Maandag werd ik rond 11 uur wakker: ik heb echt heel lang geslapen dus mijn slaaptekort is zo goed als weg. Nu is het tijd voor het eerste echte college deze week. Om 15.15 moest ik in Utrecht zijn dus ik kon nog even lekker ontbijten en chillen voordat ik wegging. Om 13.00 besloot ik om alvast richting Utrecht te gaan zodat ik lekker op tijd was en ik het boek nog even kon lezen voor het college.
In de trein verveelde ik me een beetje: het uitzicht was saai en er waren geen bekenden in de trein, dus ik ging maar een beetje op mijn telefoon spelletjes spelen. Ineens kreeg ik een
appje van een onbekend nummer: "Hey man, zullen we vandaag naast elkaar zitten bij college?" stond er. Ik bekeek de profielfoto goed en zag dat het Dion was. Wow hij wil naast me zitten! Ik antwoorde dat ik dat gezellig zou vinden. Hoe komt hij eigenlijk aan mijn nummer vroeg ik me af. Ik kreeg nog een berichtje: "Zit je ook in de trein vanaf Rotterdam die 14.00 aankomt?" las ik op het scherm. "Ja man, zullen we op het station elkaar meeten?" typte ik terug. "Prima, zie je zo x" kreeg ik weer van hem. Ik dacht na. Hoe moet ik hem begroeten? Een kus, omhelzing of gewoon een high five? Laat ik het tweede maar doen, dat is wel speciaal, maar niet straight to the point.
Ik stapte Utrecht Centraal op en bij de trap stond Dion. Ik liep naar hem toe en we omhelsde elkaar. Hij bedankte me nogmaals voor het helpen zaterdag op zondagnacht. Ik vertelde hem dat het geen probleem is, dronken mensen moeten voor elkaar zorgen. We liepen samen richting de bushalte om de bus richting de Universiteit te pakken en ik vroeg hoe hij mijn nummer weet. Hij zei dat hij mijn nummer had gevonden in de eerstejaarsgroepsapp. Nice, hij heeft naar me gezocht, dat belooft veel goeds. De gesprekken waren totaal niet ongemakkelijk, het liep gewoon vanzelf, alsof we al jaren vrienden waren en alsof er nooit was gebeurd tussen ons.
Natuurlijk was dit niet zo vanzelfsprekend: we hadden gezoend en we kennen elkaar niet. Toch loopt het zo soepel tussen ons, alsof er een speciale band tussen ons zich aan het opbouwen is. Ik zie hem zeker zitten, maar is dat wederzijds? Het lijkt me wel, anders had hij me nooit geappt en hadden we al helemaal niet tegen elkaar gepraat. De zo stille jongen op het weekend is nu ineens iemand die maar kan blijven praten. Verborg hij iets, dat hij verliefd op me is, maar is dat er nu uit? Mijn hoofd zat vol vragen terwijl ik probeerde om zo veel mogelijk met hem te praten.
Tijdens het college zag ik ineens weer een hele andere jongen zitten. Zodra de professor begon met praten lette hij goed op de stof die werd behandeld en hij tikte driftig op zijn laptop. Ik luisterde vooral en schreef alleen de aanvullingen van de slides op die de professor benadrukte. In de pauze veranderde Dion weer in de Dion van eerder vandaag: spraakzaam en gezellig. We zaten achterin en de twee mensen naast ons waren even naar het toilet toen ik hem zenuwachtig zag worden. Ik zag aan zijn hoofd dat hij wat ging zeggen dat belangrijk is en ik probeerde hem een gerustellende blik te geven. Het was even stil en toen zei hij het. "Eerlijk gezegd vond ik het weekend erg gezellig, maar het was nog beter door..." hij twijfelde even of hij verder moest gaan en ik wist al waar dit heen zou gaan. "... door onze zoen?" Maakte ik voor hem af. Hij knikte. "Ik hoop dat het wederzijds is en als dat niet het geval is we in ieder geval gewoon vrienden kunnen blijven?" Toen glimlachte ik naar hem en ik zei dat ik hetzelfde goede gevoel aan de zoen heb overgehouden. De twijfel in mijn hoofd sloeg toe, moet ik hem nu zoenen, knuffelen? De twee anderen die op onze rij zaten interupeerde ons gesprek alleen. Het leek me een goed idee om een andere keer verder te gaan met dit gesprek en knipoogde naar hem met de vraag of we samen zouden gaan reizen. Hij knikte instemmend en we focusde ons weer op de professor.
"Snel we moeten naar spoor 8, de trein gaat over 3 minuten" zei Dion en we renden samen naar het perron, hij was veel sneller dan ik. Uiteindelijk waren we gelukkig op tijd. Het was wel spits, dus de trein was overvol. Omdat we net op tijd waren stonden we in het deel van de trein bij de deur, met de klapstoeltjes. We besloten om hier gewoon te blijven, er was toch geen zitplek en we waren hier samen. Nu was er een heel vreemd moment, moest ik hem eerst wat gaan vragen over weekend of moet ik wachten tot hij wat zegt. Ik zag dat hij ook twijfelde dus ik besloot de stoute schoenen aan te trekken. Ik vroeg wat hij precies zo goed vond voelen die avond. "De zoen, maar ook alles eromheen" was zijn antwoord. "Ik denk dat ik... jou gewoon leuk vind" zei hij daarna erg zenuwachtig. Ik moest nu reageren, zoenen of verder praten. Ik koos toch voor het tweede en ik zei glimlachend dat ik hetzelfde voel, ik heb het idee dat ik bij jou op mijn plek ben. Toen was het even stil, keken we elkaar en ik voelde het aankomen: hij nam weer initiatief en bam, vol op m'n bek. Deze zoen was beter dan de vorige twee. Zonder drank, dit voelde echt als pure liefde. Hij liet los maar ik wilde hem meer, ik trok hem beet, nam hem stevig in mijn armen en we tongden weer hevig. Daarna liet ik los. "Dit was fantastisch, echt! Maar we moeten rustig aan doen, misschien moeten we binnenkort even ergens een drankje gaan doen, rustig praten en dan zien we wel verder...?" zei Dion na de zoen. Wow, het ging nu allemaal zo snel, maar ik moest snel beslissen want ik moest bijna uit de trein. "Uuuh ja tuurlijk" was mijn korte antwoord. "Leuk! Ik weet wel een leuk tentje, ik stuur die wel door, app maar wanneer je kan" zei hij met een smile op zijn gezicht. Hij was gelukkig, dat zag ik aan hem. "Yes doe ik, ik moet er hier uit, ik zie je weer!" is wat ik tegen hem zei en ik ging de trein uit. Dion moest nog 1 halte verder, ik keek achterom en zag dat hij me nakeek en zwaaide naar me. Ik zwaaide terug en liep richting de metro, tijd om naar huis te gaan.
