Een kort deel dit keer. Hier is voor gekozen om het verhaal goed neer te zetten voor alweer het laatste deel (deel 11) van Appie Boy. Deel 11 zal volgende week geplaatst worden :). Veel leesplezier met dit korte deel xxx
Het was zwaar. Heel erg zwaar. Voor ons allebei. Sam en ik zagen elkaar ongeveer 1 keer per week, 4 weken lang. Als we elkaar zagen was het maximaal 2 uur tijdens werk en niet eens constant. Af en toe een knuffel of een snelle kus, meer was niet mogelijk. Appen was niet mogelijk want hij had geen telefoon, bellen was niet mogelijk, same story. Het vrat aan mij, nog meer dan ik wilde toegeven. Ik kon helemaal niks doen, was machteloos. Ik kon amper met hem praten, bijna geen contact hebben. Voor Sam was het hetzelfde en eigenlijk nog erger. Niet alleen kon hij niet bij mij zijn, hij leefde in een gevangenis, iedere stap die hij maakte werd gecontroleerd, niets werd overgeslagen.
Na zes weken hield ik het echt niet meer vol. Er moest toch iets gedaan kunnen worden? Ik trok de stoute schoenen aan en ging naar zijn huis. Iets voor 20:00 uur belde ik aan. Zijn moeder deed open. Ik stelde mezelf voor als een collega en vroeg of ik Sam zou kunnen spreken. ‘Sorry dat ik je teleur moet stellen maar Sam kan op dit moment niet aan de deur komen. Hij heeft iets slechts gedaan en mag geen bezoek ontvangen.’ Voordat ik kon antwoorden hoorde ik zijn stem van boven. ‘Is er iemand voor mij mam?’ Geïrriteerd antwoordde ze: ‘er is een collega voor je, en nee, je mag hem niet zien, dat weet je.’ Aangemoedigd nadat ik hem gehoord had antwoorde ik, ‘kan ik hem echt niet even zien? Twee minuutjes alstublieft?’ ‘Rick?! Ben jij het?’ Hij kwam de trap afvliegen, langs zijn moeder heen in mijn armen. Door zijn snelheid viel ik bijna omver. ‘Sam, naar binnen, nu!’ ‘Waarom laat je me niet zijn bij de persoon van wie ik hou?’ ‘Sam, stil, nu, straks hoort je vader het. Op dat moment vloog de kamerdeur open. Sam stond nog met zijn armen om mij heen. ‘WAT IS HIER AAN DE HAND?’ Het was de vader van Sam. Het duurde een seconde voor hem om de situatie te zien. Binnen 2 seconden was hij bij de deur, greep Sam bij zijn arm en sleurde hem mee. ‘JIJ KOMT NU MEE NAAR BINNEN KNUL.’ Met een verdrietige blik op zijn gezicht liet Sam zich meevoeren, nog één laatste opmerking: ‘Ik zie je gauw.’ ‘Sorry maar ik denk dat je beter kunt gaan. Nogmaals mijn excuses.’ Sam zijn moeder deed de deur dicht. Pas toen ik in de auto zat drong het goed tot me door wat er gebeurt was. Wat een rampzalige beslissing ik gemaakt had. Ik heb zeker een kwartier zitten huilen voordat ik in staat was om naar huis te rijden.
Het zou nog veel slechter worden. Twee dagen later, op stage, zag ik een bericht in de app van de teamleiders van Appie voorbij komen, ‘zoeken vervanging voor de volgende shifts…’. Mijn hart sloeg een slag over en ik las het nog een keer. Dat waren de shifts van Sam, ik wist het zeker, ik had de planning van één van deze weken gemaakt en het kwam overeen met zijn vaste shifts. Als antwoord typte ik ‘Zijn dit de diensten van Sam?’, kwam al snel een antwoord en een foto, ‘ja, hij is per direct weg bij ons’. What de fuck? Ik begreep hier helemaal niks van. Hoe kon die nou per direct weg zijn? Ik opende de afbeelding en zag een getypte brief:
‘Geachte management,
Hierbij zeg ik het dienstverband van onze zoon Sam … per direct op. Sam verhuist naar een internaat in Limburg en zal zodoende niet in staat zijn werk uit te voeren. Hij verblijft hier zeven dagen per week en zal alleen in de vakanties het complex verlaten.
Wij gaan ervan…
De rest kon ik niet meer lezen, een onbekende angst kneep mijn keel dicht. Tranen stonden in mijn ogen. Ik heb me ziekgemeld bij stage, ze zagen wel dat het echt niet ging. Toen ik thuis kwam heb ik eerst een uur onophoudelijk gehuild. Ik had zoveel vragen. Dit kwam in ieder geval uit zijn vader, ik kon me niet voorstellen dat het zijn moeder was. Het kwam ook niet uit hem, Sam had niet zoveel met de kerk. Was het eigenlijk wel iets van de kerk? Op google kwam ik er al snel achter dat het inderdaad van de kerk was. Dit was niet het idee van Sam.
Het was laat, ik lag in bed maar kon de slaap niet vatten. Hoe wreed moesten ouders wel niet zijn om hun zoon weg te sturen naar een internaat waar die niet heen wil? Hoe kon je dan ooit zeggen dat je het beste met je kind voorhebt? Ze wilden van hem gewoon een evenbeeld maken van hoe zij, of in ieder geval hij, zelf was. Na een verschrikkelijke nacht volgden er nog meer. Ik huilde veel, kon me nergens op concentreren. Ik kon het niet begrijpen en ik kon het ook niet bevatten. Een gesloten internaat van de kerk. Ik zou hem waarschijnlijk nooit meer terugzien… Maar wat zou ik eraan kunnen doen? Ik bedacht tientallen dingen, de één nog idioter dan de ander. Maar ik kon niks doen en Sam kon ook niks doen. Hij was minderjarig en zolang dat zo was kon hij ook niks doen. Het zou nog anderhalf jaar duren voordat hij 18 zou worden, zelfs al zou hij er dan uitkomen dan was die waarschijnlijk geïndoctrineerd met hoe het volgens de kerk ‘hoort’.
Zelfs als dat niet zo was, 1,5 jaar was een heel lange tijd. Het was 3x zo lang als dat ik hem nu kende. Ik kon niet zo lang op hem blijven wachten… Een week later zette ik mezelf weer aan het werk. Ik kon moeilijk in bed blijven liggen maar het viel niet mee. Ik sliep nog steeds erg slecht, lag uren achter elkaar wakker en viel vaak pas vlak voor de wekker in slaap. Ik at veel te weinig en soms had ik last van huilbuien. Een persoon waar ik zoveel om gaf was weggerukt uit mijn leven en ik uit het zijne, volkomen tegen onze wil. Daarnaast was er ook geen contact mogelijk want Sam had geen telefoon en zelfs als hij een nieuwe zou hebben dan had ik het nummer niet en hij waarschijnlijk het mijne niet. Anders had hij me wel gebeld toch?
Weken gingen zo voorbij, maanden zelfs. Ik was ternauwernood geslaagd voor mijn studie, onlangs de tegenslag nadat Sam opeens uit mijn leven was heb ik mezelf gedeeltelijk kunnen herpakken. Betekende dit dan dat het weer prima ging? Natuurlijk niet. Ik had problemen met mezelf open te stellen naar andere mensen, dacht vaak aan Sam en miste hem. Aan daten dacht ik niet eens. Hij was inmiddels net 17 geworden en ik had hem al een half jaar niet gesproken, niet gezien helemaal niets.
