“Nou daar weet ik niets van, misschien bent U het vergeten om het me te zeggen” na ons gesprek van gisteren.
“Trouwens heeft het wat te maken met het bezoek wat vanavond komt?” vroeg ik geniepig.
Nu kreeg mij Vader een rood hoofd en zei: “ja, dat klopt ik wil alles tip top hebben als
Jenny komt”.
Dat begrijp ik volkomen Pa, na het ontbijt nam ik mijn schooltas en sporttas en liep naar de achterdeur.
Bij de deur zei ik met een blos op mijn gezicht “o, ja Pa, ik weet niet of Jenny de was controleert, maar ik zou dan wel zorgen dat de wasmand leeg is ik heb namelijk een ongelukje gehad vennacht”.
Pa keek me verwonderd aan.
Maar voordat hij wat kon vragen was ik al weg.
Op mijn Fiets reed ik naar school, maar onderweg daar heen was ik met mijn gedachte niet bij het verkeer maar meer bij Jos en wat er vannacht was gebeurt bij mij.
Ook de droom van Mark zat nog in mijn hoofd, waarom keek ik steeds naar zijn benen en vooral in zijn broekje.
Oké, het is natuurlijk interessant om je vriend zo te zie, ik wist dat hij zijn haren verwijderde in verband met zijn wielrennen.
Hij heeft eens een leesbeurt gehad over wielrennen, en daarin vertelde hij dat de meeste van hun de haren verwijderden.
Alle beetjes zouden baten, vandaar dat ook hij zijn haar op benen en armen verwijderde.
Maar gisteren op het veld bij de tuinder, had ik toch duidelijk gezien dat ook zijn schaamhaar weg waren.
Of was dat enkel mijn wens geweest en zag ik ze daarom niet?
Het viel me nu pas op dat hij altijd bij het douchen in het uiterste hoekje ging staan, was dat de reden daarvoor?
Ik schrok wakker uit mijn gedachten door het luid toeteren van een auto, van schrik trok ik mijn stuur om (helaas de verkeerde kant op).
Een aanrijding was niet meer te vermijden, ik vloog over de motorkap van de Audi.
Enkele meters verderop belande ik ( gelukkig) in een weiland, de automobiliste kwam lijkwit naar me toe en vroeg of alles goed was met me.
Ik zei: “ja, ik heb mijn eerste vliegles heelhuids afgesloten”.
We moesten beide lachen over mijn opmerking.
Toen ik terug bij mijn fiets kwam zag ik dat ik daar geen meter meer mee kon afleggen.
Ze vroeg waar ik heen moest, ik vertelde haar dat ik naar de St.Josefschool moest.
Gelukkig bleek ze een lerares van onze school te zijn, ze bood me een lift aan waar ik dankbaar gebruik van maakte.
Mijn fiets ( of wat er nog van over was) lieten we langs de weg liggen, ze zei: “die nemen we na schooltijd wel mee”.
Gelukkig had haar auto bijna geen schade, onderweg naar school vroeg ze me wat er in godsnaam met me was.
Ik keek haar verlegen aan en durfde niets te zeggen.
Totdat ze me zei: “je kunt mij alles zeggen, als onderwijzer heb ik net als artsen een soort zwijgplicht.
Aarzelend vertelde ik haar, met een brok in mijn keel dat ik met mijn gedachte in de knoop
lag.
“Hoe bedoel je jongen, lucht je hart misschien kan ik je helpen, ik ben namelijk de psychologe van onze school”.
Ik nam alle moed bijeen en zei: “ik weet het bijna zeker dat ik op jongens val, en daarom was ik niet met het verkeer maar met me zelf bezig”
Zo dat woord was er uit (niet echt maar toch, het begin was er).
“Dus jij denk dat je homo bent, en je ouders durf je dat niet te zeggen?”
“Ik heb nog alleen maar mijn Vader, mijn Moeder is gestorven toen ik bijna 2 was”.
“Dat vind ik erg droevig voor jou jongen, als je het wilt spreek ik met je Vader” zei ze.
“Nee, dank U, mijn Pa is net bezig met een nieuwe liefde, die wil ik nu niet belasten met mijn probleem, als U begrijpt wat ik bedoel?”
“Ja, dat begrijp ik, maar eens zal het er van moeten komen en als je dan mijn hulp nodig heb zal ik er voor jou zijn”.
Dank U Mevrouw.
“Dat Mevrouw laat maar zijn, ik heet Jenny”zei ze.
“Oké, Jenny dus” zei ik.
En gelijk moest ik lachen, waarop ze me natuurlijk vroeg waarom ik opeens moest lachen? “Toevallig heet mijn Vader zijn vriendin ook zo, en vanavond komt ze bij ons eten en wie weet blijft ze nog wel iets langer”.
Gelukkig hadden we ondertussen de school bereikt, ik verliet de wagen en ging naar mijn vrienden.
Het eerste wat Jos vroeg was “waar is je fiets?”
“Ik heb een ongelukje gehad”.
“Maar waar is je fiets nu?”
“Bedankt voor de navraag maar met mij gaat het goed hoor” zei ik.
“Sorry, is alles goed met jou, en wat heeft de Psychologe daar mee te doen?”
“Zij was het die ik had uitgezocht om tegenop te rijden, mijn fiets ligt in de kreukels en daar gaat echt niemand meer mee vandoor”.
“Maar laat me nu eens even kijken, ik zie nergens pleisters.
Dus kan ik aannemen dat je jouw eerste scheerbeurt goed is bekomen, alleen ik kan er niets van zien” zei ik met een klein lachje op mijn gezicht.
Jos gaf me een knipoogje en zei “dat komt na de gymles wel”.
Verdommen dacht ik, ik heb mijn sporttas vergeten in Jenny haar auto.
“Sorry, Jos ik moet nog even snel naar onze Psychologe, ik heb mijn sporttas vergeten en je weet de gymleraar laat me zo in mijn onderbroek mee gymen”.
“Dat zou ik heel leuk vinden, en echt niet erg” zei hij lachend.
Maar niet hij alleen ook de jongens en MEIDEN waren het met hem eens.
Vooral die meiden stoorden me op dat moment het ergst, stel dat ik Haar niet zou vinden en juist vandaag heb ik een ruime boxer aan (met allemaal poesjes erop) Die had ik vorig jaar met mijn verjaardag gekregen van mijn Vader (als grapje bedoeld, omdat ik steeds vroeg om een kat als huisdier te mogen nemen).
Ik rende naar de leraarskamer en klopte netjes aan, na enkele seconde zei iemand kom maar binnen.
Ik opende de deur en liep naar binnen, gelijk vroeg ik naar Jenny de Psychologe natuurlijk nadat ik eerst goede dag had gezegd.
Meteen kreeg ik te horen dat ze een ongelukje had gehad en was juist weg gereden om een schade rapport te laten opstellen.
Nou ja dan is het maar zo, met mijn hoofd naar beneden liep ik terug naar het gymlokaal. (Ik zag me al in gedachte in mijn boxer in de gymzaal staan, en hoe de hele klas me zouden uitlachen), de leraar stond al te wachten op mij en vroeg nors waar kom jij nu nog vandaan?
Ik had vanmorgen een ongelukje, ik had een auto niet gezien en heb een salto gemaakt
