjes van vrienden en familie. Later vandaag komt zijn moeder op bezoek, ze zou een klasgenoot meenemen, die door de mentor is aangewezen om zodoende te zorgen dat de achterstand niet te grot wordt. Hjalmar verwacht eigenlijk wel dat straks Bart op bezoek komt. Ze hebben een paar berichtjes gestuurd, maar niks van betekenis.
Groot is dan ook de verbazing als Harm binnenkomt. Woede komt naar boven en Hjalmar wil het eigenlijk uitschreeuwen, maar hij moet zich rustig houden. Zijn moeder ziet wel dat er iets van spanning heerst, maar moet er weer vandoor. 'Ik kom straks langs, lieverd'. Als zijn moeder de deur dicht doet wil Hjalmar kwaad reageren, maar hij ziet meteen dat dat misschien geen goed idee is. Harm heeft het huilen nader dan het lachen staan. 'Sorry, sorry Hjalmar... het spijt mij zo. Dit... dit was nooit de bedoeling...' Harm heeft het beduidend moeilijk om zich een houding te weten geven. Hjalmar klopt op zijn bed... hij kent Harm te goed, hij weet dat kwaad zijn geen zin gaat hebben. Hij heeft oprecht spijt.
Vertwijfeld komt Harm dichterbij. Hjalmar klopt nog eens op zijn bed. 'Kom maar hier zitten... '. Harm neemt voorzichtig plaats op het bed. Hij twijfelt even en begint dan te praten. 'Ik wist gewoon geen houding te geven aan wat je mij vertelde. Ik was kwaad... niet op jou, vooral op mijzelf. Ik was jaloers en kon alleen maar bedenken hoe ik het jou niet gunde. Ik...'. Harm is stil. Hij kijkt naar de grond. Hjalmar heeft zich langzaam omhoog getrokken en legt voorzichtig de hand op de schouder van Halm. 'Ben jij...' even stop Hjalmar, 'net zoals mij...'. Zonder op te kijken knikt Harm. Tranen rollen nu over de wang van Harm. Hjalmar kan het dan wel niet zien, maar hij voet de pijn van Harm. Maar tegelijkertijd voelt hij de pijn in zijn hele lichaam.
Harm draait zich naar Hjalmar. 'Je mag kwaad op mij zijn. Het spijt mij zo erg. Ik was zo bang toen ik hoorde wat er met je gebeurd was. Ik voelde mij zo stom'. 'Harm, wat jij gedaan hebt, heeft mij heel veel pijn gedaan. Ik heb het heel moeilijk gehad toen jij je rug naar mij keerde. Je hebt mij echt heel erg veel pijn gedaan. Ik zou zo kwaad op je moeten zijn, maar ik kan dat niet opbrengen nu'.
Harm schaamt zich, maar buigt zich richting Hjalmar. Hij geeft hem en kus en zegt zachtjes 'bedankt'. Hjalmar pakt Harm vast en trekt hem voorzichtig naar zich toe. De lippen van Hjalmar raken zachtjes die van Harm. Zachtjes bijt Hjalmar op de lippen van Harm. Het voelt zo fijn. Langzaam vinden hun tongen de weg naar elkaar. Ze kussen intens en opeens lijkt alle pijn even weg te zijn. Harm gaat door de haren van Hjalmar en gaat zo langzaam onder de dekens en voelt de borst van Hjalmar. Zijn handen strelen over zijn borstkas en gaan langzaam naar beneden. Hjalmar slaat even een paar hartslagen over. Dit gaat misschien wel heel snel. Hij laat het allemaal begaan. Harm vindt zijn weg verder naar beneden. Hij streelt zachtjes door de haartjes onder de navel van Hjalmar. Hij komt bij de rand van de boxer. Zijn vingers gaan langzaam over de stof en hij voelt dat Hjalmar ondertussen behoorlijk opgewonden is. Hij begint harder en intenser te zoenen zodra Harm de piemel van Hjalmar omvat, door se stof van zijn boxer.
