Op de automatische piloot sta ik op en kleed ik me aan. Beneden prop ik snel een broodje naar binnen en trek ik mijn schoenen aan. Net als ik naar buiten wil stappen gaat de bel en staat Dennis voor de deur. Hij schrikt omdat ik zo snel de deur opengooi maar weet zich snel te herstellen en stelt voor om te gaan. Ik probeer het zenuwachtige gevoel in mijn maag te negeren -lukt niet- en probeert luchtig te reageren -godzijdank: lukt wel-. Eenmaal op de fiets kletsen we weer over van alles. Eigenlijk is hij vooral aan het woord: "Kan je hier nog een beetje leuk uitgaan?" "heb je de wedstrijd gezien gisteren?" "welke vakken heb jij eigenlijk?" "ik heb (...)" hij gaat zo snel, dat ik nauwelijks de kans krijg om te reageren. Maar als we halverwege zijn krijg ik ook de kans om te praten.
We zijn ruim op tijd en als we samen binnenkomen wordt hij meteen weer door een groepje nieuwsgierige klasgenoten omringd. Ik ga bij mijn vrienden staan, ook zij hebben het over "Dennis2" -gelukkig ben ik nog de eerste- en ik vertel dat hij bij mij in het dorp woont en dat we samen gefietst hebben. Aaron reageert meelevend: "shit man, zit je echt op te wachten, zit je mooi met die nerd opgescheept!" de rest van het groepje klinkt instemmend, "negeer hem gewoon, dan geeft hij het vanzelf op".
Ik ben verbaasd, omdat ik dacht dat de anderen hem ook aardig vonden, maar krijg geen kans om te reageren. Samantha komt aanlopen en eist me meteen op. Kut, ik had beloofd haar gisteren te bellen, meteen krijg ik een hele preek. Fijn, weer ruzie.
De bel gaat en ik loop -naast mijn mopperende vriendin, zooo gezellig- naar de gymzaal. Als ik de kleedkamer inloop realiseer ik het me pas het schiet ineens door mijn hoofd: hij gaat zich zo uitkleden! automatisch sta ik stil, terwijl ik licht in paniek raak. Kan ik dat wel negeren? -natuurlijk niet, maar probeer het maar. je moet het negeren, niet kijken, niet naar hem kijk- ik kijk naar hem
-waarom doe je dat dan ook sukkel?- hij staat in zijn boxer, een strakke rode van Bjorn borg. hij staat met zijn rug naar me toe en ik durf even te kijken. Gelukkig let niemand op mij. Ik draai me snel om en trek mijn sport spullen aan. Ik blijf de hele dag aan die boxer denken -jammer dat hij zich niet omdraaide-.
De volgende paar weken gaan snel voorbij. Elke dag fiets ik samen met de nieuwe blonde jongen naar school en in de middag weet naar huis. Op school wordt hij als vanzelfsprekend in ons groepje opgenomen. Hoewel we meteen vrienden zijn, spreken we nooit na school af. We fietsen naar mijn huis verkopen en hij rijdt door. Hij heeft me nooit uitgenodigd, wat me onzeker maakt. Misschien vindt hij mij toch minder aardig dan ik hem...
Wat me ook irriteert -jaloers, nee niet jaloers, dat zou belachelijk zijn- is dat de meiden constant aan hem plakken. Ik zie ook wel dat hij knap is, maar ze stellen zich zo aan...
Hij vertelt tijdens de pauze dat hij een vriendin heeft in zijn vorige woonplaats. Mijn maag is meteen van slag -EEN VRIENDIN? dat heeft hij op de fiets nooit gezegd- maar in ieder geval laten de meiden hem nu met rust.
Met
Samantha en mij gaat het niet echt lekker. Ze baalt ervan dat ik niet vaker wil afspreken, maar dan kan ik niet met Dennis fietsen, dus probeer ik haar vaak af te wimpelen. Dat betekent niet dat ik haar niet leuk meer vind -toch? het is toch logisch dat ik het saai vind om alleen te moeten fietsen? Dat is niet raar, toch?- maar het komt niet echt als een schok als ze het een week later op vrijdagmiddag op school uitmaakt.
We fietsen die dag in stilte naast elkaar. Ik probeer mijn gedachten op een rijtje te krijgen maar kom er niet helemaal uit. Ik ben verdrietig dat het uit is, maar eigenlijk maakt het me ook niet zoveel uit.
"Wil je erover praten of zo? Vind je het erg dat het uit is?" ik kijk hem verbaasd aan,
"ja natuurlijk vind ik het erg!"
"oh..."
Ineens voel ik me boos worden, wat is dat nou voor reactie?!
"wat nou, oh?"
Hij wordt rood -wat schattig, zelfs zijn oren worden rood- "nou ehh, sorry ik eh" begint hij stotterend "ik bedoel, je hebt nog nooit haar naam genoemd, dus ik had niet het idee dat je echt verliefd was of zo"
"jij hebt het ook nooit over jouw vriendin"
Hij kijkt me verrast aan, "ik heb ook helemaal geen vriendin! Margot deed zo opdringerig dat ik een vriendin bedacht heb. Ik dacht dat jij dat wel door had..."
Mijn hart maakt een sprongetje, en mijn boosheid ben ik vergeten.
"Waarom eh, waarom dacht je dat?" - Jezus Christus Den, dat kwam er echt weer lekker soepel uit, act casual... niet rood worden, dat maakt het nog erger - ik voel mijn gezicht rood worden en kijk snel weer vooruit.
"eh, ja, gewoon omdat we eh elkaar zoveel spreken". Hij klinkt nerveus, - dat is goed toch? misschien betekent dat... -. Ik weet niet wat ik moet zeggen, en we rijden weer in stilte verder. Mijn hoofd is nu niet meer bij Samantha, maar ik voel me verwarder (is dat een woord?) dan ooit.
Zal ik hem vragen om mee naar mijn huis te gaan? Wat moet ik dan zeggen? film kijken?, nee dat klinkt als een date, huiswerk maken? nog erger. We rijden mijn straat in - shit tijdsdruk, nu of nooit! - ik open mijn mond, zonder te weten wat ik ga zeggen. "Heb je zin om bij mij thuis een film te kijken?" Ik kijk hem verbaasd aan, besef me dat mijn mond open staat een doe hem dicht. "ja" zeg ik een beetje benauwd - was dat het beste dat je kon bedenken, dat klonk niet echt zoals gepland - "gezellig" zeg ik er maar achteraan. Hoewel dat het niet echt beter maakt.
In stilte fiets ik achter hem aan naar zijn huis, met mijn hart in mijn keel en een miljoen gedachten die door mijn hoofd vliegen. De belangrijkste, die steeds terug komen zijn: "zou hij mij leuk vinden?" "is hij gay?" en "ben IK gay?"
