Even later zaten we op de snelweg. “Ik weet in ieder geval dat ik je niet in groot gezelschap ten huwelijk moet vragen”, zei ik terloops. “Nee, dat moet je zeker niet doen want dan is het antwoord echt ‘nee’. Ik heb een bloedhekel aan die kerels die dat doen; zetten hun geliefde onder zware druk, want niemand wil afgaan op zo’n moment. Dus áls je het doet, dan op een moment dat we met z’n tweeën zijn, Kees Jonkman!”
De laatste zin klonk waarschuwend. “Ik zal het in gedachten houden, Freule. Hoe vond je het vandaag?” Ze lachte vrolijk. “Een echte feestdag! Een leuke collega erbij. Angelique is een hartstikke leuke meid, ook al draagt ze nog geen rok. Da’s overigens na het weekend geregeld, zei ze. Ze gaat shoppen. Ze is spontaan, slim, aardig…
Ze leek bij Zomers een beetje een muurbloempje, maar dat kwam ook door de sfeer daar. Ze werd écht als ‘stagiaire’ behandeld. Ik weet niet hoe jij in talen bent, maar dat is een net Frans woord voor ‘slaafje’. Nu zie je pas wat ze kan, en dat is niet mis.
En dat koffie-uurtje boven: ook leuk. Je haalde
Gonnie overigens keurig en charmant naar voren. Niet verkeerd voor een botte techneut…” Ze legde even haar hand op mijn knie. “En jij nog bedankt voor je compliment dat ik cum laude geslaagd ben!” lachte ik. Ze kleurde. “Dat flapte ik er spontaan uit, in de lol van het moment. Moet ik een beetje mee oppassen…”
“Niet doen. Dat hoort bij je. Een van de redenen waarom ik van je hou en volgens mij ben ik niet de enige. Je hebt vandaag een dijk van een compliment gekregen van Gonnie en hoe zij over jou denkt is niet uniek in ons gebouw!” Ze bloosde zowaar. “Dank je wel… Ik vond het zó lief van haar.”
Het was een paar minuten stil in de Volvo, op de muziek na. Toen draaide
Joline zich naar me toe en vroeg zachtjes: “Kees… Vond jij het gisteravond achteraf niet gek wat we deden?” Ik keek haar aan. “Schat, ik vond het heerlijk gisteren! Helemaal schaamteloos je aan elkaar geven, meegaan in de verlangens van de ander… Hoezo ‘gek’? Ik heb genoten! Van jou, wat jij voor mij deed en hoe jij genoten hebt… Ik hoop dat je net zo genoten hebt!”
Joline knikte. “Zeker weten! Maar vanochtend leek het allemaal zo onwerkelijk, zo… raar. Alsof ik een erotische droom had gehad die in feite niet kon!” “Lieverd, als ik elke avond zo’n erotische droom zou hebben… Laat ik het zó stellen: Een paar weken geleden had ik nooit kunnen dromen dat sex zó heerlijk, zó opwindend zou kunnen zijn. En dat met de mooiste en liefste vrouw die ik ken… Ik ben een vreselijke bofkont!”
“Hmmm…” klonk het naast me. Opzij kijkend zag ik een tevreden glimlachje op haar gezicht. “Ik ben vreselijk blij dat de knapste ridder die ik ken, óók genoten heeft en er geen spijt van heeft. Dan kunnen we het binnenkort nog een keertje overdoen…” Ze giechelde. “En dan mocht ik de baas zijn, toch?”
Ik knikte. “Dan zal ik alles doen wat jij wilt en mag je klaarstaan met een zweepje.” Ze trok een gezicht. “Dát doet me dus niets. Met echte SM heb ik niks. Een beetje rollenspel: prima, maar zweepjes en kettingen en zo: nee.”
“Mooi. Ik ook niet. Maar vanavond gaan we vroeg naar bed, want morgen moeten we keihard aan de slag. En morgenavond kunnen we het hoofdstuk ‘Ter Aar’ afsluiten.” Ze knikte. “Ik zal blij zijn als het zover is. Ik hoop er nooit meer te komen, ondanks dat ik in ieder geval één goede en blijvende herinnering aan dat flatje heb… En die zit naast me!” Ik moest grinniken. In prima stemming reden we naar huis.
Eenmaal thuisgekomen checkte ik de app die mijn maatje me had gegeven met de positie van de telefoon van Holtinge: die was vandaag niet uit Utrecht weggeweest. Mooi. Dat, gecombineerd met het escorte wat Ton ons had beloofd, stelde me behoorlijk gerust. Na het eten zetten we het spul klaar voor de verhuizing en zaten we nog even te kletsen, tot Joline rond negen uur zei: “Kom ridder, we gaan naar bed. Morgen weer vroeg dag en zo. Ik heb de spullen die we nodig hebben in de hal klaargelegd: koffie, filters, melk, suiker, koeken, broodjes en beleg… Als jij jouw gereedschap erbij legt, kunnen we niets vergeten. Morgen om half zeven loopt de wekker af!”
“Ik ga er nóg iets bij leggen, schoonheid. Iets waarvan ik hoop dat we het niet nodig hebben, maar ik zou het me nooit vergeven als ik het hier had laten liggen en we het tóch nodig hebben.” Joline keek verwonderd. Ik liep naar een van de kasten in de voorste logeerkamer en haalde daar mijn luchtbuks uit. Ze keek verschrikt. “Heb jij een wapen hier?” Ik knikte. “Volkomen legaal. Werkt op 200 Bar perslucht, heeft een magazijn van acht patronen. En die patronen kan ik op vijftig meter afstand binnen een cirkel van vier centimeter schieten.
En dat oefen ik elke maand op een schietclub hier in de buurt. Het doordringingsvermogen is drie centimeter in ballistische gelei. Niet voldoende om iemand te doden, wél voldoende om te voorkomen dat iemand rare dingen doet. Zoals terugschieten.” Ze keek héél zuinig. “Kees, ik wil niet dat…”
Ik kapte haar af. “Joline, weet je van welke misdrijven Holtinge verdacht wordt? Het invalide slaan van minimaal één meisje. Ze heeft een dwarslaesie. Verder een behoorlijke verdenking van medeplichtigheid een aantal andere geweldsmisdrijven, maar die konden niet bewezen worden. Hij zou betrokken zijn geweest bij een gewapende overval, én wordt in verband gebracht met drugshandel en afpersing. Met dat soort tuig neem ik geen risico. Je broer weet ervan, zijn kerels ook, en die hebben ook hun voorzorgsmaatregelen genomen. Heus ik weet wat ik doe, maar als het nodig is gebruik ik mijn wapen. Hij is groter tuig dan Taliban. Die dachten ten minste nog dat ze in opdracht van Allah handelden.”
Ze keek niet vrolijk. Ik legde mijn handen op haar schouders. “Schat, de kans dat hij exact op het moment van de verhuizing komt kijken is klein. Maar áls hij komt wil ik voorbereid zijn. Anders ben jij een ‘sitting duck’, en onze families ook. Daar neem ik geen risico mee.” Uiteindelijk zuchtte ze. “Oké… als jij denkt dat het nodig is…” “Niet alleen ik, maar ook Ton. Ook hij loopt risico, en zijn kerels ook.”
Ik controleerde de buks, pakte hem in zijn hoes en ging naar beneden. In de garage vulde ik het persluchtreservoir tot de maximale druk. Dan had ik voldoende lucht voor honderd schoten. Daarna legde ik ‘m bij de andere spullen. Om half tien lagen we lekker onder het dekbed. Joline kroop tegen me aan. “Ik hoop dat we dat geweer niet nodig hebben…” “Dat hoop ik ook, schat. Maar als we ‘m wél nodig zouden hebben, en hij stond hier nog in de kast, zou ik het mezelf nooit vergeven!”
We kusten elkaar welterusten en niet lang daarna sliep Joline. Bij mij liet de slaap nog even op zich wachten en liep ik in gedachten alle mogelijke dreigingsscenario’s na…
