Ik had vakantie en wandelde in een bos. Ik voelde me zenuwachtig, als voor een examen. Ik kon niet echt genieten, wilde niet wandelen. Ik leunde voor even tegen een boom, maar met mijn buik. Ik moest de boom omhelzen en keek voor een moment vol aandacht naar de groeven van zijn bast en streelde ze, met een gevoel van verdrietig
verlangen en een zekere zinloosheid. Ik zuchtte eens heel diep en begon maar verder te lopen, aarzelend, alsof ik iets in een winkel had zien liggen en twijfelde of ik het zou kopen of niet.
Even verderop stopte het bos abrupt en ging over in een prachtig weiland. De zon voelde overweldigend warm. Het weiland liep glooiend af naar een diepe afgrond en vormde zo de grens voor een schitterend vergezicht naar een dorpje in de diepte. Ik was hier tegelijk heel alleen en midden in de wereld. Ik besloot aan mijn stuurloze gevoel vorm te geven. Ik kleedde me volledig uit. Ik accepteerde niets aan mijn huid dan de zomerlucht zelf. Ook mijn horloge en
ketting gingen af. Ik vormde een nette stapel van mijn kleertjes die ik met spottende minachting bekeek en liep er daarna zo ver mogelijk vandaan zodat, mochten er mensen in mijn nabijheid komen, elke kans om niet gesnapt te worden, geëlimineerd zou zijn. Bij elke stap nam mijn gevoel van kwetsbaarheid toe en gaf me tintelingen door mijn hele lijf en een zichtbare opwinding nam bezit van me. Midden in het weiland ging ik in het gras liggen. Het gras was hoog genoeg om me te verbergen, maar een zachte lauwwarme wind deed het gras af en toe buigen en mijn hart sneller kloppen. Ik strekte mijn armen en lag even als een gekruisigde in de volle zon onder een diepblauwe hemelboog. Ik hoorde bijtjes zoemen en merels hypnotiserend zingen. Wat is hun gezang toch prachtig. Elk flierefluitje als een compact gedichtje, elk gedichtje
gescheiden door zo’n vijf seconden stilte. Ik streelde mijn gezicht, m’n wenkbrauwen, eerst m’n linker een paar keer, toen m’n rechter evenzoveel. Streelde m’n lippen. Maakte rondjes langs m’n linkertepel. Ik bekeek de stijve stoppeltjes op m’n tepelhof vol aandacht en liefde. Wat had ik toch een lieve tepeltjes. Oh lieve wereld, wat heb je me mooi gemaakt, wat ben ik dankbaar. Ik ben voor eeuwig de jouwe. Ik streelde m’n ballen die heel strak stonden. Ging langzaam met één vinger op en neer langs m’n stijve pik. Die stond zo prachtig stijf. Niet recht maar subtiel gekromd omhoog, om zijn stijfheid nog meer te benadrukken. De huid rond m’n eikel zag er zo mooi roze en purper uit. Ik streelde m’n knieën, die waren ongelooflijk gevoelig. M’n voeten, ook mijn favoriet! Elk plekje boven en onder m’n voeten vertelde z’n eigen verhaal. Ik streelde m’n benen naar omhoog, langs m’n dijen en trok m’n benen op zodat m’n poepgaatje lekker vrij kwam. Ik voelde dat aan het warme zomerbriesje dat er langs gleed. Vanaf m’n ballen gingen m’n vingers langzaam omlaag, de tintelingen voelden als engelenvleugeltjes in m’n volledig opengestelde en dankbare hart. Met m’n middelvinger maakte ik langzame draaikolkjes, steeds lager naar dat begeerlijke plekje, het meest vieze plekje van m’n lichaam – maar altijd netjes schoon. Toen m’n vinger voor het eerst m’n anusje aanraakte, voelde dat zo fijn, allerlei tintelingen gingen door m’n billen en door m’n buik en de wervelstorm in m’n hoofd van verwarrende opwinding zwelde verder aan.
Zo speelde ik met mezelf, urenlang. Ik was even in slaap gevallen in zwoele zaligheid, in diep contact met de schepping en de natuur. Zonder klaar te komen was ik zo ontspannen en tevreden… ik ging rechtop zitten en hoorde in het dorpje beneden me een kerkklokje luiden. Ik kon niet tellen hoe vaak, zo ver was ik verwijderd van alle rationele gedachten. Ik liep langzaam terug naar mijn stapel kleertjes en trok alles in omgekeerde volgorde weer aan, zo traag alsof alles een liefkozing was.
Op het pad in het bos, terug naar de bewoonde wereld, omhelsde ik mijn boom nog een keer en kuste hem, toonde m’n dankbaarheid omdat hij mij had aangespoord vorm te geven aan m’n verlangen.
