Vol afschuw zag Edita hoe de rovers in paniek de zinderende hitte van de zomerdag vergaten om alle deuren en ramen van de vervallen burcht te sluiten. Iedere kans van een koel briesje om binnen te komen, was hiermee verkeken en de vuren werden zelfs ontstoken om brandend pek over de hoofden van de naderende vijand te kunnen storten.
De dochter van de roofridder spoedde zich door de kille gangen van de burcht heen. Haar okeren kleed ruiste bij iedere stap die ze maakte en haar boezem deinsde licht op en neer bij iedere trede die ze van de trap nam. In haar vlucht deed ze een snelle poging haar haren op te steken. De hazelnootbruine lokken lieten zich echter niet zo gemakkelijk gevangen nemen. Ze rukte het touwtje dat haar haren bijeen moest houden er uit frustratie uit. Losse haren dan maar. Golvend tot over haar middel als een waterval.
Hier de gang rechts. Dan zou ze via de geheime doorgang bij de tunnel komen die haar uit dit ellendige hol konden halen. Normaal gesproken hielden haar echtgenoot, haar vader of haar broers haar veel te goed in de gaten, maar nu zouden ze te druk bezig zijn met de voorbereidingen voor de snel naderende strijd.
Ze hoefde geen bezittingen mee te nemen. De sieraden om haar nek en in haar oren waren voldoende om een poosje van te leven en het kleed dat ze droeg zou een arme boerenvrouw graag willen ruilen voor iets minder opvallends. De jonkvrouw gaf evenmin iets om haar status. Als ze bij iemand terecht kon als dienstmeisje zou ze al dolgelukkig wezen. Zolang ze hier maar weg was.
Plotseling werd ze een zijgang ingesleurd. Met vlakke hand haalde ze uit naar haar belager. Hij ontweek haar en onder een stroom aan verwijten die Edita al veel vaker gehoord had, sleurde hij haar de trappen op. Terug naar de torenkamer van haar en haar echtgenoot. Kans verkeken.
‘Wat dacht je te gaan doen, klerewijf?!’ schreeuwde haar twee meter lange echtgenoot tegenover haar. Onder de ravijndiepe rimpels en slecht genezen littekens bolde het gezicht van heer Menglad rood van de frustratie en de hitte. Slecht voor de bloeddruk van zo’n oude vent, bedacht Edita zich, maar hoe eerder hij het loodje legde, hoe beter voor haar.
‘Dacht jij van mij weg te kunnen lopen? Wat jij allemaal niet doet om het bloed onder mijn nagels vandaan te krijgen!’
‘Dan had je misschien een vrouw moeten nemen die je wel wilde hebben, al betwijfel ik of er zo’n schepsel in de wereld bestaat’ sneerde Edita terug. Ze ontweek soepel de klap die hij haar had willen geven.
Nee, ze was nooit van hem onder de indruk geweest. Zelfs toen ze op zestienjarige leeftijd met Menglad moest trouwen, had ze niets anders voor hem gevoeld dan intense minachting. Hij had haar trots nooit kunnen breken, wat hij ook met haar deed. Edita wist dat niemand behalve zij kon bepalen wat zij met haar leven deed.
Nu ook, terwijl hij haar lichaam op het bed drukte om zijn mannelijkheid aan haar op te leggen, kon Edita slechts met haar ogen rollen. Haar blik gleed door de nog open balkondeuren naar buiten toe.
‘Verkracht me nu en het is het laatste wat je zal doen voor de ridders je smerige kop er af hakken,’ merkte de jonkvrouw droogjes op. Menglads blik volgde de hare naar buiten toe. Buiten was al een frontlinie aan ridders verschenen die korte metten maakten met de rovers die buiten de bescherming van de burcht een poging deden om vallen op te bouwen. Menglad vloekte. Toen liet hij Edita los.
Ze stond op en liep naar de andere kant van de kamer. Met haar rug naar haar echtgenoot toe trokken Edita’s geoefende vingers de koordjes van haar jurk losser. Over haar schouder heen wierp ze Menglad een uitdagende glimlach voor ze zonder verdere omhaal het kledingstuk over haar schouders op de grond liet glijden. Toen pakte ze de waterkan en gooide deze over zichzelf heen om het zweet en de hitte van zich af te spoelen.
Daar stond ze dan in het midden van de kamer. Een parel te midden van zwijnen. Haar lelieblanke huid glom van het vocht. Druppels water gleden van haar hoofd langs haar ovalen gezicht naar beneden toe. Ze dropen langs haar slanke hals omlaag, over haar sinaasappelgrote borsten voorbij haar zachtroze tepels die door de kou waren opgeschrikt.
De druppels gleden over haar zachte buik en volgden de ronding van haar volle heupen. Enkele van hen gleden naar haar liezen toe, streken langs haar vrouwelijkheid en vielen vanaf daar op de grond tussen lange benen en kleine voeten.
‘Trouweloos schepsel. Jij zou de poort voor de vijand openen en ze met open armen ontvangen als je de kans kreeg,’ zei hij met net zoveel minachting als Edita voor hem voelde.
‘Oh nee, niet met open armen’ zei Edita glimlachend en ze ging op bed liggen. ‘Maar met de benen gespreid.’
————————————————————————————————
Stijf als een plank en kwader dan ooit had Menglad de kamer verlaten. Minstens vijf vrouwen had hij in zijn zestigjarige leven gehad, maar Edita kende geen gelijke. De torenkamerdeur sloot zich met een klap en viel daarmee ook gelijk in het slot. De jonkvrouw zuchtte.
Ze was dat eindeloze getouwtrek met Menglad al lang beu. Wat maakte het ook uit wie er ging winnen? Zij trok waarschijnlijk toch aan het kortste eind. Als Menglad terugkeerde, dan bleven de zaken onveranderd en als hij sneuvelde dat werd zij in het beste geval opnieuw uitgehuwelijkt. Het was echter waarschijnlijker dat deze hele pokkenburcht zijn einde zou zien in deze strijd en ze als deel van de buit werd opgeëist.
Edita stond op. Ze liep straal voorbij haar kleren, daar was het immers nog altijd veel te warm voor, en keek vanaf het balkon uit over de omgeving. Enkele soldaten zagen haar naakte lichaam tegen de stenen van het balkon gedrukt staan en joelden, maar de jonkvrouw gaf er niks om. Als Menglad haar niet zo goed in het oog had gehouden de afgelopen jaren, had ze hen allang een keer opgezocht voor een verzetje.
De blik van de jonkvrouw gleed over de naderende ridders. Een tikkeltje verbaasd bleven haar ogen rusten op het dansende banier van de koning. Ze had gehoord van zijn wens om het land te ontdoen van roofridders, maar ze had nooit gedacht dat hij ook daadwerkelijk voorop zou rijden om deze belofte waar te maken.
Menglad was verloren. Deze hele vervloekte burcht was verloren en het idee alleen al bracht een glimlach naar Edita’s lippen. Haar hand gleed naar beneden toe, naar de warme plek tussen haar benen. Ze plukte wat afwezig aan de haren die haar vagina omlijstten en drukte toen haar middelvinger zachtjes tegen haar clit aan.
Leunende op haar linkerarm op de balkonrand boog de jonkvrouw zich verder naar voren toe. Haar gifgroene ogen lieten de ridders geen moment los, terwijl haar vingers zich plagend over haar ingang bewogen. Ze was nog niet nat. Bij lange na niet, maar bij de goden, daar zou spoedig verandering in komen als de koning en zijn ridders korte metten hadden gemaakt met dit stelletje rovers.
Wat zat er onder die harnassen? Bij de goden, hopelijk een stel mannen dat wist wat ze deden. Niet dat saaie gepomp van Menglad puur omdat hij zin had. Zou ze zich weer aankleden? Puur voor de sensatie dat ze haar weer uit moesten kleden? Of zou ze hier op hen blijven wachten? Naakt als buit voor de eerste die haar vond?
Honderden ideeën flitsen door het hoofd van de jonkvrouw. Zinderend onder zachte kussen, hijgend onder geoefende handen of schreeuwend door beestelijke lust. Het maakte haar geen donder uit. Haar vingers hadden vocht gevonden en gleden nu gemakkelijk in en uit haar holte. Ze cirkelden om haar clit en toen ze haar vingers er tegenaan drukte, beet ze haar gekreun kapot op haar lippen. Genomen door één, door meerderen of door hen allemaal. Alles was beter dan Menglad.
Dit was niet met één hand te doen. Edita sprintte naar binnen toe en dook in het bed waar haar rechterhand snel werd bijgestaan door haar linker. Deze duwde haar schaamlippen opzij waardoor een koele bries plagend haar gevoelige poes kietelde. Terwijl haar rechterhand onophoudelijk met haar clit bleef spelen, begonnen haar wijs- en middelvinger aan haar linkerhand onophoudelijk in haar lichaam te bewegen. Ze pompten, draaiden en schampten haar vaginale wanden tot Edita haar lichaam nog harder voelde gloeien dan de zon in de lucht. Meer wilde ze. Meer!
Maar haar geoefende rechterhand verraadde haar voor het tot meer kwam. Een kreet ontsnapte over haar lippen wanneer ze haar hoogtepunt bereikte, maar het vuur in haar was nog lang niet gedoofd. Haar handen vielen stil. Haar natte vingers waren nog verbonden met de slijmerige draden van haar eigen lichaamsvocht. Ze rolde zich op haar buik. De warmte maakte haar slaperig.
Terwijl buiten de strijd losbarstte, voelde Edita hoe ze langzaam in slaap viel. Ze veegde haar vingers af aan het linnen van het bed en ging gemakkelijker liggen. De volgende die de kamer binnen zou komen, mocht haar zo hebben.
Eerste voorzichtige poging tot het schrijven van erotiek, dus opbouwend commentaar is altijd welkom. En excuses voor de beetje slome start. Dat wordt snel beter. De Zaaddragers staat gepland als een serie en ik ben van plan er meerdere onderwerpen in te verwerken (hetero/homo/groep/enz). Als het onderwerp je van dat hoofdstuk niet aanstaat, kan je het rustig overslaan.
Opties voor het volgende hoofdstuk:
- Edita blijft in de slaapkamer waar zij ontdekt wordt door de koning (en eventueel een ridder)
of
- Edita wordt gevangen genomen en voorgeleid aan de koning waar ze wel even zal bewijzen aan wiens kant ze staat.
