Fred en Fincy is een halfbakken anagram van friends en fancy, en de namen zijn dus niet echt. Een deel van de navolgende avonturen is echter waar gebeurd, een ander deel volledig fantasie.
Wij, Fincy en ik, waren op vakantie in Noorwegen. De caravan hadden we achtergelaten op de camping van Mo i Rana, een stadje vlak beneden de poolcirkel, in een dal onder een hoge berg waar een onlangs gesloten staalfabriek op staat. We wilden de bergen in, en kijken of we bij een gletsjer op de Zweeds-Noorse grens konden komen. Bij het begin van de wandeling was geen parkeergelegenheid. Bij een terrein met stacaravans, tegenover een bijbehorend en kennelijk openbaar clubhuis, was dat wel het geval. We zetten daar de auto neer met het plan om als parkeerbijdrage na terugkomst in dat clubhuis wat te gaan gebruiken. Het terrein lag in een dal, erachter was een steile rotswand met een plateau, en de wandelroute, aangegeven met rode stippen op stenen en boomstammen, liep daar naar toe met een flinke omweg.
Het was warm en ook bovenop behoorlijk bossig, voornamelijk berkenbomen met onderbegroeiing, en er waren wat veenachtige plassen. Dat betekent dat de beruchte Scandinavische muggen erg steeklustig waren, en dat je er dus verstandig aan deed om ondanks de hitte zoveel mogelijk kleren aan te houden.
De berken en grove dennen hadden ooit flink te lijden gehad van stormen, en er waren er heel wat die daarna op de meest bizarre manier op de breuken waren doorgegroeid. Er groeiden overal paddenstoelen en zwammen op de half weggerotte boomstammen, en onder de bizarre boomwortels leken talloze trollen te huizen. Hoog in de dennebomen hingen kluiten mistels, die alles weg hadden van flinke dotten kuthaar. Dat schoren we in de truttige tijd nog niet op grote schaal af. Veel kromme bomen en uitgroeisels zagen er dan ook uitgesproken erotisch uit. Eén doopten wij de Apollo van Mo, want hij leek op een ruïneuze mannentorso zoals je die in musea kunt zien. Het zag er allemaal erg griezelig uit. Wij sjouwden verder, maar werden er behoorlijk geil van.
Toen we een tijd gelopen hadden moest ik erg nodig poepen. In uitgestrekte natuurgebieden staan niet overal nette toiletten of zelfs maar ouderwetse planken “huisjes”. Maar vanwege de muggen was er een reden om toch even zorgvuldig een plek te kiezen, waar het wat minder dicht begroeid was. Die was er ook, het plateau boven het stacaravankamp. Er lag een gigantisch rotsblok, ongeveer op de rand van het plateau. Aan de kant die van het kamp afgekeerd was deed ik mijn broek uit om mijn kleren niet te bevuilen, en hurkte neer. Wij hadden ooit bij toeval ontdekt, dat Fincy behoorlijk opgewonden werd als ik met kracht een dikke bruine straal naar buiten werkte, en ze keek dan ook met liefde en toenemende opwinding toe. Ik gunde haar het genoegen graag, de beloning in sex zou niet misselijk zijn. Met wat papieren zakdoekjes veegde ik mijn gat schoon en opgelucht en leeg geplast ging ik weer staan.
Achter de zwerfkei keken we zo het kamp in, en we zagen daar beneden, heel in de verte, heel kleine mensen lopen. We dachten dan ook rustig onze lust te kunnen uitleven aan de niet stinkende kant van de steen, want in de bosjes kon dat natuurlijk niet vanwege de muggen. Fincy deed ook haar broek uit, vlijde haar billen tegen de warme rots, en bigde met de benen wijd haar venusbobbel naar voren: ik schoof genoeglijk mijn boleet daarachter, tussen haar oesterzwammen en ongehinderd door muggen of trollen spoot ik mij leeg en kwam ook Fincy bloedstuwend klaar. Uitgewerkt fatsoeneerden we ons weer en vervolgden onze wandeling. De gletsjer bleek echter te ver, dus halverwege keerden we om.
Op het stacaravankamp gingen we het clubgebouw binnen, en streken bij een tafeltje neer, want er leek bediening te zijn. Er waren wat bewoners van het kamp die dronken en kletsten, en van ons geen notitie namen. Dat deed de bediening echter ook niet en na een klein half uur hadden we er genoeg van. Als ze de klandizie niet wilden, dan maar niet.
We stonden op en liepen naar de auto. Terwijl ik met mijn linkerhand het portier open deed, draaide ik me half om, en ik zag dat er een boom van een kerel in een soort jagerskostuum met een grote verrekijker om zijn hals achter ons aangelopen was. Toch nog een trol? Vanuit de deuropening keek hij ons met een grenzeloze minachting op zijn gezicht aan. Ik had geen idee wat daarvan de oorzaak was, dus ik zei hem vriendelijk gedag, waarop geen reactie volgde.
Terwijl ik in de auto stapte zag ik de grote kei op de rand van het plateau, waar kinderen op klauterden, en ook zonder verrekijker kon ik tegen de heldere lucht heel goed zien wat ze aan het doen waren. Een beetje tot mijn verbazing kon het me absoluut geen bal schelen dat onze sexbedrijvigheid was opgemerkt. Maar Fincy heb ik het nooit verteld, want anders zou ze misschien geen sex-in-het-wild meer durven. Beschaafd zijn we naar onze eigen camping teruggekeerd om een ijsje te eten en koffie te zetten.
