Een kwartier later kwamen we terug met de schone vaat. “Nou, dat is wel een héél snel vluggertje geweest…” stelde Ton droogjes vast. “En nog afgewassen ook! Ik vind het knap.” Joline glimlachte liefjes. “Tja… da’s een kwestie van multitasken… Kees had een goed sopje gemaakt.” Clara trok een vies gezicht. “Spaar me dit soort bijzonderheden. Anders zie ik mezelf genoodzaakt om de hele handel weer mee te nemen naar het afwashok en het opnieuw te doen.”
Ik trok haar uit haar stoeltje en omhelsde haar. “Dat is lief van je, zus. Ik zal je er morgenochtend aan helpen herinneren.” Ze lachte en gaf me zoen op m’n wang. “Jij bent een hele andere Kees dan een paar maanden terug, weet je dat?” “Nou, da’s maar goed ook”, zei Joline. “wat ik begreep uit jullie en z’n eigen verhalen was hij een aantal maanden terug een muurbloem eerste klas…” Melissa knikte. “Klopt. Kees kwam alleen maar los als we onder elkaar waren in Amersfoort. Zodra er anderen, en met name vriendinnen van ons bij waren, werd hij bijzonder stil. Een paar vriendinnen van ons noemden Kees ook wel “De ijsberg”. En toen wij vroegen hoe hij aan die bijnaam kwam, zeiden ze: ‘Vanaf een afstand best wel mooi, maar zodra je dichtbij komt, voel je de kou en weet je nooit of hij plotseling kantelt.’ Wij ware het daar niet mee eens, maar ja… Zij kenden Kees niet zoals wij hem kennen.” Ik grinnikte. “Ik vind ‘m wel leuk verzonnen… Alleen dat kantelen snap ik even niet.”
Clara ging verder. “Tijdens het feestje toen ons flatje helemaal klaar was, explodeerde jij even, weet je nog?” Melissa grinnikte. “Janette, een studiegenoot van ons… Vrij gedrongen, kort, zwart haar.” Ik gromde. “Ja, dié jongedame. Als zij nú, op dit moment exact hetzelfde zou vragen als toen, zou ik wéér exploderen.” Joline keek nieuwsgierig. “En wat vroeg ze dan, Kees?” Ik gromde. “Ze bood zich letterlijk aan voor honderd euro. Sorry, maar dan word ik hels. Zeker tijdens een feestje van m’n zussen.” Clara en
Melissa keken me verbijsterd aan. “Wát? Das een nogal ander verhaal dan zij achteraf vertelde. Zij zei dat jullie een goed gesprek hadden en dat ze jou wel zag zitten. En toen ze toespelingen maakte, jij plotseling nogal agressief reageerde…” Ik grinnikte. “Ik heb me nog ingehouden. Alleen maar gezegd dat ik van dat soort opmerkingen niet gediend was en ben de rest van de avond vér uit haar buurt gebleven. Voornamelijk in de keuken. Goed gesprek gehad met een mannelijke studiegenoot van jullie.”
Melissa’s ogen begonnen gevaarlijk te flikkeren. “De vuile trut… Een paar dagen na dat feestje maakte Janette toespelingen dat jij homo zou zijn. Destijds begreep ik niet waar dat vandaan kwam, maar nu wél.” Joline lachte. “Ach Mel, geef nóg een feestje. Dan zal ik betrokkene ervan overtuigen dat Kees absoluut niet homosexueel is…” Ik keek haar aan. “Oh? En hoe mijn liefje dat willen doen dan? Een bijzonder klef potje vrijen op de keukentafel van Claar en
Mel met publiek? Nee, dank je wel…” Joline bleef grinniken. “Nee hoor, dat hoeft nou ook weer niet. Maar een beetje aan elkaar plakken tijdens zo’n feestje schept heel wat duidelijkheid.”
Ik rolde met m’n ogen. “Wat moet je daar nou weer mee? Ik stel voor dat jullie die troela de foto laten zien van
Joline en mij op het balkon van m’n flatje. Lijkt me méér dan genoeg. En over foto’s gesproken: ik wil vandaag of morgen in ieder geval een paar leuke foto’s van ons samen maken. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor onze wederzijdse ouders. Dat spaart hen namelijk fotolijstjes uit: alles op één plaatje.”
Joline keek me aan. “En ik maar denken dat ik de econoom was in dit gezelschap… Maar ik vind het een prima idee. Maar wel in enigszins decente kledij. Niet in camping-tenue of zwemkleding.”
Rob gromde. “Mijn liefje ziet er in zwemkleding prima uit, zus, en haar evenbeeld ook. En vooruit, om dat ik niet de beroerdste ben en ik het anders met Kees aan de stok krijg: jij scoort ook best aardig.” “Dank je wel, aanstaande tweelingzwager…” kwam het droge antwoord van Clara. Melissa bedankte op haar eigen manier: met een lief zoentje.
Joline vervolgde, gemeen lachend: “Het gaat ook niet om ons. Wij meiden zien er altijd schitterend uit. Volgens Kees zelfs in een jute zak. Maar jullie mannen mogen jezelf wel wat pimpen, voor je op de foto gaat…” Ton, Rob en ik keken elkaar aan. “Pikken wij dat?” Drie hoofden schudden van nee. Joline zat tussen Rob en mij in en wij grepen elk een arm. “Jij gaat spijt van die opmerking krijgen, meisje Boogers,” bromde Rob.
En ik vulde aan: “Ik ben wel benieuwd welke score je zou krijgen in een ‘Miss wet T-shirt verkiezing’…” Joline spartelde hevig tegen, maar werd door ons naar het water gedragen. “Help! Claar! Mel! Hélp! Ik word ontvoerd!”
Beide meiden bleven zitten. “Eigen schuld Jo! Had je maar geen rot-opmerking over onze broer en over onze vriendjes moeten maken!” Rob en ik liepen met een hevig tegenspartelende Joline het water in en jonasten haar een stuk verder. “Zo. Dat zal je leren, blond krengetje!” Ik keek Rob aan. “Hé, dat zeg je niet over mijn meissie, hé?” Hij grijnsde. “En wat wou jij daar aan doen?”
Ik greep hem beet en probeerde hem om te krijgen. Dat viel wat tegen: Rob en ik waren aardig aan elkaar gewaagd. Uiteindelijk wist ik hem onderuit te halen, maar in zijn val sleepte hij me mee met als gevolg dat we beiden kopje onder gingen. “Zo, da’s ook weer geregeld. Jo nat, wij ook nat. Wel zo eerlijk.” Druipend liepen we weer naar de camper.
“Zo… Hebben de macho’s weer even aan de dames laten zien dat ze wel écht macho zijn?” Melissa keek spottend naar ons. “Zeg zussie… Wil jij dezelfde behandeling als Jo?” Ze stond langzaam op en keek Rob aan. “Probeer het eens, vriendje… Dan gaat deze keer je knie écht kapot!” Ze had niet door dat ik naast haar stond. Ik greep haar vast en voor ze het wist hing zij tussen ons in, op weg naar het water. “Claar! Joline! Help!” Claar bleef rustig zitten en Joline riep: “Je zoekt het maar lekker uit met je vriendje, veel succes! Wij zorgen wel voor nog wat drankjes!”
Eén plons later was ook Mel gereed voor de ‘Miss wet T-shirt-contest’ Ton en Clara gingen staan toen wij in de buurt kwamen. “Oh nee heren. Daar werken wij niet aan mee! Wij zouden vanavond voor de drankjes zorgen en…” Verder kwam Ton niet. Rob en ik grepen hem vast. “Wij nat, jij ook nat, broertje…” Het kostte was moeite, maar uiteindelijk ging Ton ook kopje onder.
En toen wij het water uitkwamen waren Melissa en Joline al bezig om ook Clara richting water te transporteren. “Ton, hélp!”, gilde ze, maar Ton bleef stoïcijns staan. “Hielp jij mij toen ik ontvoerd werd door je broer en z’n technische vriendje? Nee dus. Bovendien kan ik je zo meteen lekker nat zoenen als je eruit komt. Succes schatje.” Clara schudde haar hoofd. “En dat noemt zich mijn vriendje… Snik!” Ze worstelde zich los, trok een sprint naar het water en dook er zelf in. “Dan maar zo!”
Toen liep ze een stuk opzij, waar de oever beduidend lager was en een soort modderbank was. Uitdagend stak ze haar handen op naar Mel en Jo. “Kom maar… kom maar bij tante Clara voor een potje modderworstelen!” Rob, Ton en ik keken elkaar aan. “Bitch mudfight… Dát kan interessant worden!” We gingen demonstratief onderuit gezakt op een bankje aan de oever zitten. "Jammer dat we er geen biertje bij hebben, Kees. Dát zou pas echt decadent staan." Melissa dook op haar zus af en even later kwamen beiden gitzwart boven. De tweeling begon hevig te stoeien, en even later bemoeide Joline zich er ook mee. Dat duurde even tot de dames ons op het bankje zagen zitten. “Moet je kijken… Wát een watjes”, zei Joline, “één plons in het water, maar een potje modderworstelen: nee, dat is de heren te smerig. Zullen we, meiden?”
Gedrieën kwamen ze op ons af: onder de blubber en met klonten modder in hun handen. Geen minuut later zaten ook wij onder de blubber en stoeiden we net zo hard mee. We zagen er niet uit: overal zat zwarte smurrie. Een meneer die langs liep vond het wel een leuk gezicht; hij bleef staan kijken, wat Rob op een idee bracht. “Können Sie bitte ein paar foto’s machen?” Hij knikte. Rob spoelde z'n handen af en pakte voorzichtig zijn toestel van tafel en gaf het aan de man. Die klikte er lustig op los en na een aantal foto’s bedankten we hem en liep hij door, zich waarschijnlijk afvragend of alle Holländer zo gek waren.
“Oké mensen, genoeg gedold… Later we even gaan douchen, want de hele avond zo rond blijven lopen is ook niks.” Ton was uiteindelijk de verstandigste. “Eerst de meeste modder afspoelen in redelijk schoon water, daarna naar de camper schone kleren pakken en douchen.” Even later stonden we onder een lekkere harde straal warm water en een half uur daarna was er niets meer te zien van het modderfestijn, behalve dat onze haren nog nat waren. Iedereen was weer enigszins toonbaar en met behulp van de tijdontspanner van mijn fototoestel maakten we een aantal foto’s.
“Zo, da’s ook weer gebeurd. Tijd voor een volgende drankronde!” De dames hielden het nog steeds bij Breezers, maar Ton had een fles Beerenburg meegenomen. “Valt lekker warm in de maag en je hoeft er ’s nachts minder vaak uit om te plassen.” De rest van de avond verliep aanmerkelijk rustiger met een paar goeie gesprekken over de afgelopen maanden. En rond twaalf uur zaten we een beetje te knikkebollen en besloten we eensgezind om naar bed te gaan en in ieder geval morgen hier nog te blijven.
Joline waarschuwde de tweeling. “Jullie gaan geen spelletjes spelen in dat bed hé? Morgenochtend controleren wij wie waar ligt, denk daar goed aan!” Clara keek van Ton naar Rob en omgekeerd. “Ik weet niet of ik die twee kerels na drie breezertjes nog uit elkaar kan houden in het donker.” “Kun je nagaan hoe moeilijk wij het hebben”, kwam het antwoord van Rob, “maar ik duik er in en zie wel wie er naast me komt. Melissa, voor de duidelijkheid: Ik lig aan stuurboord.” Mel giebelde. “Ik heb nooit iets begrepen van bak- of stuurboord. Ik ga wel ergens liggen.” Hoofdschuddend liepen wij naar ons tentje. Eenmaal binnen giechelde Joline. “Heb jij het niet koud? Ik wel…” Ik zei zachtjes: “Daar had jij toch een goeie remedie tegen?” Ik deed een greep in haar weekendtas en haalde er een panty uit. “Da’s niet voldoende, meneertje… Mijn bovenlichaam wil ook warm blijven.” Een lang, wijd T-shirt volgde en na wat worstelen in de toch wel krappe ruimte van de tent gleed Joline in de slaapzak. “Hebben we nog wel een handdoekje over?” Ik greep in mijn weekendtas. “Wel vier! Ik ben op alles voorbereid!” Ik gleed naast haar. “Zo, mevrouw de modderworstelaaresse. Ik ga even inspecteren of u overal wel schoon bent. En waar u niet schoon bent, ga ik u schoonlikken.” Joline giechelde weer. “Kees, die breezertjes werken best goed…” Ze wreef zich tegen me aan. “Lekker, zo’n weekend met z’n zessen… Maar met z’n tweeën in dit tentje is ook prima!” Ze kuste me langdurig en ze wreef zich tegen me aan. “Ik wil lekker met je knuffelen, Kees. Lekker van elkaar genieten… Jouw handen overal… Jouw harde paal tegen me aan. Kom maar lekker klaar bij je vriendinnetje. Daar geniet ik van!” Ik voelde langs haar lange benen en ze bromde zachtjes toen ik haar knieholten streelde. Langzaam streelde ik verder omhoog, tot vlakbij haar poesje. Ze hijgde. ‘”Kees… plaag niet zo! Doé het! Vinger me lekker klaar!” Ik likte en zoog aan een tepel en streelde tegelijk over haar panty. “Lekker… M’n panty over m’n clitje… Geil!” Joline’s mond was vlak bij mijn oor en ze fluisterde geile woordjes. “Kees… nog even doorgaan… Sneller! Ik ben er bijna… JA!”
Ze vergat dat de camper tien meterop stond en kreunde. Ik kuste haar om haar gekreun iets te dempen, maar daar maakte Joline gebruik van om me hevig te tongen, terwijl ze mijn paal verwende met haar zachte handen. “Oh… Jolien! Zó lekker wat je doet…” Ze fluisterde: “Kom maar! Kom maar lekker. Spuit het maar op m’n buik!” En dat deed ik ook: zachtjes kreunend kwam ik tegen haar buik aan klaar. Even later ruimden we de grootste rommel even op en het handdoekje verdween aan de zijkant van de tent. “Daar gaan we ons morgen niet mee afdrogen”, giechelde Joline zachtjes. We knuffelden nog even, en om kwart voor één gaven we elkaar een nachtkus. “Welterusten ridder.” “Slaap lekker Freule. Handjes boven de dekens houden.” “Ben jij gek? Veel te koud… Ik hou m’n handjes lekker tussen mijn warme benen…” “Hmmm… dus als ik koude handen heb…” “Dan hou je ze me lekker tussen je eigen warme benen, Kees Jonkman. Ik wens niet midden in de nacht gillend wakker te worden van jouw kouwe jatten bij m’n poesje, begrepen?” Ik grinnikte. “Goed schat. Tuurlijk schat. Welterusten schat.” Een zoen op m’n oor was haar antwoord…
